Djambo ! Hallo, ik ben Brecht Busschaert en sinds 1 september 2007 geef ik les aan de Belgische school in Lubumbashi (DR Congo)!
Na 2 jaar Wallonië, had ik de smaak van het buitenland echt te pakken, vandaar...
Graag zou ik jullie op deze manier wat wegwijs willen maken in mijn nieuwe omgeving!
Veel leesplezier!
Als je de 'brousse' verlaat en richting westkust trekt, wordt het landschap almaar dorder. Om uiteindelijk een heuse zandwoestijn te worden: de Kalaharie. Die zich uitstrekt over een groot deel van Namibië en Botswana, tot de Atlantische Oceaan. Je kan er urenlang rijden zonder een levende ziel tegen te komen. Anderzijds is het wel de max om met quads te rijden...
'België moet beslissen wat voor relatie het wil hebben met Congo: ofwel een goede, volwassen relatie tussen soevereine staten, ofwel een relatie van meester en slaaf.' Met deze uitspraak zette de Congolese president Joseph Kabila de Belgische regering voor het blok.
Grote Merenexpert Filip Reyntjens (UA) vindt dat België zijn hulprelatie moet evalueren. 'Nu heerst er een fundamenteel misverstand.' In Kabila's kritiek op De Gucht speelt volgens Reyntjens de 'kritiekloze' houding van de Belgische minister voor Rwanda mee.
In het interview haalde de Congolese president Joseph Kabila gisteren scherp uit na openlijke kritiek van minister van Buitenlandse Zaken Karel De Gucht op de persoonlijke verrijking van de Congolese elites en de mensenrechtenschendingen. Volgens politoloog Erik Kennes van het Afrika Instituut in Tervuren neemt de Congolese president geen blad voor de mond omdat hij zich gesterkt voelt door de massale Chinese investeringen.
"In de oorlogsjaren was de regering zwak, nu hoeft Congo niet langer te smeken om investeerders. Ze komen zelf", zegt Kennes. "De presidentiële familie beslist met wie ze in zee wil maar ook met wie niet. Ze wil niet langer de les gelezen worden."
Kennes denkt dat vooral De Guchts publieke kritiek Kabila in het verkeerde keelgat schoot. "Dat bleek contraproductief. Had hij gezegd: 'We steunen Kabila in de strijd tegen corruptie', dan was de boodschap ook aangekomen maar had de president geen gezichtsverlies geleden."
Over de grond van de zaak had De Gucht volgens Kennes niettemin gelijk. "Kabila wil met zijn aanval de invloedrijke positie verzwakken die België met zijn expertise bekleedt in het internationale conglomeraat van donoren (EU en VS). Ook binnen de Belgische regering probeert hij verdeeldheid te zaaien. Kabila is voor de rest niet met Mobutu vergelijken, maar dit is iets wat Mobutu eind jaren tachtig ook deed."
Fundamenteel misverstand
Grote Merenexpert Filip Reyntjens (Universiteit Antwerpen) is het eens met de Belgische kritiek maar geeft ook Kabila gelijk. "Kabila stelt de vraag welke relatie we willen. Dat is een juiste vraag, want er heerst duidelijk een fundamenteel misverstand. Wij denken nog te veel in termen van onze eenrichtingshulp. China is veel duidelijker. Zij denken in contracten en wederzijdse belangen. Zij bouwen infrastructuurprojecten in ruil voor koper, kobalt en goud. Dat is samenwerking. Onze hulprelatie is nu in onevenwicht. Van echte ontwikkelingssamenwerking is geen sprake."
Reyntjens pleit dan ook voor een grondige evaluatie van de Belgische hulp. "Of we stoppen, of we heroriënteren de hulp via andere kanalen, of we treden met de Congolezen in constructieve dialoog. Voor dat laatste ben ik te vinden. We moeten van nul beginnen, een roadmap afspreken tot tien jaar ver. Elke zes maanden spreken we af op ambassadeursniveau. Is er geen vooruitgang? Dan moeten we besluiten trekken. Dit moet een kwestie worden van permanente dialoog."
Reyntjens bepleit één enorme conditionaliteit. "Dé voorwaarde is de opbouw van staat. Als er in Congo geen staat komt, heeft samenwerking geen zin, niet op het vlak van hulp, maar ook niet voor China. Zonder staat is alles binnen vijf jaar weer kapot. Een staat vereist een rechtssysteem, fiscaliteit, territoriale controle... De Chinees-Congolese contracten bewijzen dat Congo zelf zijn ontwikkeling kan financieren maar dat zulks ook voorwaardelijk is. In ruil voor grondstoffen kan Congo ontwikkeld worden met de bouw van wegen, hospitalen, scholen, enzovoort. Alleen is het risico op geschillen ook daar groot. Waar wij in ruil voor hulp zachte waarden vragen, zoals mensenrechten, vragen de Chinezen voor contracten harde waarden zoals rechtszekerheid."
Ook Kennes denkt dat de 'harde' Chinese en de 'zachte' Europese agenda daarom best te verzoenen zijn. "Pekings eerste infrastructuur in Congo is efficiënt. Dat is een feit. De weg van Kisangani naar Bunia herstelden ze goed. In de weg van Lubumbashi naar Likasi, die door Belgiës partner Forrest werd hersteld, zitten nu al putten. Dat zien de Congolezen ook. Maar in een land als Angola hebben de Chinezen nu al grote problemen met corruptie. Ook zij hebben belang in de strijd tegen wanbeheer. Als de EU handig diplomatiek manoeuvreert, kunnen ze nog veel bereiken."
Ook Kabila zinspeelde in die richting. "De Belgen zijn bang, maar ze hebben ongelijk. We moeten meer dan 150.000 kilometer wegen aanleggen, met als prioriteit zo'n 15.000 kilometer asfaltweg binnen een jaar of vijftien. De Chinezen gaan 3.000 kilometer aanleggen: er blijft dus nog genoeg over voor iedereen. We gaan dit land niet alleen met de Chinezen heropbouwen."
Geen kritiek op Rwanda
Blijft de vraag of het ooit nog goed komt tussen De Gucht en Kabila, die de Belgische minister van Buitenlandse Zaken in het interview zwaar aanpakte. "Ik stel alleen vast dat, telkens als er een delegatie geleid wordt door de minister van Buitenlandse Zaken, dat bezoek met veel arrogantie gepaard gaat. Alsof onze bezoekers hierheen komen om ons de les te lezen. Dat is onaanvaardbaar", zei hij.
Reyntjens (UA) denkt dat daar nog steeds de spanningen meespelen over de Belgische houding tegenover Rwanda, dat Congo in de voorbije jaren tot twee keer binnenviel. "In het nadeel van De Gucht speelt dat hij in Kinshasa met harde taal spreekt over Congo, maar met nog geen slecht woord repte over de Rwandese leider Paul Kagame. Je mag niet vergeten dat Kagame twee keer Congo is binnengevallen, tijdens een conflict waarin honderdduizenden doden vielen. Kagame kwam daar erg goedkoop mee weg. Dat is nog altijd zeer frustrerend voor de Congolezen."
De Belgisch-Congolese relaties zullen de spanning tussen De Gucht en Kabila wel overleven, besluit de UA-hoogleraar. "Al decennia zijn ze een verhaal van ups en downs. Of we nu willen of niet, we hebben een bijzondere relatie. Dat zal wel zo blijven."
Om de oorzaak van het ongeval te kennen, volstaat een snelle blik op de foto's... Door een eruptie van de nabijgelegen vulkaan (Nyiragongo) is een deel van de startbaan onder een laag lava bedolven. Als er dan iets verkeerd gaat bij de start, is er geen vluchtroute. (foto 1) Een botsing met de huizen van de Birere wijk is dan onvermijdelijk. (foto 2) Om de ramp compleet te maken, is er een (op zijn zachtst gezegd) gebrekkige hulpverlening! (foto 3)
Vanuit Livingstone trokken we naar het Chobe natuurpark in Botswana. Per taxi, taxibus en boot (om de Zambezi, de natuurlijke grens Zambia-Botswana, over te steken ) kwamen we in Kasane aan. Deze stad is de uitvalsbasis om het 10 000km² grote park te bezoeken.
We zagen een uitgebreid gamma aan dieren! Het werd zelfs eventjes warm, toen een olifantenwijfje vond dat we een iets te dicht bij haar Dumbo kwamen... 's Avonds was het aangenaam vertoeven in de bar langs de oevers van de Zambezi!
In Lusaka zijn we Martin (de broer van Nelson) gaan ophalen. Na een dagje Lusaka was onze eerste grote stop Livingstone.
Een blij weerzien met de Victoriafalls, waarvan je van kilometers ver de nevelwolk kan waarnemen. In december was het debiet nog niet zo groot, zodat dit verschijnsel toen niet aanwezig was. De kolkende watermassa is wel impressionant. Dit is dan ook de reden waarom we deze keer niet bovenop de waterval konden lopen.
Dichtbij de watervallen was het echt aan het stortregenen. We hadden onze regenjassen voorzien, maar dit haalde niet veel uit. Doorweekt ben je toch. Tot onze paspoorten, inentingskaarten en fototoestellen toe...
Vooral nu we op het punt staan onze ticketten te boeken met ... Hewa Bora!!!
Wie in Congo vliegt, moet gordel vastklikken en tot God bidden (DS)
In Congo is veilig vliegen zo goed als uitgesloten. De ramp in Goma is geen toeval.
Terwijl de motoren van de Antonov met een hels geraas startten, wees de Russische copiloot op de veiligheidsriemen. Het mocht al een meevaller heten dat het vliegtuig ermee was uitgerust. Verdere veiligheidsinstructies had de bemanning niet voor de passagiers, behalve een met een grijns toegeschreeuwde goede raad: 'you pray to God, my friend.'
Grote, internationale luchtvaartmaatschappijen die op Congo vliegen, weten dat ze in technische omstandigheen uit de jaren zeventig terechtkomen en bereiden zich daarop voor. Veel Congolese luchthavens beschikken bijvoorbeeld alleen over radionavigatie en niet over een radar. Maar passagiers op binnenlandse vluchten leggen hun lot in ongewisse handen. Gammele vliegtuigen, roekeloze piloten, mank onderhoud, gebrek aan wisselstukken, minimale luchthaveninfrastructuur, lastige vliegweer, een beperkte verkeersleiding, ontoereikend toezicht, het komt allemaal voor.
Congo is wellicht het meest onveilige luchtvaartland ter wereld. In 2007 verongelukten er ten minste zeven toestellen. Niet toevallig mag geen enkel Congolees toestel op een Europese luchthaven landen. Ze staan allemaal op de zwarte lijst omdat de Congolese overheid niet in staat is om het toezicht op het onderhoud en de exploitatie te garanderen. Af en toe trekt de regering wel de licentie van een maatschappij in, maar van een effectieve controle is geen sprake.
Alleen Hewa Bora, de maatschappij waarvan de enige DC-9 dinsdag neerstortte in Goma, mocht lange tijd één vliegtuig in het Europese luchtruim sturen. Ze organiseerde er goedkope vluchten mee tussen de hoofdstad Kinshasa en Brussel, eerst met een oude Lockheed TriStar, daarna met een Boeing 767. Maar dat toestel raakte al maanden geleden geïmmobiliseerd op de luchthaven van Zaventem. Daarom schrapte de EU net vorige week ook die uitzondering voor Hewa Bora.
Congo mist de financiële middelen voor een veilig luchtverkeer, maar door de omvang van het land, met zijn zo goed als onbestaand wegen- of spoorwegnet, bestaat daarvoor geen echt alternatief. Enkele tientallen, meestal kleine maatschappijen zijn er actief met doorgaans oude, goedkope toestellen, niet zelden Russische, met bemanningen uit Rusland, Oekraïne of Georgië. Die staan erom bekend dat ze het niet altijd even nauw nemen met de regels. Het gebeurt wel vaker dat een toestel uit de lucht valt omdat het te zwaar geladen is.
Hewa Bora, een van de grootste Congolese luchtvaartmaatschappijen, geniet toch nog een behoorlijke reputatie. Het vliegt met Amerikaanse toestellen, al zijn die wel oud. De neergestorte DC-9-51 vloog al bijna 31 jaar. Leeftijd hoeft geen probleem te vormen, maar het toestel moet dan wel goed worden onderhouden. De crash van dinsdag illustreert de lamentabele omstandigheden waarin in Congo wordt gevlogen.
De klapband die het ongeval kennelijk veroorzaakte, hoefde toch niet tot een ramp te leiden. Maar de nochtans druk aangevlogen luchthaven van Goma biedt weinig veiligheidsmarges. Met zijn hoge ligging is het starten er al lastiger, zeker in warm en vochtig weer. Bovendien is de startbaan maar ongeveer twee kilometer lang, wat krap is voor een DC-9. Sinds in 2002 een vulkaan in de buurt uitbarstte, ligt een derde van de startbaan er onder een laag lava.
In september vorig jaar nog vloog een Antonov 12 van een Congolees-Georgische maatschappij tegen de lavamassa te pletter, met een tiental doden als gevolg. Bij de crash bleek dat het luchtwaardigheidsattest van het toestel al een half jaar was verstreken. Bovendien ligt, zoals wel vaker het geval is in Congo, vlakbij het eind van de startbaan van Goma een drukke volkswijk. Een ongeval op de luchthaven maakt zo al snel ook slachtoffers bij de omwonenden.
In 1996 vielen ruim driehonderd doden toen een veel te zwaar geladen Antonov 32 op een markt in Kinshasa neerstortte. In oktober vorig jaar stierven opnieuw enkele tientallen mensen toen een Antonov 26 bij de start in Kinshasa door motorpech in een woonwijk crashte. En als er dan wat gebeurt in Goma, komt iedereen zich rond het wrak verdringen en zijn alleen emmers water beschikbaar om de brand te blussen.
FARDC (Forces Armées de la République Démocratique de Congo): de gewapende strijdkrachten van Congo, het Congolese regeringsleger. In Noord- en Zuid-Kivu heeft het zo'n 40.000 soldaten.
Monuc: de meeste van de 17.000 VN-blauwhelmen in Congo bevinden zich in het oosten.
FDLR (Forces Démocratique de la Libération du Rwanda): de democratische strijdkrachten voor de bevrijding van Rwanda zijn vandaag met zo'n 7.000 in Oost-Congo. Het gaat om Hutu-rebellen uit Rwanda, die na de genocide in 1994 naar Congo gevlucht zijn. In het FDLR zitten er nog een paar honderd génocidaires, leden van de Hutu-militie Interahamwe die aan de genocide hebben deelgenomen, maar ook soldaten uit het leger van de vermoorde Hutu-president Juvénal Habyarimana. Het FDLR biedt vanuit Oost-Congo verzet tegen het Tutsi-regime van Paul Kagame. Hij kwam na de genocide in Rwanda aan de macht.
Rasta's: een bende vrij ongestructureerde Rwandese Hutu's, die alleen in de provincie Zuid-Kivu dood en terreur zaaien. Volgens de Monuc zijn ze slechts met enkele tientallen.
CNDP (Congrès National pour la Défense du Peuple): het nationale congres ter verdediging van het volk is de militie van Laurent Nkunda. (zie foto) Nkunda is een Congolese Tutsi, van Rwandese origine. Hij deserteerde als generaal uit het Congolese leger om met zijn militie de rechten van de Tutsi-minderheid te verdedigen. In Noord-Kivu zijn dat Congolese Tutsi's, in Zuid-Kivu heten zij Banyamulenge. Een legeroffensief tegen Nkunda is vorige maand mislukt. De gevechten in Noord-Kivu duren voort; Nkunda heeft zijn onderhandelaars uit de vredesgesprekken teruggetrokken. Nkunda heeft zo'n 4.000 rebellen en zou nog altijd de steun van Rwanda genieten.
Maji-Maji: deze Congolese rebellen bestrijden de inmenging van Rwanda in Congo. Volgens de Monuc tellen de Maji-Maji ('Water') verschillende ingeslapen cellen. De Monuc vreest dat een vredesregeling er paradoxaal genoeg toe kan leiden dat die cellen zich opnieuw 'activeren', om van allerlei integratieregelingen te profiteren. (iro)
Een lichte safari in een park nabij Livingstone. Dit evenement had moeten plaatsvinden op 25 december om 7u 's morgens. Door omstandigheden hebben we dat uur gemist. Na een beetje aandringen, bij de juffrouw van de dienst toerisme, mochten we mee op de 'gamedrive' in de namiddag.
Om 16u, wa beter uitgerust, gingen we op pad met de land cruiser en plaatselijke gids. Het park is gelegen aan de oevers van de Zambezie waar er heel wat nijlpaarden zich in schuilhouden. Blijkbaar is dit, ogenschijnlijk braaf, dier één van de dodelijkste van allemaal. De bootjes krijgen soms een tikje van deze kolossen, met alle gevolgen van dien.
Een andere grootheid kregen we niet te zien, maar we zagen wel zijn aanwezigheid... Er zwerven hier kudden olifanten rond die een spoor van vernieling achterlaten. Op de linkerfoto zie je een baobab die lelijk werd toegetakeld door Dumbo. De anderen (zebra's, giraffen, apen, springbokken, buffels,...) bekeken ons alsof we toeristen waren en lieten ons rustig ons ding doen.
Plots kwamen we 2 parkwachters tegen die 'de laatst overgebleven neushoorn van Zambia' beschermden. Dit lieverdje zat verscholen in het struikgewas en we mochten het voertuig verlaten om, onder hun begeleiding, het ruisen te gaan zoeken. Dat is toch wel een serieus stukje vlees, zulle! Over het resultaat van de 'neusvergelijkende foto' ben ik best tevreden!!!
Waarom doen we niets aan het seksueel geweld in de twee Kivu-provincies, vraagt WALTER ZINZEN . 'Komt het door een gevoel van machteloosheid dat ons bevangt bij het lezen van zoveel ellende? Dat zou dan volstrekt onterecht zijn, want we kunnen veel doen, heel veel.'
Wat is er toch met ons aan de hand? Als Bulgaarse weeskindertjes wat te lang op hun potje moeten zitten, slaat een golf van emoties over het land. Traantjes worden weggepinkt, BV's gaan zich ter plaatse op de hoogte stellen, milde giften worden gestort, Vlaanderen laat zich weer eens van zijn beste kant zien. En zo hoort het ook.
Maar de verschrikkelijke situatie waarin tienduizenden vrouwen in Oost-Congo -zich bevinden - lichamelijk, psychologisch, maatschappelijk, familiaal, financieel - gaat haast ongemerkt voorbij. Het seksueel geweld in de twee Kivu-provincies is al begonnen in 1994. Veertien jaar duurt het dus al. En nog gaat het door, alle dagen. Maar Vlaanderen beweegt niet.
Wie, zoals ondergetekende, de vergelijking durft te maken met het bloedstollende probleem van BHV, krijgt in de lezersrubriek de wind van voren. In Dilbeek een brood in het Frans moeten kopen, dàt is pas erg. Op de nieuwsredacties was het dan ook jarenlang 'bon ton' te beweren dat de Vlaming geen belangstelling meer had voor Congo en dat er daarom ook geen aandacht meer aan besteed moest worden. Alvast daarin is nu eindelijk verandering gekomen.
De reportagereeks van deze krant over de Congo-gruwel komt geen dag te vroeg. Maar in het persoverzicht gisteren op de radio kwam het hoofdredactionele commentaar van De Standaard pas op de laatste plaats. Na de problemen in het CD&V/N-VA-kartel die immers zoveel dichter bij 'de mensen' staan. De kans dat opnieuw een BV zal opstaan, dit keer om een gigantische hulpactie voor de Congolese vrouwen op te zetten, is dan ook bijzonder klein.
Zijn we dan elke zin voor relativering verloren? Of komt het door een gevoel van machteloosheid dat ons bevangt bij het lezen van zoveel ellende? Dat zou dan volstrekt onterecht zijn, want we kunnen veel doen, heel veel.
Vooreerst is er het humanitaire probleem. De mishandelde vrouwen hebben hulp en, misschien nog meer, belangstelling nodig. Want het is niet zo dat ze zelf niets doen. Vele initiatieven worden genomen om hun leven zo goed en zo kwaad mogelijk opnieuw zin en richting te geven. Maar hun middelen zijn beperkt en hun trots groot.
Mevrouw Julie Standaert, echtgenote van gewezen CVP-minister Luc D'Hoore, was onlangs in een dorp in Zuid-Kivu, waar ze zich het lot van de mishandelde vrouwen heeft aangetrokken. Ze werd er, samen met haar begeleiders, verwelkomd met zang en dans. Iemand in haar gezelschap merkte op dat de dansende dames er verbazend goed uitzagen. Mevrouw Standaert wees naar de grond en zei: 'Kijk eens goed, daar liggen uitwerpselen, urine en bloed.'
Waarom blijven de noodkreten van mevrouw Standaert, die zich nu al maanden lang het vuur uit de sloffen loopt voor haar Congolese zusters, zo goed als onbeantwoord? Welke organisatie neemt het voortouw om deze vrouwen massaal te helpen hun opengereten lichaam en hun verminkte ziel weer op te lappen en te voorzien in hun eigen levensonderhoud en dat van hun kinderen?
Natuurlijk, alle hulp is nutteloos zolang er geen einde komt aan wat Karel De Gucht een 'seksuele genocide' heeft genoemd. Een deel van de daders zijn Rwandezen of bondgenoten van Rwanda: de rondzwervende Hutu-bendes en de Tutsi's van de muitende generaal Nkunda. Zonder medewerking van Rwanda kunnen de Hutu's niet terug naar hun land. Als Rwanda zijn steun aan Nkunda niet opgeeft, zal hij de Congolese bevolking blijvend terroriseren.
De Rwandese president Kagame moet dus onder druk worden gezet. België moet alle schroom tegenover dit heerschap laten varen. Onder de regeringen-Verhofstadt werd Kagame weinig tot niets kwalijk genomen omdat hij beschouwd werd als een representant van de slachtoffers van de genocide in 1994. Dat is hij niet. Integendeel. Ook aan zijn handen kleeft bloed.
Ons land mag zich door dit individu niet laten chanteren. We moeten onze invloed, al dan niet via onze zetel in de Veiligheidsraad, aanwenden om ook de Amerikaanse en Britse beschermheren van Kagame ervan te overtuigen dat hij mee verantwoordelijk is voor de hel waarin de Kivu-streek is herschapen. De stopzetting van iedere vorm van kredietverlening aan Rwanda, door alle donoren, kan een middel zijn om hem op andere gedachten te brengen.
Tegelijk moet hij de verzekering krijgen dat Rwanda geen chaos nodig heeft om toegang te hebben tot de grondstoffen in Kivu. Rwandese zakenlieden en mijnexploitanten zijn welkom - de Congolezen zingen dat lied al vele jaren - maar dan niet via terreur en roof. Wel op een vreedzame en legale wijze, via concessies en het betalen van belastingen, zoals dat voor iedere buitenlandse investeerder het geval zou moeten zijn.,
Maar het drama in Kivu heeft wel degelijk ook een Congolese dimensie. President Kabila en zijn zogenaamd regeringsleger gaan evenmin vrijuit. Het is dus ongepast dat minister van Ontwikkelingssamenwerking Charles Michel, net zoals zijn voorganger Armand De Decker, in het wilde weg miljoenen euro's rondstrooit, zonder daar ook maar enige eis tegenover te stellen.
En dan zijn er nog de vele intern-Congolese etnische spanningen, die ontaard zijn in bloedige conflicten. Vorige maand is er - mede onder Belgische, Europese en Amerikaanse druk - een akkoord gesloten om alle gewapende groepen te demobiliseren. Alle pressiemiddelen moeten worden ingezet om dat akkoord ook echt uit te voeren.
En als dat allemaal achter de rug is moet het echte werk nog beginnen: dat van de verzoening, de wederopbouw en de ontwikkeling. Tegen die tijd zijn we waarschijnlijk al bij Leterme XII aanbeland.
KINSHASA De Congolese regering wil naar verluidt korte metten maken met de vele pesterijen aan de grensposten. De bevoegde ministers kregen de opdracht maatregelen te treffen voor het Beach Ngobila en de internationale luchthaven van Ndjili in Kinshasa. De instructies komen van de Congolese ministerraad.
De minister van Binnenlandse Zaken, Denis Kalume, had over de kwestie overleg met de ministers van Transport (Charles Mwando Nsimba), de minister van Nationale Economie en Handel (Philippe André Futa) en de leiding van de migratiedienst (DGM) en de nationale inlichtingendienst (ANR). Ook vertegenwoordigers van andere overheidsdiensten namen deel aan het overleg.
Volgens Kalume is Ndjili belangrijk voor het imago van Congo. Reizigers moeten de luchthaven in alle veiligheid kunnen gebruiken.
De regering maakte betere afspraken over de vier diensten die op de luchthaven mogen actief zijn: de douane (OFIDA), de Regie der Luchtwegen (RVA), de dienst voor openbare hygiëne en de migratiedienst (DGM). Op termijn mogen cliënten geen contact meer hebben met mensen die niets met de veiligheid te maken hebben. Er komt ook een eenheidsloket. Kalume wil de evolutie geregeld laten evalueren.
Wie weet wordt het ooit nog aangenaam om een Congolese grenspost te passeren. Anderzijds heeft het ook wel zijn charme, hoe ze je proberen op te lichten! Wij kunnen er reeds hartelijk om lachen...
Met een ploeg van de BTC (Belgische technische coöperatie) ben ik enkele projecten van gaan bekijken.
Eerst een woordje uitleg:
BTC is het Belgisch agentschap voor ontwikkelingssamenwerking. Als openbare dienstverlener steunt BTC, in opdracht van de Belgische federale regering, en meer bepaald van de FOD Buitenlandse Zaken, Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking, de ontwikkelingslanden in hun strijd tegen armoede. Dankzij zijn expertise op het terrein voert BTC ook opdrachten uit voor rekening van andere nationale en internationale organisaties die werken aan duurzame menselijke ontwikkeling.
BTC beheert meer dan 200 projecten in 30 landen in Afrika, Azië en Latijns-Amerika. Met een omzet in 2006 van 160 miljoen euro stelt BTC momenteel 420 personeelsleden te werk,
van wie 160 in het hoofdkantoor in Brussel en 260 in de landen waar projecten en programmas worden uitgevoerd. In 24 landen heeft BTC een eigen vertegenwoordiging.
(www.btcctb.org)
We bezochten 4 projecten: Een waterbevoorradingplaats, een bureau voor een chef de quartier en 2 schooltjes waar (een deel) nieuwe klaslokalen was voor gebouwd en bemeubeld. Ter compensatie werd aan de verantwoordelijken gevraagd om wat structuur te brengen in hun administratie. Zoals de boekhouding, verslagen van vergaderingen, aanwezigheden, stock, infrastructuur bijhouden. Daarvoor hadden ze kant en klare documenten gekregen om dit alles te regelen.
In de schooltjes wordt dit heel goed opgevolgd. Op enkele details na (nummering van meubels die niet kloppen bv) zijn ze heel goed op weg. Da waterkraantje hield ook goed zijn boekhouding bij
Maar die chef de quartier had het nie zo goed begrepen. Alle formulieren en schriften waren nog maagdelijk wit en zaten zelfs nog in hun folie! Ik had efkes een déjà vu (sommige van mijn schoolboeken in den tijd nvdr)
Maar volgens hem was er geen vuiltje aan de lucht. De mensen kwamen hem meer dan vroeger opzoeken. De redenen van die bezoeken worden wel niet genoteerd en doorgespeeld aan bevoegde instanties zodat er geen gevolg wordt aan gegeven. Er waren geregeld vergaderingen met zijn veel mensen maar specifieker kon hij niet zijn, daar er ook geen verslagen van bestaan. Het kostte ons wel een goed uur om duidelijk te maken dat het enigszins belangrijk is om orde op zaken te stellen.
Toen hij te horen kreeg dat er, in geval er geen verandering kwam, misschien wel een nieuwe chef moest worden gekozen, was zijn gloednieuw kantoortje een iets te klein
Met den Raf ben ik naar een klein dorpje (Malumbwe) geweest. Tot voor enkele maanden werkte hij voor group 1, een Belgische ngo die toeziet op de kinderarbeid in de mijnbouw hier. Zijn voormalige tuinman en klusjesman wonen in dit dorpje. Na 35km moesten we van de hoofdweg af om een wandelpad te volgen dat ons, door de brousse, naar het dorp van Pitschu en Jean leidde. De chauffeur van group 1 was ook van de partij om zoektocht te vergemakkelijken.
De mentaliteit van deze mensen ligt mijlenver verwijderd van deze uit de stad. We kregen er een heel warm onthaal. Alhoewel ze bitterweinig hebben, verlieten we hen met een laadbak vol maniok en lengalenga (mijn favoriete groente: spinazie-achtig maar lekkerder)! Op de achtergrond van de eerste foto van de derde collage zie je Jean en David de maniok telen.
Op deze plaatsen kan je gerust foto's nemen, zonder schrik te hebben dat je problemen krijgt. In Lubum moet je dat nie proberen, of toch nie te opvallend... Dit is nog een overblijfsel van het Mobutu-regime, toen het verboden was foto's te nemen. Om de buitenwereld de toestand van het land nie te tonen!
Op oudejaarsavond zijn Nelson, Sarah en ik in het parkhotel gaan eten. Lekker en goedkoop: meer moe da nie zijn! En daarna waagden we ons in het nachtleven. Nie dat het de eerste keer was. Onze thuiskomst legden we ook vast op de gevoelige plaat (de zon stond al hoog en Sarah had ons al lang verlaten ).
We hadden menig feestje op mijn appartement. Een bbc midden in de winter is altijd leuk, haha! Alhoewel we niet anders konden, daar we 40 dagen geen elektriciteit hadden (onze groep was stuk). Vooral de pingpong-avond is voor herhaling vatbaar!
Met het eerste en tweede leerjaar zijn we naar het museum geweest. Met carnaval in het vooruitzicht, leek het een geschikt moment om de tentoonstelling over Afrikaanse maskers te bezoeken. Op weg met het busje van de voetbalclub van Moïs.
In Ruashi, een buitenwijk van Lubum, bezochten we nog eens het vorige gastgezin van Sarah.
En we hadden het nie beter kunnen treffen, er was een groot feest. De moeder was 40 en de vader werkte 25 jaar in hetzelfde bedrijf (een unicum hier). Heel de familie was uitgedost met dezelfde panje! De simbas en Tembos vloeiden rijkelijk. In een ander gezin ontmoette ik Père Louis, die al meer dan 40 jaar in Congo woont. Hij is de nationale proost van de Kiro. (plaatselijke Chiro)
Op 16 november 1855 werden de Victoria Falls voor het eerst door een Europeaan waargenomen. Dr David (van the palace) Livingstone had in 1851 iets opgevangen over het bestaan van dit natuurfenomeen en besloot die te gaan zoeken. Hij deed er dagen over om de laatste kilometers, tot aan de thundering smoke, te voet en per kano af te leggen. Waarom hij niet gewoon de taxi nam vanuit het centrum van Livingstone blijft me een raadsel.
Het is inderdaad wel een indrukwekkend! De nevel die het vallende water nalaat, zie je reeds van ver hangen. Het geluid is niet minder adembenemend, maar het zicht slaat alles.
Onze verkenning bestond uit 3 onderdelen: deel 1: Het jeanettenparcours! deel 2 : De afdaling! deel 3 : Het toffe parcours!
Deel 1:
Vanafde andere kant van de kloof zie je de Zambezie naar beneden donderen. Men raadt een paraplu aan, maar dat heeft eigenlijk geen zin, daar het water vanuit elke richting lijkt te komen
Deel 2:
Via de achterkant van het park kan je afdalen naar de zogenaamde boilingpot. Dat is de plaats waar de rivier weer zijn vertrouwde vorm terug vindt en haar weg vervolgt. Om die plaats te bereiken moet je wel het hoogteverschil van 180 m overwinnen.
Tijdens de tocht waant men zich in een tropisch regenwoud. Dit microklimaat is ontstaan door de nevel die zich op de directe omgeving neerplant. Op sommige plaatsen moet je door het water waden, wat soms hilarische taferelen met zich meebrengt (nie waar Nelson ).
Deel 3:
De plaats waar de rivier zich transformeert in een waterval is ook toegankelijk!!!
Als je van een cursus evenwicht wil spreken De plaatselijke gids leidt je, door de rivier, tot vlak bij de plaats waar het water een verticale richting aanneemt! Dit is echt wel indrukwekkend! Een beetje verder kan je profiteren van een natuurlijk bassin, om vanaf 6m een sprong te wagen. De kunst is om niet te ver te springen, anders wacht er je een 30-voud van deze diepte!!!
Per bus en taxi zijn we richting Victoria Falls getrokken. (uiteindelijk toch geen Kilimanjaro ) Na een tussenstop in Kitwe en Lusaka, waar we het plaatselijke nachtleven verkenden, bereikten we Livingstone.
De busreis tussen de steden neemt telkens zon 6à7 uur in beslag, maar de tijd vliegt voorbij door het hoge amusementsgehalte van sommige medereizigers
Nu en dan verschijnt er een predikant in de middengang die een liturgische preek afsteekt van dik een kwartier of iemand doet zijn toer om allerlei koopwaar aan te bieden: van voedingsmiddelen tot gsm-laders en petten!
Daarinboven kan een film over het leven van Jezus Christus of de Jean-Claude Van Damme collectie ook wel helpen om te tijd te doden.
In Livingstone kozen we een vakantiepark uit, toepasselijk Waterfront genaamd, langs de oevers van de Zambezie. Wat s avonds schitterende taferelen opbracht.
Alhoewel ik mijn eigen kampeermateriaal had meegesleurd, sliepen we in een vaste tent met even vaste bedden. Nelson was hiervoor de reden, daar hij noch matje noch slaapzak bij had
