Djambo ! Hallo, ik ben Brecht Busschaert en sinds 1 september 2007 geef ik les aan de Belgische school in Lubumbashi (DR Congo)!
Na 2 jaar Wallonië, had ik de smaak van het buitenland echt te pakken, vandaar...
Graag zou ik jullie op deze manier wat wegwijs willen maken in mijn nieuwe omgeving!
Veel leesplezier!
26-01-2008
The big falls!
Op 16 november 1855 werden de Victoria Falls voor het eerst door een Europeaan waargenomen. Dr David (van the palace) Livingstone had in 1851 iets opgevangen over het bestaan van dit natuurfenomeen en besloot die te gaan zoeken. Hij deed er dagen over om de laatste kilometers, tot aan de thundering smoke, te voet en per kano af te leggen. Waarom hij niet gewoon de taxi nam vanuit het centrum van Livingstone blijft me een raadsel.
Het is inderdaad wel een indrukwekkend! De nevel die het vallende water nalaat, zie je reeds van ver hangen. Het geluid is niet minder adembenemend, maar het zicht slaat alles.
Onze verkenning bestond uit 3 onderdelen: deel 1: Het jeanettenparcours! deel 2 : De afdaling! deel 3 : Het toffe parcours!
Deel 1:
Vanafde andere kant van de kloof zie je de Zambezie naar beneden donderen. Men raadt een paraplu aan, maar dat heeft eigenlijk geen zin, daar het water vanuit elke richting lijkt te komen
Deel 2:
Via de achterkant van het park kan je afdalen naar de zogenaamde boilingpot. Dat is de plaats waar de rivier weer zijn vertrouwde vorm terug vindt en haar weg vervolgt. Om die plaats te bereiken moet je wel het hoogteverschil van 180 m overwinnen.
Tijdens de tocht waant men zich in een tropisch regenwoud. Dit microklimaat is ontstaan door de nevel die zich op de directe omgeving neerplant. Op sommige plaatsen moet je door het water waden, wat soms hilarische taferelen met zich meebrengt (nie waar Nelson ).
Deel 3:
De plaats waar de rivier zich transformeert in een waterval is ook toegankelijk!!!
Als je van een cursus evenwicht wil spreken De plaatselijke gids leidt je, door de rivier, tot vlak bij de plaats waar het water een verticale richting aanneemt! Dit is echt wel indrukwekkend! Een beetje verder kan je profiteren van een natuurlijk bassin, om vanaf 6m een sprong te wagen. De kunst is om niet te ver te springen, anders wacht er je een 30-voud van deze diepte!!!
Per bus en taxi zijn we richting Victoria Falls getrokken. (uiteindelijk toch geen Kilimanjaro ) Na een tussenstop in Kitwe en Lusaka, waar we het plaatselijke nachtleven verkenden, bereikten we Livingstone.
De busreis tussen de steden neemt telkens zon 6à7 uur in beslag, maar de tijd vliegt voorbij door het hoge amusementsgehalte van sommige medereizigers
Nu en dan verschijnt er een predikant in de middengang die een liturgische preek afsteekt van dik een kwartier of iemand doet zijn toer om allerlei koopwaar aan te bieden: van voedingsmiddelen tot gsm-laders en petten!
Daarinboven kan een film over het leven van Jezus Christus of de Jean-Claude Van Damme collectie ook wel helpen om te tijd te doden.
In Livingstone kozen we een vakantiepark uit, toepasselijk Waterfront genaamd, langs de oevers van de Zambezie. Wat s avonds schitterende taferelen opbracht.
Alhoewel ik mijn eigen kampeermateriaal had meegesleurd, sliepen we in een vaste tent met even vaste bedden. Nelson was hiervoor de reden, daar hij noch matje noch slaapzak bij had
6 december... Uiteindelijk heb ik dan toch mijn Pietenpak niet moeten aantrekken. Ze hadden er hier nog enkele in stock... Het was wel eens wat anders, Sinterklaas onder het blauwe uitspansel bij 34 graden! Dat had ik nog niet meegemaakt. Omdat het gebeuren meestal om de Sint draait, heb ik mijn kadetten een ietwat frivoler uitgedost. Ja, ze benaderden het Piet-zijn, wat trouwens de bedoeling was. Bij de goedgeilig man aangekomen, zong ons kwartet uit volle borst: 'linkerbeen, rechterbeen' (Zeker en vast bekend bij mensen die ooit het 'middelbaar' aan de reno volgden!!!) Een staande ovatie kregen we niet, maar zo ben ik ook niet ingesteld als ik ergens geen snars van begrijp.
Deze toffe dag eindigde wat in mineur toen ik te horen kreeg dat ik één van mijn poulains zal verliezen! Onzen Romain (links op de foto,nvdr) blijft na de kerstvakantie in België haperen! Gelukkig ben ik met 3 lln gestart. Als er elk trimester één af valt, doen we het jaar nog uit. In feite echt niet grappig. Tis echt jammer, 'k ben der lik nie goe van!
...Kilimanjaro! Het is beslist, we gaan de eeuwige sneeuw tegemoet. Hopelijk kunnen we dat binnen een treffelijk tijdschema klaarspelen. Want als we Al Gore en aanhangers mogen geloven, is dat tegen 2020 niet meer mogelijk. Nu ja, naar het schijnt is een beklimming van 12 jaar enkel weggelegd voor Christopher Reeve'sen tot de vierde macht.
Op vrijdag 22/12 gaan we naar Ndola (Zambia) waar we op 23/12 het vliegtuig nemen richting Dar es Salaam (Tanzania). Vervolgens boekten we een binnenlandse vlucht richting Kilimanjaro. De terugvluchten hebben we niet geboekt. Het zou zonde zijn van het geld, moesten we ergens ingesneeuwd raken en doodvriezen op de flank van de orajnamilik. (Grappig hé, ma!)
Het inrichten van mijn lokaal bezorgde me heel wa kopzorgen. Vooral de indeling van de 3 banken. (kheb de sukkelaartjes toch elk een lessenaar gegeven) Je zou er versteld van staan, moest je weten op hoeveel manieren je 3 banken kan schikken. Omgekeerd en op hun zij geven die ook een aangenaam effect.
Jammer van het werk van mijn voorganger(s), maar al hun brol werd deskundig verwijderd. Het plaatsvervangend materiaal heeft een meer educatieve waarde! De muren hangen vol met kaartjes in het genre: "Mijn handen zijn vuil, mag ik ze wassen , aub?" of : "Mijn neus drupt op mijn gelakte schoenen, mag ik mijn neus snuiten en hun neus poetsen, aub?" Durf niet te beweren dat ze niks gaan bijleren dit jaar. We streven perfecte tweetaligheid na. Wie weet wordt één onder hen ooit formateur...
Dit is nu mijn nieuwe woonst. Wat minder luxueus dan in Namen, maar we zijn dan ook in Congo, hé. Op het schooldomein heeft men een achttal appartementen geconstrueerd in voormalige klaslokalen.
Elk appartement heeft een eigen stijl en indeling. Persoonlijk vind ik mijn studio het mooiste.
Naast een leefruimte met zithoek, eetplaats, bar, keuken en (veelgebruikt) bureau heb ik nog een ruime bad- en slaapkamer.
Jaja, we wonen hier goed op het rustige schooldomein. Bij de één loop je al vlugger binnen dan bij de ander, maar we schieten goed op met elkaar.
Dat vind ik al een hele prestatie, als je bedenkt dat we met onderwijzend personeel te maken hebben
Als ik er niet ben, is de kans het grootst dat ik bij de Nelson zit. Hij woont boven mij en nu en dan organiseren we een uitwisselingsproject om samen een simba of tembo te nuttigen. Al verwaarlozen we het leven buiten de schoolmuren zeker niet
(Voor de slimsten onder ons: Die rode cirkel duidt mijn appartement aan en die heb ik kunstmatig met de computer toegevoegd!!!)
Lubumbashi is de tweede grootste stad in de Democratische Republiek Congo en hoofdstad van de provincie Katanga. De stad ligt aan de grens met Zambia. Zij is gesticht in 1910 in de periode van Belgisch Congo als Elisabethstad of Elisabethville (vaak tot Eville afgekort). Sinds 1965 draagt de stad de huidige naam, genoemd naar een kleine rivier in de buurt.
Er wonen 1.374.808 mensen (1 januari 2005). In de stad zijn botanische tuinen, een brouwerij en de Universiteit van Lubumbashi (de Unilu) gevestigd. Er was ook een dierentuin, maar die bestaat niet meer. Ook is de stad het centrum van spoorlijnen naar Ilebo, Kindu en Kolwezi en ligt er een vliegveld.
De stad is uitgegroeid tot een mijnstad, waar vooral koper, maar ook kobalt, uranium en zink werden gedolven.
Manman! Het verkeer is hier, om het op zijn zachtst uit te drukken, nogal chaotisch.
De meeste wagens zijn uitgerust met het stuur aan de rechterkant. Het grote probleem volgt uit het feit dat ze hier rechts rijden. U kunt zich voorstellen dat dit, bij een inhaalmanoeuvre, tot hilarische en veel te vaak gevaarlijke situaties leidt.
Maar dat is nog niks vergeleken met het feit dat ze alle verkeersregels aan hun laars lappen.
Verkeerslichten zijn hier decoratie. Je claxoneert en je rijdt gewoon door het rode stoplicht.
Qua decoratiemateriaal leveren de verkeersagenten ook wel hun bijdrage.
Men negeert die fraai, in het geel uitgedoste Calimeros met veel plezier. Het is echt een sport om onder hun arm (die de voorrang aan de andere rijrichting aangeeft) door toch maar de straat te dwarsen.
Doe daar dan nog een schep slecht berijdbare wegen bovenop en je komt tot gevaarlijke situaties. Maar in België zijn de wegen in een goede staat en zo verkrijg je een ander negatief effect.
Zelf een wagen aanschaffen is nog niet voor morgen. Wij benaderen op ons gemak een taxichauffeur en laten die mannen hun werk doen.
Lac Kasombo is een ondergelopen, oude mijnkrater. Het is één van de weinige plaatsen waar je 'veilig' kan zwemmen. Bij alle andere meren moet je opletten voor de vervuiling en loop je grote kans bélariose op te lopen.
We zijn er naar toe geweest met Paola, Sarah, Arlette en Sylvain. Tot mijn verrassing was Ugo (één van mijn talrijke leerlingen) ook aanwezig met zijn ouders. Zoals je ziet hadden die een speelgoedje mee. Daar wil ik gerust ooit ook wel eens mee spelen...
De eerste keer dat ik buiten de stad in de brousse kwam, was om een collega te helpen verhuizen. Die woonde in een prachtige boerderij op 20 min van het centrum.
Op een heuvel gelegen had je vanaf het erf een immens mooi zicht op de omgeving.
Ze had een grote boomgaard met allerlei soorten fruit, dieren, een omvangrijk stuk land, dat werd bewerkt door de plaatselijke bevolking,
Het huis huurde ze al enkele jaren voor de ronde prijs van 500$ per maand. Toen ze er in trok was het volledig verwilderd.
In de loop der jaren werd het landgoed wat bewoonbaar en aangenaam gemaakt.
Toen de eigenaars (die in Canada wonen) dit in de mot kregen, hebben ze beslist om de prijs op te trekken tot 3000$ per maand! Net iets te veel voor ons karig lerarenloontje.
Zo hebben wij haar hele inboedel naar een klein appartementje in het centrum van de stad versleept. Van een ommekeer gesproken.
Echt wel jammer! Ik ging daar zeker nu en dan eens langs gaan.
Omdat het eens wat anders is, geef ik les in het 2° leerjaar. Nog altijd immersion, maar dit jaar ben ik titularis van een klasje. Met de nadruk op de je van klasje Ik heb namelijk de volle 3 leerlingen!!! Romain, Ugo en Solenn.
Tof en nie tof. We gaan heel snel vooruit met de leerstof, maar het sociale aspect van een klasgroep mankeert een beetje. Mo ja, we moeten het er mee doen.
Daarbij, ik geef nog les in het vierde, vijfde en het andere tweede leerjaar.
Dat zijn dan weer wat grotere klasgroepen.
In de klassen waar ik les Nederlands geef, gaan we door op het elan van Namen. Ik geef les over de actualiteit en éveil (wero).
Deze lessen worden in het Nederlands en Frans gegeven.
In mijn immersionklas worden alle lessen (wiskunde, Nederlands, muzische vorming,...) in het Nederlands gegeven. Ze krijgen aanvullend nog 5u Frans per week, daar ze moeten worden klaargestoomd om volgend jaar in het Franstalig onderwijs te stappen.
Want dit is de naakte waarheid, volgend jaar stopt men hier met het immersion-project wegens te weinig interesse!!!
Mijn eerste werkdag: personeelsvergadering om 10u!
Dus, plichtsbewust, vertrek ik om 9u40 naar de lerarenkamer. Flink op tijd denkt een mens dan. Niets was minder waar. Iedereen was daar reeds aanwezig en de vergadering was volop bezig. Bizar! Bleek dat ik al 3 dagen een uur na de rest leefde.
In België had ik blijkbaar mijn huiswerk iets te goed gemaakt en had ik berekend dat het hier een uur later was. Bij de tussenlanding in Kinshasa werd dit ook door de piloot bevestigd.
Kinshasa ligt zon tweeduizend km ten westen van Lubumbashi(gelijkaardig: Brussel-Boekarest)
en dus is een uurverschil best wel begrijpbaar.
Enfin, ik stond daar maar wat bescheten voor mijn nieuwe collegas en directie.
Die konden er nog om lachen en waren tevreden met mijn uitleg dat ik vanaf de maandag wel op tijd ging zijn
PS: Ik ben heel blij dat er hier ging zomer- en winteruur bestaat
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
