Djambo ! Hallo, ik ben Brecht Busschaert en sinds 1 september 2007 geef ik les aan de Belgische school in Lubumbashi (DR Congo)!
Na 2 jaar Wallonië, had ik de smaak van het buitenland echt te pakken, vandaar...
Graag zou ik jullie op deze manier wat wegwijs willen maken in mijn nieuwe omgeving!
Veel leesplezier!
05-03-2008
Wie is wie in Oost-Congo?
FARDC (Forces Armées de la République Démocratique de Congo): de gewapende strijdkrachten van Congo, het Congolese regeringsleger. In Noord- en Zuid-Kivu heeft het zo'n 40.000 soldaten.
Monuc: de meeste van de 17.000 VN-blauwhelmen in Congo bevinden zich in het oosten.
FDLR (Forces Démocratique de la Libération du Rwanda): de democratische strijdkrachten voor de bevrijding van Rwanda zijn vandaag met zo'n 7.000 in Oost-Congo. Het gaat om Hutu-rebellen uit Rwanda, die na de genocide in 1994 naar Congo gevlucht zijn. In het FDLR zitten er nog een paar honderd génocidaires, leden van de Hutu-militie Interahamwe die aan de genocide hebben deelgenomen, maar ook soldaten uit het leger van de vermoorde Hutu-president Juvénal Habyarimana. Het FDLR biedt vanuit Oost-Congo verzet tegen het Tutsi-regime van Paul Kagame. Hij kwam na de genocide in Rwanda aan de macht.
Rasta's: een bende vrij ongestructureerde Rwandese Hutu's, die alleen in de provincie Zuid-Kivu dood en terreur zaaien. Volgens de Monuc zijn ze slechts met enkele tientallen.
CNDP (Congrès National pour la Défense du Peuple): het nationale congres ter verdediging van het volk is de militie van Laurent Nkunda. (zie foto) Nkunda is een Congolese Tutsi, van Rwandese origine. Hij deserteerde als generaal uit het Congolese leger om met zijn militie de rechten van de Tutsi-minderheid te verdedigen. In Noord-Kivu zijn dat Congolese Tutsi's, in Zuid-Kivu heten zij Banyamulenge. Een legeroffensief tegen Nkunda is vorige maand mislukt. De gevechten in Noord-Kivu duren voort; Nkunda heeft zijn onderhandelaars uit de vredesgesprekken teruggetrokken. Nkunda heeft zo'n 4.000 rebellen en zou nog altijd de steun van Rwanda genieten.
Maji-Maji: deze Congolese rebellen bestrijden de inmenging van Rwanda in Congo. Volgens de Monuc tellen de Maji-Maji ('Water') verschillende ingeslapen cellen. De Monuc vreest dat een vredesregeling er paradoxaal genoeg toe kan leiden dat die cellen zich opnieuw 'activeren', om van allerlei integratieregelingen te profiteren. (iro)
Een lichte safari in een park nabij Livingstone. Dit evenement had moeten plaatsvinden op 25 december om 7u 's morgens. Door omstandigheden hebben we dat uur gemist. Na een beetje aandringen, bij de juffrouw van de dienst toerisme, mochten we mee op de 'gamedrive' in de namiddag.
Om 16u, wa beter uitgerust, gingen we op pad met de land cruiser en plaatselijke gids. Het park is gelegen aan de oevers van de Zambezie waar er heel wat nijlpaarden zich in schuilhouden. Blijkbaar is dit, ogenschijnlijk braaf, dier één van de dodelijkste van allemaal. De bootjes krijgen soms een tikje van deze kolossen, met alle gevolgen van dien.
Een andere grootheid kregen we niet te zien, maar we zagen wel zijn aanwezigheid... Er zwerven hier kudden olifanten rond die een spoor van vernieling achterlaten. Op de linkerfoto zie je een baobab die lelijk werd toegetakeld door Dumbo. De anderen (zebra's, giraffen, apen, springbokken, buffels,...) bekeken ons alsof we toeristen waren en lieten ons rustig ons ding doen.
Plots kwamen we 2 parkwachters tegen die 'de laatst overgebleven neushoorn van Zambia' beschermden. Dit lieverdje zat verscholen in het struikgewas en we mochten het voertuig verlaten om, onder hun begeleiding, het ruisen te gaan zoeken. Dat is toch wel een serieus stukje vlees, zulle! Over het resultaat van de 'neusvergelijkende foto' ben ik best tevreden!!!
Waarom doen we niets aan het seksueel geweld in de twee Kivu-provincies, vraagt WALTER ZINZEN . 'Komt het door een gevoel van machteloosheid dat ons bevangt bij het lezen van zoveel ellende? Dat zou dan volstrekt onterecht zijn, want we kunnen veel doen, heel veel.'
Wat is er toch met ons aan de hand? Als Bulgaarse weeskindertjes wat te lang op hun potje moeten zitten, slaat een golf van emoties over het land. Traantjes worden weggepinkt, BV's gaan zich ter plaatse op de hoogte stellen, milde giften worden gestort, Vlaanderen laat zich weer eens van zijn beste kant zien. En zo hoort het ook.
Maar de verschrikkelijke situatie waarin tienduizenden vrouwen in Oost-Congo -zich bevinden - lichamelijk, psychologisch, maatschappelijk, familiaal, financieel - gaat haast ongemerkt voorbij. Het seksueel geweld in de twee Kivu-provincies is al begonnen in 1994. Veertien jaar duurt het dus al. En nog gaat het door, alle dagen. Maar Vlaanderen beweegt niet.
Wie, zoals ondergetekende, de vergelijking durft te maken met het bloedstollende probleem van BHV, krijgt in de lezersrubriek de wind van voren. In Dilbeek een brood in het Frans moeten kopen, dàt is pas erg. Op de nieuwsredacties was het dan ook jarenlang 'bon ton' te beweren dat de Vlaming geen belangstelling meer had voor Congo en dat er daarom ook geen aandacht meer aan besteed moest worden. Alvast daarin is nu eindelijk verandering gekomen.
De reportagereeks van deze krant over de Congo-gruwel komt geen dag te vroeg. Maar in het persoverzicht gisteren op de radio kwam het hoofdredactionele commentaar van De Standaard pas op de laatste plaats. Na de problemen in het CD&V/N-VA-kartel die immers zoveel dichter bij 'de mensen' staan. De kans dat opnieuw een BV zal opstaan, dit keer om een gigantische hulpactie voor de Congolese vrouwen op te zetten, is dan ook bijzonder klein.
Zijn we dan elke zin voor relativering verloren? Of komt het door een gevoel van machteloosheid dat ons bevangt bij het lezen van zoveel ellende? Dat zou dan volstrekt onterecht zijn, want we kunnen veel doen, heel veel.
Vooreerst is er het humanitaire probleem. De mishandelde vrouwen hebben hulp en, misschien nog meer, belangstelling nodig. Want het is niet zo dat ze zelf niets doen. Vele initiatieven worden genomen om hun leven zo goed en zo kwaad mogelijk opnieuw zin en richting te geven. Maar hun middelen zijn beperkt en hun trots groot.
Mevrouw Julie Standaert, echtgenote van gewezen CVP-minister Luc D'Hoore, was onlangs in een dorp in Zuid-Kivu, waar ze zich het lot van de mishandelde vrouwen heeft aangetrokken. Ze werd er, samen met haar begeleiders, verwelkomd met zang en dans. Iemand in haar gezelschap merkte op dat de dansende dames er verbazend goed uitzagen. Mevrouw Standaert wees naar de grond en zei: 'Kijk eens goed, daar liggen uitwerpselen, urine en bloed.'
Waarom blijven de noodkreten van mevrouw Standaert, die zich nu al maanden lang het vuur uit de sloffen loopt voor haar Congolese zusters, zo goed als onbeantwoord? Welke organisatie neemt het voortouw om deze vrouwen massaal te helpen hun opengereten lichaam en hun verminkte ziel weer op te lappen en te voorzien in hun eigen levensonderhoud en dat van hun kinderen?
Natuurlijk, alle hulp is nutteloos zolang er geen einde komt aan wat Karel De Gucht een 'seksuele genocide' heeft genoemd. Een deel van de daders zijn Rwandezen of bondgenoten van Rwanda: de rondzwervende Hutu-bendes en de Tutsi's van de muitende generaal Nkunda. Zonder medewerking van Rwanda kunnen de Hutu's niet terug naar hun land. Als Rwanda zijn steun aan Nkunda niet opgeeft, zal hij de Congolese bevolking blijvend terroriseren.
De Rwandese president Kagame moet dus onder druk worden gezet. België moet alle schroom tegenover dit heerschap laten varen. Onder de regeringen-Verhofstadt werd Kagame weinig tot niets kwalijk genomen omdat hij beschouwd werd als een representant van de slachtoffers van de genocide in 1994. Dat is hij niet. Integendeel. Ook aan zijn handen kleeft bloed.
Ons land mag zich door dit individu niet laten chanteren. We moeten onze invloed, al dan niet via onze zetel in de Veiligheidsraad, aanwenden om ook de Amerikaanse en Britse beschermheren van Kagame ervan te overtuigen dat hij mee verantwoordelijk is voor de hel waarin de Kivu-streek is herschapen. De stopzetting van iedere vorm van kredietverlening aan Rwanda, door alle donoren, kan een middel zijn om hem op andere gedachten te brengen.
Tegelijk moet hij de verzekering krijgen dat Rwanda geen chaos nodig heeft om toegang te hebben tot de grondstoffen in Kivu. Rwandese zakenlieden en mijnexploitanten zijn welkom - de Congolezen zingen dat lied al vele jaren - maar dan niet via terreur en roof. Wel op een vreedzame en legale wijze, via concessies en het betalen van belastingen, zoals dat voor iedere buitenlandse investeerder het geval zou moeten zijn.,
Maar het drama in Kivu heeft wel degelijk ook een Congolese dimensie. President Kabila en zijn zogenaamd regeringsleger gaan evenmin vrijuit. Het is dus ongepast dat minister van Ontwikkelingssamenwerking Charles Michel, net zoals zijn voorganger Armand De Decker, in het wilde weg miljoenen euro's rondstrooit, zonder daar ook maar enige eis tegenover te stellen.
En dan zijn er nog de vele intern-Congolese etnische spanningen, die ontaard zijn in bloedige conflicten. Vorige maand is er - mede onder Belgische, Europese en Amerikaanse druk - een akkoord gesloten om alle gewapende groepen te demobiliseren. Alle pressiemiddelen moeten worden ingezet om dat akkoord ook echt uit te voeren.
En als dat allemaal achter de rug is moet het echte werk nog beginnen: dat van de verzoening, de wederopbouw en de ontwikkeling. Tegen die tijd zijn we waarschijnlijk al bij Leterme XII aanbeland.
KINSHASA De Congolese regering wil naar verluidt korte metten maken met de vele pesterijen aan de grensposten. De bevoegde ministers kregen de opdracht maatregelen te treffen voor het Beach Ngobila en de internationale luchthaven van Ndjili in Kinshasa. De instructies komen van de Congolese ministerraad.
De minister van Binnenlandse Zaken, Denis Kalume, had over de kwestie overleg met de ministers van Transport (Charles Mwando Nsimba), de minister van Nationale Economie en Handel (Philippe André Futa) en de leiding van de migratiedienst (DGM) en de nationale inlichtingendienst (ANR). Ook vertegenwoordigers van andere overheidsdiensten namen deel aan het overleg.
Volgens Kalume is Ndjili belangrijk voor het imago van Congo. Reizigers moeten de luchthaven in alle veiligheid kunnen gebruiken.
De regering maakte betere afspraken over de vier diensten die op de luchthaven mogen actief zijn: de douane (OFIDA), de Regie der Luchtwegen (RVA), de dienst voor openbare hygiëne en de migratiedienst (DGM). Op termijn mogen cliënten geen contact meer hebben met mensen die niets met de veiligheid te maken hebben. Er komt ook een eenheidsloket. Kalume wil de evolutie geregeld laten evalueren.
Wie weet wordt het ooit nog aangenaam om een Congolese grenspost te passeren. Anderzijds heeft het ook wel zijn charme, hoe ze je proberen op te lichten! Wij kunnen er reeds hartelijk om lachen...
Met een ploeg van de BTC (Belgische technische coöperatie) ben ik enkele projecten van gaan bekijken.
Eerst een woordje uitleg:
BTC is het Belgisch agentschap voor ontwikkelingssamenwerking. Als openbare dienstverlener steunt BTC, in opdracht van de Belgische federale regering, en meer bepaald van de FOD Buitenlandse Zaken, Buitenlandse Handel en Ontwikkelingssamenwerking, de ontwikkelingslanden in hun strijd tegen armoede. Dankzij zijn expertise op het terrein voert BTC ook opdrachten uit voor rekening van andere nationale en internationale organisaties die werken aan duurzame menselijke ontwikkeling.
BTC beheert meer dan 200 projecten in 30 landen in Afrika, Azië en Latijns-Amerika. Met een omzet in 2006 van 160 miljoen euro stelt BTC momenteel 420 personeelsleden te werk,
van wie 160 in het hoofdkantoor in Brussel en 260 in de landen waar projecten en programmas worden uitgevoerd. In 24 landen heeft BTC een eigen vertegenwoordiging.
(www.btcctb.org)
We bezochten 4 projecten: Een waterbevoorradingplaats, een bureau voor een chef de quartier en 2 schooltjes waar (een deel) nieuwe klaslokalen was voor gebouwd en bemeubeld. Ter compensatie werd aan de verantwoordelijken gevraagd om wat structuur te brengen in hun administratie. Zoals de boekhouding, verslagen van vergaderingen, aanwezigheden, stock, infrastructuur bijhouden. Daarvoor hadden ze kant en klare documenten gekregen om dit alles te regelen.
In de schooltjes wordt dit heel goed opgevolgd. Op enkele details na (nummering van meubels die niet kloppen bv) zijn ze heel goed op weg. Da waterkraantje hield ook goed zijn boekhouding bij
Maar die chef de quartier had het nie zo goed begrepen. Alle formulieren en schriften waren nog maagdelijk wit en zaten zelfs nog in hun folie! Ik had efkes een déjà vu (sommige van mijn schoolboeken in den tijd nvdr)
Maar volgens hem was er geen vuiltje aan de lucht. De mensen kwamen hem meer dan vroeger opzoeken. De redenen van die bezoeken worden wel niet genoteerd en doorgespeeld aan bevoegde instanties zodat er geen gevolg wordt aan gegeven. Er waren geregeld vergaderingen met zijn veel mensen maar specifieker kon hij niet zijn, daar er ook geen verslagen van bestaan. Het kostte ons wel een goed uur om duidelijk te maken dat het enigszins belangrijk is om orde op zaken te stellen.
Toen hij te horen kreeg dat er, in geval er geen verandering kwam, misschien wel een nieuwe chef moest worden gekozen, was zijn gloednieuw kantoortje een iets te klein
Met den Raf ben ik naar een klein dorpje (Malumbwe) geweest. Tot voor enkele maanden werkte hij voor group 1, een Belgische ngo die toeziet op de kinderarbeid in de mijnbouw hier. Zijn voormalige tuinman en klusjesman wonen in dit dorpje. Na 35km moesten we van de hoofdweg af om een wandelpad te volgen dat ons, door de brousse, naar het dorp van Pitschu en Jean leidde. De chauffeur van group 1 was ook van de partij om zoektocht te vergemakkelijken.
De mentaliteit van deze mensen ligt mijlenver verwijderd van deze uit de stad. We kregen er een heel warm onthaal. Alhoewel ze bitterweinig hebben, verlieten we hen met een laadbak vol maniok en lengalenga (mijn favoriete groente: spinazie-achtig maar lekkerder)! Op de achtergrond van de eerste foto van de derde collage zie je Jean en David de maniok telen.
Op deze plaatsen kan je gerust foto's nemen, zonder schrik te hebben dat je problemen krijgt. In Lubum moet je dat nie proberen, of toch nie te opvallend... Dit is nog een overblijfsel van het Mobutu-regime, toen het verboden was foto's te nemen. Om de buitenwereld de toestand van het land nie te tonen!
Op oudejaarsavond zijn Nelson, Sarah en ik in het parkhotel gaan eten. Lekker en goedkoop: meer moe da nie zijn! En daarna waagden we ons in het nachtleven. Nie dat het de eerste keer was. Onze thuiskomst legden we ook vast op de gevoelige plaat (de zon stond al hoog en Sarah had ons al lang verlaten ).
We hadden menig feestje op mijn appartement. Een bbc midden in de winter is altijd leuk, haha! Alhoewel we niet anders konden, daar we 40 dagen geen elektriciteit hadden (onze groep was stuk). Vooral de pingpong-avond is voor herhaling vatbaar!
Met het eerste en tweede leerjaar zijn we naar het museum geweest. Met carnaval in het vooruitzicht, leek het een geschikt moment om de tentoonstelling over Afrikaanse maskers te bezoeken. Op weg met het busje van de voetbalclub van Moïs.
In Ruashi, een buitenwijk van Lubum, bezochten we nog eens het vorige gastgezin van Sarah.
En we hadden het nie beter kunnen treffen, er was een groot feest. De moeder was 40 en de vader werkte 25 jaar in hetzelfde bedrijf (een unicum hier). Heel de familie was uitgedost met dezelfde panje! De simbas en Tembos vloeiden rijkelijk. In een ander gezin ontmoette ik Père Louis, die al meer dan 40 jaar in Congo woont. Hij is de nationale proost van de Kiro. (plaatselijke Chiro)
Op 16 november 1855 werden de Victoria Falls voor het eerst door een Europeaan waargenomen. Dr David (van the palace) Livingstone had in 1851 iets opgevangen over het bestaan van dit natuurfenomeen en besloot die te gaan zoeken. Hij deed er dagen over om de laatste kilometers, tot aan de thundering smoke, te voet en per kano af te leggen. Waarom hij niet gewoon de taxi nam vanuit het centrum van Livingstone blijft me een raadsel.
Het is inderdaad wel een indrukwekkend! De nevel die het vallende water nalaat, zie je reeds van ver hangen. Het geluid is niet minder adembenemend, maar het zicht slaat alles.
Onze verkenning bestond uit 3 onderdelen: deel 1: Het jeanettenparcours! deel 2 : De afdaling! deel 3 : Het toffe parcours!
Deel 1:
Vanafde andere kant van de kloof zie je de Zambezie naar beneden donderen. Men raadt een paraplu aan, maar dat heeft eigenlijk geen zin, daar het water vanuit elke richting lijkt te komen
Deel 2:
Via de achterkant van het park kan je afdalen naar de zogenaamde boilingpot. Dat is de plaats waar de rivier weer zijn vertrouwde vorm terug vindt en haar weg vervolgt. Om die plaats te bereiken moet je wel het hoogteverschil van 180 m overwinnen.
Tijdens de tocht waant men zich in een tropisch regenwoud. Dit microklimaat is ontstaan door de nevel die zich op de directe omgeving neerplant. Op sommige plaatsen moet je door het water waden, wat soms hilarische taferelen met zich meebrengt (nie waar Nelson ).
Deel 3:
De plaats waar de rivier zich transformeert in een waterval is ook toegankelijk!!!
Als je van een cursus evenwicht wil spreken De plaatselijke gids leidt je, door de rivier, tot vlak bij de plaats waar het water een verticale richting aanneemt! Dit is echt wel indrukwekkend! Een beetje verder kan je profiteren van een natuurlijk bassin, om vanaf 6m een sprong te wagen. De kunst is om niet te ver te springen, anders wacht er je een 30-voud van deze diepte!!!
Per bus en taxi zijn we richting Victoria Falls getrokken. (uiteindelijk toch geen Kilimanjaro ) Na een tussenstop in Kitwe en Lusaka, waar we het plaatselijke nachtleven verkenden, bereikten we Livingstone.
De busreis tussen de steden neemt telkens zon 6à7 uur in beslag, maar de tijd vliegt voorbij door het hoge amusementsgehalte van sommige medereizigers
Nu en dan verschijnt er een predikant in de middengang die een liturgische preek afsteekt van dik een kwartier of iemand doet zijn toer om allerlei koopwaar aan te bieden: van voedingsmiddelen tot gsm-laders en petten!
Daarinboven kan een film over het leven van Jezus Christus of de Jean-Claude Van Damme collectie ook wel helpen om te tijd te doden.
In Livingstone kozen we een vakantiepark uit, toepasselijk Waterfront genaamd, langs de oevers van de Zambezie. Wat s avonds schitterende taferelen opbracht.
Alhoewel ik mijn eigen kampeermateriaal had meegesleurd, sliepen we in een vaste tent met even vaste bedden. Nelson was hiervoor de reden, daar hij noch matje noch slaapzak bij had
6 december... Uiteindelijk heb ik dan toch mijn Pietenpak niet moeten aantrekken. Ze hadden er hier nog enkele in stock... Het was wel eens wat anders, Sinterklaas onder het blauwe uitspansel bij 34 graden! Dat had ik nog niet meegemaakt. Omdat het gebeuren meestal om de Sint draait, heb ik mijn kadetten een ietwat frivoler uitgedost. Ja, ze benaderden het Piet-zijn, wat trouwens de bedoeling was. Bij de goedgeilig man aangekomen, zong ons kwartet uit volle borst: 'linkerbeen, rechterbeen' (Zeker en vast bekend bij mensen die ooit het 'middelbaar' aan de reno volgden!!!) Een staande ovatie kregen we niet, maar zo ben ik ook niet ingesteld als ik ergens geen snars van begrijp.
Deze toffe dag eindigde wat in mineur toen ik te horen kreeg dat ik één van mijn poulains zal verliezen! Onzen Romain (links op de foto,nvdr) blijft na de kerstvakantie in België haperen! Gelukkig ben ik met 3 lln gestart. Als er elk trimester één af valt, doen we het jaar nog uit. In feite echt niet grappig. Tis echt jammer, 'k ben der lik nie goe van!
...Kilimanjaro! Het is beslist, we gaan de eeuwige sneeuw tegemoet. Hopelijk kunnen we dat binnen een treffelijk tijdschema klaarspelen. Want als we Al Gore en aanhangers mogen geloven, is dat tegen 2020 niet meer mogelijk. Nu ja, naar het schijnt is een beklimming van 12 jaar enkel weggelegd voor Christopher Reeve'sen tot de vierde macht.
Op vrijdag 22/12 gaan we naar Ndola (Zambia) waar we op 23/12 het vliegtuig nemen richting Dar es Salaam (Tanzania). Vervolgens boekten we een binnenlandse vlucht richting Kilimanjaro. De terugvluchten hebben we niet geboekt. Het zou zonde zijn van het geld, moesten we ergens ingesneeuwd raken en doodvriezen op de flank van de orajnamilik. (Grappig hé, ma!)
Het inrichten van mijn lokaal bezorgde me heel wa kopzorgen. Vooral de indeling van de 3 banken. (kheb de sukkelaartjes toch elk een lessenaar gegeven) Je zou er versteld van staan, moest je weten op hoeveel manieren je 3 banken kan schikken. Omgekeerd en op hun zij geven die ook een aangenaam effect.
Jammer van het werk van mijn voorganger(s), maar al hun brol werd deskundig verwijderd. Het plaatsvervangend materiaal heeft een meer educatieve waarde! De muren hangen vol met kaartjes in het genre: "Mijn handen zijn vuil, mag ik ze wassen , aub?" of : "Mijn neus drupt op mijn gelakte schoenen, mag ik mijn neus snuiten en hun neus poetsen, aub?" Durf niet te beweren dat ze niks gaan bijleren dit jaar. We streven perfecte tweetaligheid na. Wie weet wordt één onder hen ooit formateur...
Dit is nu mijn nieuwe woonst. Wat minder luxueus dan in Namen, maar we zijn dan ook in Congo, hé. Op het schooldomein heeft men een achttal appartementen geconstrueerd in voormalige klaslokalen.
Elk appartement heeft een eigen stijl en indeling. Persoonlijk vind ik mijn studio het mooiste.
Naast een leefruimte met zithoek, eetplaats, bar, keuken en (veelgebruikt) bureau heb ik nog een ruime bad- en slaapkamer.
Jaja, we wonen hier goed op het rustige schooldomein. Bij de één loop je al vlugger binnen dan bij de ander, maar we schieten goed op met elkaar.
Dat vind ik al een hele prestatie, als je bedenkt dat we met onderwijzend personeel te maken hebben
Als ik er niet ben, is de kans het grootst dat ik bij de Nelson zit. Hij woont boven mij en nu en dan organiseren we een uitwisselingsproject om samen een simba of tembo te nuttigen. Al verwaarlozen we het leven buiten de schoolmuren zeker niet
(Voor de slimsten onder ons: Die rode cirkel duidt mijn appartement aan en die heb ik kunstmatig met de computer toegevoegd!!!)
Lubumbashi is de tweede grootste stad in de Democratische Republiek Congo en hoofdstad van de provincie Katanga. De stad ligt aan de grens met Zambia. Zij is gesticht in 1910 in de periode van Belgisch Congo als Elisabethstad of Elisabethville (vaak tot Eville afgekort). Sinds 1965 draagt de stad de huidige naam, genoemd naar een kleine rivier in de buurt.
Er wonen 1.374.808 mensen (1 januari 2005). In de stad zijn botanische tuinen, een brouwerij en de Universiteit van Lubumbashi (de Unilu) gevestigd. Er was ook een dierentuin, maar die bestaat niet meer. Ook is de stad het centrum van spoorlijnen naar Ilebo, Kindu en Kolwezi en ligt er een vliegveld.
De stad is uitgegroeid tot een mijnstad, waar vooral koper, maar ook kobalt, uranium en zink werden gedolven.
Manman! Het verkeer is hier, om het op zijn zachtst uit te drukken, nogal chaotisch.
De meeste wagens zijn uitgerust met het stuur aan de rechterkant. Het grote probleem volgt uit het feit dat ze hier rechts rijden. U kunt zich voorstellen dat dit, bij een inhaalmanoeuvre, tot hilarische en veel te vaak gevaarlijke situaties leidt.
Maar dat is nog niks vergeleken met het feit dat ze alle verkeersregels aan hun laars lappen.
Verkeerslichten zijn hier decoratie. Je claxoneert en je rijdt gewoon door het rode stoplicht.
Qua decoratiemateriaal leveren de verkeersagenten ook wel hun bijdrage.
Men negeert die fraai, in het geel uitgedoste Calimeros met veel plezier. Het is echt een sport om onder hun arm (die de voorrang aan de andere rijrichting aangeeft) door toch maar de straat te dwarsen.
Doe daar dan nog een schep slecht berijdbare wegen bovenop en je komt tot gevaarlijke situaties. Maar in België zijn de wegen in een goede staat en zo verkrijg je een ander negatief effect.
Zelf een wagen aanschaffen is nog niet voor morgen. Wij benaderen op ons gemak een taxichauffeur en laten die mannen hun werk doen.
Lac Kasombo is een ondergelopen, oude mijnkrater. Het is één van de weinige plaatsen waar je 'veilig' kan zwemmen. Bij alle andere meren moet je opletten voor de vervuiling en loop je grote kans bélariose op te lopen.
We zijn er naar toe geweest met Paola, Sarah, Arlette en Sylvain. Tot mijn verrassing was Ugo (één van mijn talrijke leerlingen) ook aanwezig met zijn ouders. Zoals je ziet hadden die een speelgoedje mee. Daar wil ik gerust ooit ook wel eens mee spelen...
De eerste keer dat ik buiten de stad in de brousse kwam, was om een collega te helpen verhuizen. Die woonde in een prachtige boerderij op 20 min van het centrum.
Op een heuvel gelegen had je vanaf het erf een immens mooi zicht op de omgeving.
Ze had een grote boomgaard met allerlei soorten fruit, dieren, een omvangrijk stuk land, dat werd bewerkt door de plaatselijke bevolking,
Het huis huurde ze al enkele jaren voor de ronde prijs van 500$ per maand. Toen ze er in trok was het volledig verwilderd.
In de loop der jaren werd het landgoed wat bewoonbaar en aangenaam gemaakt.
Toen de eigenaars (die in Canada wonen) dit in de mot kregen, hebben ze beslist om de prijs op te trekken tot 3000$ per maand! Net iets te veel voor ons karig lerarenloontje.
Zo hebben wij haar hele inboedel naar een klein appartementje in het centrum van de stad versleept. Van een ommekeer gesproken.
Echt wel jammer! Ik ging daar zeker nu en dan eens langs gaan.
Omdat het eens wat anders is, geef ik les in het 2° leerjaar. Nog altijd immersion, maar dit jaar ben ik titularis van een klasje. Met de nadruk op de je van klasje Ik heb namelijk de volle 3 leerlingen!!! Romain, Ugo en Solenn.
Tof en nie tof. We gaan heel snel vooruit met de leerstof, maar het sociale aspect van een klasgroep mankeert een beetje. Mo ja, we moeten het er mee doen.
Daarbij, ik geef nog les in het vierde, vijfde en het andere tweede leerjaar.
Dat zijn dan weer wat grotere klasgroepen.
In de klassen waar ik les Nederlands geef, gaan we door op het elan van Namen. Ik geef les over de actualiteit en éveil (wero).
Deze lessen worden in het Nederlands en Frans gegeven.
In mijn immersionklas worden alle lessen (wiskunde, Nederlands, muzische vorming,...) in het Nederlands gegeven. Ze krijgen aanvullend nog 5u Frans per week, daar ze moeten worden klaargestoomd om volgend jaar in het Franstalig onderwijs te stappen.
Want dit is de naakte waarheid, volgend jaar stopt men hier met het immersion-project wegens te weinig interesse!!!
Mijn eerste werkdag: personeelsvergadering om 10u!
Dus, plichtsbewust, vertrek ik om 9u40 naar de lerarenkamer. Flink op tijd denkt een mens dan. Niets was minder waar. Iedereen was daar reeds aanwezig en de vergadering was volop bezig. Bizar! Bleek dat ik al 3 dagen een uur na de rest leefde.
In België had ik blijkbaar mijn huiswerk iets te goed gemaakt en had ik berekend dat het hier een uur later was. Bij de tussenlanding in Kinshasa werd dit ook door de piloot bevestigd.
Kinshasa ligt zon tweeduizend km ten westen van Lubumbashi(gelijkaardig: Brussel-Boekarest)
en dus is een uurverschil best wel begrijpbaar.
Enfin, ik stond daar maar wat bescheten voor mijn nieuwe collegas en directie.
Die konden er nog om lachen en waren tevreden met mijn uitleg dat ik vanaf de maandag wel op tijd ging zijn
PS: Ik ben heel blij dat er hier ging zomer- en winteruur bestaat
