|
Ik heb nu het boek 'De eenzaamheid van de priemgetallen' van de boekentoppers gelezen. Het boek gaat over een hoogbegaafde jongen en een meisje die verlamd is in 1 been. Ik vind het boek niet slecht omdat er een paar delen in zitten die saai zijn maar ook weer een paar delen die interessant zijn. Paolo Giordano heeft het boek geschreven.
Ik heb het boek moeten lezen voor school anders had ik het boek zelf nooit hebben uitgekozen. dat komt doordat er weinig spanning in leek te zitten.
Wat me vooral heeft verbaasd is hoe de schrijver het boek heeft geschreven daar mee bedoel ik dat het boek totaal niet mijn soort genre is maar dat ik toch geïnteresseerd bleef. Ik denk dat dit komt door het verspringen van de tijd dan bedoel ik dat er bij tussen elk hoofdstuk een paar jaar wordt vooruit gesprongen in de tijd. En ook door het verwisselen van het perspectief, de ene keer lijkt het vertelt te worden door de jongen en de andere keer door het meisje. Ik vind het wel jammer dat het boek wel wat depressief is, maar daardoor is het wel interessanter om te lezen.
Ik vind het boek over het algemeen toch wel redelijk goed ondanks dat het niet mijn genre is. Maar ik zou het niet snel aanraden aan iemand om het te lezen.
|
