21-08-2010, 00:00 geschreven door Guatemala  

Vrijdag 20 augustus werd het ziekenhuisje geopend ! Alles was net op tijd af (we hebben gehoord dat ze tot ’s ochtends hebben doorgewerkt).  De gele boord verf op de witte gevel was nog niet helemaal droog...

Als we toekomen zijn de verpleegsters nog druk in de weer alles te versieren. Er hangen ballonnen, affiches, slingers, papieren longen die verwijzen naar TBC  en als kers op de taart in grote papier letters boven de deur: GRACIAS AMIGOS DE BELGICA. Plastieken tuinstoelen staan in rijtjes op het paadje, onder een wit feesttentje, en aan de zijkant. Wij zetten ons aan de neer aan de zijkant, tussen andere belangrijke mensen van de Fundacion Damian, de gemeente...

Vooraan nemen de burgemeester en enkele andere vertegenwoordigers plaats. Er zij nog twee stoelen vrij voor de vertegenwoordigers van de Belgen. Wat waren we blij dat we gisteren een Spaanse speech op papier gezet hadden. Maud en Kiki waren iets minder blij dat ze vooraan aan de witte tafel moesten gaan zitten. Zij zouden onze speeche voorlezen. Zenuwachtig gingen ze op hun stoel zitten en de inhuldiging kon beginnen.

O ja, nog even wachten tot de dj het xylofonen- en pamfluitendeuntjes afzette.

 Toen was het tijd voor het volkslied. Wat volgde was echt prachtig: de werkmannen deden hun petjes af en iedereen stond recht om met de hand op het hart uit volle borst mee te zingen. Het Guatemalteekse volkslied is het langste en mooiste volkslied dat ik al ooit gehoord heb. Ontroerend... Uit beleefdheid speelden ze het Belgische volkslied ook eens. Na het Guatemalteekse volkslied was het schaamtelijk te beseffen dat  geen van ons de volledige tekst kent.

Na enkele bedankingsspeechen was het de beurt aan Maud en Kiki. We waren zeker dat onze speech vol met fouten stond, maar dat heeft ook zijn charmes. Nu zouden de meeste tenminste onze dankbaarheid begrijpen in plaats van vijf minuten Engelse saaiheid.  Onze inspanning werd dan ook met een dubbel applaus beloond.

Iets later werden we allemaal naar voorgeroepen om een kleine attentie in ontvangst te nemen. We krijgen een boekje over de geschiedenis van Santa Lucia Cotzumalguapa, een getuigschrift op eigen naam en een houten beeldje die typische beroepen van het land voorstellen. Er is een xylofoonspeler, een ananasplukker, een krabbenvanger, een rietteler, een houthakker, een schipper en een koffieteler. Ik denk dat deze beeldjes in elk huis een speciaal plaatsje zullen krijgen.

Na de toespraken mocht iedereen het huisje bezichtigen en kreeg ‘incaparina’ te drinken, een warme drank op basis van melk, water, suiker en kaneel. Sommige kregen een krop in de keel; we mogen fier zijn op het mooie resultaat!

Bedankt aan iedereen voor de steun en sponsering! Dit ziekenhuisje staat er mede dankzij jullie hulp!

Liesbet en Maud (die nog een laatste week zullen genieten van de Mayaruïnes in de jungle!)

21-08-2010, 00:00 geschreven door Guatemala  

20-08-2010, 00:00 geschreven door Guatemala  

17-08-2010, 12:39 geschreven door Guatemala  

17-08-2010, 12:31 geschreven door Guatemala  

17-08-2010, 12:24 geschreven door Guatemala  

Twee werkweken later en we leven nog allemaal ! De werken aan het gebouwtje schieten goed op. Wat is er allemaal veranderd?

De ruwbouw stond er al. Dit leek ons al heel veel. Maar met één blik op het huis zie je na twee weken al vel verandering. De voortuin is opgekuist, dit wil zeggen alle stenen, colaflesjes, kapotte kleren, plastiekzakjes, injectienaalden en overtollige stenen hebben we weggedragen. Er staat een muurtje gemaakt uit keien en cement dat dient als plantenbak. Hopen aarde hebben we aangebracht om de plantenbak te vullen. De plantjes hebben we esthetisch in de aarde gestoken. Echte kunst! (Zij het wel nadat we ze eerste met plastiek en al hadden geplant, kleine vergissing door het foute voorbeeld van don Ate).

De  muur die de voortuin afschermde van de rest van het ‘centro de salud’ hebben we krachtdadig omver gehamerd. In het gat is een poort gelast waarlangs we honderden stenen hebben gedragen om het paadje tot aan het ziekenhuis aan te leggen. Voor de poort liggen brokstukken die we op de heetste dag hebben aangebracht. Ze dienen om de helling voor rolstoelgebruikers en het trapje tot de poort op te vullen.

Het huis zelf is een hele metamorfose ondergaan. Het dak ligt erop(yes, dat is lekker fris), de ramen zitten erin, de vloeren zijn betegeld. De wanden van de wc’s zijn betegeld en gevoegd, de wc’s komen nog. Dit weekend heeft lasser Alex alle deuren in het huis geplaatst.

De volgende dagen moet er nog hard gewerkt worden. Onze deadline ligt op 20 augustus. Momenteel werken de mannen aan het paadje en de gevel van het huis. Een extra ploeg is vandaag bezig een greppel te graven van het gebouw naar de elektriciteitsverdeler om elektriciteitsdraden te leggen.Geen licht werk! We vullen onze dagen vooral met zand, aarde en stenen te versleuren per emmer of kruiwagen (die by the way op maat van een gemiddelde werkman gemaakt zijn: te lage handvaten en zonder luchtband vooraan). We mochten ook al vloeren en voegen.

Over enkele dagen worden de meubels geleverd en we hopen binnenkort met verf en kwast in aanslag de gevel en binnenmuren af te werken!

16-08-2010, 19:53 geschreven door Guatemala  

13-08-2010, 16:52 geschreven door Guatemala  

Na een stevig ontbijt stonden we sterk om te werken, en dat dat nodig was !Het bloemenperkje in het tuintje moest aangelegd worden. Aarde versleuren van de verste plaats op het terrein tot in de bloembak. Die tonnen aarde wegen immens veel. Maar de werksfeer compenseerde dit ruimschoots. Er moest ook gevloerd worden. Maud en ik offerden ons op om de aarde te versleuren. Een grappige werkman, Luís Alfredo, kapte die voor ons los. Bij iedere nieuwe emmer die we kwamen halen, kwamen we iets van elkaar te weten. Zijn naam, onze leeftijd, of we zussden waren, wat we van Guatemala vonden, wat voor het weer het is in Bélgica, etc. In de helft van ons werk kwamen we iets grappigs tegen. Aan de andere kant van de muur aan onzetuin was de buurman een boom aan het omkappen. De helft van de boom viel in onze tuin, recht in de bloembak. Geen nood, een putamadre vloekende Luís kapte hem in stukken en sleepte hem weg. Ik weet niet meer hoeveel emmers we gedragen hebben, maar het waren er veel! ( Maud zelfs 50!)
In de namiddag heb ik mij op het vloeren gestort. Na een tijdje hadden we wel door hoe het moest en probeerden we het alleen. Op een bepaalde moment stonden er, niet overdreven, zes werkaannnen op te kijken hoe Karlien helemaal alleen aan het vloeren was. Want dat was echt fascinerend! Ze maakten klikgeluidjes en riepen ‘ ej ej o o’ om hun bewondering duidelijk te maken. N a het werk lieten Sofía, Davíd en een Columbiaan die voortdurend liep te zingen ons het busstation en de omliggende makt zien. Zoveel bekijks dat we hadden! Uiteraard opnieuw klikgeluidjes, gefluit en geroep, we worden dat hier zo stilletjes aan gewoon.
Wemochten ook eens binnengaan in het plaatselijke schooltje.Op 15 september vieren ze hun onafhankelijkheid en daaraan is een wedstrijd voor de beste fanfare verbonden. Alle scholen zijn dus vollop bezig met oefenen. Van Michael Jackson tot de Wakawakasong, alles kunnen ze spelen.  Grote trommels, trombones, luide xylofonen en dansende trompetisten; wat is dit fantastisch! Langs de kant zaten de schoolemisjes enthousiast mee te zingen en te klappen. Wat een vrolijke bende!

12-08-2010, 03:00 geschreven door Guatemala  

Hoe maak je cement zonder molen...

Maud en Claudio proberen op het juiste moment te springen.

07-08-2010, 21:27 geschreven door Guatemala  

Ik had vandaag een fantastische dag. Om 8 uur werden we zoals altijd opgehaald door het busje. Voor vandaag hadden we een andere chauffeur. Een jonge gast, die zijn maat had meegenomen voor het gezelschap. Aangekomen op de werf vertelde Sophia onze opdracht; in plaats van aarde mochten we nu zand versleuren. Bergen verzetten doen we hier, maar dan letterlijk. Kruiwagens op een berg naar omhoog sleuren. Emmers vullen en al balancerend op planken het zand wat verderop gooien. Daarmee maken ze cement. Ze doen hier alles met de hand. De manier van cement maken lijkt een beetje op een brood bakken. Een kommetje van zand maken met in het midden water. En dit goedje stilletjesaan bij elkaar voegen. Het is een leuk werk, maar echt zwaar. Hopelijk mogen we volgende week iets uitdagenders doen. Maar als we opnieuw aarde moeten versleuren, dan doe ik het met een lach!

Vandaag kwamen er opnieuw twee studenten helpen om te tolken. Dat is eigenlijk niet echt nodig, maar Rubén, el ingeniero van de school pusht dat zo een beetje, en de studenten vinden het enorm divertido. Dus waarom ook niet?

Sophia kwam ons halen om twaalf uur, maar om elf uur waren we al doodop. Terwijl de rest een wandeling was gaan maken in de stad, hebben Maud en ik wat foto’s getrokken van het ziekenhuis. Opvallend hoe weinig volk er rondloopt rond de middag. Er hangen tekeningen aan de muur met als opschrift ‘ secreción anal’, best wel grappig.

Na het lekkere middagmaal kwam het busje ons weer ophalen. Ik was niet verrast dat er iemand nieuw in de bus zat, want we zijn een echte attractie. Maud vertelde me al lachend dat dat Claudio was, de chauffeur die Eduardo volgende week zou vervangen. Claudio is enkele dagen eerder meegeweest op een wandeling door de jungle en grotten, als ik ziek in mijn bed lag.

Met hem en Sophia zijn we Mayasculpturen gaan bezoeken in een museum aan de oudste suikerrietfabriek van het land. Echt mooi. Een meneer vertelde ons wat de symboliek achter de sculpturen kon geweest zijn. Ze hebben er het raden naar,  maar het zijn wel mooie verhalen. Zo staat er een beeld zonder hoofd opgesteld, waar naargelang de gelegenheid verschillende hoofden opgeplaatst worden.

We waren van plan na het museum nog te gaan werken, maar het regenseizoen hield ons tegen. Op een uur veranderen de straten in rivieren, en daarom moesten we nog even wachten voor we het busje inkonden. Ondertussen deden we wat onnozel. ( zie foto’s) Claudio plaagde Sophia een beetje. Jaja, dit zou volgens ons een mooi koppeltje zijn. Operatie koppel-Claudio-aan-Sophia is bij deze van start gegaan.

We sprongen opnieuw het busje in en op de tonen van de WK-song reden we naar de arena van Cotzumalguapa, waar er paardenwedlopen worden gehouden. Veel was er niet te zien, maar de plaats was overdekt, dus wat moesten we nog meer hebben in deze regen?

Tijdens de terugrit werd de wk-song heel de tijd afgespeeld, omdat de chauffeur wist dat we dat leuk vonden. Hop de bus uit, een douchke en eten. Hmmm ik kijk al uit naar morgen. Antigua, Hasta mañana!
Liesbet

07-08-2010, 04:48 geschreven door Guatemala  

Hola !

Het eerste nieuws is hier… Sorry voor het lange wachten.

De eerste werkdag.

Voor we naar de werf rijden, pikken we twee studenten op aan de universiteit niet ver van ons verblijf. Sylvia en Lester zullen een halve dag met ons meegaan om te tolken. Sylvia is 18 en Lester 16. Op de werf mogen we beginnen met een sutkje grond op te kuisen en stenen en zand aan te voeren. De werkmannen kijken van tussen de ruwbouw en lachen. Ze hangen graag in onze buurt rond, fluiten en zingen en proberen zich in gebarentaal uit te drukken. Ze zijn allemaal een hoofd kleiner.

Om half twaalf worden we door het busje en chauffeur Eduardo opgehaald om te gaan lunchen. Sylvia en Lester verlaten ons. Aan de keukenploeg heb ik in mijn beste Spaans kunnen uitleggen dat er drie vegetariërs in de groep zitten. We hebben de voorbije dagen vooral watermeloen te eten gekregen. Dan vissen we maar het vlees uit de restjes van de anderen...

Terug op de werf begint het erg te regen. De bouwvakkers doen teken dat we mogen schuilen en gaan zelf onder het afdak zitten. Maar wij houden van de regen! We werken voort en worden smerig, jammie!

Om twee uur komt Sophia, de architecte, ons halen. Het regent te veel om goed te kunnen werken en we mogen met haar mee planten ophalen die in het bloemenperk zullen komen. Het busje in en op weg naar een kwekerij even buiten de stad. De regen valt met bakken... En dat merk je ook aan de weg. We houden halt bij een huisje tussen de velden, om te wachten tot de regen afneemt. Het is onmogelijke om verder te rijden. De hobbelige baan is beek geworden!

We wachten en wachten en krijgen lekker warme koffie aangeboden door de gastvrouw.

Na een kleine twee uur wachten kunnen we weer verdern, en doorweekt stappen we in het busje. Nog even de plantjes ophalen en verder rijden... Maar niet voor lang!

De weg is verzakt en we vullen de put op met keien zodat Eduardo erover kan rijden. Hij zet aan... en valt weer stil. Het busje zit vast. Met hulp van de bewoners en een duwtje in de rug van het voertuig raken we los. Wat een belevenis, whoepie!

Nat maar voldaan verlang ik naar en warme douche.

Meer nieuws volgt!

Adiós, Maud!

06-08-2010, 15:41 geschreven door Guatemala  

04-08-2010, 21:56 geschreven door Guatemala  

Hola a todos!

We zijn veilig en wel aangekomen aan onze verblijfplaats INTECAP in Santa Lucía Cotzumalguapa. Gisteren werden we op het gemeentehuis ontvangen. Via teleconferentie bedankte de burgemeester ons voor onze hulp aan de plaatselijke bevolking van de stad. We kregen een filmpje te zien van Santa Lucía en van Guatemala. Ondertussen werden we gefilmd en werden er lustig foto's van ons genomen. Daarna was het tijd om een bezoek te brengen aan het hospitaal en de bouwwerf te gaan bekijken. Ze zijn precies al goed opgeschoten.
Vandaag mogen we gaan werken. We vragen ons wel af wat ze ons gaan laten doe.
Ik zou nog veel meer willen schrijven. Bijvoorbeeld dat de eerste immodiums al vlot naar binnen gaan, en dat we uitgenodigd zijn om een dag mee les te volgen op de universiteit, maar het internet valt hier constant uit dat ik het hier maar bij zal laten.
Groetjes,
Liesbet

Ik probeer de technische problemen op te lossen door alles in een Worddocument te typen. Vanals ik zie dat er verbinding is, zet ik dit online.

Vandaag in de voormiddag zijn we begonnen met helpen. Het plan is dat zolang de bouwvakkers bezig zijn met de constructie van het ziekenhuisje, wij ons bezighouden met het tuintje aan de ingang. Je moet je daar niet veel bij voorstellen, veel groter dan een normale slaapkamer is het niet. We moesten het onkruid wieden en de stenen op een hop verzamelen. Dan moesten we aarde aanvoeren. Ondertussen was een werkman bezig om de fundering aan te leggen. We moesten namelijk een soort bloembak maken.

                Maar veel hulp heb ik nog niet kunnen bieden. Na een kwartiertje voelde ik mezelf v erslappen. De paar dagen dat ik hier ben, heb k nog niet veel gegeten. Mijn maag is nog helemaal niet in orde. IK ben me dus op mijn gemak gaan zetten in de grote binnenruimte in het ziekenhuis. Het is echt speciaal wat je daar allemaal te zien krijgt. Mama’s lopen rond terwijl ze borstvoeding geven aan hun boorlingen, verschillende soorten mensen wacvhten rustig hun beurt af voor clinica 1 of clinica 2, een moeder probeert haar kind in bedwang te houden terwijl het extra zuurstof krijgt, een omgebouwde man die precies van het scherm van Almodóvar zijn films is geplukt komt binnengewandeld, je hoort verschillende wenene kindjes en ondertussen zorgen de kusivrouwen dat de boel proper blijft. Sofía kwam vragen of ik wel ok was. Na een paar keer kon ik haar overtuigen dat alles onder controle was. Een man kwam naast me zitten en begon te een babbeltje met mij te slaan. ik moest nog veel vragen of hij het wou herhalen, maar het ging al redelijk.  Hij vertelde dat er in Guatemala al veel meisjes zwanger zijn vanaf hun 13 jaar. Hij liet me zijn papier zien met zijn naam op. Hij vroeg of het soms sneeuwde in België. Toen ik zeivan ja, concludeerde hij dat het daarom was dat we bleven groeien. Na een tijdje ging hij weg. Het was te warm binnen. Hij vond het raar dat wij daar geen last van hadden. Ik moet zeggen dat ik wel opviel in die grote ruimte. Blank, blond en groot; dat is erom vragen natuurlijk. Eduardo, onze buschauffeur, kwam vragen of ik in orde was. Ik vertelde hem dat ik wat ziek was. Hij wou mij direct begeleiden naar de dokter. Ahja, het was toch te stom om niet te gaan, als het in deze ruimte stikte van de dokters. Maar ook hij heb ik kunnen overtuigen, het is niet nodig.

Het is echt opvallend hoe bezorgd en vriendelijk ze hier zijn. In INTECAP bijvoorbeeld hebben we allemaal een aparte kamer gekregen, met dubbel bed en eigen badkamer. Iedereen ligt verspreid van elkaar, want ze hebben ons allemaal in een hoekkamer gestopt, omdat dat de grootste zijn.
Ik laat het voorlopig hierbij. Dit online krijgen is al een hele klus..
Groetjes
Liesbet

03-08-2010, 22:58 geschreven door Guatemala  

02-08-2010, 00:00 geschreven door Guatemala  

Bijlagen:
http://www.youtube.com/watch?v=gne8tCUUDIE&feature=related   

22-07-2010, 09:01 geschreven door Guatemala