|
Vrijdag 20 augustus werd het ziekenhuisje geopend ! Alles was net op tijd af (we hebben gehoord dat ze tot s ochtends hebben doorgewerkt). De gele boord verf op de witte gevel was nog niet helemaal droog...
Als we toekomen zijn de verpleegsters nog druk in de weer alles te versieren. Er hangen ballonnen, affiches, slingers, papieren longen die verwijzen naar TBC en als kers op de taart in grote papier letters boven de deur: GRACIAS AMIGOS DE BELGICA. Plastieken tuinstoelen staan in rijtjes op het paadje, onder een wit feesttentje, en aan de zijkant. Wij zetten ons aan de neer aan de zijkant, tussen andere belangrijke mensen van de Fundacion Damian, de gemeente...
Vooraan nemen de burgemeester en enkele andere vertegenwoordigers plaats. Er zij nog twee stoelen vrij voor de vertegenwoordigers van de Belgen. Wat waren we blij dat we gisteren een Spaanse speech op papier gezet hadden. Maud en Kiki waren iets minder blij dat ze vooraan aan de witte tafel moesten gaan zitten. Zij zouden onze speeche voorlezen. Zenuwachtig gingen ze op hun stoel zitten en de inhuldiging kon beginnen.
O ja, nog even wachten tot de dj het xylofonen- en pamfluitendeuntjes afzette.
Toen was het tijd voor het volkslied. Wat volgde was echt prachtig: de werkmannen deden hun petjes af en iedereen stond recht om met de hand op het hart uit volle borst mee te zingen. Het Guatemalteekse volkslied is het langste en mooiste volkslied dat ik al ooit gehoord heb. Ontroerend... Uit beleefdheid speelden ze het Belgische volkslied ook eens. Na het Guatemalteekse volkslied was het schaamtelijk te beseffen dat geen van ons de volledige tekst kent.
Na enkele bedankingsspeechen was het de beurt aan Maud en Kiki. We waren zeker dat onze speech vol met fouten stond, maar dat heeft ook zijn charmes. Nu zouden de meeste tenminste onze dankbaarheid begrijpen in plaats van vijf minuten Engelse saaiheid. Onze inspanning werd dan ook met een dubbel applaus beloond.
Iets later werden we allemaal naar voorgeroepen om een kleine attentie in ontvangst te nemen. We krijgen een boekje over de geschiedenis van Santa Lucia Cotzumalguapa, een getuigschrift op eigen naam en een houten beeldje die typische beroepen van het land voorstellen. Er is een xylofoonspeler, een ananasplukker, een krabbenvanger, een rietteler, een houthakker, een schipper en een koffieteler. Ik denk dat deze beeldjes in elk huis een speciaal plaatsje zullen krijgen.
Na de toespraken mocht iedereen het huisje bezichtigen en kreeg incaparina te drinken, een warme drank op basis van melk, water, suiker en kaneel. Sommige kregen een krop in de keel; we mogen fier zijn op het mooie resultaat!
Bedankt aan iedereen voor de steun en sponsering! Dit ziekenhuisje staat er mede dankzij jullie hulp!
Liesbet en Maud (die nog een laatste week zullen genieten van de Mayaruïnes in de jungle!)
21-08-2010, 00:00 geschreven door Guatemala 
|
