|
Zachte kracht
Vrede begint in mijzelf, via mijn directe omgeving, tot aan wereldvrede toe.
Willen wij niet allen in vrede met onszelf en elkaar leven? Willen wij niet allen in een zachte liefdevolle omgeving verblijven, waarin ieder voelt welkom te zijn en zijn verlangens te kunnen vervullen?
Hoe is de wereldvrede verbonden met de vrede in mijzelf?
Zijn die twee totaal verschillend, of zijn zij onlosmakelijk met elkaar verbonden? Ik geloof in het laatste.
Laat ons eens kijken naar onze eigen kleine conflicten, of het nu met je partner is, op je werk, of met je puberzoon. Misschien heb jij ook wel een zoon van 16 die de hele dag niets anders wil dan voor de televisie én tegelijkertijd voor zijn computer zitten, zodat jij er nog met telkens veel moeite nog enig gebruik van kan maken. Misschien ruimt hij ook dikwijls zijn spullen niet op of heeft hij geen zin heeft om ook eens boodschappen te doen. Misschien voel jij je in je eigen ruimte ook wel eens beperkt én overvraagd door je zoon, kinderen, partner, werk .... en wordt het wel eens te veel, en leidt het tot botsing, tot conflict.
Met verharding tot gevolg, met de neiging hem te dwingen, te straffen, zijn zakgeld in te houden of een kot te gaan zoeken. Waarop je zoon zich hetzelfde als jou beknot voelt in zijn levensruimte, en er dus een vruchtbare confictbodem gecreëerd is.
Is het hier niet juist een prachtige gelegenheid om aan vrede te werken?
Eerst vrede in jezelf, te beginnen met de ander niet verantwoordelijk te stellen voor jouw eigen gevoelens van tekort komen. Maar tegelijkertijd ook in je kracht te staan, en je bewust te zijn dat vrede niet bestaat uit het opleggen en ook niet uit het opgeven van je eigen belangen of behoeften.
Er is niets mis met je verlangen en behoefte dat je huis en haar middelen evenwichtig gedeeld worden, de TV en de computer zijn er ook voor jou. En voor een opgroeiende puber is het belangrijk dat hij leert te delen, mee zorg leert te dragen voor zichzelf en voor het geheel, stapje voor stapje mee verantwoordelijkheid draagt voor het dagelijkse reilen en zeilen binnen het gezin. Er is vaak kracht voor nodig om daarvoor te gaan staan.
Nu is er met kracht iets bijzonders aan de hand. Vaak wordt het geassocieerd met je macht gebruiken, de ander dwingen te doen wat jij wil. Wat bij de ander meteen oproept om de eigen tegenmacht te gebruiken om dat niet te hoeven doen.
Elke vorm van oorlogsvoering is hierop gebaseerd: de macht van de sterkste.
Als mensen hebben wij echter nog een andere keuze dan de tweedeling vechten of vluchten. Ik zou het de derde weg willen noemen, de weg van de zachte kracht: staan voor je behoeften, zonder de ander fout te maken, tegelijkertijd ook oog hebbend voor de behoeften van de ander. Zo creëer je een uitnodigende ruimte, waarin je tegelijkertijd jezelf kan zijn, én de ander werkelijk kan ontmoeten, met de nadruk op ont-moeten. Het moeten, de dwang, de beschuldiging is er dan vanaf. Wat de ander de veiligheid biedt ook diens zachtheid boven te laten drijven. Vanuit zachte kracht is het mogelijk wegen te zoeken om meer samen op te trekken. Dit in tegenstelling tot steeds weer toegeven of steeds de ander dwingen.
Wat daaarvoor nodig is, is wat de Boeddhisten mededogen noemen : invoelen dat jezelf én de ander even goed met al dan niet vervulde behoeften zitten, met alle kwetsbaarheden daaromheen, die soms maken dat wij verdedigingsmuren om ons heen trekken.
In de Christelijke traditie noemen wij die zachte kracht de kracht van de Liefde, die bergen verzet.
Er is niets mis met een clash, dat al de opgekropte irritatie eens goed aan de oppervlakte komt. Daarna is het de kunst om met mededogen in onszelf te kijken, te doorgronden welke behoeften in onszelf er niet vervuld zijn, zonder onze pijlen te blijven richten op de ander, zonder de ander fout te blijven maken en te willen corrigeren. Om dan ook stil te blijven staan bij hoe het bij de ander zit, waar diens behoeften niet vervuld zijn.
Misschien zal je je afvragen Hoe worden die bergen nu verzet? Zachte kracht roept bij de ander ook zachte kracht op, omdat de ander respect voor diens eigenheid ervaart in plaats van beschuldiging, dwang of beknotting. En wederzijdse zachtheid heeft onvermijdelijk de neiging om zich samen te voegen, om te versmelten, in plaats van zich in haar eigen gelijk terug te trekken.
24-04-2011, 23:50 geschreven door Boudewijn 
|
