Samenwerken met je ouders, het is wat! Zeker met bepaalde ouders, meer bepaald zijn ouders! Om maandag thuis te blijven moest mijn vriend dus vertellen over de inseminatie. Dit hebben we ook zo gedaan toen we voor ons dochtertje bezig waren. Hun reactie toen: een kind? Jullie zijn zelf nog kinderen! Ok, ook goed, bedankt voor de steun. Je zou denken dat ouders je op zo'n moment steunen en veel succes wensen, maar nee, zij niet... De eerste shock is geweest, 't dochtertje gaat er soms eens alleen op bezoek en dit gaat redelijk goed. Ze zijn ook altijd content dat ze haar zien. Je zou dus denken dat ze nu wat meer medeleven zouden tonen, of toch tenminste iets liefs zouden zeggen. Mijn vriend is het alleen gaan vertellen, hij wou dat zo. Hun reactie toen hij het verhaal deed: ja, alstublieft... Je zou je toch afvragen waarom zij ooit gekozen hebben voor kinderen? Om hem vooral NIET te steunen? Ik voelde mijn bloed al koken toen ik het hoorde. Geen veel succes ofzo... Amai hoor! Wij tellen ondertussen rustig af. Morgen mijn derde spuit Menopur en dan is het bijna follikelmeting :)
Deze keer ging het bezoek aan sneltempo. Toen ik binnenkwam mocht ik al onmiddellijk naar het kamertje om bloed te laten trekken. Daarna nog 2 seconden in de wachtzaal en ik mocht al naar de praktijk. Bij de echo zag de gynaecoloog 3 follikels zitten van ongeveer 12mm. Ze zijn elkaar aan het bezig houden zei hij. Ik moet Menopur bijkrijgen om ze te laten rijpen. Mijn eerste spuit heb ik vandaag al gekregen in mijn buik, zo nijpen... Morgen mag ik terug voor de tweede en overmorgen voor de derde. Zaterdag is het dan terug follikelmeting, de derde. Mijn vermoeden was juist, normaal is het maandag DE dag, inseminatie! Ik moet gaan werken die dag, dus ik zal moeten doen alsof ik ziek ben. Ik had gedacht om op voorhand te zeggen dat ik niet kan komen werken, of een dagje verlof te nemen... Maar is dat eigenlijk waar verlof voor dient? Om een dagje in het ziekenhuis te verblijven? Ik dacht het niet... De vorige keer heb ik een ziektebriefje gekregen, dus ik ga de dag zelf laten weten dat ik ziek ben. Ik vind het niet leuk voor mijn collega's die voor mij moeten inspringen en dit niet op voorhand kunnen plannen, maar ja. 't Is ook niet geestig voor ons om op zo'n manier een kindje te maken. ALS het dan al lukt. 'k Zou ook veel liever in m'n bed ons werk doen en 2 weken later een positieve test in mijn handen houden. Voila, ik heb mezelf goedgepraat, ik mag ziek thuisblijven maandag :)
Gisteren mijn oude collega tegengekomen die ik 'verplicht' heb moeten vertellen hoe ik zwanger geworden ben van 't dochtertje (moest, om de dienst te regelen). Die kon haar nieuwsgierigheid niet houden en vroeg of er al perspectief was op persoonlijk vlak. Ik voelde dat het zuiver nieuwsgierigheid was, niets of toch niet veel bezorgdheid. Zo van die nieuwsgierigaards heb je wel overal, juist daarmee dat ik het stil hou op mijn nieuwe dienst. Volgende aftelling is dus voor zaterdag. Wie heeft er geduld voor mij?
