Lap, het is zover. Onze laatste kans op een natuurlijke zwangerschap is voorbij. Gisterenavond kreeg ik mijn regels. Verdorie toch. 't Is niet dat we ons best niet hebben gedaan. Het mag gewoon niet zijn voor ons.
Probeer het positief te bekijken: op 6 augustus zit ik dan net op cyclusdag 5 en kan ik misschien onmiddellijk beginnen met hormonen nemen...
Zwanger worden... voor ons is dit gemakkelijker gezegd dan gedaan!
6 augustus, onze eerste afspraak voor een nieuw schema. Ons tweede kindje is bijna in de maak, woehoe. Ben al lang aan het aftellen.
6 augustus, een late doen? Neen ik kan dan niet, sorry... Moet je weg? Euhm ja... Ah wat staat er op de planning? Hmm wat zeg je dan? Ik moet naar de gynaecoloog, want ik ben minder vruchtbaar? We gaan een kindje maken? Neen toch! Beetje ontwijkend, niets speciaals zeggen, past beter inderdaad.
Maak me nu al zenuwen over vanalles en nog wat. Niet eens echt over de behandeling zelf, maar over de komende vragen, de dagen dat ik niet zal kunnen komen werken, dochtertje die naar de opvang of naar m'n nichtje moet als ik op follikelmeting ga,...
Dan nog de vraag waarmee ik mezelf kwel: vertel je het op je werk of niet? Ben pas veranderd van dienst, dus allemaal nieuwe collegas. Sommige vroegere collegas, waarvan er nu enkele vriendinnen geworden zijn, wisten het. Enkel en alleen omdat ik hun vertrouwde. Maar nu.... Soms denk ik, deze persoon is te vertrouwen, dan weer niet, we zitten nog in de testfase. Zouden zij mij wel vertrouwen? Time will tell...
Misschien vertel ik het dan alleen aan mijn diensthoofd? Is zij wel te vertrouwen? Sebiet weet heel het team het. En neen zo erg is dat eigenlijk ook niet... maar toch, neen ik wil niet dat die mensen het weten...
Nu nog eventjes genieten van het verlof, samen met m'n vriendje en onze superdochter
