Mijn nicht kan niet op 't dochtertje komen passen donderdag en vrijdag, dus ik smste mijn moeder met de vraag of zij kon komen. Daarbij stond ook: want we zijn bezig met een behandeling voor een tweede kindje. Ik kreeg onmiddellijk telefoon van haar om te zeggen dat het goed was en ze wenste ons proficiat en zei dat het zeker zou lukken. Ik denk dat zij nog in de veronderstelling is dat het even rap zal gaan zoals bij ons dochtertje, want ze ging er precies ligt over. Maar kan ze het niet kwalijk nemen, want in hun tijd bestonden zo'n dingen nog niet. Denk dat ze ook vooral content is dat ze ooit terug grootmoeder zal zijn , ze was allesinds enthousiast genoeg. Terugdenkend aan mijn vriend zijn ouders: is dat nu zo moeilijk om eens simpelweg blij te zijn voor je kind?
Weer geen goed nieuws... In plaats dat er één of twee follikels groeien tot ze 2cm zijn komen er altijd maar meer follikels bij. Ik zit vol van de follikels. Ik moet nu nog Menopur krijgen. Vandaag heb ik er al terug 2 gekregen, morgen ook 2 en overmorgen één. Vrijdag is er terug meting. Ik vroeg wat het beste is wat we doen als het zo verder blijft gaan ze (de andere gynaecoloog) zei dat we dan beter overschakelen naar IVF. Wel, dat wou ik eigenlijk niet horen. IUI ja, maar IVF is weeral een stap verder. Toch ga ik die stap doen als het nodig blijkt te zijn. Een mens heeft veel over voor zijn kinderwens! En door dit mee te maken weet ik dat we heel gelukkig mogen zijn met ons dochtertje. Die slapeloze nachten van toen stellen niets meer voor nu. Vrijdag heb ik de vroege natuurlijk... ik zal moeten wisselen, hopelijk kan er iemand en doen ze er niet moeilijk over dat ik zoveel lates doe. En zo blijven we maar wachten en wachten eh
Samenwerken met je ouders, het is wat! Zeker met bepaalde ouders, meer bepaald zijn ouders! Om maandag thuis te blijven moest mijn vriend dus vertellen over de inseminatie. Dit hebben we ook zo gedaan toen we voor ons dochtertje bezig waren. Hun reactie toen: een kind? Jullie zijn zelf nog kinderen! Ok, ook goed, bedankt voor de steun. Je zou denken dat ouders je op zo'n moment steunen en veel succes wensen, maar nee, zij niet... De eerste shock is geweest, 't dochtertje gaat er soms eens alleen op bezoek en dit gaat redelijk goed. Ze zijn ook altijd content dat ze haar zien. Je zou dus denken dat ze nu wat meer medeleven zouden tonen, of toch tenminste iets liefs zouden zeggen. Mijn vriend is het alleen gaan vertellen, hij wou dat zo. Hun reactie toen hij het verhaal deed: ja, alstublieft... Je zou je toch afvragen waarom zij ooit gekozen hebben voor kinderen? Om hem vooral NIET te steunen? Ik voelde mijn bloed al koken toen ik het hoorde. Geen veel succes ofzo... Amai hoor! Wij tellen ondertussen rustig af. Morgen mijn derde spuit Menopur en dan is het bijna follikelmeting :)
Deze keer ging het bezoek aan sneltempo. Toen ik binnenkwam mocht ik al onmiddellijk naar het kamertje om bloed te laten trekken. Daarna nog 2 seconden in de wachtzaal en ik mocht al naar de praktijk. Bij de echo zag de gynaecoloog 3 follikels zitten van ongeveer 12mm. Ze zijn elkaar aan het bezig houden zei hij. Ik moet Menopur bijkrijgen om ze te laten rijpen. Mijn eerste spuit heb ik vandaag al gekregen in mijn buik, zo nijpen... Morgen mag ik terug voor de tweede en overmorgen voor de derde. Zaterdag is het dan terug follikelmeting, de derde. Mijn vermoeden was juist, normaal is het maandag DE dag, inseminatie! Ik moet gaan werken die dag, dus ik zal moeten doen alsof ik ziek ben. Ik had gedacht om op voorhand te zeggen dat ik niet kan komen werken, of een dagje verlof te nemen... Maar is dat eigenlijk waar verlof voor dient? Om een dagje in het ziekenhuis te verblijven? Ik dacht het niet... De vorige keer heb ik een ziektebriefje gekregen, dus ik ga de dag zelf laten weten dat ik ziek ben. Ik vind het niet leuk voor mijn collega's die voor mij moeten inspringen en dit niet op voorhand kunnen plannen, maar ja. 't Is ook niet geestig voor ons om op zo'n manier een kindje te maken. ALS het dan al lukt. 'k Zou ook veel liever in m'n bed ons werk doen en 2 weken later een positieve test in mijn handen houden. Voila, ik heb mezelf goedgepraat, ik mag ziek thuisblijven maandag :)
Gisteren mijn oude collega tegengekomen die ik 'verplicht' heb moeten vertellen hoe ik zwanger geworden ben van 't dochtertje (moest, om de dienst te regelen). Die kon haar nieuwsgierigheid niet houden en vroeg of er al perspectief was op persoonlijk vlak. Ik voelde dat het zuiver nieuwsgierigheid was, niets of toch niet veel bezorgdheid. Zo van die nieuwsgierigaards heb je wel overal, juist daarmee dat ik het stil hou op mijn nieuwe dienst. Volgende aftelling is dus voor zaterdag. Wie heeft er geduld voor mij?
We hadden gezegd tegen mijn nicht dat ik alleen naar de follikelmeting zou gaan en mijn vriend zou thuisblijven bij ons dochtertje. Maar hij wou toch mee en gelukkig kon 't dochtertje bij mijn ouders terecht. Die waren blij hun kleinkind nog eens te zien en vragen hebben ze niet gesteld, oef.
Op de praktijk moesten we eerst eventjes wachten in de wachtkamer. Dat was al een goed teken, de gynaecoloog was aanwezig.
Na een kleine 10 minuten, die er wel 100 leken riep de verpleegster mijn naam. Het was aan ons!
Een klein voorbereidend gesprek waarin hij zei dat we heel veel geluk gehad hebben dat het de vorige keer van de eerste keer gelukt is. Er geven veel mensen op bij de behandeling voor een tweede kindje, omdat het te zwaar te dragen is volgens hem. We moeten realistisch blijven dat het nu wel eens een jaar zou kunnen duren. We moeten sterk in onze schoenen staan. We moeten met onze gevoelens bij elkaar terecht kunnen. We moeten zowiezo gelukkig blijven met ons dochtertje, want zij is een wonder. Hij sloot af met, kom we gaan eens kijken. Amai zo'n zware zinnen in een paar minuten... Opgeven? Neen hoor, ik geef niet op, ik wil en zal een tweede kindje krijgen, verdorie! Ben wel blij dat hij zo realistisch is en mij met mijn beide voeten op de grond houdt, want ik kan inderdaad wel goed dromen en fantaseren. Het zal pijn doen als er geen tweede komt, hoe gelukkig ik ook ben met ons eerste.
Bij de echo zag hij terug een krans vol follikels en bevestigde dat ik nog altijd PCOS heb. Die krans is daar ook typisch voor. In plaats van één rijpe eicel, zijn er een heleboel kleinere en die worden follikels genoemd. Daarom dus ook: follikelmeting. Hij vroeg of ik de vorige keer ook inspuitingen Menopur gekregen had. Neen, dat was niet het geval, gewoon 3 keer Pregnyl. Ik heb gelezen dat Pregnyl uit de handel is genomen, is het daardoor misschien dat hij Menopur wil laten inspuiten? En wat is dat eigenlijk Menopur? Waarom zou ik Clomid moeten laten uitwerken als er toch maar 1 kans op zoveel is dat er een bevruchting plaats vind? Grote kans op meerlingen, je wil toch geen vierling zei hij? Neen, een vierling is een beetje teveel van het goede, maar nog eens: als er toch maar zo weinig kans is op bevruchting, waarom niet proberen? Dan groeit er misschien eentje uit tot ons tweede kindje? Maar goed, hij is de gynaecoloog, ik geloof in hem. Hij heeft mij heel gelukkig gemaakt, dus ik vertrouw hem. Woensdagochtend moet ik terug op follikelmeting. Dan komt mijn nicht terug thuiswachten en ga ik alleen, want mijn vriend moet werken. Hopelijk krijg ik dan al meer nieuws over de datum van inseminatie...
Zo... mijn verlof is gedaan. Heb vandaag de late, dus kan op mijn gemak wakker worden en 't dochtertje moet niet naar de opvang, want papa is nog thuis vandaag. Zo is het nog relaxt beginnen.
Vandaag is het begin van een spannende week. Wie weet zegt mijn gyn dat dag 5 te laat is om te beginnen en moeten we nog een maand wachten! Een maand, wat zeg ik nu, een cyclus van mij duurt bijna 2 maanden. Ai ai ai, de twijfels komen terug op. We zien wel wat er komt zeker? Nog eventjes geduld en geduld wordt toch altijd beloond?
Lap, het is zover. Onze laatste kans op een natuurlijke zwangerschap is voorbij. Gisterenavond kreeg ik mijn regels. Verdorie toch. 't Is niet dat we ons best niet hebben gedaan. Het mag gewoon niet zijn voor ons.
Probeer het positief te bekijken: op 6 augustus zit ik dan net op cyclusdag 5 en kan ik misschien onmiddellijk beginnen met hormonen nemen...
Zwanger worden... voor ons is dit gemakkelijker gezegd dan gedaan!
6 augustus, onze eerste afspraak voor een nieuw schema. Ons tweede kindje is bijna in de maak, woehoe. Ben al lang aan het aftellen.
6 augustus, een late doen? Neen ik kan dan niet, sorry... Moet je weg? Euhm ja... Ah wat staat er op de planning? Hmm wat zeg je dan? Ik moet naar de gynaecoloog, want ik ben minder vruchtbaar? We gaan een kindje maken? Neen toch! Beetje ontwijkend, niets speciaals zeggen, past beter inderdaad.
Maak me nu al zenuwen over vanalles en nog wat. Niet eens echt over de behandeling zelf, maar over de komende vragen, de dagen dat ik niet zal kunnen komen werken, dochtertje die naar de opvang of naar m'n nichtje moet als ik op follikelmeting ga,...
Dan nog de vraag waarmee ik mezelf kwel: vertel je het op je werk of niet? Ben pas veranderd van dienst, dus allemaal nieuwe collegas. Sommige vroegere collegas, waarvan er nu enkele vriendinnen geworden zijn, wisten het. Enkel en alleen omdat ik hun vertrouwde. Maar nu.... Soms denk ik, deze persoon is te vertrouwen, dan weer niet, we zitten nog in de testfase. Zouden zij mij wel vertrouwen? Time will tell...
Misschien vertel ik het dan alleen aan mijn diensthoofd? Is zij wel te vertrouwen? Sebiet weet heel het team het. En neen zo erg is dat eigenlijk ook niet... maar toch, neen ik wil niet dat die mensen het weten...
Nu nog eventjes genieten van het verlof, samen met m'n vriendje en onze superdochter
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
, ze was allesinds enthousiast genoeg. Terugdenkend aan mijn vriend zijn ouders: is dat nu zo moeilijk om eens simpelweg blij te zijn voor je kind? 
