Ons personeel, Annelies is al zo lang online dus werd het hoogtijd dat wij ook eens met een blog beginnen. Vanaf nu kan je al onze spannende avonturen hier lezen. En je kan er ook foto's van ons bewonderen.
Het weekend is altijd fijn, ons personeel is dan veel meer thuis. En zo krijgen we dan ook veel meer aandacht. Elke zaterdag krijgen we ook een kommetje melk, maar dat kan nog even wachten. Op dit moment ben ik nog te druk aan het spelen met Gebbie en Mirl. We zijn een traprace aan het houden. Spannend hoor, het is altijd een strijd tussen Gebbie en mij. Voor Mirl is het nog een beetje moeilijk om vlot mee te doen, zij moet nog veel oefenen. Als het niet meer regent mogen we naar buiten. Het is toch wat geweest deze week. We zijn meer binnen geweest dan buiten, wat een regen. Binnenkort zal het weer wel beter worden. Ik kijk er al naar uit.
Nu wordt het de hoogste tijd om een veilige plek te zoeken, want het stofzuigmonster wordt uitgehaald.
Mijn naam is Gebbie. Sinds oktober 2007 deel ik het huis met Bix. Daarvoor woonde ik in een opvanggezin van Cat Shelter. Het was daar niet slecht, integendeel. Ik wou er wel blijven, iedereen die naar mij kwam kijken was ik snel af. Ik liet mij gewoon niet zien of deed heel schuw. Tot die avond, ik had nooit gedacht dat er iemand verder kon kijken dan de andere mensen. Ik had Annelies haar hart onmiddellijk veroverd en ik had er niet veel voor gedaan, alleen mijn lief kopje laten zien in de deuropening. Omdat ik pas gesterilliseerd was en zo slim was geweest om zelf de draadjes eruit te halen moest ik nog bij Tania blijven. Ze wou er zeker van zijn dat die lelijke wonde goed genezen was. 1 ding heb ik wel geleerd. Ik speel nooit meer zelf voor dierenarts.
Op een avond was Annelies er weer. Deze keer had ze een mand bij. Natuurlijk kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en moest ik eens gaan snuffelen aan de mand. Die rook naar een andere kat, naar een kat die ik niet kende. Dat het ik beter niet gedaan, want voor ik het goed door had zat ik in de mand en deden ze er tralies voor. Na een tijdje werd ik achter in de auto gezet. De rit duurde zeker 10 uren! Daar stond ik dan, in het midden van een woonkamer. En toen opeens stond er een kater voor mij, ik was zo geschrokken. Natuurlijk moest ik laten zien dat ik geen katje was om zonder handschoenen aan te pakken. Ik blies en gromde zoals ik nooit eerder deed. De tralies van de mand gingen open en ik vloog zo snel als ik kon naar de veiligste plaats die ik zag. Onder de zetel, daar heb ik de hele avond gezeten. Elke keer als dat kater geval in mijn buurt kwam blies ik hem weg. Tot Annelies besloot om de kater eventjes apart te zetten. Dat was voor mij het teken om uit mijn schuilplaats te komen. Voorzichtig verkende ik mijn nieuwe woonplaats. Zo ontdekte ik het eten en drinken en zelfs de kattenbak. Terwijl ik daar in de keuken stond kwam Annelies ook in de keuken op de grond zitten, ze stak haar hand naar mij uit. Wat moest ik nu doen? Na even twijfelen gaf ik mij volledig over. Ik liet mij aaien en pakken. Dit voelde goed, ik zag zelfs een traantje van ontroering in de ooghoek van mijn nieuw personeel. Over de eerste nacht hier ga ik heel kort zijn. Dankzij mij heeft niemand een oog dicht kunnen doen.
De dag erop was iedereen nog moe (hoe zou het toch komen). Dus nam ik van die situatie gebruik om rustig de rest van mijn nieuwe woning te verkennen. Alles werd snel goedgekeurd. De tweede avond lag ik al samen met Bix in een mand te slapen.
Dat was het begin van mijn vriendschap en liefde voor Bix.
Bix is de naam. Als kater des huizes moet ik mij ook zo gedragen. Ik ben een prachtige kater van nu bijna 2 jaar. Samen met Gebbie en Mirl bleef ik de spannendste dingen.
Hoe het allemaal begon Op een warme avond in juli 2007 werd ik bij mijn mama, broers en zussen weggenomen. Ik was toen nog maar 10 weken oud. Bang dat ik was, zo bang dat ik niets durfde. Na een ritje van 10 minuten kwam de auto tot stilstand, de gekke man die had meegenomen nam mij terug op en stapte uit. Wat was het eng. Hij belde aan en wachtte tot de deur opging, toen zei hij verrassing. Ik begreep de verrassing niet, hij riep beter nachtmerrie, drama, brand,... Twijfelend werd ik vastgenomen door Annelies. Ze nam mij mee naar binnen, die gekke man liep nog eventjes mee. Maar wat rook ik toch, ik was daar niet als enige kat. Nee echt niet, op zetel lag een heel grote kat te slapen. Toch iemand waar ik zeker steun bij kon vinden. Annelies en de man stonden nog te praten tot ik ze hoorde zeggen "eens zien hoe Chester reageert". Ah die kat op de zetel zal dan wel Chester heten. Toen mijn kopje dichtbij Chester was deed hij zijn ogen open. De reactie van hem had ik helemaal niet verwacht. Hij blies en gromde, ik had hem toch niets misdaan. De man die mij bracht vertrok, dat betekende dat ik hier moest blijven. Ik wou niet, Annelies was wel lief tegen mij, maar als Chester zo afstandig is wou ik niet blijven. Het was een mooie mand waar ik in gezet werd, alleen die tralies ervoor vond ik niet tof. Opnieuw in een auto, wat ging er nu gebeuren. Na 10 min. in die mand met tralies stopte we bij mensen die Annelies mama en papa noemt. Wat ik begreep was dat er daar pas een kat was gestorven en dat ik misschien daar mocht gaan wonen. Toen had ik het door, ik was te groot om nog bij mijn mama te wonen en nu moest ik opzoek naar een nieuwe thuis en nieuw personeel. Door al de spanning was ik zo moe, dus kroop ik bij mens papa op zetel en viel in een diepe slaap. Ze maakte mij wakker toen ik aan het dromen was over mijn lieve mama. Weeral moest ik in die mand met tralies ervoor. Naar buiten en richting auto. Dus ik had nog altijd geen nieuwe thuis. Het maakte mij ook niet meer uit, ik was veel te moe om er nog over na te denken. Door wat lawaai werd ik wakker. Hé hier ben ik nog geweest was het eerste dat ik dacht. Jaja, ik was terug in het huis waar die Chester kater woonde. Ik zag Chester ook, hij hield elke beweging van mij in het oog. Hij was niet blij met mijn komst. De dag erop werd ik Bix gedoopt, past wel bij een kereltje als mij. Dit was het teken dat ik een thuis had gevonden.
Thuis, ik heb er even aan moeten wennen. Maar het beviel mij heel goed. De weken die volgende na die spannende avond verliepen nog al moeilijk. Chester moest niets van mij hebben. Hij kwam alleen naar huis om te eten en te slapen (als ik hem met rust liet). Ikzelf was ook geen engeltje, mijn blikopener zegt het nu nog, ik was een Kitten from Hell
Eindelijk werd het beter, Chester speelde samen met mij als hij niet te moe was. We sliepen samen op een stoel onder de tafel. En ik had mij zelfs neergelegd bij de huisregels. Heerlijk zo'n leventje.
Elke ochtend na het ontbijt ging Chester zijn ronde in de buurt doen. Daar was ik volgens hem nog te klein voor, ik moest de achterdeur bewaken. Die taak nam ik heel serieus. Zo ook die ochtend van 25 september 2007. 's Middags lag ik te slapen, waarschijnlijk heb ik Chester daardoor niet gehoord. Toen de lichten 's avonds uitgingen en mijn personeel bed inging had ik Chester nog niet gezien. Bij het volgende ontbijt maakte ik mij toch wel zorgen, de brokken buiten waren onaangeroerd. Die dag heb ik mij taak om de achterdeur te bewaken links laten liggen en ben ik op uitkijk gaan zitten zodat ik de eerste zou zijn die Chester kon begroeten. Helaas, die avond had ik het door Chester zou niet meer terugkomen. Samen met Annelies heb ik nog gezocht en heel hard geroepen. Ik ben nog nooit zo eenzaam en verdrietig geweest als toen.
Opeens kwam Annelies thuis en zei ze dat ze waarschijnlijk een zus had gevonden. Het was een mooi ding op de foto. Gebbie heette ze. Wat keek ik uit naar haar komst.
Nu Bix en Gebbie hun zegje hebben gedaan mag ik dan ook mijn verhaal vertellen? Mijn naam is Mirl, ze denken dat ik geboren ben in juli 2008. Als ik nog wist waar mijn mama was zou zij het misschien kunnen vertellen. In mijn tot nu kort leventje heb ik al heel wat meegemaakt, zoveel wens ik echt niemand toe. Als klein kitten ben ik heel ziek geworden, ik moest niezen en mijn oogjes deden zoveel pijn. Ik kon nauwelijks iets zien. Dan moet je buiten maar eens eten proberen te vinden. Tot de dag dat ik heel goed eten rook. Ik snelde er op af. En toen zat ik gevangen. Een vangkooi van het felix project. Ik heb mij als een wilde kat gedragen, wat ik ook was. Alles en iedereen viel ik aan, wat heel normaal is als je zo slecht ziet. Na mijn sterillisatie vonden ze dat ik niet terug naar buiten mocht, maar dat ik verdere verzorging nodig had. En waar kan een kat dan best naar gebracht worden? Inderdaad naar Cat Shelter. Daar liet ik mij ook niet doen. Als ik mij niet als een wilde kat gedroeg verstopte ik mij in de badkamerkast. De oogspecialist zei dat ik ondanks het letsel aan mijn ogen toch kon zien. Zij kan zo'n dingen wel zeggen ja, maar zij moet niet met mijn ogen leven. Doordat ik zo slecht zie is alles in de mensen wereld extra eng. Normaal dat ik zo bang was van alles en iedereen. Op een dag heb ik een mail kunnen lezen van mijn opvangmama, ze schreef dat er geen hoop was om mij tam te maken en dat het daarom beter was om mij terug vrij te laten. VRIJ??? Dat betekende geen eten meer dat voorgeschoteld werd, geen warme slaapplaats. Die zelfde avond heb ik mij van mijn beste kant laten zien. Door mij zo te gedragen had ik nog een kans op een leven met personeel. En ja, ze waren voorzichtig met mij bezig. Daar was ze ineens, Annelies. Ik liet mij door haar pakken, anders deed ik dat nooit. Maar zoals Gebbie al zei, het voelde goed. Op vrijdag avond heeft mijn opvangmama handschoenen moeten aandoen om mij in de reismand te zetten. Wie gaat er nu vrijwillig naar de dierenarts? Na een ritje met de auto stopten we niet bij de dierenarts. Ik werd op een mooie kamer gezet in het appartement van Annelies.
De eerste weken liepen nogal stroef met Bix en Gebbie. Maar Annelies haar hart had ik veroverd. Na een paar dagen blazen en grommen op Annelies gaf ik het op. Vanaf die dag laat ik alles toe. Wat een kat al niet doet in ruil voor lekker eten.
Nu gaat het hier goed, het liefst kruip ik 's nachts gezellig op het bed dicht tegen Bix en Gebbie aan.
Mijn eerste stappen buiten moet ik nog doen. Maar die dag zit er aan te komen, ik heb horen zeggen dat ik er bijna klaar voor ben. Spannend hé.
Hallokes, 
