Gisterenavond was het tijd voor mijn wandeling. Ik kan er al echt van genieten om de wind door mijn vacht te voelen. Meestal mag ik in het hoge gras bij Tic en Tac lopen, sluipen, springen, rollen,... Gisteren dus ook. We waren nog niet aan de wei en er kwam een monster naar ons toe gewandeld. De hele grond daverde, boef boef boef. En groot dat het was, mijn hele hoofd paste zo in neusgat van het monster! Mijn blikopener stak haar hand uit en legde die op het monster. Het kwam mij wel een beetje bekend voor, van op de tv. Jaja na een paar minuten wist ik het zeker, dit monster had ik al eerder gezien. Bij de reclame. Van dat bier Palm, daar laten ze altijd zo'n echt Belgisch trekpaard zien. Dit was bijna hetzelfde paard. Ik wist niet dat paarden in het echt zo groot zijn. Op de tv lijken ze zo klein ofwel moet mijn personeel dringend een nieuwe grote tv kopen, zodat ik de ware grootte van dingen beter kan inschatten. Ik heb nog even een poging gedaan om op een meter afstand naar Conny, het paard dus te kijken. Het was echt te eng ik bibberde over mijn heel lijfje. Gelukkig mocht ik snel terug naar Bix en Gebbie.
Maar we hebben een goede uitvlucht Het is ontzettend druk geweest. Ons personeel is nauwelijks thuis geweest omdat ze zoveel moest werken. De dagen dat er niet gewerkt moest worden vond ze ons niet goed genoeg en ging ze op een ander katten knuffelen.
Mirl heeft weer wat uitgezet. Ze woont nu 4 maanden bij ons en de blikopener zei dat ze Mirl genoeg vertrouwde om vrij buiten te laten. Gebbie en ik deelde die mening. Mirl is op de tijd dat ze bij ons woont uitgegroeid tot een prachtige kattin die haar wild verleden helemaal achter haar gelaten heeft. Ze luisterd goed, ze speelt veel te graag naar mijn goesting en ze is ontzettend lief en aanhankelijk. Vandaar dat ze een stapje in de wereld mocht zetten. Het eerste uur bleef ik aan haar zijde om haar wat wegwijs te maken. Mirl ziet heel slecht dus was het beter dat iemand haar vertelde wat waar is en dat ze best niet te ver wegging. Zoals het hoort luisterde ze heel goed naar mij. Vanaf het moment dat ze Mirl op haar gemak was zei ik dat het tijd werd om de rest van mijn territorium te controleren. Spijtig genoeg volgde Mirl mij Via een opening kunnen wij van het platte dak op de houtzolder en zo langs de trap de vrije (en gevaarlijke) wereld in. Deze omgeving is helemaal niets voor Mirl. Dat begreep ze. De hele dag heeft ze op de zolder gezeten. Ze verstopte haar en als ze Gebbie of mij hoorde kwam ze eventjes te voorschijn. Bang dat ze was. Het was donker op de zolder en met haar oogjes ziet ze dan nauwlijks. Ze was zo bang dat ze zelfs niet naar Annelies toeging, terwijl zij het alleen maar goed voor had met Mirl. 's Avonds nadat Mirl 8 uren op de zolder had gezeten vond Annelies dat het tijd was voor Mirl om naar binnen te komen. Samen met Gebbie en mij heeft ze Mirl kunnen pakken. Annelies bleef heel stil op de ladder staat terwijl Gebbie ervoor zorgde dat Mirl aan de andere kant van de zolder kwam zitten. Toen Annelies haar liet zien wou Mirl terug naar haar verstopplaats. Daar was Annelies haar te snel voor, met een duikbeweging kon ze Mirl juist te pakken krijgen. Volgens mij zou die geweldig zijn om opnieuw te zien in slowmotion. Mirltje was uitgeput toen ze binnen was, nadat ze haar kom vlees leeg had en een bezoekje aan de kattenbak voelde ze haar veel beter. De volgende ochtend dacht iedereen dat Mirl haar lesje wel geleerd had en ze mocht opnieuw buiten. Dat was de laatste keer dat ze vrij buiten mocht, want ze heeft toen opnieuw de hele dag op de zolder gezeten en het was heel warm die dag. Nu liet ze haar niet meer zo vangen als de dag ervoor. Annelies heeft haar spinnenangst moeten overwinnen om dichter bij Mirl te geraken, maar dan kon ze Mirl nog niet pakken. Uiteindelijk is Ruben ook moeten komen en zo hebben ze dan samen de helft van de zolder moeten verhuizen om Mirl te pakken. Nu mag ze alleen nog buiten als ze het tuigje aanheeft ofwel op het terras aan de aanlegkoord. Ik heb de indruk dat ze het helemaal niet erg vindt.
Dat was nogal een avontuur hé.
Dan heb ik jullie nog niet verteld wat er gisteren is gebeurd. Na mijn middagdutje in openlucht ging ik naar huis om een hapje te eten. Opeens zie ik in de weide waar de kippen altijd zitten een heel groot monster staan. Mijn personeel heeft laten zien dat het monster best wel lief is, ook al is het groter dan haar. Conny heet ze en het zou een paard zijn. Ik heb het er toch niet op.
Zo nu wordt het tijd om verder van de lente te genieten.
Jaja ik heb ze gisteren met mijn eigen ogen gezien. Mijn blikopener zegt dat ze Tic en Tac heten en ze zeggen tok. Het zijn 2 jonge kippen. Ze zijn wel te groot om vangen. Dus geen verse kip voor mij. Ik wacht wel tot die thuis uit de koelkast wordt gehaald.
Gisteren is Mirl ook voor het eerst in de weide geweest. Ze was wel bang, zeker als ze in het midden van de weide stond. Als ze aan de zijkant liep, dicht tegen de beplanting voelde ze haar beter. Vandaag wordt het nog mooi weer en dan mag Mirl op het terras spelen.
Nu het warmer is ben ik mijn haren aan het verliezen. Het is juist alsof mijn wintervacht er in 1 keer vanaf komt. Mijn personeel heeft mij gisteren avond gekamd en wat een haren er vanaf kwamen, niet normaal. Zo het is de hoogste tijd om mij buiten te laten uitwaaien.
Is het al zo lang geleden dat ik iets verteld heb. Wel ik heb wel wat te zeggen. Het is mooi weer geweest en ik heb het varken uitgehangen. Zo dat was het.
Hihi grapje hoor. De laatste dagen heb ik heel veel buiten gespeeld. En wat een geluk dat we naar buiten konden. Er was een vervangpoetsvrouw gekomen, wel een lieve, maar een vreemde is en blijft een vreemde. Ze heeft onze speelbladeren op het terras ook bijeen gedaan. Ze schrok wel toen ze ontdekte dat de bladeren gebruikt worden als geheime verstopplaats voor de dode muizen.
Tussen Mirl en mij gaat het ook eindelijk beter. Als ze te wild op te opdringerig is kan ik nog boos worden, maar eigenlijk is ze gewoon een lieverdtje. Ik heb haar ook geholpen op het terras, ze is zo bang van alles. Dus laat ik haar zien dat het niet zo erg is. Ondertussen kijkt Bix uit dat ze aan de juiste kant van het hek blijft. Om zomaar de rest van de wereld te verkennen is ze nog niet klaar. Dat komt nog wel.
Deze week werd ik geroepen om te eten, het was nog mooi weer en helemaal niet koud, dus wou ik nog eventjes blijven. Als een echte kat hoor ik het bevel, maar zal ik er later wel op reageren. Dan ken je mij personeel nog niet. Blijkbaar waren Bix en Mirl al aan het zeuren om blikvoer, maar we krijgen alleen blik als we alle 3 thuis zijn. Om de vrede te bewaren heb ik er uiteindelijk aan toegegeven.
Wat een heerlijk weer vandaag. De hele dag heb ik in mijn mand op de vensterbank gelegen. Zalig!!
Bix en Gebbie hebben buiten gelegen. Binnenkort zal ik ook wel mee mogen. Vandaag kwam mijn personeel terug van het werk en heeft ze mij opnieuw op het terras laten rondlopen. Dat ging nu al heel goed. Een heel kwartier ben ik buiten geweest. Bix en Gebbie zijn ook op het terras gebleven om mij in het oog te houden. Telkens als ik te dicht bij de doorgang naar de rest van het platte dak ging zorgden zij ervoor dat ik op het terras bleef. Door de vermoeiende dag liggen we nu al samen op het bed te slapen en dat terwijl het nog niet donker is.
Er is mij verteld dat ik morgen de hele dag binnen moet blijven. Mijn blikopener gaat weg van 's morgens tot 's avonds. Dan kan ik natuurlijk niet naar buiten. Maar ik ben tevreden op mijn kamertje en ik ben er zeker van dat we 's avonds alle 3 extra aandacht zullen krijgen.
Gisteren was het nogal een dag, eindelijk eens weer om de hele dag buiten te zijn. Ik ben 's morgens vertrokken en de hele dag heb ik genoten van de zon. Mijn blikopener is zelfs komen kijken waar ik was, dat mocht ze wel meer doen, want ze had lekkere kip bij voor mij. Toen het bijna etenstijd was heeft mijn personeel iets gedaan. Ze heeft Mirl gewoon op het terras gezet. Eerst dacht ik dat ze gek was geworden, dus heb ik de doorgang naar de rest van de wereld geblokeerd. Dat is nog niets voor zo'n ding als Mirl. Mirl vond het intressant, maar ze was ook heel bang. De hele tijd bleef ze rond de achterdeur. Om eerlijk te zijn luisterde ze beter dan Gebbie en ik, toen de blikopener zei ETEN ging Mirl als eerste naar binnen. Vreetzakje dat ze is.
Deze ochtend hebben we een race gehouden met ons 3. Om het eerst het hele huis rond te vliegen. De eindstand is zo nipt dat we allemaal winnaars zijn.
Een lieveling heeft een mededeling. Vanaf nu wordt ik niet meer aangesproken met Gebbie, maar met Prinses Lieveling.
Na goed zoeken hebben we gevonden welke foto er ingezonden in bij zooplus. En het is zo'n mooie foto, kan ook moeilijk anders hé.
Vandaag ga ik braaf thuis blijven, bij de buren zijn ze aan het werken en heel veel lawaai aan het maken. Thuis is het heel gezellig met de zon nu. De blikopener heeft de kattenbak en de eetkommen buiten gezet. Alleen een mandje buiten ontbreekt, daar moet ik nog eens om gaan zeuren.
Zo nu is het tijd voor mijn schoonheidsslaapje in de zon.
Boos dat ik gisteren was, niet normaal. Eerst hoorde ik dat niet mijn foto was uitgekozen voor lieveling van de dag, maar wel die van Gebbie. Dat terwijl iedereen zegt dat ik zo een lief koppeke heb. Toen mijn personeel terug kwam van haar werk heeft ze mij het tuigje aangedaan, dus was ik al super blij omdat ik eventjes mocht gaan wandelen in het gras. Maar nee, ze ging buiten opruimen en ik mocht ook op het terras. Vastgemaakt aan het hek, okee ik kon wel het hele terras rond. Dus daar mocht ik niet over klagen. Kan je jou voorstellen dat dit eng was. Natuurlijk wou ik onmiddellijk terug binnen, in mijn mand aan de venster is het veel gezelliger. Toch goed dat ik zo gehoorzaam personeel heb. Na 5 minuten lag ik terug in mijn mandje om de buren te begluren.
Deze ochtend heb ik laten zien dat ik peper in mijn gat had. Hyper de pieper Mirl is een laagvlieger! Ik heb een nieuw record gevestigd, jaja de recordtijd van het bed naar de living vliegen staat op mijn naam.
Nu ga ik heel goed rusten, dan kan ik straks proberen om mijn eigen record te verbeteren
Omdat we zo'n verwende beestjes zijn en niet zomaar alles eten besteld onze blikopener ons eten speciaal op een website. Op die site is elke dag een ander huisdier lieveling van de dag. In de mailbox van ons personeel is vandaag een mail aangekomen van zooplus. En er wordt hier iemand lieveling van de dag. Nee niet ons fotomodel, Mirl. Maar ikzelf. Wat zal Mirl jaloers zijn als ze dit hoort.
Het enige probleempje dat we nu hebben is dat niemand zich nog kan herinneren welke foto er ingezonden is.
Dit is de mail die we hebben gekregen:
Beste dierenvriend,
Hartelijk dank voor uw e-mail en de mooie foto van uw lieveling. Dagelijks ontvangen wij veel inzendingen en we zijn daarom niet in staat iedere e-mail persoonlijk te beantwoorden. De redactie besluit dagelijks welke inzending een "lieveling van de dag" wordt. Vandaag is uw foto gekozen. Uw Gebbie wordt op 15.04.2009 als Lieveling van de dag" getoond op http://www.zooplus.nl.
Uw foto wordt daarnaast ook opgeslagen in ons foto-archief en de kans bestaat dat deze in ons magazine of in onze catalogus onder uw naam gepubliceerd wordt. Vertel aan andere mensen dat hun lieveling beroemd kan worden bij zooplus.nl en vergeet niet op 15.04.2009 uw lieveling op onze site te bewonderen.
Veel plezier op onze zooplus-site en met vriendelijke groet,
En al die vogels dan, wat houden we hier toch van de lente. Nadat onze blikopener had gepoetst hebben Mirl en ik samen in het zonnetje gezeten en naar de vogeltjes gekeken. Zalig gewoon. Tot onze blikopener het fototoestel uithaalde. Ik heb haar maar laten doen. Maar Mirl zij doet dan alsof ze een fotomodel is.
Nu lig ik samen met haar uitgeteld op de zetel. Morgen wordt het opnieuw zo'n mooie dag. Dan kan ik vogeltjes gaan vangen. Zo nu en dan wil ik eens variatie in mijn menu. De hoogste tijd om over de vogeltjes te dromen.
En ik mag nog niet alleen naar buiten. Erg hé. Maar Bix is wel heel wat erger. Hij kan zalig buiten gaan genieten in het zonnetje, dat doet hij dan niet, hij ligt languit in de zetel te slapen . Gebbie heeft haar buiten op haar vaste plaats geinstalleerd. Die zien we vanavond pas terug als ze honger krijgt.
En ik zit op de kattenkamer. In de namiddag mag ik ook op het bed van mijn blikopener liggen. Meestal ga ik daar slapen, maar vandaag niet. Vandaag heeft ze het raam op de kattenkamer helemaal opengezet. De krabpaal staat ervoor en ze heeft mijn mooie mand in het open raam gezet. Nu moet je niet bang zijn, er staat een vliegenraam in dus ik kan er niet uitvallen. Ik lig nu in te genieten van de frisse wind die door mijn haren waait. Ondertussen kan ik de buurvrouw in het oog, alé bij mij is dat in het oor houden. Ze is in de tuin aan het werken, zo kan ik luisteren naar het geritsel van de takken en de blaadjes.
Vorige week was ik een beetje geschrokken. Mijn personeel had een bakje met gras op de vensterbank van de kattenkamer gezet. Toen ik eraan rook dacht ik dat ik er wel eens van kon proeven. Juist toen ik proefde kwam ze binnen, ik schrok en ging lopen omdat ik dacht dat ze boos zou zijn. Maar niets, ze moest er mee lachen. Blijkbaar moet ik gras eten. Ben ik nu al een koe of een konijn Na een beetje uitleg van Bix begreep ik het, dat gras is goed tegen de haarballen. Daar kan ik iets van, wat wil je met zo'n mooie vacht als de mijne. Hier is werk aan zenne.
Mens mama was vanmiddag op bezoek, ze vond dat ik weer goed gegroeid ben. Ik ben mijn achterstand van het harde buitenleven goed aan het bijhalen. Nu moet ik wel gaan slapen, anders ben ik niet uitgerust tegen etenstijd.
De nacht leek mij korter dan anders, het zal wel komen omdat ons personeel zo laat thuis kwam. Ze heeft ons de hele avond alleen gelaten. Ik was er eerst boos om, maar er is iets dat mijn dag helemaal goed maakte. Zoals sommigen wel weten ben ik zot van de tv, vooral sport kan mijn hartje bekoren. Gisteren werd de tv opgezet en wat zag ik F1! Auto's die over het scherm vliegen, ik heb mijn best gedaan om ze weeral uit de bocht te slaan en het is mij zelfs gelukt bij sommige auto's. Flink hé.
In de namiddag heb ik met Bix buiten gespeeld. Maar hij gaat verder weg dan ik durf, dus vond ik het gezelliger om op het terras te liggen. Zo werd ik niet lastig gevallen in mijn schoonheidsslaapje door Mirl. Dat is zo'n aandachtstrekker, ongelofelijk. Als ze niet genoeg aandacht van het mensen volk krijgt gaat ze Bix lastig vallen. Als Bix er niet is ben ik het slachtoffer. Al een geluk dat ze niet op de grote kast kan springen in de living. Daar heeft mijn blikopener speciaal voor mij een nieuw mandje gezet, dan is lekker zacht en warm. Zo kan ik rustig slapen zonder dat iemand mij stoort. Ook als er bezoek komt lig ik daar ideaal. Ze zien mij dan niet liggen en zo moet ik niet bang zijn dat ze aan mij komen. Tja, ik en vreemden, het gaat echt niet samen. Alhoewel, sinds ik bach bloesems in mijn drinkwater krijg voel ik mij een heel stukje rustiger.
Het weekend is altijd fijn, ons personeel is dan veel meer thuis. En zo krijgen we dan ook veel meer aandacht. Elke zaterdag krijgen we ook een kommetje melk, maar dat kan nog even wachten. Op dit moment ben ik nog te druk aan het spelen met Gebbie en Mirl. We zijn een traprace aan het houden. Spannend hoor, het is altijd een strijd tussen Gebbie en mij. Voor Mirl is het nog een beetje moeilijk om vlot mee te doen, zij moet nog veel oefenen. Als het niet meer regent mogen we naar buiten. Het is toch wat geweest deze week. We zijn meer binnen geweest dan buiten, wat een regen. Binnenkort zal het weer wel beter worden. Ik kijk er al naar uit.
Nu wordt het de hoogste tijd om een veilige plek te zoeken, want het stofzuigmonster wordt uitgehaald.
Mijn naam is Gebbie. Sinds oktober 2007 deel ik het huis met Bix. Daarvoor woonde ik in een opvanggezin van Cat Shelter. Het was daar niet slecht, integendeel. Ik wou er wel blijven, iedereen die naar mij kwam kijken was ik snel af. Ik liet mij gewoon niet zien of deed heel schuw. Tot die avond, ik had nooit gedacht dat er iemand verder kon kijken dan de andere mensen. Ik had Annelies haar hart onmiddellijk veroverd en ik had er niet veel voor gedaan, alleen mijn lief kopje laten zien in de deuropening. Omdat ik pas gesterilliseerd was en zo slim was geweest om zelf de draadjes eruit te halen moest ik nog bij Tania blijven. Ze wou er zeker van zijn dat die lelijke wonde goed genezen was. 1 ding heb ik wel geleerd. Ik speel nooit meer zelf voor dierenarts.
Op een avond was Annelies er weer. Deze keer had ze een mand bij. Natuurlijk kon ik mijn nieuwsgierigheid niet bedwingen en moest ik eens gaan snuffelen aan de mand. Die rook naar een andere kat, naar een kat die ik niet kende. Dat het ik beter niet gedaan, want voor ik het goed door had zat ik in de mand en deden ze er tralies voor. Na een tijdje werd ik achter in de auto gezet. De rit duurde zeker 10 uren! Daar stond ik dan, in het midden van een woonkamer. En toen opeens stond er een kater voor mij, ik was zo geschrokken. Natuurlijk moest ik laten zien dat ik geen katje was om zonder handschoenen aan te pakken. Ik blies en gromde zoals ik nooit eerder deed. De tralies van de mand gingen open en ik vloog zo snel als ik kon naar de veiligste plaats die ik zag. Onder de zetel, daar heb ik de hele avond gezeten. Elke keer als dat kater geval in mijn buurt kwam blies ik hem weg. Tot Annelies besloot om de kater eventjes apart te zetten. Dat was voor mij het teken om uit mijn schuilplaats te komen. Voorzichtig verkende ik mijn nieuwe woonplaats. Zo ontdekte ik het eten en drinken en zelfs de kattenbak. Terwijl ik daar in de keuken stond kwam Annelies ook in de keuken op de grond zitten, ze stak haar hand naar mij uit. Wat moest ik nu doen? Na even twijfelen gaf ik mij volledig over. Ik liet mij aaien en pakken. Dit voelde goed, ik zag zelfs een traantje van ontroering in de ooghoek van mijn nieuw personeel. Over de eerste nacht hier ga ik heel kort zijn. Dankzij mij heeft niemand een oog dicht kunnen doen.
De dag erop was iedereen nog moe (hoe zou het toch komen). Dus nam ik van die situatie gebruik om rustig de rest van mijn nieuwe woning te verkennen. Alles werd snel goedgekeurd. De tweede avond lag ik al samen met Bix in een mand te slapen.
Dat was het begin van mijn vriendschap en liefde voor Bix.
Bix is de naam. Als kater des huizes moet ik mij ook zo gedragen. Ik ben een prachtige kater van nu bijna 2 jaar. Samen met Gebbie en Mirl bleef ik de spannendste dingen.
Hoe het allemaal begon Op een warme avond in juli 2007 werd ik bij mijn mama, broers en zussen weggenomen. Ik was toen nog maar 10 weken oud. Bang dat ik was, zo bang dat ik niets durfde. Na een ritje van 10 minuten kwam de auto tot stilstand, de gekke man die had meegenomen nam mij terug op en stapte uit. Wat was het eng. Hij belde aan en wachtte tot de deur opging, toen zei hij verrassing. Ik begreep de verrassing niet, hij riep beter nachtmerrie, drama, brand,... Twijfelend werd ik vastgenomen door Annelies. Ze nam mij mee naar binnen, die gekke man liep nog eventjes mee. Maar wat rook ik toch, ik was daar niet als enige kat. Nee echt niet, op zetel lag een heel grote kat te slapen. Toch iemand waar ik zeker steun bij kon vinden. Annelies en de man stonden nog te praten tot ik ze hoorde zeggen "eens zien hoe Chester reageert". Ah die kat op de zetel zal dan wel Chester heten. Toen mijn kopje dichtbij Chester was deed hij zijn ogen open. De reactie van hem had ik helemaal niet verwacht. Hij blies en gromde, ik had hem toch niets misdaan. De man die mij bracht vertrok, dat betekende dat ik hier moest blijven. Ik wou niet, Annelies was wel lief tegen mij, maar als Chester zo afstandig is wou ik niet blijven. Het was een mooie mand waar ik in gezet werd, alleen die tralies ervoor vond ik niet tof. Opnieuw in een auto, wat ging er nu gebeuren. Na 10 min. in die mand met tralies stopte we bij mensen die Annelies mama en papa noemt. Wat ik begreep was dat er daar pas een kat was gestorven en dat ik misschien daar mocht gaan wonen. Toen had ik het door, ik was te groot om nog bij mijn mama te wonen en nu moest ik opzoek naar een nieuwe thuis en nieuw personeel. Door al de spanning was ik zo moe, dus kroop ik bij mens papa op zetel en viel in een diepe slaap. Ze maakte mij wakker toen ik aan het dromen was over mijn lieve mama. Weeral moest ik in die mand met tralies ervoor. Naar buiten en richting auto. Dus ik had nog altijd geen nieuwe thuis. Het maakte mij ook niet meer uit, ik was veel te moe om er nog over na te denken. Door wat lawaai werd ik wakker. Hé hier ben ik nog geweest was het eerste dat ik dacht. Jaja, ik was terug in het huis waar die Chester kater woonde. Ik zag Chester ook, hij hield elke beweging van mij in het oog. Hij was niet blij met mijn komst. De dag erop werd ik Bix gedoopt, past wel bij een kereltje als mij. Dit was het teken dat ik een thuis had gevonden.
Thuis, ik heb er even aan moeten wennen. Maar het beviel mij heel goed. De weken die volgende na die spannende avond verliepen nog al moeilijk. Chester moest niets van mij hebben. Hij kwam alleen naar huis om te eten en te slapen (als ik hem met rust liet). Ikzelf was ook geen engeltje, mijn blikopener zegt het nu nog, ik was een Kitten from Hell
Eindelijk werd het beter, Chester speelde samen met mij als hij niet te moe was. We sliepen samen op een stoel onder de tafel. En ik had mij zelfs neergelegd bij de huisregels. Heerlijk zo'n leventje.
Elke ochtend na het ontbijt ging Chester zijn ronde in de buurt doen. Daar was ik volgens hem nog te klein voor, ik moest de achterdeur bewaken. Die taak nam ik heel serieus. Zo ook die ochtend van 25 september 2007. 's Middags lag ik te slapen, waarschijnlijk heb ik Chester daardoor niet gehoord. Toen de lichten 's avonds uitgingen en mijn personeel bed inging had ik Chester nog niet gezien. Bij het volgende ontbijt maakte ik mij toch wel zorgen, de brokken buiten waren onaangeroerd. Die dag heb ik mij taak om de achterdeur te bewaken links laten liggen en ben ik op uitkijk gaan zitten zodat ik de eerste zou zijn die Chester kon begroeten. Helaas, die avond had ik het door Chester zou niet meer terugkomen. Samen met Annelies heb ik nog gezocht en heel hard geroepen. Ik ben nog nooit zo eenzaam en verdrietig geweest als toen.
Opeens kwam Annelies thuis en zei ze dat ze waarschijnlijk een zus had gevonden. Het was een mooi ding op de foto. Gebbie heette ze. Wat keek ik uit naar haar komst.
Nu Bix en Gebbie hun zegje hebben gedaan mag ik dan ook mijn verhaal vertellen? Mijn naam is Mirl, ze denken dat ik geboren ben in juli 2008. Als ik nog wist waar mijn mama was zou zij het misschien kunnen vertellen. In mijn tot nu kort leventje heb ik al heel wat meegemaakt, zoveel wens ik echt niemand toe. Als klein kitten ben ik heel ziek geworden, ik moest niezen en mijn oogjes deden zoveel pijn. Ik kon nauwelijks iets zien. Dan moet je buiten maar eens eten proberen te vinden. Tot de dag dat ik heel goed eten rook. Ik snelde er op af. En toen zat ik gevangen. Een vangkooi van het felix project. Ik heb mij als een wilde kat gedragen, wat ik ook was. Alles en iedereen viel ik aan, wat heel normaal is als je zo slecht ziet. Na mijn sterillisatie vonden ze dat ik niet terug naar buiten mocht, maar dat ik verdere verzorging nodig had. En waar kan een kat dan best naar gebracht worden? Inderdaad naar Cat Shelter. Daar liet ik mij ook niet doen. Als ik mij niet als een wilde kat gedroeg verstopte ik mij in de badkamerkast. De oogspecialist zei dat ik ondanks het letsel aan mijn ogen toch kon zien. Zij kan zo'n dingen wel zeggen ja, maar zij moet niet met mijn ogen leven. Doordat ik zo slecht zie is alles in de mensen wereld extra eng. Normaal dat ik zo bang was van alles en iedereen. Op een dag heb ik een mail kunnen lezen van mijn opvangmama, ze schreef dat er geen hoop was om mij tam te maken en dat het daarom beter was om mij terug vrij te laten. VRIJ??? Dat betekende geen eten meer dat voorgeschoteld werd, geen warme slaapplaats. Die zelfde avond heb ik mij van mijn beste kant laten zien. Door mij zo te gedragen had ik nog een kans op een leven met personeel. En ja, ze waren voorzichtig met mij bezig. Daar was ze ineens, Annelies. Ik liet mij door haar pakken, anders deed ik dat nooit. Maar zoals Gebbie al zei, het voelde goed. Op vrijdag avond heeft mijn opvangmama handschoenen moeten aandoen om mij in de reismand te zetten. Wie gaat er nu vrijwillig naar de dierenarts? Na een ritje met de auto stopten we niet bij de dierenarts. Ik werd op een mooie kamer gezet in het appartement van Annelies.
De eerste weken liepen nogal stroef met Bix en Gebbie. Maar Annelies haar hart had ik veroverd. Na een paar dagen blazen en grommen op Annelies gaf ik het op. Vanaf die dag laat ik alles toe. Wat een kat al niet doet in ruil voor lekker eten.
Nu gaat het hier goed, het liefst kruip ik 's nachts gezellig op het bed dicht tegen Bix en Gebbie aan.
Mijn eerste stappen buiten moet ik nog doen. Maar die dag zit er aan te komen, ik heb horen zeggen dat ik er bijna klaar voor ben. Spannend hé.
Ons personeel, Annelies is al zo lang online dus werd het hoogtijd dat wij ook eens met een blog beginnen. Vanaf nu kan je al onze spannende avonturen hier lezen. En je kan er ook foto's van ons bewonderen.
Gisterenavond was het tijd voor mijn wandeling. Ik kan er al echt van genieten om de wind door mijn vacht te voelen. Meestal mag ik in het hoge gras bij Tic en Tac lopen, sluipen, springen, rollen,... Gisteren dus ook. We waren nog niet aan de wei en er kwam een monster naar ons toe gewandeld. De hele grond daverde, boef boef boef. En groot dat het was, mijn hele hoofd paste zo in neusgat van het monster! 
Maar we hebben een goede uitvlucht 
Het is ontzettend druk geweest. Ons personeel is nauwelijks thuis geweest omdat ze zoveel moest werken. De dagen dat er niet gewerkt moest worden vond ze ons niet goed genoeg en ging ze op een ander katten knuffelen. 
Via een opening kunnen wij van het platte dak op de houtzolder en zo langs de trap de vrije (en gevaarlijke) wereld in. Deze omgeving is helemaal niets voor Mirl. Dat begreep ze. De hele dag heeft ze op de zolder gezeten. Ze verstopte haar en als ze Gebbie of mij hoorde kwam ze eventjes te voorschijn. Bang dat ze was. Het was donker op de zolder en met haar oogjes ziet ze dan nauwlijks. Ze was zo bang dat ze zelfs niet naar Annelies toeging, terwijl zij het alleen maar goed voor had met Mirl. 's Avonds nadat Mirl 8 uren op de zolder had gezeten vond Annelies dat het tijd was voor Mirl om naar binnen te komen. Samen met Gebbie en mij heeft ze Mirl kunnen pakken. Annelies bleef heel stil op de ladder staat terwijl Gebbie ervoor zorgde dat Mirl aan de andere kant van de zolder kwam zitten. Toen Annelies haar liet zien wou Mirl terug naar haar verstopplaats. Daar was Annelies haar te snel voor, met een duikbeweging kon ze Mirl juist te pakken krijgen. Volgens mij zou die geweldig zijn om opnieuw te zien in slowmotion. 
Is het al zo lang geleden dat ik iets verteld heb.
Gisteren was het nogal een dag, eindelijk eens weer om de hele dag buiten te zijn. Ik ben 's morgens vertrokken en de hele dag heb ik genoten van de zon. Mijn blikopener is zelfs komen kijken waar ik was, dat mocht ze wel meer doen, want ze had lekkere kip bij voor mij. 
Een lieveling heeft een mededeling. 
Boos dat ik gisteren was, niet normaal. 
En al die vogels dan, wat houden we hier toch van de lente. 
En ik mag nog niet alleen naar buiten. Erg hé. 
Na een beetje uitleg van Bix begreep ik het, dat gras is goed tegen de haarballen. Daar kan ik iets van, wat wil je met zo'n mooie vacht als de mijne. Hier is werk aan zenne. 
Hallokes, 
