Nu Bix en Gebbie hun zegje hebben gedaan mag ik dan ook mijn verhaal vertellen? Mijn naam is Mirl, ze denken dat ik geboren ben in juli 2008. Als ik nog wist waar mijn mama was zou zij het misschien kunnen vertellen. In mijn tot nu kort leventje heb ik al heel wat meegemaakt, zoveel wens ik echt niemand toe. Als klein kitten ben ik heel ziek geworden, ik moest niezen en mijn oogjes deden zoveel pijn. Ik kon nauwelijks iets zien. Dan moet je buiten maar eens eten proberen te vinden. Tot de dag dat ik heel goed eten rook. Ik snelde er op af. En toen zat ik gevangen. Een vangkooi van het felix project. Ik heb mij als een wilde kat gedragen, wat ik ook was. Alles en iedereen viel ik aan, wat heel normaal is als je zo slecht ziet. Na mijn sterillisatie vonden ze dat ik niet terug naar buiten mocht, maar dat ik verdere verzorging nodig had. En waar kan een kat dan best naar gebracht worden? Inderdaad naar Cat Shelter. Daar liet ik mij ook niet doen. Als ik mij niet als een wilde kat gedroeg verstopte ik mij in de badkamerkast. De oogspecialist zei dat ik ondanks het letsel aan mijn ogen toch kon zien. Zij kan zo'n dingen wel zeggen ja, maar zij moet niet met mijn ogen leven. Doordat ik zo slecht zie is alles in de mensen wereld extra eng. Normaal dat ik zo bang was van alles en iedereen. Op een dag heb ik een mail kunnen lezen van mijn opvangmama, ze schreef dat er geen hoop was om mij tam te maken en dat het daarom beter was om mij terug vrij te laten. VRIJ??? Dat betekende geen eten meer dat voorgeschoteld werd, geen warme slaapplaats. Die zelfde avond heb ik mij van mijn beste kant laten zien. Door mij zo te gedragen had ik nog een kans op een leven met personeel. En ja, ze waren voorzichtig met mij bezig. Daar was ze ineens, Annelies. Ik liet mij door haar pakken, anders deed ik dat nooit. Maar zoals Gebbie al zei, het voelde goed. Op vrijdag avond heeft mijn opvangmama handschoenen moeten aandoen om mij in de reismand te zetten. Wie gaat er nu vrijwillig naar de dierenarts? Na een ritje met de auto stopten we niet bij de dierenarts. Ik werd op een mooie kamer gezet in het appartement van Annelies.
De eerste weken liepen nogal stroef met Bix en Gebbie. Maar Annelies haar hart had ik veroverd. Na een paar dagen blazen en grommen op Annelies gaf ik het op. Vanaf die dag laat ik alles toe. Wat een kat al niet doet in ruil voor lekker eten.
Nu gaat het hier goed, het liefst kruip ik 's nachts gezellig op het bed dicht tegen Bix en Gebbie aan.
Mijn eerste stappen buiten moet ik nog doen. Maar die dag zit er aan te komen, ik heb horen zeggen dat ik er bijna klaar voor ben. Spannend hé.
Ons personeel, Annelies is al zo lang online dus werd het hoogtijd dat wij ook eens met een blog beginnen. Vanaf nu kan je al onze spannende avonturen hier lezen. En je kan er ook foto's van ons bewonderen.
