Lidia is een ama, dat staat voor een alleenstaande minderjarige asielzoeker. Zij zal ik nooit vergeten. Haar aankomst kan ik mij nog perfect herinneren, alsof het gisteren was. Ik stond buiten aan het inkomhek te roken toen er een politiewagen ons terrein op reed. Er stapte twee mensen in uniform uit die een meisje begeleiddenaar de burelen. Dat meisje was de 16- jarige Lidia. Een paar dagen later hadden we nog geen woord uitgewisseld. Ik was het beu om nieuwkomers te begroeten, mij voor te stellen, vragen vanwaar ze kwamen, Want ofwel word je afgebroken en bekeken. Maar Lidia nam initiatief, ze kwam naar mij toe en stelde zich voor. We geraakten aan de praat. Ook al was ze veel jonger dan mij, ik voelde mij op mijn gemak bij haar. Lidia had iets moois, iets liefs maar vooral iets sexy in haar gezicht. Ik kan mijn gevoelens voor haar niet beschrijven. Hoewel ik haar vader had kunnen zijn, werd ik toch verliefd op haar. Ik kan zelfs zeggen dat het liefde op het eerste gezicht was. Sinds dat ze uit die combi wandelde, krijg ik ze niet meer uit mijn hoofd. We zijn uiteindelijk na veel gesprekken samen in mijn bed belandt, waar ik de nacht van mijn leven heb beleefd.Alles ging goed tussen ons en de liefde groeide elke dag een beetje meer. Tot op een dag Lidia moest vertrekken naar Engeland. Ze vroeg me nog of ik mee wilde, maar dat kon ik niet. Ze beloofde wel me te schrijven als ze de tocht had overleefd. Ze vertrok en alles werd weer donker
Toen ik net aankwam was ik euforisch, tot we uit de vrachtwagen gehaald werden door een groep snorren in uniform. Ik was erg verrast, ik dacht dat het er helemaal anders zou uitzien in Engeland, een beetje zon, een heldere lucht,... We werden in een busje vervoerd naar een asielcentrum in de buurt. Ik hield de borden in het oog maar het enige woord dat ik kon lezen was: Brussel. Toen begon ik na te denken en dacht ik: Brussel ligt helemaal niet in Engeland maar in dat kleine landje België. Verbouwereerd keek ik naar buiten, mijn gezicht kon niet van uitdrukking veranderen. Niet dat ik het zo erg vond, want ik heb het overleefd. De lange tocht van Somalië tot hier in België ongeveer 11, 919 kilometer in een vrachtwagen met appelsienen. Een maand, één volle maand heb ik erover gedaan om in dit kleine landje aan te komen. Toen ik aankwam in het asielcentrum, keek ik rondom mij heen en zag ik zoveel verschillende mensen die me aanstaarden. De dag na mijn aankomst werden de deuren van de zogenaamde vestiaire om 9uur geopend, dit zou een kledingzaak moeten voorstellen. Waar we met 1500 punten kregen om enkele kledingstukken uit te kiezen, maar het huisregelement schrijft voor dat we maar één keer per week naar de vestiaire mochten gaan. Zodat we niet een ganse dag kleren zouden passen om de verdeling te verdrijven. Deze kleren zijn enkele afdankertjes van Belgische gezinnen. Na dag één en het bezoek aan de vestiaire, sloeg de verveling toe zoals iedereen me hiervoor had gewaarschuwd toen ik aankwam. Ik zat op men bed te dagdromen, maar deze droom sloeg over in een vreselijke nachtmerrie: de moord op mijn zus flitste telkens voorbij. Ik had nooit eerder gerouwd om men zus, alles waar het bij mij om draaide was dat ik een actiefoto had gemaakt waar ik later beroemd mee zou worden. Hoe kon ik zo impulsief zijn? Zo egoïstisch,... Zie waar ik nu sta, ik ben niet beroemd geworden dankzij de foto van mijn zus, ik moest vluchten uit mijn land om hier terecht te komen. Ik leef van dag tot dag, wachtend op een advies das waarschijnlijk negatief zal zijn en dat ik terug zal moeten vluchten...
