Zelfde ochtendritueel als gisteren. Lange tocht dus nog een beetje meer tijdsdruk. Voor we kunnen vertrekken eerst nog een dorpsafscheid met tikka en bloemenkrans. Eerst nog wat trapkes op en af en dan geleidelijk vals plat, minder vermoeiend maar wel lang en HEET. In de middle of nowhere een lunchpakket genuttigd en dan weer verder. Gelukkig gaat de zon af en toe schuilen achter de wolken (ze had het waarschijnlijk ook te warm) zodat de temperatuur wat draaglijker wordt. Na de zoveelste hangbrug bereikten we dan eindelijk het tentenkamp naast de rivier Yasha Phedi. Als therapeutische bezigheid worden hier en daar een aantal bloedzuigertjes vakkundig verwijderd. Wat wassen, en bij donker eten in de eettent. Je geloofd het of niet maar er zijn tafels en vouwstoeltjes (wat die mannen toch allemaal meesleuren om ons te plezieren). Nog wat napraten en iedereen vroeg onder de veren.
5.30 u morning tea-time aan de tent. Een beetje later per tent 2 baddekes met lauw water om u te wassen dan snel wassen en aankleden want het ontbijt was al zo goed als klaar. Snel wat binnenspelen en om 7.00 u vertrekken. Rotske op en rotske af, grote rots op en af en zo maar verder. Af en toe een kleine stop om even op adem te komen en wat vocht op te nemen 'drinken bedoel ik. TERWIJL IK DIT AAN HET INTIKKEN BEN VERTOONT HET TOETSENBORD KUREN, DUS ALS ER ERGENS EEN LEESTEKEN NIET GOED STAAT SORRY DAN. Rond 14.00 u aankomst in Bamboo, een dorp met een schoolplein alwaar de kookploeg een maaltje had bereid zodat iedereen direct de voeten onder tafel kon schuiven. De tenten stonden er ook al. Petje af voor de dragers die terwijl we zaten te ontbijten alles hadden afgebroken en ingepakt. Dus die mannen waren al voor ons op pad en hadden dezelfde weg afgelegd, ik denk in de helft van onze tijd. In de late namiddag werd een dorpswandeling gedaan om de spieren nog eens een beetje te strekken. Bij zonsondergang (18.00 u) eten, briefing over de volgende dag, een kaartspelletje (UNO) en slapen, ditmaal met slaapzakken.
Van Gorkha naar Soti. Ontbijt om 7.00 u. Noteren van namen en paspoortnummers om toegang te krijgen tot de permit zone (je gaat hier niet zo maar waar je wil). Enkel de hoogstnodige bagage mocht mee. In 2 jeeps zijn we dan vertrokken, 4 man-vrouw voorin en 4 in den achterbak. In het begin was de weg nog redelijk maar wel stofferig. Bij de eerste tussenstop kwamen er een aantal rood-bruin gekleurde medemensen uit de achterbak geklauterd, precies zandmannekes. Nadien werden door de chauffeurs halsbrekende toeren uitgehaald om ons over de rotsige wegen en door de de snelstromende rivieren te brengen. De 4x4 chauffeurkes in Belgie kunnen hier nog wat van leren. Net voor een voetgangersbrug was het gedaan. Geen verder verkeer mogelijk tenzij te voet of per ezel. Op de ezel hebben we ons niet gewaagd en zijn dus maar te voet over de brug gegaan. Een 20-tal minuten flink doorstappen volgens onzen Buddhi (de gids). Een grapje natuurlijk want na 5 minuten waren we al op de kampplaats. Na deze schokkerige dag was een beetje rust en een stevige maaltijd wel welkom. Vanaf hier zouden we overgeleverd zijn aan de kookkunst van een Nepalese kok. Verrassing was wel dat de slaapzakken achter gebleven waren in Kathmandu. Gelukkig waren we nog warm genoeg van de reis en werd er geen commentaar gegeven. Je trekt je plan. je bent op kamp of niet.
Vandaag gaat de reis van Pokhara naar Gorkha. Juist voor het ontbijt zijn de wolken opgetrokken en zien we de besneeuwde toppen. Om 9.00 u staan we klaar voor vertrek. Dit kan uiteraaard niet zonder het geven van de gebruikelijke "kandha" (gelukssjaaltje). Onderweg een fotostop om de witte bergen in al hun glorie te bekijken en op de gevoelige plaat vast te leggen. Een vroeg middagmaal, niet onze gewoonte, en weer op weg. Rond 13.30 u aankomst met de gebruikelijke geplogendheden, drankje, sleutels verdelen,... Afspraak om samen een museum te gaan bezoeken dat toen we daar arriveerden TOEVALLIG op maandag gesloten bleek. Onderweg wel veel leut gemaakt met fotograferen van de plaatselijke bevolking. Bij zonsondergang viel de elektriciteit uit en waren we verplicht van met kaarslicht onze eigen lichttoortsen te gaan opduikelen in onze bagage. Er werd ons verzekerd dat er om 20.30 u terug licht zou zijn en stipt op tijd werd het weer licht.(de verlichting werkte dus weer voor degenen die iets anders dachten) Eten bij kaarslicht is wel gezellig, maar je ziet niet altijd wat er op je bord ligt. Al bij al alles werd door iedereen opgegeten. Breifing over de trekking en slapen.
Van Pokhara naar Gorkha. Ontbijt, bus laden maar voor vertrek eerst een afscheidsceremonie met de hoteleigenaars.(Gelukssjaaltje en boekje met handgeschept papier} Onderweg een fotostop voor de witte bergen en een vroege lunch(voor de verandering). In Gorkha een museumbezoek (gesloten op de maandag, ge moet het maar weten he), dan maar een wandeling door de stad en foto's maken van de plaatselijke bevolking. Een briefing van onze gids, verdelen van de bagagem eten en nog even den blog aanvullen. 't Is nu 22.30 uur plaatselijke tijd en als ik morgen op tijd wil zijn moet ik nu gaan slapen. Nog even dit zeggen : de volgende 5 dagen zitten we in de bergen en is er geen mogelijkheid om te bloggen. Even geduld dus Je hoort er nog wel van. SLAAP WEL
Vroeg ontbijt met taart want er was er eentje jarig. Echte biscquit met slagroom van de Duitse bakker. Bezoek aan het "Gurkha" museum, dat zijn die mannen die voor de Engelsen alle vuile karweitjes (lees oorlogen) opknapten en nog doen momenteel in Afghanistan. Daarna naar "Wijnegem shopping center" maar dan niet in Antwerpen he. Hier worden traditionele klederen op maat gemaakt en daar moest door enkelen van geprofiteerd worden natuurlijk. Na het middageten zijn een grote groep gaan varen op het meer. De rest flaneerde langs de dijk of verzeilde zoals ikzelf in een internetcafe om te proberen foto's op de blog te krijgen. Zoals jullie al gemerkt hebben is dat gelukt.
Terug van Tansen naar Pokhara. Ontbijt om 7 uur (we worden dat stilaan gewoon) en bagage inpakken. Even na 8 uur vertrekken en in onze goedheid hebben we twee Duitse meisjes meegenomen waarvan er eentje redelijk ziek was. Na toedienen van wat medicijnen en een uurtje slaap in de bus was er wel wat verbetering. Aankomst in ons hotel van vorige keer, kamers verdelen en gaan eten in een tuinrestaurant. Weer twee nakomelingen aangekomen en opgenomen in de groep. Na het eten vrije namiddag (om te winkelen voor sommigen). 's Avonds lekker gegeten enkel lang moeten wachten maar dat worden we gewoon.
Ontbijt om 7.00 u. Met 2 jeeps (als je die ene zo mag noemen) naar het Bikas project in Durali, een project ivm drinkwatervoorziening. Chapeau voor de chauffeurs die ondanks het zware motocrossterrein heelshuids terplaatse en weer terug brachten. We werden door 1 van de dorpsnotabelen in zijn huis ontvangen met koekjes en frisdrank, die 1 van de chauffeurs onderweg had opgepikt. Vervolgens kregen we een "tika" op het voorhoofd (een mengsel van rijst en yoghourt en een rode kleurstof) en een bosje selder (?) achter ons oor geplakt. Na een beklimming van de "Belgian Hill" konden we de wateropslagplaats en het auditorium bezoeken. In dit gebouw volgden de gebruikelijke toespraken en kregen we een gelukssjaaltje en de heren een "toppi"(een Nepalese hoed). Na het afscheid en enige startproblemen met een jeep konden we weer terug naar Tansin, over hetzelfde crossterrein. Op zoek naar eten kwamen we tot de conclusie dat alle restaurantjes gesloten waren wegens VERLENGDE FEESTDAGEN. Dus op naar het hotel voor een soepje. We hebben dan ook maar ineens ons avondeten besteld waarvan spijtig genoeg niet genoeg in voorraad was en dus enige aanpassingen moesten gebeuren. Wat je hier zelf niet opschrijft en als je geen duidelijke afspraken maakt over het tijdstip van eten kan je wel even moeten wachten (1 uur of nog langer) maar dat worden we stilaan gewoon.
Gisteren waren we op zoek naar" het witte meer", deze morgen hebben we het gevonden. Heel het dal was gevuld met witte wolken zodat het leek alsof het een reusachtig meer was. Weeral een misterie opgelost.
Vele vragen komen over foto's. Door configuratieproblemen was dit tot nu toe niet mogelijk. Morgen zijn we terug in Pokhara en dan zullen we nog eens proberen
Alweer vroeg uit de veren, bagage inpakken en ontbijten om 7.30u. Bagage in de hal voor de bus naar Tansen. Vertrek rond 8.20 u . Onderweg " ne platten tuup". Interessant om te zien hoe die mannen dat wiel verwisselen. Ondertussen genoten we langs de kant van de weg van het prachtige landschap. De ganse rit was een pracht om het landschap te zien. Een korte middagstop voor wat drinken en een banaan. Rond 14.30 u kwamen we bij het hotel "White Lake". Waar dat meer was is tot hiertoe voor niemand duidelijk want in de verre omtrek was geen groot water te zien. Wegens de feestdagen (god zij dank is het vandaag de laatste) was het meeste personeel afwezig en moesten we ons tevreden stellen met een koppel loempia's met rijst of frieten. Ondertussen was het 17.00 u geworden. Na het eten hebben we een kleine stadswandeling gemaakt. Sommigen (vooral Jill) gingen weer even naar een winkeltje voor de benodigde inkopen. Een uurtje later konden we terug op weg naar het hotel. Nog een drankje en dan nu SLAPEN want moregn is het weer vroeg dag. SALUUT.
Vroeg ontbijt en dan met een rammelbus naar de "World Peace Stupa". Eerst met ons voertuig (?) omhoog over een steil, hobbelig, spectaculair wegeltje (juist genoeg voor 1 bus). Dan steil te voet naar de stupa over rotsen en trappen. Naast de Boedha die daar stond konden we enige besneeuwde toppen waarnemen (ANAPURNA). Dan terug naar beneden naar de Devi's Fall, een luidruchtige waterval. Overstroomd door Indiers (het domein natuurlijk, niet de waterval) die maar steeds foto's wilden maken van die witte mannen en vooral vrouwen. Volgende stopplaats waren de kraampjes aan de ingang waar wel wat tijd gespendeerd werd met aankopen van juwelen (zilver, edelstenen en ander dingen). Hierna reden we naar het Mountain Museum. We zouden hier gaan eten maar door de feestdagen was het restaurant gesloten en moesten we wat vroeger vertrekken dan voorzien. Naar Nepalese maatstaven was dit nog flink op tijd om een kant en klare maaltijd te krijgen in het hotel zelf. Na het eten was iedereen vrij om in Pokhara rond te kuieren. Verzamelen geblazen om 19.00 u voor het avondeten. Sizzler gegeten. Heel het restaurant stond onder de damp. Gloeiend hete pannetjes, maar wel lekker.
Rustige start (op zijn Nepalees) wachten op enkele nakomers (komen over Dehli en dat duurt wat langer). Na dit wachten konden we dan met een bus (niet vergelijkbaar met Belgische normen) naar Pokhara vertrekken. Een vlugge hap ergens in de namiddag, er waren er al een paar die erge honger hadden. en dan weer verder. Wegen zijn hier ook niet alles, putten, delen van de weg die weg waren, een ervaring op zich. Godzijdank was de chauffeur een KEI in zijn vak. Van gas geven op de goede weg wist hij wel iets en van de rest nog VEEL MEER. Rond 18.15 u belandden we dan in hotel Stupa en 3 kwartier later waren we weer allemaal klaar om gaan te eten in restaurant Trick Track met plaatselijke specialiteiten. 's Nachts heeft het flink geregend. Hier ga ik stoppen want ze zitten hier op mijn vingers te kijken en ze willen gaan slapen vrees ik. Leona zegt dat ik geen namen mag noemen. Morgen ( 6 oktober) zitten we in Tansen en er wordt gezegd dat door de plaatselijke feesten alles gesloten zal zijn. Dus tot morgen of tot later.
Bezoek aan Asian Trekking ( de organisatie die ons hier begeleid) waar we een uitleg kregen over wat we allemaal gingen doen de volgende dagen en om nog eens een formulier in te vullen ivm de verzekering en zo. Hier werden we al geoefend in "het Nepalees geduld" en na enige tijd wisten we hoe ons gedragern. Dit beloofd wel iets tegen dat we terug zijn. Uiteindelijk ontmoetten we Jo Logghe van het Belgisch consulaat (oude bekende van onze reisleider) en gingen we wat eten in een Koreaans restaurant. Lekker was het wel en zeker genoeg om onze hongerige maag te vullen. De rest van de dag werd doorgebracht met telefoneren naar iemand van een weeshuis die zijn telefoon niet opnam, waardoor degroep uiteindelijk opgesplitst werd. 1 groepje ging met de auto van Tukten ( iemand van AT) op zoek naar het weeshuis terwijl de rest zich in het feestgewoel van Kathmandou waagde. Voor beide groepen was dit een bijzondere ervaring. Na deze gewaarwordingen zijn we nog maar eens gaan eten in een Indisch restaurant. In plaats van dessert kregen we de rekening.
Om 10.15 uur stipt vertrokken richting Abu Dabi. Na ongeveer 6 uur vliegen aangekomen in een overvolle luchthaventransit. Dus moeilijk om een plaatsje te vinden om te zitten of te liggen. Door het tekort aan plaats en omdat er niks maar dan ook helemaal niks te zien was, duurde het wel een laaaaaange tijd om eeen plaatsje te vinden om samen te zitten en samen te keuvelen(?) allee voor de vrouwen dan. Verdere vliegreis naar Kathmandou verloopt goed en rond 20.00 u landen we. Na een visumprocedure van 1.5 uur (lang He) konden we eindelijk onze bagage ophalen en naar het hotel. Hier werden we warm onthaalt met een drankje en een bloemenkrans.
Met een aantal mensen trekken we er samen met Bikas voor een 3-tal weken op uit naar Nepal. Enkelen vetrekken op 30 september, het gros vertrekt op 1 oktober en nog een aantal vertrekken enkele dagen later.
BIKAS is het Nepalese woord voor ontwikkeling, vooruitgang. Het is tevens de naam van de enige ontwikkelingsorganisatie in België die zich uitsluitend focust op Nepal, dit met een ruime projectwerking. Uniek is ook dat BIKAS een ledenorganisatie is van een duizendtal reizigers die het projectland reeds bezochten
Het zijn niet alleen hippies en alpinisten die zich interesseren voor Nepal. BIKAS, de Belgische vrijwilligersorganisatie zet zich al 20 jaar in voor de ontwikkeling van Nepal. Dit in samenwerking met Nepalese vrienden en lokale partners in Nepal die de projecten ter plaatse uitvoeren. Voordien bestonden er diverse kleine persoonlijke initiatieven om Nepal te steunen; maar in 1988 hebben verschillende personen besloten de krachten te bundelen om zo op grotere schaal en op een meer effeciënte wijze aan ontwikkelingssamenwerking te doen.
BIKAS heeft de voorbije 20 jaar talrijke micro-projecten uitgevoerd. Het spectaculairste project tot nu toe is de bouw van een 90 meter lange brug die toelaat dat meer dan 25.000 personen elkaar kunnen bereiken ook tijdens het regenseizoen.
Het succes van onze projecten ligt in de kleinschaligheid. Vele gecoördineerde projecten plannen we daar waar de noden het grootst zijn: dorpen voorzien van drinkbaar water, de bouw van scholen, vrouweneducatie, de bouw van sanitaire installaties, gezondheidsposten uitbouwen en voorzien van de elementaire medicijnen, de productie van biogas stimuleren, gebruik van zonnepanelen bevorderen, inkomstengenererende activiteiten ontwikkelen, aan vorming doen voor de landbouwers: diversificatie van de landbouwculturen en aandacht voor ecologisch verantwoorde landbouw, herbebossingsprojecten, financiële adoptie van studerende jongeren. De effectiviteit van de projecten ligt zeer hoog in verhouding tot de budgetten. Wil je nog meer weten over Bikas surf dan even naar www.bikas.be
Bedoeling van deze weblog is om het thuisfront te informeren over wat we gedaan en meegemaakt hebben zodat niet iedereen meerdere mails moet sturen of GSM gesprekken moet voeren, wat uiteraard altijd nog kan. Het eerste bericht zal dus begin oktober komen. We verheugen ons op de reis en hopen aan de andere kant van de wereld ook wat geluk te brengen.
