Zo gewoon en toch bijzonder, zo alledaags maar steeds weer een wonder
23-05-2008
De eerste week bij de onthaalmoeder
De eerste werkweek zit er bijna op, het was voor Jan en mij toch flink wennen. Jan kampt al een paar weken met een flinke hoest, wij zijn dan ook al een tijdje aan't puffen. Niet zo makkelijk in het begin, nu weent hij nog altijd wel een beetje maar spartelt hij al niet meer zo tegen als in het begin.
Een extra werkje voor Sabrina, onze onthaalmoeder, dat puffen, wat toch vijf keer per dag moest gebeuren. Met een bang hartje heb ik Jan de eerste dag bij haar afgezet. Jan in de armen van Sabrina, afscheid aan de deur, geen kik, maar ook geen lachje. Ik vond het begin al vrij goed, Sabrina drukte me op het hart dat ik zeker mocht bellen in de loop van de dag. Omstreeks 11u kon ik het niet laten en wou ik toch even weten hoe onze Jan het deed, niet zo'n goed idee, op de achtergrond hoorde ik hem brullen, lange halen, echt wenen. s' Morgens had Jan goed geslapen, maar eens wakker was hij beginnen huilen en heeft niet meer opgehouden. Tot aan de patatjes, hij neemt er de tijd voor, maar at alles flink op, zo'n 150gr. Bij mij wou hij telkens maar 5 à 6 hapjes en dan wou hij liever nog even aan de borst.
Ik had een flesje afgekolfde melk meegeven voor in het geval dat hij dat bij Sabrina ook zou vragen, Sabrina heeft het hem aangeboden maar drinken deed hij er niet van. De fruitpap in de namiddag ging ook heel goed, gisteren heeft ze zelfs nog wat moeten bijmaken omdat Jan met zijn mondje open blijft zitten. Precies een vogeltje, hij reageert niet echt op de lepel maar doet gewoon zijn mond ver open en wacht tot de lepel komt. Het afhappen doet hij heel erg goed, daar was zelfs Sabrina van verwondert en het drinken (water) gebeurt uit een gewone beker. Ik vind het echt reuzenstappen in zijn ontwikkeling. Ook kan hij bijna alleen rechtop zitten, het is nog wat wankel en soms valt hij uit balans maar toch....
s'morgens heeft hij het elke dag even moeilijk, wanneer hij echt beseft dat ik niet meer in de omgeving ben verandert zijn gezichtje, eventjes huilen is er dan altijd bij. Hij is een beetje verandert deze week, de vrolijke lachebek die we daarvoor hadden is nu een bedrukt, bedachtzaam ventje geworden. Ik hoop dat dat na een tijdje weer zal veranderen.
ook 's avonds is het nog even zoeken, hij is helemaal uit zijn doen, weet niet wat hij wil, alleen maar dicht bij me zijn. De eerste drie dagen kon ik hem niet loslaten of hij was aan't jammeren. Het weekend komt eraan, twee volle dagen, kijk er zoooo naar uit. Weer lekker met Jan bezig zijn, hem de hele dag bij me kunnen hebben, wat een luxe!
