Zo gewoon en toch bijzonder, zo alledaags maar steeds weer een wonder
24-04-2008
Nog eventjes
Nog eventjes, een paar weken, vooraleer ik terug zal moeten gaan werken. Jan gaat dan naar de onthaalmoeder. Een 100 meter van onze deur verwijderd en op weg naar het station.
Toen we net geen drie maanden zwanger waren zijn we reeds beginnen zoeken voor opvang, met al die verhalen tegenwoordig ben je bijna verplicht te beginnen zoeken van het moment dat je weet dat je zwanger bent. We hadden dus veel geluk dat we iemand gevonden hebben zo dicht bij de deur.
Vorige week tijdens de afspraak met de dienst onthaalgezinnen kreeg ik het toch even moeilijk. Op dit moment ben ik het meest belangrijke persoontje in Jan's leventje. Hij krijgt eten op aanvraag, er zit een duidelijk ritme in ondertussen. Maar straks komt er iemand die hem gedurende de week meer gaat zien dan ik. Is toch wel eventjes slikken hoor. Het eerste deel van het afscheid nemen begint dit weekend al, zaterdag krijgt Jan voor het eerst groentepap. Wil zeker op tijd beginnen zodat hij het al gewoon is tegen dat hij naar de onthaalmoeder gaat, de eerste weken wil hij dit misschien nog combineren met moedermelk. Ben eens benieuwd hoe hij gaat reageren.
Hij is er klaar voor, wanneer ik hem aan't voeden ben en ik breng iets naar mijn mond, drinken of eten, dan stopt hij met zuigen om te kunnen kijken wat ik aan't doen ben. Zit hij bij mij terwijl er een bord voor me staat, dan probeert hij te graaien naar het eten op mijn bord. Dus de interesse is er.
Gaat de groentepap goed dan komt de fruitpap er ook bij. Ik zou graag borstvoeding blijven geven, enkel 's morgens en 's avonds dan nog. Misschien dat ik dan de eerste weken op het werk nog zal moeten kolven maar ik denk dat dat niet lang nodig zal zijn. Het zou me wel dwingen eventjes een pauze in te lassen tijdens het werken. In het algemeen kijk ik er niet echt naar uit, zou liever nog wat langer bij Jan blijven. Wat ben ik jaloers op al die Zweedse moedertjes, die mogen een jaar lang (betaald) thuis blijven!
Het is soms indrukwekkend te zien hoe snel hij evolueert. Kon hij een week geleden nog niet goed rechtop zitten, op een paar dagen tijd zie je dat telkens verbeteren. Speelgoedjes kan hij nu vlot oppakken en naar zijn mond brengen, terwijl dat een paar weken geleden nog helemaal niet ging. Over een paar maanden gaat hij waarschijnlijk beginnen stappen, hij staat nu al heel graag recht op zijn benen, de glimlach staat dan onmiddellijk op zijn gezichtje. Ons vrolijk baasje, hij wordt wakker met een lach en wanneer we hem slapen leggen krijgen we ook telkens een lieve lach. Het laat je hart telkens smelten.
Ondertussen zijn we sinds vorige week begonnen met baby-zwemmen. De meisjes haal je er telkens uit, ze zijn veel fijner gebouwd, lichter, de jongens zijn allemaal al echte binken. Allemaal kindjes die rond dezelfde periode als Jan zijn geboren. Allemaal met dezelfde zwempampertjes, de meisjes soms met zo'n schattig badpakje erover. Echt leuk. De eerste keer heeft Cois de eer gehad, ik ben al zoveel met Jan bezig door de week dat ik hem eigenlijk heel graag dat plezier gun. Alhoewel hij niet graag in een zwembad vertoeft, hij heeft er toch van genoten.
Nog eventjes, een paar weken, vooraleer ik terug zal moeten gaan werken. Jan gaat dan naar de onthaalmoeder. Een 100 meter van onze deur verwijderd en op weg naar het station.
