Zo gewoon en toch bijzonder, zo alledaags maar steeds weer een wonder
25-01-2008
Hoe het verder ging.....
Dit is Jan toen hij twee dagen oud was, hij krijgt nog steeds borstvoeding, ik hoop dit te kunnen doen tot hij zes maanden is. Ik heb me daar eigenlijk nooit vragen over gesteld, voor mij is dat de normaalste zaak van de wereld. Misschien ook omdat ik als kind mijn moeder borstvoeding heb zien geven aan mijn jongere zus en broer. De eerste weken zijn altijd weer een beetje zoeken. Te meer omdat ik één ingetrokken tepeltje heb waarvoor ik een tepelhoedje gebruik. Eens Jan dat gewoon was wou hij aan het andere tepeltje ook een tepelhoedje. Bij de geboorte woog hij 3830gr en was hij 53cm groot. Zoals alle baby's viel hij een paar grammen af. Maar dat terug opbouwen ging wat langzamer.
De eerste weken kwam Jan maar 100gr bij per week, wat eigenlijk het minimum is, was dit minder dan hadden we moeten bijvoeden met flesjes. Zoals de pediater ons eigenlijk al voorstelde te doen op 8weken. Na een gesprek met Delphine, onze vroedvrouw, besloten we dat niet te doen. Jan kwam bij, ook al was dat maar 100gr, hij was niet uitgedroogd, plaste meer dan voldoende en liet ons al eens wat langer slapen 's nachts.
Na een aantal weken kon ik ook het gebruik van het tepelhoedje stoppen, Jan wist nu wat hij moest doen en plots kwam hij 200gr per week bij. Het voeden is nog steeds om de twee uur maar ik heb de indruk dat hij er nu ook al eens wat meer tijd tussen kan laten.
Jan sliep van dag 1 in ons bed, tussen ons in, in zijn lekker warme lodger (een fleece wikkeldoek). Op 8 weken sliep hij door, eerst zes uurtjes, dan 8 uurtjes en soms al eens wat langer. Na die eerste twee nachten dat hij doorsliep hebben we hem dan toch verhuist naar zijn eigen bedje, wel nog in onze kamer, maar Cois en ik konden nu toch terug lepeltje liggen. Door de dag echter slaapt hij bijna niet, of je moet hem zoals op de foto in je armen houden.
Jan voor de eerste keer in zijn tummy tub. Eigenlijk had hij toen grote honger maar Delphine ging ons tonen hoe we Jan het beste konden baden in zo'n grote emmer. Op zijn hoofdje zie je een grote hematoom, een bloeduitstorting. Ik heb blijkbaar een ruim bekken, bij de geboorte had Jan de ruimte om zijn hoofdje te bewegen en heeft daarbij tegen een bot gestoten met dat als gevolg. Het is nu op 11 weken nog altijd een klein beetje te zien.
Dit is Jan nu, hij begint te reageren, te lachen, rond te kijken. Het slapen door de dag is nog altijd miniem. Soms van die kleine hazeslaapjes van 10 tot 20 minuten. 's nachts slaapt hij de afgelopen dagen 8uur, wanneer hij 's morgens wakker wordt en gegeten heeft dan kan hij nog wel eens twee uurtjes verder slapen en dat is het dan weer tot 's avonds 22u. eer zijn oogjes dicht vallen.
Na lang wikken en wegen besloten we er toch voor te gaan, een wondertje van ons twee. Niet zo evident met onze achtergrond, ik met twee tienermeisjes en Cois met zijn puberdochter. Komt daar dan ook nog eens onze leeftijd bij, ik 36 en hij 46.
Eens de beslissing genomen was kon het niet snel genoeg gaan maar we moesten toch meer dan een jaar wachten vooraleer de predictor-testjes positief kleurde. Op 8 weken kreeg ik een bloeding, grote paniek, zo juist voor ons allereerste skiverlof samen, maar na een controle bleek alles in orde te zijn en konden we op verlof vertrekken. Skiën heb ik veiligheidshalve aan de anderen over gelaten.
De bevalling wou ik deze keer anders ervaren, de bevallingen van de meisjes werden telkens ingeleid, in het ziekenhuis. Ik vond het moeilijk dat na zo'n emotionele gebeurtenis de partner dan gewoon naar huis moest en ik telkens alleen achterbleef. Na wat onderling overleg, wat gegoogle en een paar afspraken verder, hadden we een heel tof vroedvrouwen-team gevonden. We gingen thuis bevallen.
De afspraken bij de gyneacoloog liepen gewoon verder, de maandelijkse controle bij de vroedvrouw kwam er gewoon bij. Wat een verademing om telkens bij Delphine thuis te komen en zeeën van tijd te krijgen. Dat ten opzichte van de 5 of 10 minuten die ik telkens maar kreeg bij de gyneacoloog.
De zwangerschap verliep vlot, de baby groeide goed, mijn buik stond steeds strakker. Er werden hier thuis weddenschappen afgesloten voor de bevallingsdatum. Het geslacht wisten we al, de jongste wou overal bij betrokken worden en het was dan ook zij die tijdens een echografie vroeg of de dokter al iets kon zien. Er was niet naast te kijken, zo duidelijk, zagen we allemaal een piemeltje zweven. Een jongetje! Iedereen was dolenthousiast. Een broertje!
De naam was snel beslist, Jan, ter nagedachtenis van Cois zijn overleden vader. De middelste dochter vond de naam maar niets, veel te oubollig, totdat ze besefte dat er bij de scouts een leider rondliep met die naam en die door iedereen "de Jean" genoemd werd.
Maandagmorgen om 3u begon ik vruchtwater te verliezen, de weeën waren héél licht. Ik twijfelde nog even om Delphine al te bellen maar Cois deed dat dan toch eens de weeën om de 6 minuten waren. Ze was snel hier, stelde ons op ons gemak, stelde haar materiaal uit en liet ons ons ding doen. Toen de weeën heviger werden kwam Hilde erbij, Cois kreeg af en toe tips om me bij te staan, kleine dingen die hij kon doen om me te helpen. Hij heeft nog nooit zo lang mijn onderrug gemasseerd als die morgen. Het was allemaal heel rustig, harmonieus, fijn. Buddha-bar, dromerige muziek, op de achtergrond, in onze eigen ruimte.
Bij de eerste persweeën kregen we de keuze om de kinderen naar beneden te halen, ze hadden gevraagd om bij de bevalling te mogen zijn, maar op dat moment besliste ik dat dat niet ging. Ik had al mijn energie en aandacht nodig om Jan op de wereld te zetten. Van het moment dat ik hem in mijn armen had, werden de kinderen er bij gehaald. Cois was helemaal overdonderd, Jan was héél rustig, met grote ogen aan't rondkijken. En wij, wij keken ernaar, ruim een half uur heeft hij op mijn borst gelegen vooraleer Cois de navelstreng mocht doorknippen.
Onze Jan, geboren op 5 november 2007, op een maandagmorgen om 6u54.
