Heb jij ooit al eens een grote fout gemaakt? Zo'n fout dat je denkt dat, als je een deel van je leven kon veranderen, het dat zou zijn dat je zou veranderen?
Ben ik de enige?
Ja? Nee? Een kleine tip voor de bezoekers die voor het eerst mijn blog bezoeken: lees bij "Categorieën" mijn "dagboek" vanaf het begin, want anders is het nogal moeilijk te volgen...
18-05-2013
"what makes you"
"People will hate you, rate you, shake you and break you, but how strong you stand is wat makes you!"
"Everything in life is temporary. So if things are going good, enjoy it because it won't last forever. And if things are going bad, don't worry. It can't last forever either."
Onze fietsen staan dus elke dag naast de bushalte gestald. Er staan daar zo'n stuk of veertig fietsen of zo. Echt mega veel. Ze hebben zelfs al komen klagen dat onze fietsen voor de voetgangers in de weg staan, maar waar moeten we ze anders zetten?! Midden op de straat gaat ook niet, hé! Maar ja, daar ga ik het vandaag niet over hebben.
We kwamen van de bus en liepen richting onze fietsen, toen Charlotte zei: 'Eigenlijk hoop ik dat m'n fiets niet is gestolen.' Ze lachte. Want nou ja, zeg nou zelf, een fiets aan een bushalte stelen? Dat valt volgens mij iets te veel op. En dat dacht Charlotte dus ook. 'Het zou wel erg zijn,' zei Joke, die er net zo over dacht als wij. Dus we kwamen daar aan en Charlotte zei zo heel droog: 'M'n fiets is weg.' 'Meen je dat nu?' vroeg Joke, er steevast van overtuigt dat ze een grapje maakte. 'Eh, ja, hij staat er niet meer.' Ze gebaarde naar de plek waar hij hoorde te staan. 'Serieus?' vroeg ik, 'is ie weg?' Ik keek even rond. 'Staat hij niet ergens anders?' 'Zou kunnen,' zei Charlotte, de rustige zelve. Maar wat bleek? Hij stond NERGENS. 'Heeft een van je ouders hem niet toevallig meegenomen?' vroeg Joke. 'Eh, nee.' 'Te hopen voor jou van wel,' zei ik. 'Ik hoop het ook.' Ze fronste. 'Ik denk dat ik dan maar te voet naar huis ga.' 'Ja, best.' 'Ik ga al door, want ik wil niet kletsnat zijn.' Ik gaf haar helemaal gelijk, zo'n rotweer dat het was... en juist als wij de bus uitkwamen. Typisch. En toen ging Charlotte te voet naar huis...
Het was rond 8 uur 's avonds toen m'n mama belde dat we bezoek zouden krijgen. Onze ouders waren die avond gaan tennissen, dus hadden we geen enkel idee wanneer ze terug zouden zijn. M'n mama vertelde dat ze over tien minuten thuis zouden zijn en dat we moesten maken dat onze rommel een beetje opgeruimd was. Met 'rommel opruimen' hebben we voornamelijk de lege zak chips weggegooid, de dekens opgeplooid en ik heb m'n laptop naar boven gebracht. Juist wanneer we klaar waren, kwamen ze aan.
Ook al hadden we die avond al voor avond gegeten. (+ een zak chips!) Toch aten we nog een paar stukken pizza mee. Ik zat echt wel overpoeft. Die mensen zijn dan nog tot één uur gebleven. Dus wij bleven tot één uur op. Met keiharde muziek. Cool.
Enkele liedjes da we toen hebben beluisterd, gezongen en op hebben gedanst:
Ligt het aan m'n nieuwe sportschoenen? Of misschien aan de ballerina's waar ik maar net inkan en woensdag pas weer heb ingelopen? Of gewoon omdat ik vanmorgen was gaan lopen, en het niet gewend was om te doen? Geen idee. Maar ik begon de bleine al te voelen toen ik aan het joggen was. Auw. En nu hink ik maar een beetje door het huis. Echt irritant.
Yes! Eindelijk verlengd weekend!!! K'ben al twee dagen 'n half aan het aftellen tegen dit weekend! Vier dagen half vakantie! Een ware droom! Het enige nadeel is gewoon dat de leerkrachten extra veel werk meegeven voor na de vakantie... Grrr...
We hadden tegen vandaag een huistaak van M.O. Je moest de benaming geven van alle soorten gitaren die er afgebeeld stonden. Dus moest je op internet de gitaren opzoeken. Wat niet gemakkelijk was. Van sommige gitaren die erop stonden, zou ik zelfs niet gezegd hebben dat het gitaren waren. Maar daar gaat het nu niet om.
'Dus wat moet er daar staan?' vroeg Cathérine die haar pen in de aanslag hield om het antwoord op te schrijven. Ze was niet de enige, ook een paar anderen waren van elkaar aan het overschrijven. 'Ukulele,' zei Ann-Sophie. Toevallig stond ik dicht bij hen in de buurt. 'Oei. Was dat ukulele?' Ik boog me voorover om het blad uit m'n boekentas te halen. 'Shit! Dan heb ik dat fout.' Ik veranderde folkgitaar (dat stond er eerst) door ukulele. 'Ja, doe gerust,' zei Ann-Sophie geërgerd, 'schrijf toch gewoon over.' Hallo! Cathérine mag wel overschrijven, en ik niet? Niet eerlijk! En ik was er zeker van dat als iemand anders van onze klas het van haar zou willen overschrijven, ze er niets op tegen zou hebben. Meer nog, ze zou het leuk vinden. Want ze zou dan het gevoel krijgen alsof ze belangrijk was en dat ze geaccepteerd werd. 'Ik heb er een paar fout.' Ik draaide m'n blad om en veranderde nog iets. Toen ze nog iets zei op die irritante toon van haar (ik weet zelfs niet meer wat), kon ik me niet meer inhouden. 'Hou toch gewoon je kop,' snauwde ik. Ann-Sophie hield midden in haar zin op met praten. Ik voelde een vreemd soort voldoening. Ook al wist ik dat het gemeen was wat ik had gezegd, ik moest het gewoon even kwijt. Ik haatte het hoe irritant ze tegen mij deed en zo dweperig bij de rest. Ik haatte het. Juist toen kwam de leerkracht en gingen we naar binnen.
It's easy to say, but difficult to do...
![tumblr_mdwam27nah1rvup6qo1_500_large[1].jpg](https://blogimages.bloggen.be/ben_ik_de_enige/attach/194668.jpg){kind=link}
![hate-quotes-source[1].jpg](https://blogimages.bloggen.be/ben_ik_de_enige/attach/194342.jpg){kind=link}