5 minuten. Zolang had ik een twitter-acount voor ik het wiste. 5 minuten. Een record denk ik toch. Ik dacht dat het misschien wel leuk zou zijn, maar wat in godsnaam schrijf ik op twitter. Ik zal het even zeggen, niets. Ik heb niets om te vertellen. Toch niets interessant. Er zijn niet veel mensen die zouden willen weten wat ik heb gegeten. Zelf niet dat ik een hockeymatch heb gewonnen. Ik zou mezelf alleen afkraken. Pas op, ik vind mezelf niet lelijk, ik vind mezelf redelijk. Maar ik heb veel slechte punten aan mijn uiterlijk. Voornamelijk mijn eczeem. Maar sinds kort heb ik vernomen dat ik een kans heb om herpes te hebben. Al lijkt het steeds meer op een bacteriële infectie. Je hebt geen idee hoeveel ik hoop op het tweede. Het eerste zou gewoon een ramp zijn. Ik krijg nu al geen lief, hoe klein zou de kans zijn dat als ik herpes had. Inderdaad, miniem. En nu komt het gezaag weer over dat ik moet veranderen. Maar ik laat het weg. Want na deze weken bedacht ik iets. Hoeveel ik ook wil veranderen, besef ik dat er veel zijn zoals mij, die niet echt 'geleefd' hebben. Maar de hoofdreden is gewoon dat ik geen zin heb. Ik mag van mijn ouders naar een fuif met bier. En ik WIL niet gaan. Natuurlijk denk ik wel aan senario's dat kunnen gebeuren. (Waar liefde een rol speelt natuurlijk.) Maar de zin is er niet. Ik durf ook niet uit mijn zone te stappen. Misschien wordt een voornemen voor het volgende jaar. Maar dit jaar, ik blijf gewoon wie ik ben. De grijze muis en niet het wildebeest. Ik blijf onzichtbaar.
