Ik ben Liliane
Ik ben een vrouw en woon in uit het Antwerpse () en mijn beroep is gepensioneerd .
Ik ben geboren op 02/12/1951 en ben nu dus 73 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: Britse series en uitstapjes voor zover die mogelijk zijn, .
Ik hou ook van klassieke Jazz, dus nr.999 op de digicorder is mijn favoriete muziekzender
Hier heb ik een oud dagboek neergeschreven van het begin van m'n ziekte en hoe het m'n leven heeft beïnvloed. En hoe ik nu er mee om ga na een echtscheiding.
Vandaag dagje platte rust, gisteren veel in de weer geweest en moet dat dan bekopen de dag nadien, maar dat heb ik er voor over. Wel goed dat MS een ziekte is waar je geen pijn van hebt zegt men toch. Mijn lichaam vertelt me vandaag een ander verhaal, zoals steeds als ik een dagje rolstoeluitgaan achter de rug heb. Mijn kleine rondje platte witte vriendjes Sirdalud helpen me vandaag de dag door samen met de dagelijkse Amantadines. Morgen komt de marathon van Antwerpen in een zijstraat van me voorbij en als de weergoden een beetje vriendelijk willen zijn, zet ik weer m'n wieltjes buiten en ga een kijkje nemen naar al die sportievelingen, en misschien nog naar de andere kant van de gemeente waar enkele kleine festiviteiten gepland zijn voor de marathonlopers.
Ben nog eens met het invalidevervoer van De Lijn in Antwerpen op stap geweest, keurig afgehaald aan de bushalte in de buurt heeft de vriendelijke taxichauffeur me vlak voor de deur afgezet van het Felixarchief van Stad Antwerpen. Ik had in het bladje "De Antwerpenaar" gezien dat daar een tentoonstelling was van alle reuzen van Antwerpen, dus ik die wel van zulke folkloristische toestanden hou met volle verwachting er naar toe. Er werkt nog een oud-collega van me daar, dus ik werd goed ontvangen, moest mezelf niet inschrijven als bezoeker, deed zij voor mij, wel makkelijk want uiteraard was die balie een pak te hoog voor een rolstoelgebruiker. En dan ging ze me met een gniffelende glimlach voor naar de tentoonstelling. Ik vroeg me af wat er te gniffelen was, maar daar kwam ik snel achter, eens de zaal binnen heb ik tot wanhoop van de mensen die daar aan't werk waren de slappe lach nog maar eens gekregen. Er stonden 1 reuzen, en dan nog 1 kop van een reus van een van de zangers van "The Strangers" de bekende Antwerpse groep, z'n naam ben ik dus alweer vergeten ik weet het ik moet zo'n dingen opschrijven want het MS geheugen laat me alweer in de steek, er waren wel bakken gemaakt waar een deel uitleg en info in te bekijken viel, maar eigenlijk had ik daar geen zin in. Ik wilde gewoon de reuzen zien. M'n fotoapparaatje heeft dus maar 2x moeten klikken . Mijn lieve oud-collega heeft me dan toch nog even meegenomen naar hun refter waar ik mooi over de dokken aan de St.Godefrieduskaai kon kijken, echt wel een gezellig zicht om je lunchperiode te kunnen doorbrengen, een beetje vakantieachtig met die bootjes en jachten die er lagen. Ik was om 13:30 afgezet door het invalidevervoer en de terugrit had ik besteld tegen 18:00, om toch maar zeker te zijn dat ik alles goed zou kunnen zien, want ik had een bezoek aan het MAS ook nog op m'n programma gezet. Na 3 kwartuur had ik het wel bekeken bij al die reuzen, en m'n begeleidster moest uiteraard ook terug aan het werk, en ging ik naar het MAS wat enkel maar aan de overkant staat van het boeiende Felixarchief. Ik kreeg daar een papieren bandje rond m'n pols van een Hollands sprekende bediende, mocht wel gratis binnen, toch iets positief voor de rolstoelgebruikers, maar alleen naar boven dat mocht niet vermits ik niet met de trappen kon en de lift moest nemen en dat mag niet zonder begeleider van het Museum Aan de Stroom. Dus werd ik door een andere Hollands sprekende jonge vrouw naar de 4e verdieping geloodst, waarbij ik mezelf de vraag stelde , zijn er echt geen Antwerpenaars die in dat museum willen werken? Het stoorde me toch een beetje. Eigenlijk ben ik niet zo'n museumbezoeker, maar als Antwerpenaar vond ik dat ik dat toch wel eens moest gezien hebben, ik verwachtte een hele voorstelling van en over Antwerpen, maar dat was fout. Wat me wel direct opviel was dat wanneer je slechtziende bent je er beter kan wegblijven, want het is er heel donker, het viel me een beetje zwaar op m'n hoofd, maar ik heb dat wel meer met musea, voor een of andere reden geven die me steeds een onwennig duister gevoel. Naar verdieping 5 dan, eerst een medewerker in het duister aanklampen, dan wachten op een begeleidster om me mee naar de lift te brengen, verdieping 6 en 7 hetzelfde scenario, en dan werd me vriendelijk doch dringend verzocht om de 2 volgende verdiepingen te laten voor wat ze waren want het was al 16:00 en ze sluiten om 16:45. Ik heb dan toch nog aangedrongen om verdiep 9 even te mogen zien, omdat daar een terras is waar je een beetje zicht hebt op de Schelde, 'k had al dikwijls en veel hoger de Schelde gezien ooit, maar ik was er nu in het zo bekende MAS en vond het al vreselijk dat je als rolstoelgebruiker niet naar de panoramaverdieping kan op het 10e want de lift gaat maar tot het 9de ?!? Dus hield de nu moeilijk Nederlandssprekende Hollandse begeleidster de deur aan het terras open voor me, ik reed het terras op, probeerde om toch iets te zien maar kreeg er maar even tijd voor, want ik werd zodra ik me even verplaatste al teruggefloten met de woorden, mevrouw nu komen aub, mevrouw naar beneden moeten nu, is 4 uur is nog iemand in stoel naar beneden moeten. Dus ik kon de hort op en het MAS uit. Daar stond ik dan wel in de hagel om 16:15 en m'n taxi kwam maar om 18:00, wat doet een normale mens dan? Juist, een koffietje gaan drinken. Foute gok aan het zo welbekende "eilandje" in ons mooie Antwerpen. Een koffietje zat er niet bij, Alle gelegenheden zijn daar open tussen 12 en 14 uur om te lunchen, sluiten dan hun deuren en gaan pas terug open om 17 à 18 uur. Er waren misschien 2 kleine cafétjes open, maar daar kon ik niet binnen met de rolstoel. Na even te schuilen ben ik dan maar het eilandje, waar ik nog gewerkt heb vroeger toen het nog geen dure buurt was, gaan verkennen. Ik herkende niets meer, ben dan ook in 9 jaar zo goed als niet meer buiten geweest. Heb er wel een tijdje rondgewandeld bedenkende dat het goed was dat het niet meer hagelde, want je kan kiezen waar je met je rolstoel rondrijdt daar, plaats in overvloed, mooie gladde blauwe steen tegen de dokken aan een meter of 2 misschien of anders kasseien. En omdat ik geen zin had nog meer dan anderhalf uur te hobbelen koos ik voor de blauwe stenen, maar toch wel dicht tegen de kasseien aan, ik stelde me al voor dat ik toch op iets zou uitglijden, 'k zou zo in de dokken terechtgekomen zijn. Ben dan maar afgezakt naar meer de binnenkant van de stad maar moest wel uitkijken dat ik niet meer te ver zou gaan, m'n batterijen van m'n rolstoel hadden hun kuren en 'k zag wel dat ik geen 6 km. meer zou moeten doen. Nog steeds op zoek naar koffie ben ik dan de Oude Leewenrui opgegaan, tevergeefs want daar was ook alles gesloten behalve winkels maar die serveren geen koffie natuurlijk. Plots sta ik voor een soort Outletwinkel, handtassen aan 10 sjaals en nog vele andere leuke dingen en daar had ik graag eens binnengekunnen maar 2 trappen doet de rolstoel niet, er is een binnenkoertje naast deze winkel dat naar een supermarkt leidt en ik zie een plaatstalen opritje voor de volgende deur van de Outletwinkel en zie de verkoper in de eerste deur staan roken en vraag beleefd, Mijnheer kan u misschien die deur opendoen waar dat opritje ligt? Ik word bekeken alsof ik een aliën ben, en krijg het vriendelijke antwoord NEE. Even bedust sta ik daar te apegapen, euh nee, tja nee is nee, de man is al terug binnen en kijkt naar buiten net over m'n hoofd heen alsof ik niet besta. Jammer er lagen wel leuke spullen, maar niet voor mij duidelijk. Ben dan m'n overige tijd maar gaan doorbrengen in het supermarktje, en kreeg dan telefoon dat m'n vervoer een kwartiertje later zou zijn, heb dan maar wat gekocht in dat supermarktje en ben dan maar braaf aan de bushalte gaan wachten tot ik naar huis werd gebracht. Maar m'n koffietje thuis heeft GESMAAKT !!!
Bijna 7 maand ben ik weg nu van m'n man, we hebben nog contact maar meestal via mail. En zo heb ik het eerlijk gezegd het liefst, maar nu vroeg hij of hij nog eens een koffietje mocht komen drinken, tja............... ja dan zeker. Ben al een beetje zenuwachtig voor hij komt, ik weet dat hij dan altijd een beetje jaloers zit rond te kijken en zich af te vragen waar ik alweer iets nieuws heb gehaald voor in m'n kleine appartementje. Dat ik alles heb achtergelaten en volledig op nieuw ben begonnen schijnt hij nog steeds niet te beseffen, maar ik leef hier wel en heb het graag gezellig, zoals het helemaal in het begin was toen ik hier woonde is het niet meer, want dan leek het wel of ik in een etalage van een meubelwinkel woonde de nieuwe meubels netjes op z'n plaats maar dat was het dan , mijn ik zat er nog niet in. 'k Heb me ook een poesje gekocht, een katertje van 7 maand. Een Brits Korthaartje dat nog in de cattery zat omdat het een beetje schuw was, dat was de uitleg die ik kreeg, ik heb nog al 4 poezen gehad vroeger maar nu wilde ik er terug graag eentje maar 'k zag er een beetje tegenop om een kitten te nemen uit een asiel dat door de koude was binnengebracht samen met de mama poes en broertjes en zusjes want dat zijn rond februari jammer genoeg geen echte huiskattenkittens. En met m'n nieuwe meubelen, die waarschijnlijk ook m'n laatste zullen zijn zag ik zo'n halfwilde poes niet zo echt zitten, ik kreeg het Brits Korthaartje aan de helft van de prijs en rekende dat het goedkoper was dan een volledig nieuw salon als er een halfwilde poes haar nageltjes zou inzetten. Maar katertje heeft redelijk zwakke spiertjes dus werd me door de dierenarts aangeraden om toch maar tapijten te leggen in de woonkamer, want poes schoof uit op de gladde blinkende stenen vloer en bezeerde zo z'n gewrichtjes steeds. Dus nog een nieuwe tapijt nu erbij, ik wist al op voorhand dat hij er een afgunstige blik zou op werpen en er een opmerking zou over maken. Ik had over 2 weken een mailtje gestuurd dat we nu de echtscheiding wel zouden kunnen inzetten want dat de eerste 6 maand nu wel voorbij waren, en ook nog de vraag of hij zo vriendelijk zou willen zijn de helft van de huurwaarborg van het appartement dat we samen huurden op m'n rekening te storten. Ik kreeg geen antwoord. Verleden week kreeg ik wel een mail dat hij naar't ziekenhuis moet, hij moet geopereerd worden aan de aders in z'n benen, dus ik wist al met welk gezicht hij zou binnenkomen. Zoals verwacht kwam hij hier heel treurig binnen, voor er iets werd gesproken toch eerst even kijken naar de nieuwe kader die ik had laten maken rond een schilderij die we ooit eens uit Mallorca hadden meegebracht, geschilderd daar op de straat voor 10 maar ik hou er aan omdat dat de laatste keer is geweest dat ik nog naar Mallorca ben kunnen gaan. De verwachte opmerkingen over kader en tapijt voorbij kreeg ik de uitleg dat hij moet geopereerd worden omdat hij zwaar verstopte aders heeft in z'n benen. Na de gedetailleerde uitleg over scans en cd's die de vaatchirurg had meegegeven en die hij dan samen met de huisarts had bekeken, viel het gesprek een beetje ongemakkelijk stil. Scheiden, nee nu nog niet natuurlijk eerst de operaties, want het zijn er 2 eerst de ene been volgende week woensdag en dan de andere de maandag erna, 10 dagen ziekenhuis. Ik heb er wel medelijden mee, maar als ik dan de opmerking maak dat waarschijnlijk die 1000 sigarillos die hij elke maand oprookte er wel iets mee te maken hebben kijkt hij al meer boos dan treurig. Elke maand gingen wij naar een winkel waar we 10% vermindering kregen op z'n sigaartjes en kochten daar dan 9 of 10 pakjes van 10 doosjes met 10 sigaartjes in. Dus tussen de 900 en 1000 sigaartjes per maand, ongeveer een jaar geleden is hij overgeschakeld op sigaretten omdat de winkel waar we gingen in een niet meer zo vriendelijke buurt ligt in Antwerpen. Maakt dat de sigaretten in de Aldi werden gekocht maar 6 à 7 fardes op de maand oproken? Ik rook zelf ook maar koop 2 fardes per maand. Natuurlijk heeft hij niet graag dat ik hem duidelijk maak als je al meer dan 40 jaar zo rookt dat het dan wel eens zou kunnen dat je aders het begeven en dat hij nog geluk heeft dat de wetenschap al zo ver staat dat ze hem nog kunnen helpen. Maar hij had gehoopt dat het wel met een ballonnetje of een stent opgelost zou worden maar dat kan niet meer, hij heeft nog maar 15% bloeddoorstroming in z'n benen. Hij vraagt wel of ik hem wil komen bezoeken in't ziekenhuis, 'k heb ja gezegd maar waarom? Omdat hij niet met mij buiten wou in m'n rolstoel? Omdat hij zoveel dronk? Of misschien voor de eerste helft van ons huwelijk toen we nog gelukkig waren? Met die tijd in gedachten zal ik hem bezoeken, en ik hoop uit de grond van m'n hart dat hij snel mag genezen en geen verdere problemen krijgt, maar ik zou eigenlijk gewoon liever gescheiden zijn en hem uit m'n leven hebben. Ik zal hem gaan bezoeken, de kerk nog even in't midden houden tot de echtscheiding erdoor is.
zegt men toch. Mijn lichaam vertelt me vandaag een ander verhaal, zoals steeds als ik een dagje rolstoeluitgaan achter de rug heb. 
en dan nog 1 kop van een reus 
van een van de zangers van "The Strangers" de bekende Antwerpse groep, z'n naam ben ik dus alweer vergeten ik weet het ik moet zo'n dingen opschrijven want het MS geheugen laat me alweer in de steek, er waren wel bakken gemaakt waar een deel uitleg en info in te bekijken viel, maar eigenlijk had ik daar geen zin in. Ik wilde gewoon de reuzen zien. 
. 
