We zitten nu in het laatste jaar van de humaniora. We hebben al vele speciale momenten meegemaakt in die 6 jaar middelbare school, dat het zeer aannemelijk is dat we gegroeid zijn op vele vlakken. We zijn niet alleen verstandiger geworden, maar onze manier van handelen en ook van lezen, is, in mijn geval toch, geëvolueerd in de loop der jaren.
In de eerste graad kon ik veel lezen en toch nog goede resultaten halen op school. Ik slaagde er zelfs in om een examen Nederlands te maken alhoewel ik maar de helft van mijn cursus kon leren en haalde toch nog 68/100. De boeken die ik toen las versschilden zeker en vast met de boeken die ik nu lees / zou lezen. Op dat moment zat ik in de overgangsfase van boeken die ik in de lagere school las en boeken waarvoor ik mij meer en meer begon te interesseren, zoals fantasy voor die leeftijd en andere avontuurboeken.
Ik begon me meer en meer voor fantasy te interseren naarmate ik ouder werd, al las ik ook nog andere avontuurboeken, maar de beste fantasy die ik tot nu toe heb gelezen is die van de Eragon serie. Ik had het eerste boek gelezen toen de film net uit was, al was ik de film niet gaan zien. Ik werd verliefd op de stijl van beschrijven en kon me helemaal laten opgaan in het boek, ik kon alle beelden voor het oog halen en wat ik dan zag was het 'mooiste' wat ik tot dan had gezien 'via' boeken. Dus heb ik direct het 2de deel in mijn handen genomen en ook hier zat ik direct midden in het verhaal. Toen het 3de deel er was heb ik ook deze in een snel tempo uitgelezen. Op dit moment wacht ik nog op het 4de en laatste deel van de eragon-serie en ik hoop dat het net zo spannend of, beter nog, nog spannender zal zijn.
Dit jaar echter heb ik op de boeken van het school na niets gelezen. De opdrachten van school en ook de rest van mijn vrije tijd zorgden ervoor dat ik enkel voor de boeken die ik verplicht was voor het school tijd kan vrijmaken. Ik heb nu enkel C. Vekeman, Alle mussen zullen sterven; J.Zwagerman, Vals Licht en Stephen Fry, Geschiedenis maken voor mijn leesportfolio gelezen. Voor mijn eindwerk heb ik ook enkele boeken gelezen, maar dat zijn enkel informatieve werken en zal ik dus geen titels geven. Tenslotte heb ik voor Frans 2 boeken gelezen: Les Joueurs d'echecs en La planète des singes; en voor engels mag je er About a boy ook nog een bij rekenen.
Voor mij persoonlijk heeft niemand mij echt speciaal gemotiveerd om te lezen. Ik lees gewoon graag, omdat ik mij op die manier even kan afsluiten van de wereld. Je kunt dit dan letterlijkopnemen, want als dan iemand iets tegen mij zegt, zal je geluk moeten heb dat ik op dat moment aan het luisteren bent; anders joor ik je ook, maar mijn hersenen zullen het dan minder belangrijk vinden; gevolg: ik hoor het merendeel van het omgevingsgeluid niet meer. Dit komt omdat ik mij zo kan inleven in een boek, dat mijn hersenen zich in hoofdzake bezig houden met het boek te verwerken tot beelden, in plaats van ook naar de omgeving te luisteren. Op deze manier kom ik ook tot een 1 of andere rust, kalmte, terwijl ik toch soms zeer spannende momenten lees. Voor mij is lezen als een sorrt therapie.
Hopelijk tot na de examens, als ik weer een boek kan lezen en hierover zal berichten. ;-)
Dit boek heb ik langer uit dan die van Joost Zwaggerman, desalniettemin kan ik er nog altijd een blogje voor plaatsen. Dit keer gaat het over Christophe Vekeman wiens boek "alle mussen zullen sterven" ik heb gelezen. Het hoofdpersonage in dit boek Graf, is de meest apathische persoon die je je maar kan inbeelden, wanneer hij na een avond bij een vriend van hem zijn achterruit doorboord ziet door een rode biljartbal, dan slaat deze apathie om in een nietsontziende wraakzucht. Dit is een beetje in het kort wat er op de achterflap staat en zo zou je het boek ook kunnen omschrijven.
Ook op de achterflap van dit boek was er een foto van de schrijver en ook hier was de reden wat me nieuwsgierig maakte het feit dat deze foto de indruk gaf dat het boek al zo'n 20 jaar was uitgegeven. C. Vekeman droeg op het moment van de foto-opname een jeansjas een typisch kledingstuk van de jaren '80 en begin '90. Dus zette ik ook voor deze schrijver enkele stappen op het wereldwijde web, op zoek naar informatie over deze schrijver.
Tot mijn grote spijt kan ik jullie echter nu niet zeggen dat ik direct weer een webpagina van de schrijver op mijn scherm kreeg. Wat ik wel vond op mijn zoektocht naar informatie, is dat hij dit jaar nog in maart een boek heeft uitgegeven. 49 Manieren om de dag door te komen is de titel van de nieuwste telg in zijn literaire familie, dat zich toch al flink aan het uitbreiden is. Zo heeft hij na zijn debuut Alle mussen zullen sterven nog enkele boeken uitgegeven, misschien een aanrader om deze in de vakantie lezen, desnoods volgend jaar in mijn vrije tijd naast het leren van de immense cursussen aan de universiteit ;) .
Qua uiterlijk herken ik hem ook niet meer; zijn gezicht is scherper geworden en hij heeft ook wat last van de tands des tijds. De scherpere contouren en de tijd zullen hem naar alle waarschijnlijkheid voor een deel onherkenbaar hebben gemaakt.
De stijl die hij gebruikt met het soms achterbaks cynisme en een apathische kijk op de wereld, gebruikt hij in zijn boeken, ook in het boek dat ik heb gelezen. Maar een verdere analyse ga ik nu niet uitvoeren, mits ik de analyse in mijn leesportfolio ga opnemen.
Zo, nu heb ik weer een blogbericht en als de kans zich nog voordoet, dan zal ik tot volgende week maandag nog bloggen, ik ben zelfs van plan om na deze opdracht van Nederlands de blog nog verder te onderhouden. (Maar je weet hoe dat gaat met die goede voornemens, al zal ik voor deze extra zorg dragen.
Afgelopen week heb ik mijn laatste boek voor mijn leesportfolio, J.Zwagerman, Vals Licht, gelezen. Omdat het ondertussen al een tijdje geleden is dat ik nog eens een blog bericht had geplaatst, dacht ik dat dit weer een gelegenheid was om mijn blog aan te vullen.
Ik was zeer nieuwsgierig naar de schrijver, want op de achterflap van het boek staat er een foto van de schrijver, Joost Zwagerman. Hieruit kon ik opmaken dat het boek al een tijdje geleden was uitgegeven (bij nader onderzoek bleek mijn boek van de 11de druk in het jaar 1994). Dus zocht ik naar wat meer informatie over deze schrijver. En wat bleek? De eerste site die ik aanklikte was direct de webpagina van de schrijver. (http://www.joostzwagerman.nl/)
Na deze website doorspit te hebben, kwam ik erachter dat hij naast schrijver ook een dichter was. Zo heeft hij onlangs nog een gedichten bundel van hemzelf uitgegeven. Hierin behandelt hij thema's zoals: "Is de wereld een meneer of een mevrouw? Zou er een supermarkt kunnen bestaan waarin ál het denkbare te koop is? Hoeveel goden kan een mens verdragen, maar belangrijker nog: hoeveel mensen kan een god verdragen? Kun je heimwee hebben naar een gedachte?" Dit is slechts maar een kleine selectie van de vragen die het onderwerp van zijn gedichten vormen die hij in de loop der jaren maakte. Het boek dat "Beeld verplaatst" heet bevat naast een selectie uit zijn gedichten, ook nog twee prozateksten, en is tevens een ode aan de kunst van het kijken.
Om nog meer bewijzen te leveren van zijn kunnen, volgt er een bibliografie van zijn 'literair' leven. Deze bibliografie komt rechtstreeks van zijn website, dus hoogstwaarschijnlijk is deze zeer betrouwbaar.
"Joost Zwagerman (Alkmaar, 1963) debuteerde in 1986 op tweeëntwintigjarige leeftijd met de roman De houdgreep, één jaar later gevolgd door de verhalenbundel Kroondomein. Drie jaar later bereikte Zwagerman met de roman Gimmick! (1989) een groot leespubliek, gevolgd door de bestseller Vals licht (1991) die genomineerd werd voor de AKO Literatuurprijs en in 1993 werd verfilmd. In 1994 volgde De buitenvrouw (1994). Van deze drie romans zijn meer dan 200.000 exemplaren per titel verkocht, van De buitenvrouw zelfs meer dan 300.000. Inmiddels behoort Joost Zwagerman tot de meest gelezen schrijvers van zijn generatie. Zijn werk verscheen in vertaling in Duitsland, Frankrijk, Hongarije, Tsjechië en Japan. Behalve romans en verhalen schrijft Joost Zwagerman ook poëzie. Inmiddels zijn er vijf dichtbundels verschenen. In 2005 kwam Zwagerman met een nieuwe uitgave Roeshoofd hemelt, in 2007 bekroond met de driejaarlijkse Paul Snoek Poëzieprijs. Ook in 2005 verschenen de vroege bundels in één band onder de titel Tot hier en zelfs verder. Joost Zwagerman schrijft sinds 1985 essays en kritieken voor Vrij Nederland en was enige jaren columnist van de Volkskrant en NRC Handelsblad. Geliefde onderwerpen zijn onder meer literatuur, beeldende kunst en popmuziek. Een bundeling van essays verscheen voor het eerst in 1993 onder de titel Collegas van God (1993). Sindsdien heeft hij negen andere essaybundels gepubliceerd waarvan Transito in 2007 de shortlist van de AKO Literatuurprijs haalde. In 2007 publiceerde Joost Zwagerman het pamflet De schaamte voor links, over de ideologische crisis onder links in het algemeen en de PvdA in het bijzonder. In 2009 trok een nieuw pamflet van Zwagerman de aandacht: Hitler in de polder & Vrij van god.
Naar aanleiding van zijn veertigste verjaardag zag Standplaats Zwagerman het licht, een bundel over het schrijverschap van Joost Zwagerman met bijdragen van onder anderen collega-auteurs en literaire critici als Carel Peeters, Rob Schouten, Arie Storm en Kester Freriks. Van 1998 tot 2000 was Joost Zwagerman vaste gast in het TV-programma Barend & van Dorp. In 2003 en 2004 presenteerde Joost Zwagerman VPROs Zomergasten. In 2008 ontving hij de Gouden Ganzenveer voor zijn gehele oeuvre. In 2010 is Joost Zwagerman de auteur van het Boekenweekgeschenk, Duel."
Zoals je kunt lezen is 'Vals licht', het boek dat ik heb gelezen, verfilmd in 1993 en kreeg het zelfs de AKO Literatuurprijs, toch al een hele prestatie. Maar zoals je kunt lezen in deze literaire biografie, heeft hij verschillende succesvolle boeken geschreven en zijn ook zijn boeken in enkele anderstalige landen uitgegeven. Wat, als nederlandstalige, zeker en vast een puike prestatie is. Hiedoor krijg ik meer en meer waardering en respect voor deze nederlandse schrijver. Ik begrijp nu ook waarom mijn leraar nederlands het op de literatuurlijst heeft gezet. De deadline van onze leesportfolio komt er bijna aan 25 mei, dus waarschijnlijk zal ik nog enkele berichten typen over de schrijvers van mijn 2 andere boeken.
Dit boek heb ik langer uit dan die van Joost Zwaggerman, desalniettemin kan ik er nog altijd een blogje voor plaatsen. Dit keer gaat het over Christophe Vekeman wiens boek "alle mussen zullen sterven" ik heb gelezen. Het hoofdpersonage in dit boek Graf, is de meest apathische persoon die je je maar kan inbeelden, wanneer hij na een avond bij een vriend van hem zijn achterruit doorboord ziet door een rode biljartbal, dan slaat deze apathie om in een nietsontziende wraakzucht. Dit is een beetje in het kort wat er op de achterflap staat en zo zou je het boek ook kunnen omschrijven.
