Zomaar een bespiegeling...
Laatst sprak men mij aan en zei "dat wist ik niet, jij bent dichter" Ik antwoordde:"dat wist ik ook niet want liever was ik verder" Wat kan stilte soms akelig zijn...
23-06-2012
Ondertussen probeer ik in jij te zijn
Zoals iets is en niet blijven wil
Zoals ik in jij wil
en alles als is het besneeuwd, zo stil
Teveel nog niet gedaan
teveel als wijzers van een klok
De ene wat rondjes meer, dan de andere te gaan.
wind mij op....
Laat mij je uitzagen in al je vormen
Laat me je bedekken als stof
Om dan te kruipen achter je rokken en er onder
Geef me inkijk in je diepte, ook al doe je maar alsof-
23-06-2012 om 00:58
geschreven door Bart W.
19-06-2012
welberaden, het glas mijn lippen raakt
De nacht me adopteert en in haar zwarte vleugels drukt
Ik elk zelfstandig naamwoord, vrouwelijk maak
Terwijl je schoonheid zich verstopt omdat ze denkt dat ze reeds lang is vergaan
De Eik huilt om de verloren bladeren van de laatste herfst,
in de stille opkomende duisternis, de winter sparend van elke blaam.
Jouw naam eigentakkig in zijn stam gekerfd-
Terwijl golven de hemel overspoelen
en als enige, de stilte slaapt
maar smacht naar voelen
zonder een spier te verrekken, zich met geen lach overhaast
Terwijl...
19-06-2012 om 22:19
geschreven door Bart W.
16-06-2012
loopt een nacht dromen te strooien.
Maar uren hebben de sterren verslagen.
De dageraad begint zijn plunderende rooftocht op de waan
en vult zijn dag ermee.
Akelig uitzichtloos slibben straten dicht
met auto's en daarin mensen
in een oneindige zoektocht naar broden.
Sommigen zelfs naar planken om ze op te leggen.
In de hoop dat de uren de waan verslaan-
16-06-2012 om 08:24
geschreven door Bart W.
15-06-2012
Ergens tussen de maan en zonsopgang
ergens tussen de brandnetels en de distels
met bramen in crescendo.
Elke nacht liet ik je tussen mijn vingers glijden.
Je tatoeëerde jezelf op m'n ziel.
Nu is de nacht een aanhangsel van de dag
die met onzichtbare vleugels
probeert te vluchten.
Maar ooit was er een tijd,
dat je me graag zag.
15-06-2012 om 22:24
geschreven door Bart W.
Terwijl zomer in een wereld komt
krijg ik alle goedkeuring van mijn hart om
het hoofd te buigen voor de kus die je me geeft.
In elk geval een beter lot, dan wijsheid.
Lief meisje, ik beloof u bij alle bloemen,
het mooiste gebaar van mij
zegt minder dan jou klapperende oogleden
die liegen als je zegt dat wij voor elkaar gemaakt zijn
Dus huil niet. Lach en kruip in mijn armen.
Want het leven is niet meer dan een alinea
en dood staat nooit tussen aanhalingstekens.
15-06-2012 om 21:45
geschreven door Bart W.
13-06-2012
Zwijgzaam, vertelt de steen zijn levensverhaal, tot nog toe.
Hoe hij begrijpt, hoe eerbiedig het leven beslist, wat sterven moet
Verdwalen, doen mensen in elkaar.
Mekaar terugvinden, altijd één keer minder
Schillen laat hij zich niet.
Slijten, doet hij op zijn manier. ongehinderd...
13-06-2012 om 21:49
geschreven door Bart W.
en nooit was het verder van me af.
't Is beter te verliezen
dan nooit te hebben gehad!
13-06-2012 om 20:38
geschreven door Bart W.
Op het hoogst van je hakken
Handen en voeten op z'n roodst gelakt
De blankheid van je rug
Schoonheid op z'n mooist verpakt
13-06-2012 om 20:35
geschreven door Bart W.
Hoezo papa... wat is dat, geluk?
Het is zo mooi en toch gaat het stuk
Omdat het zo is, zei ik droogjes.
Omdat het zo is-
13-06-2012 om 20:23
geschreven door Bart W.
17-05-2012
Voor jou
Omdat ik het jou moet vertellen.
Terwijl ik zoek naar, een woord in onze taal voor jou,
kan ik geen toekomst voorspellen
die de pijn kan verzachten, al zou
ik het willen want je zit in m'n hart
en 't is daarom, dat ik van je hou.
Het leven wordt getekend door littekens.
Herinneringen vormen het verhaal.
Nieuwe perikelen laten de toekomst iets betekenen
Ze maken onze taal.
17-05-2012 om 00:00
geschreven door Bart W.
11-05-2012
Morgen zal alles anders zijn.
De lucht wordt luchtiger
de oogst van vorig jaar verandert stilaan in wijn
alles wordt wat uitbundiger
Voorzichtig gaat de lente botten.
Schoorvoetend, boom na boom,
laat ze, de winter rotten,
komt de bloesem in mijn droom.
De kort gerokte jonge dame,
geeft inkijk in haar ziel
revolte maakt zich meester, over mijn animus met name.
De lente en ik, sluiten dan maar een deal
Het is er eentje van geven en nemen,
van komen en gaan
eentje van beleven en zwemen
naar de tijd dat ik nog aan de verleiding kon weerstaan
11-05-2012 om 21:07
geschreven door Bart W.
09-05-2012
Als de nacht op z'n holst is
en de maan op z'n volst is.
Wanneer jij, mystiek bent,
zodanig verloren in gedachten,
dat je niets meer herkent...
Over wie je bent en wat je wil verzachten...
Zo reflecteert elke mijmering
in wat er niet was.
Verdwaald in de gedachte
beraadt zij, in het holst der nachten.
Ze ontwaakt in het door regen bevloeide asfalt,
als een "voille" van mist.
Ze fluistert op elk moment een waarheid,
die ik onmiddellijk daarna reeds heb gewist.
09-05-2012 om 07:28
geschreven door Bart W.
25-04-2012
is ogenblikkelijk aanwezig
alleen al door verbeelding.
Met zoetheid en verrukking,
in paradijs en hel,
in goed en kwaad.
Het gebrek aan weelde maakt bang.
De schaarste aan zekerheid,
in afwezigheid van het argument.
Mens je mag zelf zijn,
gevormd door intieme overtuiging.
25-04-2012 om 05:22
geschreven door Bart W.
24-04-2012
Toen was jij.
Dansend in de dauw... Als een ree
op de fluisterende melodie van het woud.
Van ons zijn
Toen was ik.
Nooit mee...
Wat mis ik je zo hard.
mijn lieve meisje... Hoe???
werd ik zo verward....
24-04-2012 om 00:19
geschreven door Bart W.
17-03-2012
keien...gebonden door roestend metaal scheren
met daverende snelheid onder ons door.
Krakende wissels, proberen
standvastigheid te creëren, op het juiste spoor.
In al je schoonheid daar zo zittend,
zo koket, zo gracieus zo dicht en recht voor mij.
Bewegingloos, verzinkend
in gedachten. Daarin is men vrij.
Tot aan de volgende halte.
Daar herpakt de feitelijkheid zich weer.
Daar krijgt het bewuste opnieuw gestalte.
Daar heeft ongedwongenheid, geen verweer.
17-03-2012 om 13:23
geschreven door Bart W.
07-03-2012
Bekoorlijk daalde je neer
De glimp die ik eerst van je opving
maar schielijk herkende,
verwarmde de zielloze leegte,
waarvan ik het lichaam existeer
dat me nooit temde
Elke dag schenkt zo zijn herinnering.
Ook de dag dat ik je voor het eerst zag.
Warempel zonder huivering.
ondanks mijn antipode zijn beklag
leg ik toe, de
leegte weder op te vullen
gestaag
zonder meer.
Want, voor de tweede keer
daalde je bekoorlijk neer.
Terwijl ik opsteeg,
de grens overschreed,
ging mijn tegenvoeter in heftig verweer
en ik deed, alsof het mij niets deed.
07-03-2012 om 23:37
geschreven door Bart W.
02-03-2012
glijdend langs de isobaren.
Het leven heeft hem nooit verwend.
Al weet hij, van pluim nog haren...
02-03-2012 om 17:09
geschreven door Bart W.
we zeiden niets.
Je maakte me heel
bedachtzaam diets.
Dat jij voor mij,
ik niet voor jou,
hoe het ook zij,
bezorgd zijn zou...
Ga nou maar,
je eigen gang
Leef nu maar,
niet meer bang...
Een nieuwe start,
vervuld van hoop....
Je grote hart,
was nooit te koop...
Ik was het niet,
zal het ook nooit zijn.
De duin des verdriet,
doet nimmer pijn....
02-03-2012 om 08:11
geschreven door Bart W.
01-03-2012
of toch maar niet...
Je bent een prachtig mens,
voor wie het ziet!
Je bent mijn steunpilaar,
mijn stalagmiet...
Zoals ik jou ervaar,
zo expliciet...
Ervaart het niemand... zowaar
men "het" niet ziet!
01-03-2012 om 04:13
geschreven door Bart W.
28-02-2012
Alles herhaalt zich voor de laatste keer...
Niet deelnemen, is altijd gewonnen...
Met twijfel begint men. Met zekerheid eindigt men... zonder meer...
Herinneringen kerven als een vlijmscherp degen.
Ontwaard uit de vergulde schede van medelijden,
steekt het rapier der afgunst, zonder te overwegen...
of leven, leven moet zijn of alleen maar naar het leven mag nijgen.
In aanraking gebracht, met de eindigheid,
de grenzen van het kunnen...
schoorvoetend toegeven aan beperktheid,
bedenk ik dat men genieten, niet mag verdunnen.
Dus... laat de laatste vergadering maar beginnen...
28-02-2012 om 20:26
geschreven door Bart W.
