Vandaag begon slecht, Barts GSM had de hele nacht gepiept. Dan toch maar opgestaan om de kluis open te doen en hem af te zetten. Het was het alarm om te melden dat de vakantie gedaan was. Dat we daar zelf niet zijn opgekomen.... Nog wat in bed gelegen en dan gestart met pakken. Schelpjes en koraaltjes niet vergeten.... Gauw gaan ontbijten met een laatste keer lekker fruit en bediening langs alle kanten. Daarna nog 2 uurtjes van de zon genieten want straks zal er ons gat weer afvriezen. Terug naar het koude België, waar het Carnaval is, maar toch zitten we een beetje met een dubbel gevoel. Dit hotel is ons ding niet maar het koude België spreekt ons nog minder aan. Na nog een douche en een laatste hamburger de bus op en naar Liberia voor de vlucht naar huis. Ook het luchthaven gebouw is er één zonder ramen of vensters. Dat is toch een opvallend aspect van de openbare gebouwen in Costa Rica. Iedereen op het vliegtuig, en dan moet er nog getankt worden. Gelukkig zitten er twee symphatieke dames achter ons. We gaan meteen aan de babbel en doen dat tot aan het eten. Ze komen terug van een rondrit in Mexico en avonturen worden uitgewisseld. De tijd gaat snel. Nog wat proberen te knorren, want we verliezen tenslotte 7 uur van onze kostbare nacht. Eénmaal geland, blijkt dat het vliegtuig geen parkeerplaats krijgt. Nog 15 minuten extra tijd om aan het koude uitzicht te wennen. En hop, naar de valiezen waar onze jassen inzitten. Bij het openen van de valies merken we al snel dat het koraal van hendrik een klein geurtje heeft afgegeven. Nog even adressen wisselen met de 2 dames en naar huis, verwarming aan en valiezen leegmaken...
Ongelooflijk mooie en deugddoende vakantie achter de rug. We vragen ons af hoe lang het duurt voor we terugkeren....
Vandaag laat opgestaan, wel 7u15! We zijn helemaal aangepast aan de lokale tijd. Bart raakt zoals thuis moeilijk uit zijn bed! We beginnen met tegenzin aan de kou in België te denken. Het is moeilijk voor te stellen dat het daar 30° kouder, grijs en mistig is. We besluiten om er ons niets van aan te trekken en een wandeling te maken aan het strand. We gaan ver tot voorbij een rotspunt waar het zand plots mooi wis is en bezaaid met stukjes koraal. Helemaal alleen en ver verwijderd van de slome hotelgasten wagen we het om in onze pure te gaan zwemmen. Extra spannend als er een boot in de verte voorbij komt. Als we na een tijdje drogen op een houten stam die op het strand ligt, zien we wat verderop een grote troep gieren kabaal maken. Wat dichterbij zien we dat ze zich te goed doen aan het kadaver van een dolfijn van zo'n andedrhalve meter. Hendrik vindt ook nog een mooi stuk koraal en neemt het mee naar huis. Als dat maar goed komt aan de douane.
We hoorden net dat er in België 1000 km file is en wij zagen dat er 2 mensen voor ons stonden aan het ontbijtbuffet... ieder zijn zorgen....
Vandaag met de boot naar een nabijgelegen strand gevaren met een bootje vol "oude belgen". In "playa del coco" zouden we wel wat mooie spullen en souvenirs vinden hadden ze bij 'Riu' gezegd, maar het was onze 2de toeristenval. Toch hebben we op het strand gezien hoe pelikanen vissen. Ze vliegen even boven het water en laten zich dan op een vis vallen. Dat doen ze in formatie en dat is wel een spectaculair zicht. In plaats van 3 uur op playa del coco te blijven, zoals we de boot reserveerden, zijn we na een uurtje al rond het dorpje gestapt en hebben de boot terug genomen. Nadien zijn we gaan snorkelen in het warme water. Het zicht was relatief goed en dus zagen we heel wat visjes. Van grijs naar blauw en zelfs een mooie zwarte met blauwe bolletjes. Wat verder ook kogelvissen in alle formaten en kleuren. Na nog wat roggen en 2 tonijnen besluiten we terug uit het water te gaan. Het zwemmastker is wat klein en duwt hard op onze neus en tanden. Hendriks tanden kosten al genoeg.
's Avonds lekker gegeten in Ocotal, het steakrestaurant van het hotel. Het was vandaag een hete dag.
Het ontbijtbuffet is hier enorm, wat een keuze van alles is er een overvloed. We besluiten met de wagen naar "playa grande" te gaan, een mooi strand een 10-tal km verder. Het is hier wat mooier en minder desolaat dan aan het hotel. Pelikanen scheren rakelings over de golven, fregatvogels blijven verstild zweven hoog in de lucht,.... dit is vakantie. Het is een mooi groot strand met slechts enkele vakantiegangers. Na een wandeling over het strand besluiten we naar "playa flamingo" te gaan waar er iets meer volk blijkt te zijn. Toch is er nog steeds 100m voor je een volgende strandganger tegen komt. Hier zijn de golven iets minder hoog, maar beter om te bodysurfen. Rond 3 uur besluiten we naar het hotel te gaan want we voelen de zon op onze huid. Agnes van de GPS stuurt ons langs de meest ondenkbare wegjes. Op een bepaald moment rijden we een poort door en zowel wij als de GPS zijn de weg kwijt. Na wat rijden in de richting waar we denken terug op een "normale straat" te komen blijkt het toch niet te lukken en rijden we maar terug van waar we komen. Eénmaal terug op het juiste pad, wordt de weg alleen maar slechter: diepe groeven, geulen, dikke stenen, alles komen we tegen. Niet voor niets dat de GPS zegt "Only 4x4 with high clearance" (enkel 4x4 op hoge poten). Maar, we volharden in de boosheid en gaan toch verder. Plots een tegenligger, een "monster jeep", dat vinden we nu ook wat overdreven... tot op het moment dat de GPS zegt : "Cross the River". We moeten tussen 2 dikke bomen, een riviertje door. Hendrik stapt uit en begeleidt Bart bij de oversteek. Gelukkig is het droog seizoen, in het regenseizoen hadden we zeker rechtsomkeer gemaakt. Terug in het hotel duiken we direct het zwembad in en bestellen we een drankje. Van de bush in de bar Vanavond eten we Japans in een themarestaurant van het hotel. We doen dit naast de dikste Amerikaan van het hotel. Kolosaal is die man, zijn vrouw ook trouwens. Hij kweekt vee en tarwe in Kansas. Als hij 's ochtends op zoek gaat naar zijn traktoren, moet hij meer dan 250 km rijden.... Het Japans was lekker!
We hebben slecht geslapen en het heeft de hele nacht geregend. Nog steeds wat motregen als we naar het noorden vertrekken. De weg is lang maar we stoppen ergens om naar wilde krokodillen te kijken. Ze zijn echt en we zijn een beetje onder de indruk. Dat zijn we niet van het hotel, nogthans een 5-sterren. Maar het is een mastodont met 701 kamers. Er is één ding dat ons opvalt, er hangt hier een sfeer van verveling. Iedereen is "All-In" en dat geeft dus een meute gepensionneerde mensen die op barkkrukjes en strand- of zwembadstoelen hun cocktails drinken. Tot overmaat van ramp wordt er dan een openlucht aerobics georganiseerd. Details besparen we jullie.... We drinken zelf ook een Piña Colada y un Caiperiña. Omdat dit ons voldoende lijkt voor 1 namiddag, besluiten we het autoverhuurbedrijf te bellen en vragen we of we de auto 3 dagen langer kunnen huren. Het kan jammer genoeg maar 1 dag langer. Beter dat dan niets... We laten het hotel op ons 'inwerken' en we kruipen in ons bed
