Zitten net aan een tafeltje in Manuel Antonio, op het strand 30°, zacht windje, muziek op de achtergrond... Het paradijs bestaat dus toch. Vanochtend met Andrew een boottocht gemaakt door het mangrovebos. Hij vertelde over de verschillende types mangrove. Rode -waarvan de bloemetjes rood zijn, witte - de grootste met dikke stammen die +/- 2m boven de waterspiegel pas beginnen (de rest zijn wortels) wit omdat de stam bedekt wordt met witte korstmossen. Zwarte - met ondergrondse wortels en de ananasmangrove die meer palmvoetwortels heeft en blaadjes in de vorm van een ananasblad. Andrew is een mooie surferboy van 20 jaar. Zijn vriendin wil naar de US gaan maar we zeggen dat hij beter in het mooie CR blijft. Hij brengt ons ook naar een stuk in het woud waar we de capucijnaapjes kunnen voederen. Een goei truuk natuurlijk. Eén van de beestjes komt op het dak van de boot zitten en eet uit ons hand. Daarnaast zie we reigers, strandlopers en een heuse zeearend! Dat was waarschijnlijk ons laatste uitstapje, maar 't was zeker de moeite. Nu liggen ze aan 't strand van Manuel Antonio ergens onder een mooie ficus. De golvens zijn goed, het windje is ok en de zon zit achter lichte bewolking. Bijna de hele tijd in het warme water gezwommen en 'gebodysurft'! Tijdens de terugrit naar het hotel staan we in de file aan het stemlokaal. Vandaag wordt hier een nieuwe president verkozen. 'Laura' haalt het, met maar liefst 46% van de stemmen. 's avonds zijn ze gaan eten in een mooi restotje en gepraat met een gepensioneerde amerikaan die per jaar 2 maanden in CR verblijft. Hij gaf ons nog tips voor mooie stranden in Guanacaste. Het eten (steak op de BBQ) was heel lekker en goed gebakken. Ze kunnen er hier wat van. In een mega plens bui terug naar het hotel gereden en meteen ons bedje in! Slaap wel
vanochtend toch al tot 6u30 geslapen, als we het zullen gewoon zijn moeten we naar huis.
na het ontbijt hebben we onze zakken gepakt en zijn we richting zuiden vertrokken. toch een trip van +/- 200km, over heel erg steile en kronkelige wegen, maar wel in matig goede staat. De Ticos zijn rustige chauffeurs, soms te rustig naar onze goesting, ze zijn hoffelijk, vertragen als er voetgangers zijn, kortom voorbeeldig...
om 13u zijn we dan aangekomen in Manuel Antonio, hier is het zeeeeer warm, maar minder vochtig, wat het toch iets aangenamer maakt. we zijn te vroeg, onze kamer is nog niet klaar. Na een ananassapje worden we dan door manuel naar onze kamer gebracht. airco staat aan, leuk om binnen te komen. gelukkig is de trend van het verkleinen van de bedden niet doorgezet en hebben we nu terug een megabed ter beschikking.
even naar het private strand van het hotel getrokken, maar dat was veeel te rustig voor een stille oceaan, precies het meer van hofstade. de zon bijna onder en wij terug naar het zwembad van het hotel.
Als avondeten hebben we sushi gegeten en dat was erg lekker. Als er iets is waar men ons schrik van had aangejaagd was het wel de voeding en tot nu toe (we blijven voorzichtig) hebben we nog niets voor gehad. Het was een beetje een overgangsdag vandaag want vanaf morgen zal het wat rustiger worden. B&H
In dit TE amerikaanse resort ontbeten, lekker maar die amerikanen zijn zo'n boeren. Eten alleen met hun vork, praten veel te luid en denken dat de wereld van hen is.... om je aan te ergeren dus. Redelijk vroeg vetrokken op uitstap. Terug dus de 9km tot op de grote baan. We zijn nog maar 2 km op de grote baan of we worden door een flik van ongeveer 60jaar aan de kant gezet. We zien meteen dat hij een soort speedgun vast heeft. Beweert die man dat wij 80!!!!! reden waar we maar 40 mogen. Ge moet weten dat ge in Costa Rica gewoon geen 80 kunt rijden. Zeker daar niet, is vlak aan een school en daar zijn overal verkeersremmers waar ge stilstaand over moet. Rijbewijs.... Habla Espanol? We spreken het niet, doen zeker geen moeite en houden ons dan ook van den grootsten domme. We verstaan wel dat dit 26.000 Colones zou kosten. (ongeveer 30 Euro) Hij komt terug naar de auto en zegt : So, no habla Espanol. blablabla tralala 20 Dollars (ongeveer 15 Euro). Wat blijkt, we hadden de keuze, ofwel 26.000 Colones officieel, ofwel 20 Dollar in tzwart..... Over corruptie gesproken, eerst ons verkeerdelijk betichten van overdreven snelheid en dan dit. We hebben hem dus gauw 20 dollar in zijn handen gestopt en wij weg. Op zoek naar vulkaan Poas, in vogelvlucht 24km, maar 75km via de weg. Is een actieve vulkaan waar een meer in ontstaan is. mooie omgeving, mooie foto's gemaakt. Daarna een koffie gedronken en een stukje cake gegeten. Volgende stop zijn de watervallen van La Paz. Blijkt dat die geïntegreerd werden in een mooie tuin, eerder een dierentuin. Volière met inheemse vogels, kikkerterrarium en een locatie waar collibris gevoed worden. Heel mooie foto's volgen. Dan terug naar het hotel gereden om ons te verfrissen en nu rijden we tot op de 'hoofdbaan' om daar iets te zoeken om te eten. Vermoedelijk een steak gebakken op houtskool. Slaap wel B en H
Lang geslapen, tot 6u10, weer bezoek gehad van de collibri. Vertrokken aan de mooie Caraibische kust waar het nu drukkend warm en zonnig is. Na nog wat foto's te hebben genomen zijn we doorgereden naar San Jose, de hoofdstad. Nu eten we net voorbij de hoofdstad ergens in een eetstalletje. Het feit dat we wat moeten wachten op ons eten doet ons vermoeden dat het vers is. Het zicht aan de achterkant van dit winderige restaurant is adembenedemd. We eten kipfilet met het nationale gerecht 'rijst en zwarte bonen, gekookt in kokosmelk', klein slaatje, hoopje geroosterde groenten en 2 sneden gebakken banaan, lekker..... Teleurstelling, ze maakt geen expressokoffie, alleen maar Cafe Negro. Dit alles voor 7920 Colones, minder dan 10 Euro. De vriendelijkheid van de Tico's (Costa Ricanen) blijft ons verbazen. Oke, dat je met azijn geen vliegen vangt, maar dat zouden ze bvb in Spanje toch ook al moeten weten.... Ons hotel ligt deze keer 9km van de 'hoofdbaan', zo'n half uurtje rijden.... is dus 18 km/u.... Eenmaal aangekomen worden we alweer hartelijk ontvangen. Krijgen onze kamer (minichalet) toegewezen, waar zowaar een open haard aanwezig is en twee amerikaanse schommelstoelen.... de bedden, die worden hoe langer hoe kleiner... nu hebben we beide een enkel bed. Tijdens het inchecken hebben we ons laten inschrijven voor een nachtwandeling door het bos. Nu ja nacht, om 18u is het hier al pikkedonker. Elk een zaklantaarn en samen met de gids het oerwoud in op zoek naar insecten, kikkers, slangen, spinnen. De oogst was groot. een slang, 5 soorten kikkers, wandelende takken, sprinkhanen in alle vormen en.... 2 tarantullas! Om 20u20 kreeg de gids de vraag via de radio of alles wel in orde was, we moesten al terug zijn... Dat heb je met 2 fanatichi. Dan maar wat gegeten in het hotel, maar niet voor herhaling vatbaar. Duur, te afgelekt en op zich wel lekker, maar we aten al lekkerder. Slaapwel
Vannacht heeft het veeeeel geregend maar toch bleef de jungle krijsen, tjirpen en piepen (en bleef ons hokje overeind) Vanochtend -we slapen al iets langer- op het terras in de hangmat gaan liggen om wat uit te rusten van het slapen. Een collibri kwam nectar zuigen uit een gemberbloem. Het beestje was iets groter dan een dikke mot! Even ging het van bloem tot bloem en toen schrok hij en was ie weg. Hebben we al gezewgd dat het hier extreem vochtig is? Zeker na de regen van vannacht is de lucht dik van het vocht. Papier krult op, boeken gaan open. Niets droogt: de zwembroeken blijven nat, schoenen stinken muf, kleren zijn klam,... Na het ontbijt zijn we naar de Manzanillo refuge gereden en hebben een tocht gemaakt met de lokale gids Carlos. Ook weer een fervente natuur en Costa Rica liefhebber. Tijdens onze 4 uur durende tocht zagen we kikkers, slangen, kevlar spinnen, brulapen en vooral veel mieren. Oh ja, ook termieten. Hij liet ze ons zien en proeven. ze zitten vol proteinen, bijten niet en zijn lekker. Na wat twijfelen probeerde Hendrik er wat en neen, het was niet vies. Het smaakt naar gepeperde stukjes komkommer. Niet slecht eigenlijk, ze kraken tussen je tanden en je weet nooit of je ze allemaal hebt. Na enkele minuten vond Hendrik er nog 1 tussen zijn tanden. De wandeling ging door jungle en langs het strand. Moet het betoog dat we gezweet hebben? De tocht was ons aangeraden door een koppeltje Fransen die een ontbijtstalletje runnen op het strand van Manzanillo. Ze belden met Carlos en zo kwamen we aan deze toer. Nog laarzen gehuurd met sexy sokken, water gekocht en extra muggenmelk.... klaar voor de strijd. Na de wandeling hebben we bij de Fransen pannekoeken met hesp en kaas gegeten en zijn we naar Puerto Viejo gereden om te mailen en geld te gaan halen 160.000 Colones, indrukwekkend niet. Hendrik kroop dan nog wat door het zwarte zand richting zee. Voor Bart was dat niet goed voor zijn gelnagels en kapsel. (en bleef hij in de auto zitten) Terug naar de lodge om ons te verfrissen en een uur niet te bewegen zodat het zweet kan opdrogen. In het donker zijn we dan terug naar Manzanillo gereden voor het diner bij Maxis, op aanraden van Carlos. Na een cuba libre en een caiperinia hebben we scampi gegeten met rijst,bonen en gebakken banaankoekjes.... weerom lekker. Ondertussen luisteren en kijken we naar de regen die met bakken valt. Gelukkig is dit het droge seizoen zeggen we tegen elkaar. De ruimte wordt insectenvrij gehouden door een 20 tal gekko's die op het plafond zitten en zich tegoed doen aan vliegen en muggen. Terug in Namuwoki gaan we nog iets drinken in een WIFI cafe bij een Argentijse oudere computertrees. Een toffe madam, al zag ze er wat verlopen uit. Laat gaan slapen deze keer : 9u30!
PS. Manzanillo : supergiftige boom, een tijdje eronder staan geeft brandwonden
Macadamia of Ironwood:gigabomen van hardhout (waar je geen nagel in krijgt), maar vooral een imposante prachtige boom. We hebben er zoeen gekocht in een herbebossingsproject van JeanPierre
Nony boom: met stinkende vruchtenm die blijkbaar erg gezond zijn. De eigenschappen zouden cel regenererend zijn. Enige probleem is de stank en dito smaak.
Lekker ontbeten vanochtend met fruit en een spiegelei.We zouden een begeleide wandeling gaan doen in Sarapiqui maar, door dat ontbijt kwam het er niet van. Dan maar een wandeling door de tuin van Jean/Pierre, vergezeld van zijn Ierse setter. Rond 9u30 vertrokken richting Limon, na een U-turn om tochmaar de sleutel van de kamer terug te brengen. De tocht naar Limon was wat saai en de 2 tuinen die we wouden bezoeken leken voor de ingeng net te veel van het goede, of beter te weinig. De ene was verlaten en macaber, de andere was een universiteit. We kropen verder achter vrachtwagens richting Caraibische zee. De wegen zijn verradelijk met plots opduikende 'potholes'. Hier en daar stonden bestuurders aan de kant wielen te vervangen. Limon zag er vies en bedreigend uit, vele bidonvilles met krotten in allerlei kleuren en maten. De mensen hier ogen mooier dan elders in costa rica, meerzwarten en mix-ups. Eindelijk zien we de zee. mooie witte en zwarte stranden die zowaar leeg zijn. Overal groeien ficussen en cocospalmen tot bijna in het water, sommige staan in de branding! Verder gesjokt tot in puerto viego en ingecheckt in onze lodge 'Namuwoki'. Vreemd, er zijn geen 'glazen ramen', maar alleen traliewerk met muggengaas ervoor. tis net of je buiten staat en slaapt. Privacy lijkt ons hier niet van toepassing Het ziet er wel leuk uit, maar of het ook veilig is? Met een flinke wind waait het zo weg! Alle huizen trouwens, die meer lijken op gekleurde schoendozen met traliewerk. Oh ja, tis hier broeierig warm, met jungle geluiden van kikkers, krekels, en wat nog meer... We gaan slapen onder de klamboe, met de ventilator aan en met propjes in de oren tegen alle geluiden. We zijn ook naar de surferboys gaan kijken en we kwamen toch wel een klets West-Vlamingen tegen zeker! De sfeer die in het stadje hangt is los en relax, de geur van Marie-Joewana komt je tegemoet. Hippies en rasta's overal. Keilekkere amerikaanse hamburger gegeten, in een kraampje op het strand! Morgen maken we er waarschijnlijk een zeedag van! tis 10u en we liggen alweer in bed.
vanochtend zowaar nog vroeger wakker dan anders. maar onszelf geforceerd om tot 6 uur te blijven liggen. eerst uitgebreid ontbeten en om 7u30 waren we al onderweg naar de volgende bestemming. dilemma : bezoeken we eerst nog monte verde of rijden we direct door naar het volgende hotel. Aangezien de valiezen zichtbaar in de auto besluiten we toch maar om eerst naar het hotel te rijden. om 11u checkten we in bij hacienda la isla sarapiqui, een boerderij waar een 8-tal kamers gemaakt zijn. proper en comfortabel. blijkt dat we het kot voor ons alleen hebben. jean-pierre, de belgische eigenaar, vraagt of we vanavond hier eten, waarmee we naturlijk instemmen. hij is 13 jaar geleden zijn grote liefde gevolgd en hier getrouwd. hij kweekt hier nu paarden. op zijn aanraden maken we vandaag opnieuw een tocht met een skytram. deze keer echt de moeite, meer dan een uur onderweg met een persoonlijke gids die weet waarover hij praat. rode gifkikkers, stierenkikkers, luiaard met kind,... noem maar op, het zat er allemaal. daarna nog een wandeling gemaakt met dezelfde gids en veel leuke dingen opgestoken. nog even wat chips en drankjes gekocht in puerto vieje de sarapiqui en dan terug naar de hacienda om ons op te frissen en te eten. aperitief? vraagt de eigenares,doe ons maar 2 margherita... en voor we het goed beseffen, zit het al in ons hoofd. een beetje tipsi beginnen we aan ons gembersoepje. we eten op een soort platform, boven een vijver waar de kaaimannen voorbijdrijven. smakelijk! Gestoomde baars met tropische groenten. (bloemkool en wortel... zeer tropisch) een ijskoffie met chocoladelikeur als 'toetje', maar jean-pierre herpakt zich en maakt er 'nagerecht' van, we zijn tenslotte geen hollanders. ons bed in dat een onwaarschijnlijke breedte heeft van 2 meter! Veeeeeeeeeeeeel plaats, slaap wel!
