Etsbeest is een rechthoekig stuk wit papier waarop Katrina danst en waarnaast Han met zijn mond, handen en stem de wonderlijkste geluiden zit te maken. Op de hoeken van het blad liggen stukjes houtskool, door Katrina tussen de vingers genomen wanneer ze dansend passeert, om rond, onder, langs de randen van haar lichaam te tekenen terwijl ze op het oppervlak ligt, staat, steunt. Zachte zwarte lijnen verschijnen op het blanco, steken hard af. De ritmes van de dans en de zang vloeien als twee druppels water in elkaar, met eenzelfde intensiteit gebracht. Keel en lichaam even krachtig. Terwijl de spanning stijgt worden vingers, gezicht, lippen, knieën, ellebogen even zwart als de kool in de handen. Later, wanneer de energie zich verspreid heeft, gebeurt hetzelfde bij de kinderen. Ze schuifelen door het zwart en zoeken stukjes houtskool tussen de brokstukken, om het wit nog verder te bedekken. Vlak voor mij, vanochtend in de crèche, huilde een meisje geruisloos. Wanneer huilt een kind ooit geruisloos?
Tina - voor Babelut
Even vaak als we opgewonden kinderstemmetjes horen tijdens de voorstellingen, horen we ouders praten. Wat heeft ze daar, vragen ze de kinderen, of, doe maar, pak vast, of, niet aankomen. Als om de kinderen te wijzen op wat er op het podium gebeurt en wat ze daar van kunnen denken, of hun gedrag bij te sturen, zodat het fatsoenlijk blijft. Wat zou er gebeuren zonder die tussenkomsten van ouders? Helemaal niets? Misschien, hoewel hoogstwaarschijnlijk niet. En misschien veel meer. Omdat het kind niet ziet wat de ouder ziet, maar iets anders ziet. Niet antwoordt op de prikkels zoals de ouder verwacht dat het zal antwoorden.
Gisteren benadrukte Helena Rodrigues in haar lezing nog dat het van groot belang is voor de impact van de artistieke prikkels dat de reacties van het kind de vrije loop worden gelaten. Met Etsbeest vandaag in de crèche had ik vooraf gezegd dat de kinderen volledig hun gang mochten gaan. Nog zie ik tijdens de voorstelling de bange blikken van de kleuterleidsters in mijn richting komen, wanneer een kind het speelvlak betreedt of met materiaal aan de slag gaat; MAG dit wel? Alles mag! Spontaneïteit is de troef van het kind als publiek.
Tina - voor Babelut
Een hoop zand, twee bloemenmeisjes, een cello. Zand valt door de vingers, al dan niet op de tonen van een lied. Als wind dwarrelen de korrels uit de handen van het meisje. Patronen ontstaan, en open plekken in de vormen van tenen waar de voeten gestaan hebben. Wat de één kan op de cello probeert de ander even later ook, met minder succes. De ander is nieuwsgierig naar wat de één in het hoopje zand gevonden heeft, foto's met lachende gezichten op. Vragen, kreetjes vliegen door de ruimte, en na afloop komen kinderen het speelvlak op om te doen wat ze de meisjes met zoveel overgave hebben zien doen: spelen.
Tina - voor Babelut
Donderdag - rustig.
Op een dood moment ergens in de voormiddag slenter ik langs de in de gangen opgehangen prenten, door en geïnspireerd op Kveta Pacovska. Tracht me in te werken in haar fantasiewereld. Denk over wat haar drijft. Wil zien wat Kveta ziet.
De kleuren, met rood op kop, vér op kop, helder als water. Mannetjes, of delen van mannetjes; handjes, beentjes, armpjes, de hakjes aan de schoentjes aan de voetjes, de hoedjes op de hoofdjes, daaronder de oogjes. Diertjes, bijvoorbeeld haantjes, met kleurrijke veertjes. Mensjes in huisjes. Lettertjes met tekentjes ertussen. Potloodjes, zetten potloodstreepjes. Een wriemelende wereld, krioelend van leven, van taal, van klank en kleur.
Mijn ogen worden alle kanten op getrokken, er is te veel te zien. Is dit mijn verwondering over Kveta's werk, is het de verwondering waarmee een kind naar de wereld kijkt, of is het Kveta die zich blijft verwonderen over de wereld om haar heen? Misschien alledrie? Heb jij een idee? Kijk eens met verwondering, wie weet wat kan je nog allemaal verwonderen als je goed kijkt.
Tina - voor Babelut
Ergens in de namiddag passeer ik de grote ruimte op weg naar de vestiaire - alweer een dood moment? - en zie ik Kveta Pacovska met een fototoestel in de hand bij een installatie staan, gemaakt naar een maquette van haar hand. Geconcentreerd, met de ogen gefocust op de camera, zoekt ze de juiste hoek, het strakste kader om het werk in beeld te brengen. Wanneer ik luttele minuten later opnieuw voorbijkom, staat ze er nog steeds, ditmaal een tikje naar links opgeschoven, in dezelfde houding, met dezelfde strakke blik naar het schermpje turend, met dezelfde overgave aan het beeld.
I'm very happy to be here, zei ze gisteren aan het begin van haar woordje op de openingsreceptie. En aan het einde, I'm very...happy, to be...here, met een lichte aarzeling in de stem, omdat ze wist dat ze dat al een keer gezegd had. Wat gezegd moet, moet gezegd worden.
Tina - voor Babelut
Toen ik vandaag gedachteloos uit het raam van mijn kamer stond te staren - een dood moment, welteverstaan - zag ik tussen de bomen van Dommelhofs park een eekhoorn het bladerdek doorzoeken. Een eekhoorn. Midden de bossen van Neerpelt. De verwondering is de wereld nog niet uit.
Tina - voor Babelut
Wanneer ik de toiletten binnenkom, stoor ik een moeder met kind middenin een stemoefening gebaseerd op Een muzikaal deken. Het melodietje dat de vrouw aan het zingen is, geplukt uit de workshop, stokt. Ze lacht. We zijn hard aan het oefenen, zegt ze. Neuriënd, ritmes nabootsend, duwt ze de deur open en verdwijnt ze met het kleine meisje op de arm de gang op.
Tina - voor Babelut
Liet mij vanochtend met een groepje kleintjes en hun mama's onderdompelen in (beter, bedekken onder?) Een muzikaal deken, een workshop met klank en stem door Helena Rodrigues en Ana Paula Almeida. Sterk ritmisch, betoverend klankrijk zingen de vrouwen met en voor de kinderen; wat een krachtige stemmen, wat een effect! De kleine lichaampjes gaan één voor één in beweging, de muziek kruipt in de lijfjes en werkt op de spiertjes en de lach en de stem, als een betovering. Aanstekelijk, en besmettelijk. Soms met de handjes steunend op moeders rug ongecontroleerd door de knietjes buigend. Soms liggend met armpjes en beentjes bewegend, als visjes op het droge. Kinderen antwoorden op de stemmen met eigen stemgeluidjes, die door Helena en Ana Paula weer omgezet worden in gezongen melodietjes. De reacties zijn ongelofelijk, zo puur en spontaan, zo verwonderd. Vannacht kon ik niet slapen van de koude, maar hierbinnen bulkt het vandaag van warmte. Een vrouw huilt van ontroering. Ik moet zeggen dat het bij mij niet anders voelt.
Tina - voor Babelut
Ik had het vannacht te koud om te slapen. Schijnt dat er extra dekens in de kast lagen. Werd mij aan het ontbijt verteld. Midden in de nacht wakker worden, geen hand voor ogen zien, niet weten hoe laat het is, verkleumd zijn, geen idee wat daaraan te doen, zich oprollen, het hoofd onder het laken en de te dunne deken tussen de knieën verbergen. Bang zijn in het donker. In mijn slaap ben ik nog maar een kind.
Tina - voor Babelut
Vanuit de grote ruimte hoor ik een reeks bizarre geluiden komen. Ik ga spieden en zie middenin de nagenoeg lege zaal een klein jongetje met trefzekere stap van links naar rechts over de muzikale vloer lopen, en weer terug, en van de andere kant, en omdraaien. Een uur later, dezelfde geluiden. Door de glazen deur zie ik Schaula en Fabienne van Bach à Sable met de magische tegels experimenteren, Schaula met handen en voeten tegelijkertijd, geconcentreerd tastend. Ik moet denken aan mijn vader, die een keer op een familiefeest het hele springkasteel in beslag nam met zijn sprongen die nog veel wilder waren dan de toeren van mijn stoerste neefjes. Ongelukkig zij die ophouden met spelen.
Tina - voor Babelut
Het zit erop. De opening is vlot verlopen. Enkelingen praten nog na in de bar en genieten van de laatste restjes van de tjechische hapjes. Het hoogtepunt? Voor mij concerto para bebés. Een combinatie van zang, muziek en dans. De mensen in een vierkant rond de artiesten. Ongelooflijk, hoe mooi, de reactie van de kinderen. Sommigen kruipen tot midden in de vloer, anderen kijken met wijd opengesperde ogen. Zachtjes bewegen ze mee op de tonen en een enkeling waagt zelfs een danspasje. En de muzikanten wisten prachtig op de reacties in te spelen. Die verwondering! Fantastisch mooi! Wie twijfelt aan het nut van kunst voor de allerkleinsten, kom naar deze voorstelling en kijk om je heen. Niets kan je beter overtuigen!
Claire - voor Babelut
Kon net nog een stukje meepikken van Kveta's rondleiding langs de uitgestalde werken. Een bescheiden dame met frêle stem; ik moet dicht bij haar gaan staan en mijn oren in haar richting draaien om alles op te vangen. Meisjesachtige, verlegen lach. Als ze spreekt over de kunst blinken haar ogen en opent haar gezicht. Wat een liefde voor het werk. Hou je het anders vol tot je tachtigste? Met kleine bewegingen van haar handen zet ze haar woorden kracht bij. Soms stokt ze om na te denken tot ze de juiste woorden vindt om te zeggen wat ze wil zeggen. Hoe ontleed je iets dat je zelf samengesteld hebt? Ze wil de dingen steeds van verschillende kanten laten zien, valt mij op. Schilderijen maakt ze graag op vierkante doeken, want een vierkant kan je om, en om, en omdraaien zonder dat de vorm er anders uit gaat zien. Wat je op het doek ziet, verandert wel. Als je eenzelfde figuur steeds vanuit een andere hoek waarneemt, herken je er andere vormen in. Net als de wereld, denk ik. Voorwerpen, vormen, zelfs mensen, gaan er heel anders uitzien, en worden zelfs moeilijker herkenbaar wanneer je ze gaat bekijken op een andere manier dan je normaal doet. Als je op je hoofd staat, of je ligt, of je maakt een tuimeling. Probeer eens? Letters schrijft ze dik, smal, lang uitgerekt, scheef, op zijn kop, kris kras door elkaar. Omdat ze op ontelbare manieren uit te spreken zijn; zachtjes, heel stil, luid, of heel lang en traag. Honderden A`s op één blad papier, soms bijna niet van elkaar te onderscheiden. Als je goed kijkt, komen de klanken tot leven. Kwade A`s, heel lieve. Moddervette A`s of net vederlichte. Enkele huppelende A`s lopen achter een paar trage aan.
Tina - voor Babelut
Wij zijn Tsjechische vrijwilligers, wie vooral Kveta Pacovska helpen. Wij hebben vorige week met alles geholpen. Vandaag begint Babelut festival en het is heel mooi om veel kinderen op muzikale vloer te zien. Wij zijn blij, als jullie kadertjes aan de muren mooi vinden javascript:emoticon(' '). Groetjesjavascript:emoticon(' ')
JKJ
Een uur geleden is het vliegtuig van Kveta Pacovska geland! Dus nu zal ze over de Belgische wegen richting Neerpelt rijden. Aangezien haar Engels toch niet zo fantastisch is, hebben we de twee tjechische meisjes meegestuurd. Een tolk is altijd handig. Rond 19u zal ze ongeveer in Dommelhof aankomen. De bloemen op haar kamer staan al klaar. De mannen leggen nu nog de laatste loodjes aan licht en techniek. Nog even, en dan staan Kveta en haar werk een week lang in de schijnwerpers!
Claire - voor Babelut
Babelut vindt plaats van 4 tot 9 maart in Domein Dommelhof te Neerpelt.
Het programma vindt je op www.musica.be
Reserveren via limburg@dommelhof.be of 0032 (0)11 80 50 02
Het heeft een tijdje geduurd. Alles uitgeprobeerd, bekeken, weer aangepast. Maar nu is het gelukt. De schilderijen van Kveta Pacovska hebben hun plaats aan de muur gevonden; niet te hoog, ietsje boven de grond, net op kinderhoogte. Sommigen dicht bij elkaar, andere dan weer alleen. Ook de verzorgingsruimte heeft vorm gekregen en de voelkoffers staan klaar. Ik ben al stiekem eens een kijkje gaan nemen, wat niet ongehoord voorbijging. Want toen ik nieuwsgierig graaide in de voelkoffer, begonnen belletjes te rinkelen, papiertjes te ritselen... Maar mijn voorkeur gaat toch wel naar de mediaruimte en de boekenhoek. De mediaruimte voor het bloggen natuurlijk. En als boekenwurm ben ik uit de boekenhoek niet weg te slaan. Vandaag verslond ik op 5 minuten mijn nieuw lievelingsverhaal: 'Ik zou wel een kindje lusten' van Sylviane Donnio met illustraties van Dorothée de Monfreid. Het boekje gaat over een kleine krokodil, die alleen maar kindjes wil eten. Als hij dan eindelijk de kans krijgt, blijkt dat hij niet groot en sterk genoeg is. Het meisje is zelf sterker dan hij. Heel mooi boekje met schattige prentjes. Het leesplezier kon niet lang blijven duren, want er wachtte nog computerwerk op mij. Die mails moesten beantwoord worden. En eindelijk is het draaiboek kant en klaar! De uren waarop de artiesten toekomen kloppen. Het vervoer is geregeld. De mensen voor de kinderopvang staan paraat. En onze drie tjechische stagiairs nemen de tentoonstellingsruimte voor hun rekening. Morgen wacht ons nog de laatste afwerking. En misschien krijgen we de computers dan wel aan de praat. Morgen komt ook Kveta Pacovska toe vanuit Tjechië. Hopelijk hangen al haar schilderijen goed. Want de kunstenares, die heeft het laatste woord natuurlijk...
Claire - voor Babelut
Eindelijk, het is zover!
Na hard zwoegen staat Babelut voor de deur. Sinds januari stortte ik mij op dit festival voor kindjes van 0 tot 3 jaar. Man, wat daar allemaal bij komt kijken. Was ik toch niet de verzorgingsruimte vergeten. En die baby's moeten kunnen slapen. En waar warm je de papfles op? En een buggyparking, die moet er natuurlijk ook zijn!
En nu is het zover. Of toch bijna.
Hoewel het festival pas dinsdag start en de opening woensdag de 5e maart plaatsvindt, begint het al te kriebelen. Deze ochtend streken de eerste vogels nog hun veren glad, toen ik vanuit Gent de trein naar Neerpelt nam. Na twee uur bereikte ik Domein Dommelhof, waar ik komende week mee mag genieten van de tentoonstelling, voorstellingen en workshops voor kinderen. Momenteel hoor ik de volgels vanuit het Muziekbos lustig fluiten en inspireren ze mij voor deze eerste blog. Trouwens ook het eerste uurtje rust van de dag. Want de opbouw van Babelut is in volle gang! Bordjes en pijlen worden omhoog gehangen, infoborden ingekaderd (Oh nee, er ontbreekt een S in intrument), de speelruimte moet ook ingericht en oef, daar zijn de schilderijen van Kveta Pacovska!
En nu geniet ik van mijn eerste uurtje rust. In de stilte van de lege bureau's op zondag en met uitzicht op het winterse bos. Af en toe klinkt door het getjilp een verre auto. Maar het stoort me niet. Mijn infoborden hangen. Mijn tentoonstelling is tot hier geraakt. De boeken van Kveta Pacovska staan te popelen om gelezen te worden. Er is nog veel werk aan de winkel, maar het startsein is gegeven!
Claire - voor Babelut
Babelut ... iseen festival voor babys en peuters van 0 tot 3 jaar. ... is een festival voor iedereen die met deze doelgroep in aanraking komt, zoals ouders, grootouders, kinderverzorgers ... is een festival waarbij de allerkleinsten kennis maken met muziek, dans en theater. ... is samen genieten van muziek. ... is ontdekken dat kinderen vanaf de geboorte en zelfs al tijdens de zwangerschap reageren op artistieke prikkels. ... is een gelegenheid om ervaringen uit te wisselen. ... wil de dialoog en ontmoeting tussen artiesten en publiek stimuleren. ... wil de culturele en verzorgingssector doen nadenken over een doordacht artistiek aanbod voor babys en peuters. ... wil een duidelijk signaal geven aan het beleid zodat er een draagvlak ontstaat voor initiatieven voor de allerkleinsten. ... is een belevenis voor iedereen.
Neen, uw blog moet niet dagelijks worden bijgewerkt. Het is gewoon zoals je het zélf wenst. Indien je geen tijd hebt om dit dagelijks te doen, maar bvb. enkele keren per week, is dit ook goed. Het is op jouw eigen tempo, met andere woorden: vele keren per dag mag dus ook zeker en vast, 1 keer per week ook.
Er hangt geen echte verplichting aan de regelmaat. Enkel is het zo hoe regelmatiger je het blog bijwerkt, hoe meer je bezoekers zullen terugkomen en hoe meer bezoekers je krijgt uiteraard.
Het maken van een blog en het onderhouden is eenvoudig. Hier wordt uitgelegd hoe u dit dient te doen.
Als eerste dient u een blog aan te maken- dit kan sinds 2023 niet meer.
Op die pagina dient u enkele gegevens in te geven. Dit duurt nog geen minuut om dit in te geven. Druk vervolgens op "Volgende pagina".
Nu is uw blog bijna aangemaakt. Ga nu naar uw e-mail en wacht totdat u van Bloggen.be een e-mailtje heeft ontvangen. In dat e-mailtje dient u op het unieke internetadres te klikken.
