Een man alleen kijkt naar porno en masturbeert. Dat vind ik een normaal menselijk gegeven. Het is helemaal niet raar of ongewoon, integendeel, ik zou het eerder ongewoon vinden als een single man nooit zou rukken of naar bloot zou kijken.
Louis was single en opeens was er internet! Heel normaal dus dat hij toen ook porno begon te kijken. Verslaving is een sluipend vergif, men voelt of ziet het niet aankomen. Hij heeft nooit gevoeld of beseft dat de porno en de masturbatie hem in hun greep kregen. Zelfs tot op de dag van vandaag niet.... Hij wil nog steeds niet toegeven dat hij verslaafd is, het enige wat ik te horen krijg zijn smoesjes en allerhande verklaringen die zijn gedrag zouden moeten verantwoorden.
Ik heb niets tegen porno en/of masturbatie zolang beide partners zich goed voelen in hun seksuele relatie met elkaar. Maar hier.... Ik voel mij tekortgedaan, aan de kant geschoven, vervangen.... Dus heb ik wèl enorme moeite met zijn gedrag!
Ik ben geen seut, ik weet van wanten in bed. Vorige partners waren steeds vol lof en zeiden dat "mannen in de rij zouden gaan staan voor mij" en dat "de man die mij als partner zou hebben in z'n twee handen mocht klappen". Ik heb nooit "neen" gezegd tegen Louis, ik ben altijd zeer begripvol geweest als hij moeite had met zijn erecties. Louis kan en mag met mij doen wat hij wil, waar en hoe en wanneer hij maar wil. Maar hij wil dus niet.....
Ik veroordeel Louis enerzijds niet, omdat ik kan begrijpen hoe en waarom hij zich indertijd als man alleen met internetporno geamuseerd heeft. Maar ik begrijp niet waarom hij nu er nog steeds de voorkeur aan geeft. De enige verklaring die ik dus kan bedenken, is: "hij is verslaafd"....
Bij het woord "verslaving" denkt iedereen meestal direct aan drugs, alcohol, sigaretten.... Bij "computerverslaving" denkt men ook eerder aan spelletjes en chatrooms.... Maar een internetporno- en de daarbij horende masturbatieverslaving lijkt een ver-van-mijn-bed-show. Het is (nog) niet zo wijd en zijd ge- en bekend als bovenvermelde verslavingen. En zoals op iedere verslaving een soort van taboe rust en men dikwijls aarzelt om er over te praten omdat men zich beschaamd voelt of zo, zo is dit ook met een IPM-verslaving. Alleen is het nog erger.... Ik schaam mij verschrikkelijk, want Louis, mijn partner, is IPM-verslaafd en het is helemaal niet makkelijk om daar mee naar buiten te komen.
Daarom deze blog, hier hoop ik mijn woede, mijn verdriet en mijn frustraties hieromtrent even te ventileren. Dit zal mij ook helpen alles op een rijtje te zetten en te beslissen of ik nog verder wil/kan leven met Louis of niet. Misschien breng ik zo ook deze verslaving wat meer onder de aandacht, misschien vinden andere vrouwen in dezelfde situatie hier steun en troost of misschien opent het hen de ogen... Want ja, men heeft het inderdaad nooit dadelijk door, het valt niet dadelijk op. En zelfs als men vermoedens begint te krijgen, dan worden die nog weggemoffeld, want men kan of wil het niet geloven.
Ik heb het helemaal per toeval ontdekt, maar ineens verklaarde het een heleboel dingen waar ik mij voorheen al wel eens vragen bij gesteld had. Ik begon opzoekingen te doen omtrent IPM-verslaving en hoe meer ik er over las, hoe meer de puzzelstukjes op hun plaats vielen, het was allemaal zo herkenbaar. Eén groot probleem: Louis ziet zelf niet in dat hij verslaafd is en dat maakt het allemaal nog veel moeilijker. Het weegt zwaar op mij, ondanks het feit dat wij echt van elkaar houden, maakt dit mij en onze relatie kapot.
In mijn hoofd is het eigenlijk al een uitgemaakte zaak: ik ga breken met hem. Maar in mijn hart hou ik nog steeds van hem en dat is de reden waarom dit aansleept. We hebben gepraat, hij heeft de kans gekregen om met zichzelf en met mij in het reine te komen, maar hij beliegt en bedriegt me nog steeds.... Ik blijf dit niet volhouden....
