Gisteren heb ik mijn sexy outfitjes opgeborgen. Ze weggooien krijg ik niet over mijn hart, want ik vind ze nog steeds mooi en ze hebben genoeg geld gekost. Maar ze dragen heeft toch geen zin meer, want het heeft geen effect op Louis. De enige opmerking die hij zal maken is "ja, dat is wel een mooi setje".
Op een warme lentedag had ik mij verleidelijk uitgedost: een mooi, sexy, doorschijnend mini-jurkje, bijpassende string en klasse-schoentjes met hoge hakken. Een fantasietje van mij om in die outfit een ganse dag en avond rond te lopen en zo op ieder moment en op eender welke plaats en in eender welke positie lekker gepakt te worden... Welke man kan weerstaan aan zo'n "aanbod"? Louis dus, want hij heeft mij met geen vinger aangeraakt! Ik vond het vreemd en dacht bij mezelf "dit is dan ook de laatste keer geweest dat ik dit gedaan heb". Ik had alleen maar het gevoel dat ik me belachelijk gemaakt had door de hele tijd zo rond te paraderen.
Later, toen ik zijn porno- en masturbatieverslaving ontdekt had, begreep ik zijn toenmalige desinteresse: ik kon hem niet verleiden met sexy lingerie omdat hij zo al duizenden vrouwen gezien had op het internet. Hij was daar al lang op uitgekeken, dat wond hem al lang niet meer op. Toen ik al weet had van zijn verslaving, maar hem er nog niet mee geconfronteerd had, vroeg ik eens wat ik moest doen om ons seksleven nieuw leven in te blazen. Moest ik hem verleiden, moest ik meer sexy lingerie dragen? Zijn antwoord toen was dat dat niet hoefde, het lag niet aan mij, het lag aan hem, aan zijn lage libido. Een week later, tijdens de confrontatie, kreeg ik als antwoord: "ja maar, jij loopt er ook niet zo bij zoals die vrouwen op internet". In al zijn onmacht omdat ik hem betrapt had en in een poging zich goed te praten / zich er uit te praten, kreeg ik dat naar mijn hoofd geslingerd! Ik was met stomheid geslagen, kon letterlijk geen woord meer uitbrengen.
Ik doe dus geen moeite meer. 'k Heb altijd een zwak gehad voor fijne en sexy lingerie en ik heb het ook lang gewoon voor mezelf gedragen, omdat ik mij er lekker en verleidelijk en "vrouw" in voelde. Nu voel ik me alleen maar belachelijk...
Deze blog werpt op een bepaalde manier zijn vruchten af. Ik heb iemand leren kennen die in een zelfde situatie verkeert en hoe raar het ook mag klinken, het doet deugd. Iemand die het ook meegemaakt heeft en nog meemaakt geeft een gevoel van verbondenheid, verstandhouding en begrip dat je bij de "gewone" lezer niet echt vindt. Zij worstelt hier al vijf jaar mee en ze heeft tenslotte haar toevlucht gezocht bij een minnaar. Iemand waar ze niet enkel bij terecht kan voor haar seksuele behoeftes, maar ook voor genegenheid en een babbel.
Ik ben zover nog niet.
Jaren geleden ben ik in de val getrapt: ik werd verliefd op en ging in zee met een man die beweerde dat hij aan het scheiden was, maar uiteindelijk bleek daar niets van waar te zijn. Ik was dus een minnares, een "aanhoudster". Ik voelde mij echt niet gelukkig in die rol, maar het duurde jaren eer ik mij van die man kon losmaken. Nadien kwam er weer zo'n man: hij had al een relatie, maar hij wou mij er nog bij... Ik heb heel kort een relatie met hem gehad, maar heb toen vriendelijk bedankt omdat ik echt niet weer in de rol van maîtresse wou belanden. Het leven heeft mij niet gespaard en er kwam een moment dat ik, als vorm van rebellie, een aantal maanden "wild" geleefd heb. Ik weet dus hoe en waar ik aan seks kan komen. Ik ben geen nymfomane, maar ik weet dat ik als ik wil iedere dag minstens één keer van bil kan gaan. Maar ik wil het niet... Nog niet... Ik wil Louis!!!!
Maar Louis snapt nog steeds de ernst van de situatie niet, hij vindt nog steeds dat ik mij druk maak om een pruts... Maar we hebben dus al 2,5 maand geen seks meer gehad, ik moet het bij wijze van spreken "aanvragen"..... Dat is iets dat al dateert van voor mijn "ontdekking". Ons seksleven was toen al zo verwaterd dat ik tenduur een avond inplande, een avond voor en met ons twee, met seks als apotheose. Maar ik moest wel steeds het initiatief nemen...
Laatst liet ik hem nog horen dat ik nog wel eens zin had in een goeie vrijpartij en zijn antwoord was: "plan dan maar een avond hé". Ik vertik het dus, ik heb het gevoel dat ik dus seks met hem moet aanvragen, boeken, reserveren, het enige wat nog mankeert is een driedubbel aanvraagformulier.... En hij snapt het niet... En als de seks dan nog de moeite zou zijn, dan zou ik die "aanvraag" er nog voor over hebben, maar de seks die we dan hebben, is niet veel waard... Waarom zou ik nog moeite doen? Het zegt hem toch niks. Sexy lingerie? Vroeger vond ik het fijn dat te dragen en ik voelde me sexy en aantrekkelijk en vroùw! Nu heb ik enkel maar het gevoel dat ik me belachelijk sta te maken, want het windt hem toch niet op, ik kan hem er toch niet mee verleiden... Voor zover ik het kan zien, kijkt hij geen porno meer, maar hij mastubeert nog wel. Hij geeft nog altijd de voorkeur aan vrijen met zichzelf dan aan vrijen met mij... Waarom zou ik nog moeite doen om er iets van te maken als hij daar toch maar ligt als een opblaaspop en ik niet meer krijg dan enkele strelingen, een occasionele vinger en soms een penetratie van enkele minuten? Ik hou er zo van dat er met mijn borsten gespeeld wordt, dat ze gekneed en gekust en gelikt worden... Ik heb borstkanker gehad en ik was zo blij dat de "schade" zeer miniem was, maar men had ze evengoed allebei kunnen amputeren, want Louis beziet ze niet...
Ik vind het zo erg, ik zou nog zoveel kunnen schrijven hierover, en dat zal ik zo nu en dan ook nog wel doen, maar ik vind het zoooooooooooooooo jammer.... We houden van elkaar, we leven goed samen, we werken goed samen, maar ons seksleven doet ons -allez, toch zeker mij- de das om...
