|
Uit mijn dichtbundel "Kleine waarheid"
slierten nostalgie, verstoren mijn gedachten
veel niet uitgesproken verlangens
draaien
als een mallemolen door mijn hoofd
met verscholen spoken
ze bekleden muren met zwarte en witte stroken
wie heeft gelogen, het was enkel beloven
niemand ontsnapt aan de slagen
van de wandelende tijd
begrijpt iemand wat ik bedoel
en jij misschien ook voelt
vandaag vieren wij het leven
gisteren heeft de tijd vergeten
morgen durft er niet aan denken
zullen wij elkaar liefde schenken
och, laat maar gaan, en ons beschenken
schoorvoetend
komt hij ons tegen
slaat dan meedogenloos in het rond
strooit rimpels met gulle hand
en neemt bezit van ons verstand
|
