Zoveel mooie hartenwensen

stierven reeds een stille dood,

omdat men eenzame mensen

veel te laat een hand aanbood.

Er is menig blije lachje

tot een bittere plooi verstard

omdat men om ’t eigen hachje

meer gaf dan om ’t andere hart.

Er zijn vele frisse ogen

dof geworden, blind geschreid,

omdat, om ze af te drogen,

men geen zin had of geen tijd.

Er zijn veel geheven handen

moe geworden, neergeleid;

omdat geen die offerande

heeft aanvaard, en dank gezegd.

Is er niemand die je kende,

en wiens wonde niet genas,

daar men hem en zijn ellende

doodgewoon vergeten was?

Jij die samen met mij luistert

naar dit simpel kleine lied;

hoor eens of er iemand fluistert:

“zie je niet, ik heb verdriet.”

Heb je daaraan wat verholpen

zodat hij de zon weer ziet,

dan heeft ’t liedje toch geholpen.

meer pretentie heeft het niet .