Naar buiten toe zo sterk, zo zeker, zo op m´n gemak. Maar van binnen zo onzeker, naïef en soms een wrak. Het ene moment zo gelukkig, zo vrolijk, zo blij. Maar dan de twijfel ... geef jij nog steeds om mij ?
Op dat soort momenten beginnen dingen als jaloezie aan me te knagen. Ik neem je foto in mijn hand en vraag me af hoe lang ik dit nog kan verdragen. Er zijn zoveel gedachten die maar door mijn hoofd blijven stromen. Gedachten, waar jij met je verstand nooit bij zal komen.
Je bent voor mij meer dan alleen een vriend of maat. Jij bent iemand van wie ik hou, om wie ik geef, met wie ik overal over praat. En toch, toch zijn er dingen die jij niet begrijpt, niet ziet en misschien niet wil geloven. De angst je kwijt te raken, je te verliezen ... Je zegt wel dat het niet gebeurd, maar toch, je kan me niets beloven.
Maar als ik dan diep in die mooie ogen van je kijk, dan denk ik: waar maak ik me toch druk om, je hebt gelijk! Dan zie ik, dan voel ik, dat je werkelijk om me geeft en van me houdt. Hiermee wil ik zeggen ... dat ik je niet of nooit wil missen, voor geen goud!
Najaar met zijn kleurentooi, die houden de natuur nog even mooi. We leven weer steeds vaker in huis, want buiten is het niet pluis. Het weer slaat steeds vaker om, soms zelfs een depressie of heuse storm. Zonder al te veel woorden, de dagen die korter worden. Niet mijn favoriete jaargetij, al stemt mijn kleindochter haar verjaardag
