Na een kleine twee maanden begint de routine het van de nieuwigheden over te nemen.  Ik begin steeds meer aan te voelen hoe hun leven hier in mekaar steekt, dan wel dit te leren.  Hoe ver mijn capaciteiten liggen om het Servisch vloeiend te spreken, ben ik zelf nog niet uit, maar dat het Nederlands achteruit gaat, staat als een paal boven water.  Een blog schrijven duurt tegenwoordig al dubbel zo lang, gewoon door het feit dat ik vaak niet uit mijn woorden kom.  Het zal wel allemaal normaal zijn: hoe meer ik gewend geraak aan deze cultuur, hoe meer ik zal vervreemden van die in het Belgenland.  Een echte Servi�r zal ik dan wel nooit worden; Cacak voelt wel steeds meer aan als thuis.  Na een grondige inspectie van de vele pekara's (soort van bakkerij, maar dan ook met pizza en Burek), denk ik wel dat ik ondertussen een aardig correcte rangschikking kan maken volgens prijs-kwaliteitverhouding (ik hoop dat dit woord bestaat; de autocorrector van de computer zet er alvast geen rood lijntje onder).  Ook de weg van mijn appartementje naar school, het winkelcentrum of het gamecaf� kan ik ondertussen blind afstappen (en ja, ik kan ze u in het Servisch uitleggen).  Echt groot is het hier uiteraard niet, maar het voelt steeds gezelliger en comfortabeler aan.  Het rustige ritme van een meer zelfstandig leven (jongeren krijgen een stuk meer vrijheid) kan me nog wel best bekoren, al zou ik nooit zonder alle mensen uit Belgi� kunnen.
On Ecrit Sur LesMurs
Een blog schrijven is ��n ding, je diepste gedachten erin leggen, is wat anders.  Dat doe ik liever niet in het openbaar en houd ik ook beter voor mezelf.  En aangezien hier niemand Nederlands begrijpt, kan het geen kwaad wat flarden van mijn gedachteschimmen op de muur van het klaslokaal te schrijven.  Deze staat namelijk toch al vol met teksten over het oude en grote Joegoslavi� (of gewoon wiskundige formules).  Natuurlijk is het onhoudbaar om, elke keer ik iets wens neer te pennen, dit steeds in potlood op het kleine stukje muur naast mijn bank te doen.  Vandaar dat er ook ettelijke alinea's Nederlandse hersenspinsels terug te vinden zijn in mijn oefenschriftje, vol met wiskundig en Servisch gekrabbel.  Tussendoor zal u misschien... (nee, u zal dit niet, want dat schriftje zal niemand ooit te zien krijgen!) verscheidene onvolledige lyricus vinden, van zowel door de Belgen gesmaakte muziek, als de Servische hits.
Let it go
Het is gek hoe je kleine onopvallende zaken toch gaat missen.  De laatste tijd blijf ik gelukkig meestal gespaard van de heimwee die me de eerste weken meermaals trof.  Toch komt de zogenaamde 'cultuurschok ' soms nog hard aan.  Dan heb ik geen zin in eender wat en kan ik een hele dag niets anders doen dan in mijn bed liggen.  Het proces van thuis los te laten, verloopt dan ook met vallen en opstaan.  Je gaat de dingen uiteraard pas missen als je ze hebt achtergelaten.  Met momenten mis ik het fietsen naar school en zelfs de school zelf (de enige keer dat ik dit zeg, persoonlijk zal ik dit nooit toegeven!).  Ik zou kunnen opsommen wat ik allemaal mis, vooral vrienden of familie dan  of dat ik graag de gesprekken in de klas zou kunnen verstaan,.... maar eigenlijk haalt dit niets uit.  Ja, ik mis de voetbal op zaterdag, tennis op woensdag (ook de halve dagen woensdag) en ja, ik mis het veldrijden op zondag, de pistoletjes in het weekend en de vreugde dat het vrijdag is (die ik hier niet op die manier beleef, aangezien ik toch evenveel studeer in de week).
Het heeft echter geen zin om hier lang om te treuren: over een dikke maand zal ik alweer terug zijn �n het Servische leven roept( (beter gezegd: Jana roept:' Het ontbijt is gereed').  Ik geniet nog steeds van elke dag met volle teugen van mijn beperkte tijd hier, hoezeer ik thuis ook mis.  Ik zal proberen het maximum eruit te halen, al kan ik niet ontkennen dat ik blij zal zijn om terug frietjes te eten!
