Die vorige update was een dure! Op weg naar het internetcafe had iemand zand op mijn hoofd gegooid, ik dacht dat het van boven van een van de ramen kwam, ze waren aan het werken in dat gebouw: Maar nee, het was een pickpockettruck, en het is gelukt... gelukkig alleen geld, een 25 euro, het kon erger, maar het zat wel in een supermooi zakje dat ik als souvenir had gekocht, zonde!
Die avond hebben mijn medereizigers mij getrrakteerd omdat ze het zo erg vonden, wat een schatjes! Weeral in Mongos, wat een heerlijke club!
Nu zit ik in Puno, aan het titicacameer. Toen we gisteren aankwamen was het hele dorp aan het feesten. Het was een soort carnaval met fanfares en groepen verklede mensen in een parade, heeeeeerlijk! binnen tien minuutjes vertrek ik voor twee dagen op het meer, islandhopping. Vanavond slapen we bij een lokale familie en gaan we blijkbaar allemaal naar een lokale discotheek, wss een soort folkdansen ofzo, ik kijk er echt naar uit!
Internet hier is moeilijk te vinden aangezien we vaak in de middle of nowhere onze tentjes opslaan. Als we dan wel in een stadje zaten, is er zoveel te zien en te doen dat afdwalen naar een donker internetcafe niet echt aanlokkelijk is. Sorry :)
Om te beginnen bij het begin: De groep bestaat uit twee koppels, 9 single meisjes, de chauffeur van de grote gele truck en de tourleider. De Tourleider is Ricardo, een Peruviaan, leuke mens, totdat hij gedronken heeft, dan mijden we hem gewoon gezamelijk :) De truckchauffeur Benny is een Australische ruwe bolster met een hart van goud. Een van de koppels, de Duitsers, zoals ze genoemd worden, zijn samen met Adriana, een heel rare Roemeense de enige die niet goed in de groep vallen, voor de rest is iedreen stuk voor stuk bangelijk op zijn eigen manier.
De eerste week is bij mij spijtig genoeg iets minder goed gelopen dan ik gehoopt had. Na een paar dagen begon ik me ineens heel slecht te voelen. Mijn keel zwol helemaal op en ik had hoge koorts. Normaal kampeerden we die dagen en mag snachts niemand op de truck buiten Benny en Ricardo. Gelukkig maakten ze voor mij op dat moment een uitzondering, want snachts wordt het hier in de bergen ijs-en ijskoud! De laatste dagen stond Benny er zelfs op dat ik in zijn bed sliep ipv op de bank. "That·s the first time in three years that I let anyone sleep in my bed while I·m not in it Belgium". Omdat zelfs de antibiotica die ik van Belgie meehad niet werkte nam Ricardo me mee naar het ziekenhuis in Salta.
1e ziekenhuis: De dokter zal er om 20u zijn, het was toen ongeveer 14u... zieknhuis 2: 60 wachtende voor ons... op naar een privezieknhuis dan maar. De dokter deinsde zelf achteruit toen hj mijn keel zag, it wasn·t pretty. Resultaat: Twee superpijnlijke spuiten in mijn achterste, een week sterke antibiotica, pijnstillers,....
Maar hey, nu ben ik helemaal beter!!!
Wat heb ik dan wel nog gezien in Argentinië? Wel eigenlijk had ik vrij veel geluk dat we imense afstanden moesten afleggen en dus veel in de truck zaten, in de stadjes Cordoba en Salta heb ik me dan gewoon sterk gehouden en rustig rondgelopen. De enige dingen die ik gemist heb zijn het raften, ziplining en een paar feestjes.
Nu ben ik ongeveer een week in Bolivia. Eerste stop waren de Salt Flats, ongelooflijk wat zoveel leegte met een mens doet. Het trekken van de typische saltflats foto·s zorgde voor een anderhalf uur pure hillariteit. En voor wat irritatie toen de Duiters besloten in onze achtergrond te gaan zitten. Na Uyuni reisden we verder naar Potosi, de hoogst gelegen stad ter wereld. En zijt ma zeker dat je dat voelt, zuurstof is zeer schaars, het looptempo wordt dan ook naar slenteren herleid. Hier konden we een mijn bezoeken, omdat ik nog wel een beetje last had van mijn verkoudheid en het daar beneden nog moeilijker ademen was, besloot ik deze excursie niet mee te doen. Samen met Steph, Renee en Katy ben ik dan naar een Thermale bron gegaan, een meer van ongeveer 30 graden. Prachtig gelegen tussen bergen met duizende kleurschakeringen. De locals kwemen hier hun kleren wassen en lieten ze dan op de struiken drogen terwijl ze zelf een duik namen. Heerlijk in het zonnetje gezwommen, want de nachten zijn misschien ijskoud, maar overdag in het zonnetje is het puur genieten, weliswaar met lange mouwen en lange broek. Ik heb echt te veel zomerkleren mee :)
Nu zit ik in La Paz, de hoogste hoofdstad ter wereld, maar toch al een pak lager dan Potosi, en dus is ademen hier weer een van de normaalste zaken geworden, tot je naar je kamer op de vijfde verdieping wandelt natuurlijk :) Deze stad is er een om verliefd op te worden. Gelegen in een vallei, met bsneeuwde bergtoppen rondom. De hele stad is een markt. De wegen zijn levensgevaarlijk tot je door hebt hoe je net moet oversteken en midden op straat wandelen, wnt dat is op vele plaatsen onvermijdelijk.
Voor de zumbaërs onder jullie: Twee dagen geleden zijn we in Mongos gaan feesten. Er speelde een liveband in het begin van de avond, zij speelden oa ·Yo no se mañana·. De rest van de avond werd er nog ·na de na·, ·que tengo que hqcer·, ·mi niña bonita·,... gespeeld, heeeeeeeeeeerlijk! :) Vanavond is er gepland om hier terug te gaan feesten. :)
Morgen is het dan gewoon een hele dag slapen op de truck. We rijden morgen naar Peru. Eerste stop: Puno, en dan het Titicacameer, me zijn drijvende eilnden, waar we bij locale families gaan slapen, heerlijk spannend. :)
Ik heb nog zoveel te zeggen, maar ik zal ook ng wat overlaten voor wanneer ik terug thuiskom :)
Hopelijk duurt het nu niet zolang voor ik iets van me laat horen!
