Die vorige update was een dure! Op weg naar het internetcafe had iemand zand op mijn hoofd gegooid, ik dacht dat het van boven van een van de ramen kwam, ze waren aan het werken in dat gebouw: Maar nee, het was een pickpockettruck, en het is gelukt... gelukkig alleen geld, een 25 euro, het kon erger, maar het zat wel in een supermooi zakje dat ik als souvenir had gekocht, zonde!
Die avond hebben mijn medereizigers mij getrrakteerd omdat ze het zo erg vonden, wat een schatjes! Weeral in Mongos, wat een heerlijke club!
Nu zit ik in Puno, aan het titicacameer. Toen we gisteren aankwamen was het hele dorp aan het feesten. Het was een soort carnaval met fanfares en groepen verklede mensen in een parade, heeeeeerlijk! binnen tien minuutjes vertrek ik voor twee dagen op het meer, islandhopping. Vanavond slapen we bij een lokale familie en gaan we blijkbaar allemaal naar een lokale discotheek, wss een soort folkdansen ofzo, ik kijk er echt naar uit!
Internet hier is moeilijk te vinden aangezien we vaak in de middle of nowhere onze tentjes opslaan. Als we dan wel in een stadje zaten, is er zoveel te zien en te doen dat afdwalen naar een donker internetcafe niet echt aanlokkelijk is. Sorry :)
Om te beginnen bij het begin: De groep bestaat uit twee koppels, 9 single meisjes, de chauffeur van de grote gele truck en de tourleider. De Tourleider is Ricardo, een Peruviaan, leuke mens, totdat hij gedronken heeft, dan mijden we hem gewoon gezamelijk :) De truckchauffeur Benny is een Australische ruwe bolster met een hart van goud. Een van de koppels, de Duitsers, zoals ze genoemd worden, zijn samen met Adriana, een heel rare Roemeense de enige die niet goed in de groep vallen, voor de rest is iedreen stuk voor stuk bangelijk op zijn eigen manier.
De eerste week is bij mij spijtig genoeg iets minder goed gelopen dan ik gehoopt had. Na een paar dagen begon ik me ineens heel slecht te voelen. Mijn keel zwol helemaal op en ik had hoge koorts. Normaal kampeerden we die dagen en mag snachts niemand op de truck buiten Benny en Ricardo. Gelukkig maakten ze voor mij op dat moment een uitzondering, want snachts wordt het hier in de bergen ijs-en ijskoud! De laatste dagen stond Benny er zelfs op dat ik in zijn bed sliep ipv op de bank. "That·s the first time in three years that I let anyone sleep in my bed while I·m not in it Belgium". Omdat zelfs de antibiotica die ik van Belgie meehad niet werkte nam Ricardo me mee naar het ziekenhuis in Salta.
1e ziekenhuis: De dokter zal er om 20u zijn, het was toen ongeveer 14u... zieknhuis 2: 60 wachtende voor ons... op naar een privezieknhuis dan maar. De dokter deinsde zelf achteruit toen hj mijn keel zag, it wasn·t pretty. Resultaat: Twee superpijnlijke spuiten in mijn achterste, een week sterke antibiotica, pijnstillers,....
Maar hey, nu ben ik helemaal beter!!!
Wat heb ik dan wel nog gezien in Argentinië? Wel eigenlijk had ik vrij veel geluk dat we imense afstanden moesten afleggen en dus veel in de truck zaten, in de stadjes Cordoba en Salta heb ik me dan gewoon sterk gehouden en rustig rondgelopen. De enige dingen die ik gemist heb zijn het raften, ziplining en een paar feestjes.
Nu ben ik ongeveer een week in Bolivia. Eerste stop waren de Salt Flats, ongelooflijk wat zoveel leegte met een mens doet. Het trekken van de typische saltflats foto·s zorgde voor een anderhalf uur pure hillariteit. En voor wat irritatie toen de Duiters besloten in onze achtergrond te gaan zitten. Na Uyuni reisden we verder naar Potosi, de hoogst gelegen stad ter wereld. En zijt ma zeker dat je dat voelt, zuurstof is zeer schaars, het looptempo wordt dan ook naar slenteren herleid. Hier konden we een mijn bezoeken, omdat ik nog wel een beetje last had van mijn verkoudheid en het daar beneden nog moeilijker ademen was, besloot ik deze excursie niet mee te doen. Samen met Steph, Renee en Katy ben ik dan naar een Thermale bron gegaan, een meer van ongeveer 30 graden. Prachtig gelegen tussen bergen met duizende kleurschakeringen. De locals kwemen hier hun kleren wassen en lieten ze dan op de struiken drogen terwijl ze zelf een duik namen. Heerlijk in het zonnetje gezwommen, want de nachten zijn misschien ijskoud, maar overdag in het zonnetje is het puur genieten, weliswaar met lange mouwen en lange broek. Ik heb echt te veel zomerkleren mee :)
Nu zit ik in La Paz, de hoogste hoofdstad ter wereld, maar toch al een pak lager dan Potosi, en dus is ademen hier weer een van de normaalste zaken geworden, tot je naar je kamer op de vijfde verdieping wandelt natuurlijk :) Deze stad is er een om verliefd op te worden. Gelegen in een vallei, met bsneeuwde bergtoppen rondom. De hele stad is een markt. De wegen zijn levensgevaarlijk tot je door hebt hoe je net moet oversteken en midden op straat wandelen, wnt dat is op vele plaatsen onvermijdelijk.
Voor de zumbaërs onder jullie: Twee dagen geleden zijn we in Mongos gaan feesten. Er speelde een liveband in het begin van de avond, zij speelden oa ·Yo no se mañana·. De rest van de avond werd er nog ·na de na·, ·que tengo que hqcer·, ·mi niña bonita·,... gespeeld, heeeeeeeeeeerlijk! :) Vanavond is er gepland om hier terug te gaan feesten. :)
Morgen is het dan gewoon een hele dag slapen op de truck. We rijden morgen naar Peru. Eerste stop: Puno, en dan het Titicacameer, me zijn drijvende eilnden, waar we bij locale families gaan slapen, heerlijk spannend. :)
Ik heb nog zoveel te zeggen, maar ik zal ook ng wat overlaten voor wanneer ik terug thuiskom :)
Hopelijk duurt het nu niet zolang voor ik iets van me laat horen!
De groep waarmee ik de volgende 53 dagen ga rondtrekken heb ik gisteren ontmoet. En hip hoi, er zitten echt veel zalige mensen tussen. Ik ben er dus helemaal klaar voor.
Ik heb niet veel tijd voor te bloggen nu, onze truck vertrekt over tien minuutjes, maar ik wou toch even laten weten dat er de komende week normaal gezien geen nieuws van mijn kant zal komen. We starten onze trip hier met zes dagen kamperen. Eventjes helemaal weg van alle communicatiemogelijkheden.
ZOOOON!!!!! Oh jawel, en de temperaturen zijn ook aan het stijgen! CHECK!
Gisteren veel gewandeld, en dan op elk mooi pleintje gewoon even gaan zitten, genieten van het zonnetje dat zo zijn best deed dat het smelten was in een topje, ondanks dat de thermometer maar 12 graden aangaf. Op het Plaza de Mayo was er een speciale optocht van de wacht blijkbaar, helemaal zeker ben ik niet, mijn Spaans is niet wat het moet zijn hé :) maar mooi was het wel. Een grootse 'fanfare' van een 50tal mannetjes in heerlijk belachelijke pakjes en dan nog een 100tal die een heuse coreografie uitvoerend, enorm indrukwekkend eigenlijk.
Ik wilde toen verder naar een paar belangrijke gebouwen wandelen, toen ik een straat met een marktje zag. En welke vrouw kan in godsnaam aan een marktje weerstaan. De ene aangename verrassing na de andere hierna. Het bruisende stadsgedeelte van San Telmo is zo voor mij gemaakt! Overal muziek en dansende mensen. Tussen de vele tangoshows door die zeer ok waren, één absoluut pareltje, de tranen stonden in mijn ogen, zo eenvoudig, zonder al die show voor de toeristen, maar zo puur... absoluut adembenemend.
Na San Telmo kwam ik in de wijk La Boca, met als belangrijke Landmark een groot stadium. Net die dag was er een belangrijke match van de Argentijnse competitie. De straten waren allemaal bijna volledig afgesloten met dranghekken met kleine openingen voor de voetgangers. Veiligheidsmensen stonden erbij om de straten volledig te kunnen afsluiten ñet rellen. Politiemannen gallopeerden door de straten in groepen van 10. En wanneer dan nog eens combi's met politiemannen schunnige dingen beginnen roepen, weet je dat je daar zo snel mogelijk wegmoet. Dus pakte ik de bus maar voor nog 1 halte tot El Caminito, de kleurijkste wijk die je ooit hebt gezien. Spijtig dat de omgeving daar zo toeristisch wordt uitgebuit, een groot verschil met de rest van Buenos Aires.
Op weg naar de bus kwam ik voorbij een modern architecturaal hoogstandje. Een museum voor moderne kunst zo bleek. Mooie werken, maar vooral het gebouw liet een zeer goede indruk achter.
Na het eten vertrok ik dan terug richting Tangofestival met mijn nieuwe schoenen, net te laat voor de dansles bleekm ze was volzet. Uiteraard had ik geen zin om al direct terug naar de hostel te gaan, dus ging ik maar naar de grote zaal waar door locals volop gedanst werd op een liveconcert. Net als alle vrouwen daar, zette ik me even aan de kant om van schoenen te veranderen, en zette ik me daarna dapper aan de rand van de dansende menigte. Niet veel later kwam er iemand me vragen om te dansen, toen bleek dat ik het nog nooit gedaan had, heeft die mij even een spoedcursus gegeven :) Ik durf wedden dat het er waarschijnlijk niet uitziet maar het voelde heerlijk!
Thuisgekomen had ik afgesproken met de meisjes van mijn kamer om uit te gaan maar na twee uur en een half te tangoën op hakken van ik schat 10 centimeter wilde ik tien minuutjes gaan liggen... ik ben niet meer wakker geworden XD
Vandaag -goed uitgerust- ging ik naar Palermo, de hippe ,trendy buurt. Nu ja, dat zou het 's nachts blijkbaar vooral moeten zijn, vandaag was het er vrij doods. De weg terug naar de hostel was dan een pak boeiender met prachtige boulevards met een mengeling van oude en moderne architectuur. In het MALBA, een museum voor moderne kunst heb ik ook nog even haltgehouden. Slechts twee verdiepen en niet al te groot, en toch 2u zoet geweest, heel mooie werken dus. Allemaal van Argentijnse kunstenaars van de 20e eeuw to nu.
Na de bus naar huis te hebben gepakt, nog even in San Telmo gaan rondwandelen, opnieuw genietend van het zonnetje de muziek en het dansen. Ondertussen is het kwik vandaag al tot 16 graden geklommen.
De foto's komen eraan zodra ik eens een coñputer kan bemachtigen waar een usbaansluiting op zit! Vanaf nu zullen de blogs waarschijnlijk wel een stuk korter worden, morgen ontmoet ik mijn groep en zullen we vaker in de middle of nowhere zitten.
Maar vooral, mama, geen nieuws is goed nieuws hé :)
Vrijdagmorgen begon al zeer veelbelovend: " En waar is uw visum voor de Verenigde Staten, Mevrouw? " OEPS! Ja, blijkbaar hebben transitpassagiers dit ook nodig, gelukkig is dit maar vlug een formuliertje online invullen, en betalen natuurlijk.
De vlucht verliep heel wat beter! Een vliegtuig dat slechts voor 3/4 gevuld is, heeft zijn voordelen, twee zetels ipv ééntje, ni slecht moet ik zeggen. De overvloed aan eten dat we voorgeschoteld kregen: de kip canjun, de brownie, de pizza 4 kazen, de dame blanche,.... NJAM! ma echt.... heerlijk, nog nooit meegemaakt op een vliegtuig, leve Delta Airlines, die reclame hebben ze wel ff verdiend :)
Aangekomen in Amerika begon controle, na controle, na controle, de schoenen, de bodyscan, toch ook nog maar eens fouilleren, de vingerafdrukken... absurd gewoon, en
Vlucht nummer twee, ongeveer volzet, maar het stoeltje naast mij blijf wederom leeg! Het slapen, wat hooooognodig was op dit moment, ging in ieder geval heel vlotjes!
Nu Buenos Aires verkennen, en dit in de regen en met bevroren tenen, hopelijk verandert dat toch nog een beetje de volgende dagen. Toch heeft dewe prachtige stad in slechts een paar uur mijn hart al kunnen veroveren. Afgeleefd en toch vol leven. De prachtige gebouwen staan te verkommeren en toch schijnt hun vergane glorie nog door de afgebladerde verf door. Tussen de vele lelijke tags door vind je hier ook grafittipareltjes die in samen met de oude architectuur een bevreemdend maar mooi duo aangaat. Niet enkel de architectuur weet mij hier te bekoren, ook de dans uitera dankzij de falende computersystemen duurde dit dan ook meer dan twee uur. Gelukkig hqd ik er een 6u durende layover, dus ik kon wel wat tijdsopvulling gebruiken.ard!! Ik heb het geluk dat het tangofestival en de wereldkampioenschappen beiden op dit moment hier in BA plaatsvinden. Ik ben dan ook daarstraks een show gaan bewonderen op het festival...adembenemend! Ik kan al niet wachten om mijn eerste bescheiden pasjes op de tangovloer te zetten morgen! En dit in mijn nieuwe tangoschoenen, ja, jullie dachten toch niet dat ik aan die pareltjes ging kunnen weerstaan? :)
Goed, het happy hour is hier vollop aan de gang, moet ik eens aan gaan deelnemen vind ik!
Twee maanden Zuid-Amerika! Van Buenos Aires, over de Andes, door Bolivia met zijn zoutvlaktes, langs het titicacameer en Machu Picchu in Peru naar subtropische wouden en vulkanen in Ecuador. Dat wordt puur genieten
Nu is het nog hectisch alles regelen natuurlijk, maar ik denk, en hoop vooral, dat nu stilletje aan alles wel in orde aan het komen is! Enkel die hoop spullen die ik moet meenemen blijft maar groeien, terwijl mijn rugzak zijn eigen kleine zelf blijft.
Voor iedereen die mij absoluut nog even wil zien: Woensdag 24 augustus ben ik te vinden in jeugdhuis centraal. Aangezien ik een arme student ben die juist een dure reis heeft moeten betalen, zal ik niet kunnen trakteren. Als een kus en knuffel van mij genoeg is, ben je altijd welkom! ( lusthovenlaan 10 in Mortsel)
){kind=link}
){kind=link}
){kind=link}