Een plus voor mij is werk, verantwoordelijkheid en inzet. Het kost me bakken energie om te bekomen wat ik wil (maar dat blijkt nu net niet het doel te zijn, mijn wil). 

Een plus voor mijn nieuwe man, die er een extra hulpje bij heeft om voor zijn kinderen te zorgen. 

Een plus voor de kinderen omdat er nu iemand extra is waar ze hulp kunnen vragen bij dat huiswerk of een extra iemand om leuke dingen aan te vragen uit de winkel, je weet maar nooit dat ze het krijgen. Maar ook een extra kritische blik, iemand die mee hen tracht op te voeden (maar is dat mijn taak wel?)

Een plus voor de mama van de kinderen, daar wringt het schoentje. Ik denk niet dat ze me ziet als een plus in de positieve zin van het woord. Eerder als een plus in de zin van 'extra kritische blik op mijn opvoeding'. Maar dat is mijn bedoeling helemaal niet. 

Ik wil een plus zijn in het leven. Daar voel ik me goed bij. Maar misschien ben ik gewoon te positief ingesteld. Ben ik te gevoelsmatig in mijn levensvisie. 

Maar ik vraag eigenlijk niet veel (zo voelt het voor mij). 

Overleggen en praten en nog eens praten, eens bellen. Aftoetsen en overleggen (oeps, dat had ik al gezegd). Ik zag het als een evidentie, maar het is een utopie geworden. 

Ik wil geen vervangende mama zijn, ik wil de kinderen niet weghouden bij hun mama, ik wil een plus zijn. Een extraatje, meer niet. 

Jammer dat communicatie ook éénrichtingsverkeer kan zijn. Het is, het zal, ik kom .... standaardwoorden. Niet: kan het, mag het, past het, .... Geen dialoog, eerder monoloog. En ik begrijp de plus daarin niet. 

Je mag boos op me zijn als ik teveel plus wil zijn, als ik teveel wil toevoegen aan de opvoeding, als jij dat niet hebt gevraagd. Maar je zou ook dankbaar kunnen zijn voor die plus... voor dat extra momentje dat jij je niet hoeft af te vragen of er genoeg opvang is voor je kinderen, dat je gerust mag zijn dat ze eten wat ze lusten, dragen wat ze leuk vinden en doen waar ze blij van worden. Dat er ook hier regels zijn, ja.... regels maken kinderen sterk en bewust... sterke en bewuste mensen, dat is mijn doel. Een doel maal 5 ... niet evident maar wel een plus... 

Ik ga dit meer doen, jou hier schrijven. Misschien helpt me dat om de kalmte te bewaren als ik weer eens verwijten naar mijn hoofd krijg via messenger... dit hoeft niet voor me. 

Je vraagt je af waarom ik niet openlijk tegen je zeg dat ik je niet moet. Hoe kan ik je 'niet moeten' als ik je niet ken. We hebben nog nooit meer dan 5 woorden na elkaar gezegd. Ook al heb ik je al gevraagd om eens rustig een babbel te doen, een terraske, ... maar dat vind je geen (plus) noodzaak. Ik wel, maar mijn wil is in deze onderschikt en zal die altijd blijven. Point taken. 

Ik hoop terecht dat we nog vaak elkaars plus kunnen zien. Maar met 1 keer ben ik voorlopig al blij.