We zijn al een tijdje verder, we zijn thuis... In België... al is en blijft Finland een deeltje van mijn Thuis diep vanbinnen.
Mijn gevoel, mijn rust, mijn liefde ligt ginder. Maar mijn dochter, mijn leven, mijn ambitie ligt hier.
De laatste dagen waren een opeenstapeling van rust, wandelen, koffietjes, knuffels, 'hesburger' , samen wijntje drinken, shoppen. Een kleed voor mij: 'honey, I will fix this for you this evening' als blijkt dat er een foutje in zit, ZALIG zo'n maateke ginder die gewoon doet wat je denkt en wilt :-) Binnenkomen in mijn lievelingswinkel ginder: Polarn O. Pyret.... Lieselot mag een kleedje kiezen en passen... en natuurlijk niet meer uitdoen. :-) We gaan naar huis van Andreas: het laatste keer iets samen eten. 'mama, gaan we dan nu naar de trein en het vliegtuig?'
Ze heeft zo genoten, ze wil graag een huisje hier met mij, maar ze wil ook oh zo graag naar huis. Ze mist haar Aaron, ze mist haar Bumba en ze mist vooral.... alle kleine dingen ... ze mist het feit dat ze iedereen verstaat. En vooral . Dat ze haar mama verstaat.
Als we s morgens naar de trein vertrekken met een rugzak helemaal goed volgestouwd; 2 zakken handbagage die uitpuilen van herinneringen en spulletjes die meer vertellen dan welk verhaal dan ook... 'Mag ik dan de hele dag nog in Finland blijven nu?' 'Komen we volgende keer terug naar de bomen en Andreas?' 'Gaan we ook zo'n huisje kopen mama?' Allemaal vragen die een hele dag mijn hart vullen van warmte, mijn gemoed vullen van gelukzaligheid en vooral mijn hoofd gerusttellen: ze heeft ervan genoten.
Een trein die 45 minuten te laat komt, niet echt een droom scenario als je 12u moet reizen met een 4 jarige... maar weetje... ze deed het zonder morren. Een trein als 'huisje': met speeltuin, een restaurant, wifi, bumba, koekjes, koffie, speeltuin, meer koffie, limonade, .... lees: afwisseling en tijdverdrijf genoeg. Overstappen naar een 'regionale' trein baart me wat zorgen... had ik nog nooit moeten doen. Maar een 'gezin' reizend naar de luchthaven had door dat ik met al mijn bagage ook die kant uit moet en nam ons mee op sleeptouw... altijd fijn, die hulpvaardigheid (willen we dan alstublieft allemaal spontaan wat meer doen?!).
Luchthaven: ze is dolenthousiast, ze mag eindelijk terug naar ..... het vliegtuig!!! wat doet ze dat graag. Inchecken, controle: allemaal weer zo verdomd vriendelijk en meelevend, we genieten... zwoegen met onze zakken en zoeken de weg in Helsinki airoport...
'We moeten zo'n karretje zoeken mama, dan kan ik rusten'... dat herinnert ze zich nog van 3.5weken geleden: een soort winkelkarretje waarmee je op de luchthaven met je kind gemakkelijk de afstanden kan afleggen.... na wat zoeken hbben we 1 gevonden en weet je: nog geen 10 minuten zit ze erin of ze valt in slaap.... dan maar 'shoppen' naar kleine kadootjes voor mezelf en voor haar. nee, ik ga niet teveel souvenirs kopen, want herinneringen zijn de beste souvenirs en die moet iedereen die dit wil meemaken maar eens met me mee doen. Ik nodig jullie uit om eens mee naar Finland te gaan, eens mee te gaan 'ademen' in het leven. Mee te gaan 'zuchten en inademen'. Je voelt gewoon rust en leven in je longen komen als je hier in het bus diep inademt. Doe dat ook.
Een vlucht naar Amsterdam gaat prima; vragen over de vleugels, waarom er wielen onder een vliegtuig zitten want die vliegen toch?! waarom krijgen we in de lucht geen plaats om te spelen? waarom vragen waarvan ik het bestaan niet kon bedenken... we zitten in die fase plots!
Wat een service, die KLM..... lekkere pizza, fris water, nog iets extra? allemaal geen probleem en zo attent voor kinderen. Hier word ik heel blij van! In Amsterdag mogen we dan overstappen op een Fokker 70, maar er zat amper 15 man op de vlucht, dat wil zeggen, meer dan voldoende aandacht van de stewardess voor Lieselot: een leuk boekje van het vliegtuig, een extra activiteitenboekje.... geslaagd!
Aangekomen in Brussel, 22u20 (voor ons een uur later!), de afstand die je hier tevoet moet afleggen.... ik ben bijna in Mechelen jeetje! Maar onze bagage komt als 1ste van de band, onze chauffeurs staan te wachten (dank u Guy en Aaron!)... kortom... dit was een perfecte dag. Dit is reizen, dit is samen reizen, dit is mama en dochter op pad. Dit is genieten.
Het weerzien met haar 'bumba', haar speelgoed en haar bed... nooit geziene rust in die kleine verwonderde oogjes van haar!
Afsluitend:
Ik voel rust, ik voel warmte, ik voel aandacht, ik voel .... heel veel liefde en vriendschap. 'Mijn' Finland zal een deel van mijn leven en lichaam en hoofd en hart blijven. Banden zijn nog intenser geworden, dromen werkelijkheid, ambities aangescherpt, vragen beantwoord, punten gezet.
Als ik zou 'willen' en onvoorwaardelijk kunnen, verhuisde ik naar dat noorden. Maar ik kan mijn 'leven' niet zomaar achter laten. Ik geef graag les, ik hou van mijn job, ik hou van mijn vriendjes, ik hou van mijn familie, ik hou van mijn huisje, ik hou van mijn stad en sociaal leven in België... maar ik kan niet meer zo goed tegen die 'regeltjes', dat gekanker, dat 'ik had het je nog zo gezegd'-gedoe van onze maatschappie, het geven van kritiek maar niet van complimenten... dat moet stoppen, of ik maak wel ook de oversteek naar het Noorden.
Ik ben positief en energie, ik ben enthousiast en ambitieus, maar ik wil ook een realist en nuchtere meid blijven. Neem dat niet van me af. Laat dat negatieve en 'zeurderige' leven alstublieft ergens in de kast liggen. Ik vind het alleen 'organiseren' van mijn leven met een 4 jarige niet gemakkelijk, maar we zijn een topteam. En zij is de drijfveer van mijn leventje, zij is de positieve noot die alles de moeite maakt, maar niet meer enkel om te werken en naar school te gaan. We gaan nog vaak dankbaar zijn voor kleine dingen en mooie vriendschappen, maar we gaan ook actief op zoek gaan naar 'mensen' die ons 'positief' bijdragen in dit leventje. Waar we mee kunnen leven en leren, vallen en opstaan, huilen en lachen...
Ik ben een trotse mama met zo'n sterke dochter! Ik ben een dankbare vriendin van zoveel fijne mensen, met zoveel fijne verhalen en tegenslagen; We Will Be Rising Strong!
