 |
|
|
| |
|
|
| 13-07-2012 |
 |
Dag lieve vrienden en familie,
Mijn eerste week zit erop. Na 7 dagen ben ik het eindelijk al een beetje gewoon en kan ik jullie al wat vertellen :). Bolivië is een prachtig land! Toch vanuit het vliegtuig en van horen zeggen, want voorlopig ben ik nog niet uit Cochabamba geraakt. Cochabamba ligt in een vallei (2500m) met overal hoge bergen rondom, het lijkt wel onmogelijk om uit de stad te geraken op eerste zicht... Het is winter, mensen lopen met mutsen en dikke jassen aan en klagen over het weer. "Het is veel kouder dan andere jaren!!" Om die reden hebben ze de wintervakantie dan ook maar met enkele weekjes verlengd... "dat kan toch niet zijn dat de kindjes in de kou moeten lopen." Voor de duidelijkheid: 'snachts kan het wel eens 10 graden worden, overdag lekker 25 graden. Regenen doet het nooit, en er is meestal geen wolkje te bespeuren. Ik heb hen eens voorgesteld om naar België te komen...
Ik verblijf nog steeds bij mijn vriendin, iets buiten de stad, net een klein dorp. Het is een heel eindje van mijn stageplaats (2 taxitrufi's en 1 microbus, als ik me niet vergis van bus anders zijn het er meer) maar het is wel leuk om een familie te hebben... Er zijn appartementjes in de stad, maar voorlopig ben ik nog niet op zoek gegaan.
Zoals ik al zei, mijn stageplaats is een eindje van waar ik woon. De meeste Bolivianen kennen de plaats niet waar ik werk. Het is één van de armste buitenwijken van Cochabamba in het zuiden, gelegen in de bergen. De mensen zijn arm, introvert, maar vriendelijk.
Deze week heb ik nog niet zoveel moeten werken (de school is vast), enkel met de allerkleinsten. De organisatie is een beetje chaotisch en je moet alles zelf zien te regelen, maar de psycholoog is wel enthousiast dat ik er ben. "Eindelijk iemand die de kindjes kan doen praten!" Er zijn enkele kleutertjes die slechts een paar woorden zeggen... Volgens mij is er meer aan de hand: gehoorstoornis, psychologische problemen? Maar nee, het is de spraak, zegt de psycholoog!
Wonderen kan ik niet verrichten, maar het vertrouwen winnen van die kleintjes was voor deze week al voldoende. Sommige kleutertjes (die wel kunnen praten) roepen van ver "Elena elena" en houden mijn hand vast om nooit meer los te laten. Het doet soms pijn, maar je bent er voor het goede doel, zeker...
In Bolivia is er een tv-programma: 1000 manieren waarop je kan sterven... Typisch Bolivië... Jullie moeten niet ongerust zijn, op dit moment weet ik heel goed wat de regels zijn en wat kan en wat niet... Maar ik kan best geloven dat je hier op alle soorten manieren kan sterven: auto's en bussen die je omver rijden omdat ze van 2 rijstroken 4 maken, rijst met patat en kip aan kraampjes gemengd met massa's uitlaatgassen, taxi's die dan geen tax's blijken te zijn...
Dat is Bolivië, geen regels, geen tijd! En alles spotgoedkoop, vermenigvuldig alles met 10 en je hebt de prijs in België.
Een paar dagen geleden heb ik hier een zwembad gevonden. Toch goed om een beetje in conditie te blijven... en nu ga ik bijna alle dagen, want enkele dagen geleden heb ik er enkele Bolivianen leren kennen. Ze hebben op dit moment vakantie en een beetje tijd om me de stad te tonen. Het zijn rijke (in vergelijking), blanke Bolivianen, maar sympathiek.
Gisteren namen ze me mee naar een welnesscentrum, uiteraard enkel voor de rijke, blanke Bolivianen. 2,8 euro :) ik kom zeker nog eens terug... Een hotstonemassage kost iets van een 4 euro, goed voor na mijn harde werk :). Een beetje decadent misschien (naar Boliviaanse normen), maar dat mag ook wel eens...
Ze waren wel even bezorgd in mij... "Gaat die na de sauna buiten in het zwembad springen?? Het is winter!!!!!!"
Morgen ga ik misschien nog eens naar "la Tirrana", een bar met twee verdiepingen en een paal om naar beneden te slieren als een brandweerman. Origineel zijn ze wel, die Bolivianen. Oh en niet te vergeten een kruisje aan de muur en een maria-beeldje, uiteraard.
Net zoals in de microbus of taxitrufi, altijd een kruisje... Hopelijk helpt het bij een verkeersongeval... maar ik vrees ervoor, want er staan evenveel kruisjes langs de weg. Hoe die chauffeurs kunnen rijden, het blijft me een raadsel. De voorruit... volledig troebel van al het vuil in de stad, van boven tot onder beplakt met smileys en bovenaan nog een soort gehaakt gordijntje met pomponnetjes die hangen te bengelen voor hun neus.
Cochabamba, groot, chaotisch, overweldigend, maar je went er wel aan :).
Ziezo, dit was mijn eerste reisverhaal... Foto's heb ik nog niet... maar komt nog wel.
Vele groetjes en heel veel plezier op de Gentse feesten!!!!!!!
x Anneleeen
13-07-2012, 22:54 geschreven door Anneleen 
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
