 |
|
|
| |
|
|
| 07-07-2014 |
 |
Dag iedereen!
Hier ben ik dan weer na 2 jaar. Schandalig eigenlijk hoe weinig ik de vorige keer heb verteld!! :p
Ik zal het deze keer proberen beter te doen... ;)
Gisterenavond ben ik eindelijk aangekomen in Cochabamba, na een reis van meer dan 30 uur.
Het was toch wel een spannende reis... zonder mijn engelbeschermer (en
reispas- en valiesbeschermer) Frederik. Ik had bijna mijn vliegtuig
richting São Paolo gemist, en ben vastgehouden bij de controle in São
Paolo met 2 extra valiezen...
Ik zal beginnen met het eerste verhaal. Volgens Iberia hoefde ik in de
luchthaven van Madrid niet meer in te checken, ik kon volgens hen gewoon
rechtstreeks naar de gate gaan. Dat heb ik gedaan. Madrid is groot, de
luchthaven althans. Naar de gate gaan lukt enkel met een trein, in hup
hup 25 minuten. Daar toegekomen aan de eerste controle kreeg ik te horen
van één of andere leuke Spanjaard: "Nee mevrouw, wat had u gedacht,
eerst naar de check-in natuurlijk". Hij wees al lachend naar de deur
waarop stond "enkel voor autorizados" en legde nadien in heel snel
Spaans uit hoe ik moest lopen naar de trein terug. Ik was even de kluts
kwijt, ik had nog welgeteld iets meer dan een uur en moest weer met die
stomme trein naar de ingang en alle controles door. Mijn valies zal wel
ter plaatse geraken, dacht ik, maar nu moet ik mijn valies nog achterna.
En natuurlijk, wat hadden jullie gedacht, ben ik met mijn ongelooflijk
oriëntatiegevoel helemaal verkeerd gelopen, en dan nog in gangen en op
trappen waar je niemand zag lopen, zelfs geen "autorizado". Ik ben wel
een ander verloren reiziger tegengekomen. Uiteindelijk nog roder dan
mijn rode t-shirt voor de rode duivels zijn we allebei juist op tijd (15
minuten voor vertrek) op het vliegtuig beland. Maar dat was dus niet
mijn schuld. Ah nee ik dacht het ook niet! ;)
Mijn volgende verhaal start in het vliegtuig naar São Paolo. Daar heb ik
de Spaanse Claudia leren kennen (of Mexicaanse, Braliaanse, ik denk een
beetje vanalles). Ze heeft voor 6 jaar in Madrid gewoond en gaat nu
definitief naar Brazilië. Ik bood aan haar te helpen met haar 5
valiezen... die passen juist niet op 1 karretje, en zo reden we verder
in Sao Paolo met onze karretjes, elk met 3 valiezen.
Sao Paolo... heerlijk, zo anders dan Bolivië. Een mix van alle culturen.
En zo overheersend geel en groen :). Ik stak een beetje af met mijn
rode t-shirt en zwart-geel-rode bloemen... Toen ik hoorde dat de Belgen
verloren hadden (zonde van al die rodeduivelsaccessiores in mijn
valies), en mensen dachten dat ik van Duitsland kwam, heb ik maar alles
weer mooi weggestopt.
Een volgende controle... Claudia kon vlot passeren. Mij hielden ze
natuurlijk tegen. Een trekrugzak in een soort beschermzak is voor
Brazilianen iets te verdacht. "Wat zit daarin?" "Kleren" "Nee, wat zit
daarin??" "Euh ja kleren enzo, kijk in die rugzak". "Ah, en wat zit dan
in die rugzak???" Uiteindelijk na veel gedoe mocht ik ook verderlopen,
maar via een andere weg dan Claudia. Ik probeerde met handen en voeten
uit te leggen dat ik absoluut langs dezelfde weg moest dan Claudia, want
ik had 2 valiezen bij van haar... Nee dat mocht niet. Ik heb aan de
uitgang nog heel lang moeten wachten op Claudia. Ik hoopte zo dat ik ze
mij ging vinden, wat moest ik met 2 valiezen vol met boeken en
winterkleren??
Dan na vele uren ben ik eindelijk aangekomen in Cochabamba. Ik kreeg het
even moeilijk aan de douane. Het deed me zo terugdenken aan de douane
aan de grens met Peru, waarbij ik al wenend probeerde uit te leggen
waarom ik zo snel mogelijk naar België moest en niet terug kon naar La
Paz voor een stomme stempel. Dit is iets dat ik me liever niet meer
herinner, maar een gezicht van een Boliviaan, misschien wel van elke
Boliviaan in legerpak, want ze lijken teveel op elkaar, doet me er
vanzelf elke keer aan terugdenken.
Ik zal het nog wel enkele keren moeilijk hebben, ongetwijfeld, toch voelt het ook wel goed om terug te zijn.
In de taxi kreeg ik opnieuw een krop in de keel. Was het het drukke
verkeer, de geuren van de eetkraampjes, de gepumpte auto's met verlichte
plakken, de herkenbare gebouwen en straten... of was het Angie van de
Rolling Stones, knallend door de boxen van de taxi, of een mix van die
twee samen en dan nog eens vermoeidheid erbij, ik weet het niet, maar ik
kon toch even niet meer ophouden met wenen. Het was te emotioneel, ook
om mijn appartement en de dueña en haar dochter Isabel terug te zien. Ze
waren wel heel blij eigenlijk, heel enthousiast om me te zien. De dueña
kwam afgelopen met perziken en zo'n absoluut niet te drinken drankje.
Ze waren zo blij, ik ben bijna familie, zeiden ze. Daarom krijg ik nu
plots 100 dollar korting op mijn appartement :) en alles inbegrepen. In
ruil moest ik natuurlijk nog een klein uurtje wachten, want oh ja, het
bed moest nog opgemaakt worden en gordijnen, oei ja gordijnen... oh ja
en wil je ook graag borden en bestek?
Maar na 30 uur kon dit uurtje er gerust nog bij. En nu zit ik hier, een
dag later, nog altijd een beetje moe en met hoofdpijn door de hoogte...
maar echt blij dat ik terugben.
Het is raar, geen echte cultuurschock meer, maar sommige dingen wennen
nooit. De straatkinderen die aan de kant van de grote baan "America" in
het gras liggen, dit went nooit en is misschien wel nog confronterender
dan de vorige keer. Omdat echt niets veranderd is na twee jaar. Of..
misschien toch iets, in de supermarkt kan je een ecologische zak
krijgen. Geen enkele Boliviaan die dat koopt of daarmee rondloopt, maar
als ecologische Europeaan zal ik maar het goede voorbeeld geven. :)
Morgen mijn eerste dag in Proyecto Horizonte. Jullie horen nog van mij... tot later!
07-07-2014, 22:50 geschreven door Anneleen 
|
|
|
|
|
| 27-07-2012 |
|
Hey iedereen!!!!
Sorry voor mijn zo late berichtje... Vorige week ben ik op zoek gegaan naar een appartement. Nu heb ik er eindelijk 1 gevonden, maar zonder internet.. Dus voorlopig kan ik even niet verder schrijven aan de blog (of ik moet hier een heel tijdje in het internetcafe zitten), maar ik hou jullie wel op de hoogte :)
Ik begin mij hier meer en meer thuis te voelen, ken ook gelukkig al enkele mensen die me helpen met vanalles en nog wat.., zoeken naar appartement, met dekens sleuren voor mijn bed, enzovoort. Gelukkig maar, zonder hen zou het toch een stuk moeilijker zijn denk ik. Dus ondanks het feit dat ik hier elke dag wel wat tegenkom (vandaag eerste dag in appartement en al mijn sleutel kwijt bv.) kennen sommige mensen me al een beetje en zeggen me op voorhand: daar is een winkel waar je sleutels kan laten bijmaken, voor het geval...
Binnenkort zal ik ook enkele foto´s op de blog zetten... Die zullen nog veeel meer kunnen vertellen dan ikzelf!
Dikke zoen, tot later!
Anneleen
27-07-2012, 02:08 geschreven door Anneleen
|
|
|
|
|
| 13-07-2012 |
|
Dag lieve vrienden en familie,
Mijn eerste week zit erop. Na 7 dagen ben ik het eindelijk al een beetje gewoon en kan ik jullie al wat vertellen :). Bolivië is een prachtig land! Toch vanuit het vliegtuig en van horen zeggen, want voorlopig ben ik nog niet uit Cochabamba geraakt. Cochabamba ligt in een vallei (2500m) met overal hoge bergen rondom, het lijkt wel onmogelijk om uit de stad te geraken op eerste zicht... Het is winter, mensen lopen met mutsen en dikke jassen aan en klagen over het weer. "Het is veel kouder dan andere jaren!!" Om die reden hebben ze de wintervakantie dan ook maar met enkele weekjes verlengd... "dat kan toch niet zijn dat de kindjes in de kou moeten lopen." Voor de duidelijkheid: 'snachts kan het wel eens 10 graden worden, overdag lekker 25 graden. Regenen doet het nooit, en er is meestal geen wolkje te bespeuren. Ik heb hen eens voorgesteld om naar België te komen...
Ik verblijf nog steeds bij mijn vriendin, iets buiten de stad, net een klein dorp. Het is een heel eindje van mijn stageplaats (2 taxitrufi's en 1 microbus, als ik me niet vergis van bus anders zijn het er meer) maar het is wel leuk om een familie te hebben... Er zijn appartementjes in de stad, maar voorlopig ben ik nog niet op zoek gegaan.
Zoals ik al zei, mijn stageplaats is een eindje van waar ik woon. De meeste Bolivianen kennen de plaats niet waar ik werk. Het is één van de armste buitenwijken van Cochabamba in het zuiden, gelegen in de bergen. De mensen zijn arm, introvert, maar vriendelijk.
Deze week heb ik nog niet zoveel moeten werken (de school is vast), enkel met de allerkleinsten. De organisatie is een beetje chaotisch en je moet alles zelf zien te regelen, maar de psycholoog is wel enthousiast dat ik er ben. "Eindelijk iemand die de kindjes kan doen praten!" Er zijn enkele kleutertjes die slechts een paar woorden zeggen... Volgens mij is er meer aan de hand: gehoorstoornis, psychologische problemen? Maar nee, het is de spraak, zegt de psycholoog!
Wonderen kan ik niet verrichten, maar het vertrouwen winnen van die kleintjes was voor deze week al voldoende. Sommige kleutertjes (die wel kunnen praten) roepen van ver "Elena elena" en houden mijn hand vast om nooit meer los te laten. Het doet soms pijn, maar je bent er voor het goede doel, zeker...
In Bolivia is er een tv-programma: 1000 manieren waarop je kan sterven... Typisch Bolivië... Jullie moeten niet ongerust zijn, op dit moment weet ik heel goed wat de regels zijn en wat kan en wat niet... Maar ik kan best geloven dat je hier op alle soorten manieren kan sterven: auto's en bussen die je omver rijden omdat ze van 2 rijstroken 4 maken, rijst met patat en kip aan kraampjes gemengd met massa's uitlaatgassen, taxi's die dan geen tax's blijken te zijn...
Dat is Bolivië, geen regels, geen tijd! En alles spotgoedkoop, vermenigvuldig alles met 10 en je hebt de prijs in België.
Een paar dagen geleden heb ik hier een zwembad gevonden. Toch goed om een beetje in conditie te blijven... en nu ga ik bijna alle dagen, want enkele dagen geleden heb ik er enkele Bolivianen leren kennen. Ze hebben op dit moment vakantie en een beetje tijd om me de stad te tonen. Het zijn rijke (in vergelijking), blanke Bolivianen, maar sympathiek.
Gisteren namen ze me mee naar een welnesscentrum, uiteraard enkel voor de rijke, blanke Bolivianen. 2,8 euro :) ik kom zeker nog eens terug... Een hotstonemassage kost iets van een 4 euro, goed voor na mijn harde werk :). Een beetje decadent misschien (naar Boliviaanse normen), maar dat mag ook wel eens...
Ze waren wel even bezorgd in mij... "Gaat die na de sauna buiten in het zwembad springen?? Het is winter!!!!!!"
Morgen ga ik misschien nog eens naar "la Tirrana", een bar met twee verdiepingen en een paal om naar beneden te slieren als een brandweerman. Origineel zijn ze wel, die Bolivianen. Oh en niet te vergeten een kruisje aan de muur en een maria-beeldje, uiteraard.
Net zoals in de microbus of taxitrufi, altijd een kruisje... Hopelijk helpt het bij een verkeersongeval... maar ik vrees ervoor, want er staan evenveel kruisjes langs de weg. Hoe die chauffeurs kunnen rijden, het blijft me een raadsel. De voorruit... volledig troebel van al het vuil in de stad, van boven tot onder beplakt met smileys en bovenaan nog een soort gehaakt gordijntje met pomponnetjes die hangen te bengelen voor hun neus.
Cochabamba, groot, chaotisch, overweldigend, maar je went er wel aan :).
Ziezo, dit was mijn eerste reisverhaal... Foto's heb ik nog niet... maar komt nog wel.
Vele groetjes en heel veel plezier op de Gentse feesten!!!!!!!
x Anneleeen
13-07-2012, 22:54 geschreven door Anneleen
|
|
|
|
|
|
|
| E-mail mij |
Druk op onderstaande knop om mij te e-mailen.
|
| Gastenboek |
Druk op onderstaande knop om een berichtje achter te laten in mijn gastenboek
|
|
|
|
