Serendipity is de eerste solotentoonstelling van Ann Veronica Janssens in Brussel in ruim een decennium. Ze dompelt de bezoeker onder in klank- en lichtervaringen die hoogst sensitief van aard zijn. Claude Blondeel ging een kijkje nemen in Wiels en kwam helemaal zen een verslag uitbrengen bij Joris. De expo loopt nog tot 5 december.
rock ANTWERPEN - Het Britse rocktrio Muse zette een technisch perfecte rockshow neer. Maar het theater was er te veel aan.
Van onze medewerker
Vijftien minuten in de set en het dak werd al van het Sportpaleis geramd: Matt Bellamy zeeg door de knieën, zijn gitaar heen en weer zwiepend, terwijl hij de korzelige riff van New born' speelde, als Hendrix on acid. Om hem heen kringelde blauwe nevel terwijl groene lasers door de zaal schoten.
Je kan Muse van veel beschuldigen daar komen we straks toe maar niet dat het een stelletje luiaards is. Integendeel: zelden zien we een groep die zich zo uitslooft. De fans beleefden vast de avond van het jaar: dit concert was technisch perfect, met een waanzinnig coole visuele inkleding, een bijzonder goed geluid (niet evident in het Sportpaleis) en drie muzikanten die als squashballen heen en weer stuiterden en zichzelf in de vernieling speelden.
We vergaapten ons aan de fenomenale videoschermen: reusachtige rechthoekige torens die werden opgedeeld in tien schermen. Tijdens Uprising' leken het wel de grimmige zwart-witgebouwen uit Fritz Langs Metropolis, zeker toen een filmpje werd geprojecteerd van gezichtsloze mensen die als robots een trap opgleden en er weer afdonderden. Toen Resistance' de zaal ingierde, kregen we gestileerde sciencefiction-achtige lichtexperimenten te zien, als in een oude Spielbergkaskraker. Tienermeisjes krijsten alsof Tokio Hotel voor hun neus stond en stoere rockbonken gilden als een jonkvrouw in nood. Tja, Muse doet rare dingen met een mens.
Het triootje Starlight', Plug in baby' en Time is running out' verzekerde een van de meest explosieve concertervaringen van het jaar. Bellamy martelde zijn gitaar als nooit tevoren, Dominic Howard dacht drie songs lang dat hij bij Van Halen speelde en de anders zo timide bassist Christopher Wolstenholme verkocht zijn microfoon enthousiast een paar kopstoten. Supermassive black hole', een van hun origineelste singles, klonk als een tank die door een muur knalt. Stockholm syndrome' eerde heavy metal, Knights of Cydonia' deed hetzelfde met spaghettiwestern-soundtracks. En toegegeven, de nieuwe single Undisclosed desires' (met Bellamy op keytar) stond met zijn Timbaland-achtige beats keurig haaks op de rocktracks, en die frisse wind kwam net op tijd.
Is Muse dan een onaantastbare superrockgroep waarop niets aan te merken valt? Wat dacht u? We kregen de kriebels van de groteske progrockkarikatuur waarmee Muse tegenwoordig koketteert. Die kwalijke evolutie zette zich in bij de vorige, overroepen plaat Black holes & revelations en piekte met het lachwekkend theatrale The resistance. Je kon alleen hopen dat Muse een loopje nam met het publiek toen de Queen-pastiche United States of Eurasia' weerklonk, een misbaksel waarin de harmoniezang kon wedijveren met Queens verschrikkelijke Scaramouche, can you do the Fandango'. Of dat Bellamy en co. niet meer bijkwamen toen Guiding light' over zijn eigen pompeuze drama struikelde en met zijn bonkende ritme een parodie vormde op OMD's Maid of Orleans'. Komaan heren, zeg alsjeblieft dat het allemaal om te lachen was!
Muse is op een punt gekomen in zijn carrière waarop de groep zich bijna alles kan permitteren. Een navelstaarderige rocksymfonie waarin Bellamy's cartooneske kijk op het wereldkapitalisme en zijn obsessie voor overheidssamenzweringen de pan uitrijzen? De fans slikken het wel! Goed, we hopen dat die fratsen tongue in cheek' blijven zodat Muse de egotrip van zich kan afschudden en snel kan herbronnen.
Bellamy mag van ons ten alle tijde Tom Morello-achtige piepende gitaarsolo's door onze trommelvliezen blazen, maar laat hem alsjeblieft uit de buurt van Yes, Wagner en Ravels bolero blijven. Trop is ontegensprekelijk te veel.
Gezien in het Sportpaleis, Antwerpen, 2 november Voor abonnees
Mijn menig over deze recensie:
Ik vind dat die piano juist in het concept van Muse past. In veel nummers word hij dan ook gebruikt, zoals feeling good, butterflies and hurricanes,... Dus ik snap dan ook niet echt zo goed waarom dat dit juist een punt van kritiek is. De piano past in het plaatsje, dat is juist muse, rock met klassieke invloeden, alternatieve rock zoals men het ook kan beschrijven. De show was een onderdeel van het spectakel. Als fan ben ik misschien niet helemaal objectief, maar toch ben ik het op verschillende punten niet eens met de schrijfster van het artikel.
Ik ben dus Andries Van Schuerbeek en ben 16 jaar. Ik heb een Blog gemaakt voor het vak esthetica om mijn culturele activiteiten te delen met andere mensen.Het betreft concerten en tentoonstellingen die ik heb bijgewoond en bezocht.
Een zalig concert om nooit te vergeten. Het podium was zeer origineel gevonden, en met veel lichteffecten was het ook een fantastisch schouwspel om naar te kijken. Met als laatste nummer Knights of Cydonia zette de groep de zaal nog eens in vuur en vlam. Het publiek zong van het begin tot einde mee, wat een echt kippevel moment oplevert. Het begin creëerde een western sfeer met de mondharmonica. Het concert eindigde met rookwolken. Een prachtige afsluiter van een niet te vergeten concert. Ik zong van begin tot einde mee, en zong nog lang na
Op een woendsag middag, 27 september ging ik samen met Fien en Aline naar Brussel, om de tentoonstelling die leerkracht van esthetica had aangeraden, te gaan bezichtigen. Op het station kwamen we tot een aangename vaststelling, andere vrienden van ons hadden juist hetzelfde idee gehad, dus gingen we met een hele bende naar het Wiels museum te Brussel. We hadden verwacht dat we iets te zien gingen krijgen met lichteffecten, en zo geschiede dan ook. De kunstenares kon met iets heel simpel, bepaalde sferen creëren. Met lichteffecten op een doek bijvoorbeeld, als je er zeer lang bleef naar kijken, kon je iets ontdekken, en iedereen zag iets anders. Dat was best wel fijn. Op de volgende verdieping, had je een ruimte met een roos licht, waar je geen muren of plafond kon onderscheiden. Als je je op de grond legde, was je precies aan het zweven. Dit vond ik best wel origineel gevonden, al waren de hoeken iets te zichtbaar, waardoor je al snel door had dat er zich een muur bevond in de roze schijn. De kunstenares creëerde met lichteffecten, en simpele materialen zoals tv's en zo, zeer leuke vaststellingen. Op dezelfde verdieping bevond er zich ook een een ruimte die helemaal was afgesloten en geïsoleerd. Als je je erin bevond, stierven al de geluiden die je maakte onmiddellijk. Wat wel best raar was, elk geluid dat je maakte reikte niet ver. Op het dak had je dan ook nog een soort van container, die helemaal was gevuld met rook, en die rook wisselde af van kleur (rood, paars, blauw, groen, geel). Als je je erin bevond met meerdere personen zag je bijna niets, je kon de grond niet zien, geen meter voor je. Het was net alsof je een beetje blind was en je zelf je weg moest zoeken. Het was best wel leuk om er verstoppertje in te spelen met meerdere personen, of mensen opeens te doen verschieten. Het was een geslaagde voormiddag die eindigde met nog een gezellige namiddag met Fien en Aline
Op 2 november ging ik naar Muse kijken in het Sportpaleis. Dit was mijn eerste grote concert, dus had ik wel heel wat vragen over hoe het allemaal zou verlopen. Muse is misschien een vrij bekende groep, maar toch zijn er heel wat mensen die de muziek niet kunnen smaken. Ik had hooggespannen verwachtingen, een leefde er dan ook echt naar toe. Ik moet zeggen, dat ik dit concert helemaal te danken heb aan mijn goede vriend Laurens. Het concert zelf vond ik fantastisch. Het boeide van begin tot einde, en ik ontdekte nieuwe liedjes, die ik voor het concert niet kende. Het was een hele belevenis om nooit te vergeten. Muse heeft zijn reputatie van beste live band meer dan waar gemaakt. Het concert was een goeie mengeling van nieuwe en oude hits. Al werd heel de zaal stil bij "feeling good". Zo'n breekbaar lied, da prachtig vertolkt werd. Het was een belevenis om nooit te vergeten, en het is zeker voor herhaling vatbaar. De groep is misschien niet zo interactief met zijn publiek, maar met weinig woorden kregen ze heel de zaal achter zich. Ik heb nog lang nagepraat over het concert, en ben zelfs nog enkele dagen in de Muse-waan geweest!! Maar het mooiste lied van de avond is en blijft toch Feeling good. Ik had nooit gedacht dat ze dat lied zouden spelen, omdat het in mindere maten bekend is, maar het werd prachtig vertolkt. De zanger vroeg op dat moment om met de gsm's in de lucht mee te zwaaien, wat door heel de zaal gedaan werd. Dat was echt een onbeschrijfelijk moment. Mijn laatste dank gaat uit naar Laurens, zijn zus Inne, en Dieter. Ondanks het leeftijdsverschil van een paar jaar, hebben ze me toch een onvergetelijke avond bezorgd. Ook is het dankzij Laurens dat ik ben kunnen gaan. Dank aan hen!!
 "Razz"){kind=icon}
){kind=link}