Zaterdag 29 mei was het het concert van Jonsi in de AB. Ik kende de zanger wel al van zijn groep Sigur Ros, maar echt veel van zijn werk was bij mij nog ongekend, buiten enkele recente singles. Dus, ik wist niet echt wat ik ervan kon verwachten.
Maar, achteraf bekeken was het een wondermooi concert. Hij heeft zo'n breekbare stem, waardoor ik me op sommige momenten op een andere wereld waande. Ook al kende ik niet veel liedjes van hem, het was zo'n innemende muziek zodat hij de zaal onmiddelijk meehad. Op sommige momenten was iedereen zo stil, omdat het zo'n breekbaar moment was. Op liedjes zoals Go do ging de zaal dan weer helemaal in vreugde op en werd er meegedanst. Op de achtergrond werd op bepaalde momenten ook video's afgespeeld, die het geheel compleet maakten. Met kruipende dieren en een nachtelijk landschap vond ik dat dit nog een extra touch gaf aan het concert. Het maakte mijn droomwereldje van op dat moment compleet.
Ik kan stellen dat dankzij dit concert een fan ben geworden van jonsi, dit heb ik dan ook wel een beetje te danken aan mijn broer die mij hier mee naartoe heeft gevraagd. Ik kijk al uit naar het volgende concert op pukkelpop!
recensie uit de Standaard:
Anderhalf uur Jonsi is te lang
CONCERT
maandag 31 mei 2010
De Standaard
Auteur: Sasha Van der Speeten
Jonsi, voor sommigen een tweede Jeff Buckley, voor anderen een stikkende hamster.
BRUSSEL - Jonsi (van Sigur Ros) creëerde in de AB een wonderlijk universum, met liedjes die vooral grote fans bleven bekoren.
Van onze medewerker
'Ik had vanavond graag naar het Eurovisiesongfestival gekeken', zei Jonsi schertsend, in één van zijn zeldzame bindteksten. Leuk, want van een timide kereltje als Jonsi verwacht je zulke geintjes niet.
Zijn show leek in de eerste plaats een lofzang op de natuur, alsook een kniebuiging voor verval en vergankelijkheid. De muzikanten stonden tussen een resem breedbeeldschermen waarop silhouetten van vlinders en insecten door elkaar kringelden. Een filmdoek met afbeeldingen van wouddieren leek in brand te schieten en werd in de loop van een liedje door vlammen verteerd.
Halverwege de show viel het doek achter de band naar beneden en onthulde zo een serre-achtig interieur. Door de ramen zagen we een nachtelijk landschap. Over het glas kropen geanimeerde dieren of dropen dikke regendruppels naar omlaag. Het pièce de résistance was een bulderende sneeuwstorm, in de finale van de show, waar een schreeuwende Jonsi zich door leek te ploegen. Een fantastische versmelting van video en performance.
Maar de IJslandse zanger hield het vooral bij introspectie en melancholie. Bij Sigur Ros is Jonsi's ijle falset een buitenaards element dat prachtig samenvalt met de galmende instrumenten. Solo mat Jonsi zich een veel menselijker, tastbaarder profiel aan. Zijn plaat Go stoeit met kinderlijk optimisme en naïeve verwondering.
Niet dat Jonsi de tristesse schuwde in Brussel. Wanneer de zanger achter de piano kroop en engelachtige ballads zong, kon je een speld horen vallen. Dankzij de spaarzame arrangementen bleek eens te meer dat Jonsi's zangstem een acquired taste is. De liefhebbers zullen Jonsi's etherische falset even beklijvend vinden als die van Jeff Buckley. Maar wij kennen ook mensen die zijn gepiep graag vergelijken met dat van een hamster waar je alle lucht uit knijpt.
Goed beschouwd zong Jonsi erg helder en overtuigend in de AB. Bij momenten klonk zijn stem loepzuiver en erg krachtig. Waar nodig brak zijn falset, om wanhoop te verklanken.
Maar anderhalf uur Jonsi was te lang. Uptempo songs zoals 'Go do' of het frivole 'Boy lilikoi' waaiden als een aangename bries door de zaal. We hadden graag wat meer van die onverwachte, nieuwe invalshoeken gehoord. In de slepende ballades koos Jonsi uit een te beperkt klankenpallet en viel hij terug op steeds weer dezelfde stemtics. Een kortere show met een beetje meer muzikale variatie zou zijn performance minder hermetisch maken en hem wellicht nieuwe fans kunnen opleveren. Hoe meer verwonderde zielen, hoe meer vreugde, toch?
Jonsi, gezien in de AB, Brussel, op 29 mei.
Mening:
Ik kan me wel vinden dat het een aparte stijl is, en dat niet iedereen gewonnen zal zijn door zijn hoge falsettostem. Maar het vergelijken met een hamster vind ik toch wel wat veregaand. Maar iedereen heft natuurlijk zijn eigen stijl. Dat het na een tijd wat begon te vervelen en te lang werd, vind ik ook niet echt kloppen. Ik vond dat er genoeg variatie zat in de show en dat het concept van dat doek dat viel en diertjes die over en weer kropen wel goed gevonden. Dat heb ik nog niet vaak gezien. Ik kan er wel inkomen dat het muziek is voor een bepaalde groep mensen, endat het niet zo'n muziek is voor een brede groep mensen. Maar toch was ik onder de indruk van het concert en was ik blij dat ik er bij was.
Op 21 Januari organiseerde de school een uitstap voor esthetica en godsdienst naar Brussel. s'Ochtens kregen we een rondeleiding van de tochten van hoop door de noordwijk van Brussel. In de nammidag werd er een museumbezoek gepland, enja, een museum naar keuze => het stripmuseum.
Allereerst dacht ik dat ik wat meer ging te weten komen of gespecialiseerde strips, van onbekende buitelandse auteurs. Maar na afloop was ik toch wel wat ontgoocheld. De gids bleef lang stilstaan bij de klassieke strips, zoals suske en wiske, jommeke, kuifje,... Endat vond ik toch wel wat spijtig. Alleen op het einde van de rondleiding werd aandacht besteed aan de meer hoogstaande strips zoals murena, titeuf, thorgal,... Maar toch had ik het gevoel dat ik wat op mijn honger was blijven zitten. Als fervent striplezer had ik toch ook wat uitleg verwacht over Bakeland, Michel Vaillant en de meer hoogstaande strips, wat niet echt het geval was.
Anderzijds was ik wel verbaasd dat België het land van de striptekenaars is zoals Merho, Willy Vandersteen, Franquin, Jef Nys en nog vele andere. Wat dus betekent dat we op dat vlak toch wel een status hebben verworven in de striphistoriek. Ook ben ik te weten gekomen dat Wallonië het gebied is waar vele striptekenaars van vandaan komen. Endat striptekenaars onder elkaar zeer gastvrij zijn.
Het was dus weer eens een gezellig dagje in Brussel wezen, met in de nammidag een lunchpauze in een goed Italiaans restaurant. Enerzijds was het wel wat saai en teleurstellend, maar anderzijds ben ik veel te weten gekomen en heb ik me toch nog goed geamuseerd.
Serendipity is de eerste solotentoonstelling van Ann Veronica Janssens in Brussel in ruim een decennium. Ze dompelt de bezoeker onder in klank- en lichtervaringen die hoogst sensitief van aard zijn. Claude Blondeel ging een kijkje nemen in Wiels en kwam helemaal zen een verslag uitbrengen bij Joris. De expo loopt nog tot 5 december.
rock ANTWERPEN - Het Britse rocktrio Muse zette een technisch perfecte rockshow neer. Maar het theater was er te veel aan.
Van onze medewerker
Vijftien minuten in de set en het dak werd al van het Sportpaleis geramd: Matt Bellamy zeeg door de knieën, zijn gitaar heen en weer zwiepend, terwijl hij de korzelige riff van New born' speelde, als Hendrix on acid. Om hem heen kringelde blauwe nevel terwijl groene lasers door de zaal schoten.
Je kan Muse van veel beschuldigen daar komen we straks toe maar niet dat het een stelletje luiaards is. Integendeel: zelden zien we een groep die zich zo uitslooft. De fans beleefden vast de avond van het jaar: dit concert was technisch perfect, met een waanzinnig coole visuele inkleding, een bijzonder goed geluid (niet evident in het Sportpaleis) en drie muzikanten die als squashballen heen en weer stuiterden en zichzelf in de vernieling speelden.
We vergaapten ons aan de fenomenale videoschermen: reusachtige rechthoekige torens die werden opgedeeld in tien schermen. Tijdens Uprising' leken het wel de grimmige zwart-witgebouwen uit Fritz Langs Metropolis, zeker toen een filmpje werd geprojecteerd van gezichtsloze mensen die als robots een trap opgleden en er weer afdonderden. Toen Resistance' de zaal ingierde, kregen we gestileerde sciencefiction-achtige lichtexperimenten te zien, als in een oude Spielbergkaskraker. Tienermeisjes krijsten alsof Tokio Hotel voor hun neus stond en stoere rockbonken gilden als een jonkvrouw in nood. Tja, Muse doet rare dingen met een mens.
Het triootje Starlight', Plug in baby' en Time is running out' verzekerde een van de meest explosieve concertervaringen van het jaar. Bellamy martelde zijn gitaar als nooit tevoren, Dominic Howard dacht drie songs lang dat hij bij Van Halen speelde en de anders zo timide bassist Christopher Wolstenholme verkocht zijn microfoon enthousiast een paar kopstoten. Supermassive black hole', een van hun origineelste singles, klonk als een tank die door een muur knalt. Stockholm syndrome' eerde heavy metal, Knights of Cydonia' deed hetzelfde met spaghettiwestern-soundtracks. En toegegeven, de nieuwe single Undisclosed desires' (met Bellamy op keytar) stond met zijn Timbaland-achtige beats keurig haaks op de rocktracks, en die frisse wind kwam net op tijd.
Is Muse dan een onaantastbare superrockgroep waarop niets aan te merken valt? Wat dacht u? We kregen de kriebels van de groteske progrockkarikatuur waarmee Muse tegenwoordig koketteert. Die kwalijke evolutie zette zich in bij de vorige, overroepen plaat Black holes & revelations en piekte met het lachwekkend theatrale The resistance. Je kon alleen hopen dat Muse een loopje nam met het publiek toen de Queen-pastiche United States of Eurasia' weerklonk, een misbaksel waarin de harmoniezang kon wedijveren met Queens verschrikkelijke Scaramouche, can you do the Fandango'. Of dat Bellamy en co. niet meer bijkwamen toen Guiding light' over zijn eigen pompeuze drama struikelde en met zijn bonkende ritme een parodie vormde op OMD's Maid of Orleans'. Komaan heren, zeg alsjeblieft dat het allemaal om te lachen was!
Muse is op een punt gekomen in zijn carrière waarop de groep zich bijna alles kan permitteren. Een navelstaarderige rocksymfonie waarin Bellamy's cartooneske kijk op het wereldkapitalisme en zijn obsessie voor overheidssamenzweringen de pan uitrijzen? De fans slikken het wel! Goed, we hopen dat die fratsen tongue in cheek' blijven zodat Muse de egotrip van zich kan afschudden en snel kan herbronnen.
Bellamy mag van ons ten alle tijde Tom Morello-achtige piepende gitaarsolo's door onze trommelvliezen blazen, maar laat hem alsjeblieft uit de buurt van Yes, Wagner en Ravels bolero blijven. Trop is ontegensprekelijk te veel.
Gezien in het Sportpaleis, Antwerpen, 2 november Voor abonnees
Mijn menig over deze recensie:
Ik vind dat die piano juist in het concept van Muse past. In veel nummers word hij dan ook gebruikt, zoals feeling good, butterflies and hurricanes,... Dus ik snap dan ook niet echt zo goed waarom dat dit juist een punt van kritiek is. De piano past in het plaatsje, dat is juist muse, rock met klassieke invloeden, alternatieve rock zoals men het ook kan beschrijven. De show was een onderdeel van het spectakel. Als fan ben ik misschien niet helemaal objectief, maar toch ben ik het op verschillende punten niet eens met de schrijfster van het artikel.
Ik ben dus Andries Van Schuerbeek en ben 16 jaar. Ik heb een Blog gemaakt voor het vak esthetica om mijn culturele activiteiten te delen met andere mensen.Het betreft concerten en tentoonstellingen die ik heb bijgewoond en bezocht.
Een zalig concert om nooit te vergeten. Het podium was zeer origineel gevonden, en met veel lichteffecten was het ook een fantastisch schouwspel om naar te kijken. Met als laatste nummer Knights of Cydonia zette de groep de zaal nog eens in vuur en vlam. Het publiek zong van het begin tot einde mee, wat een echt kippevel moment oplevert. Het begin creëerde een western sfeer met de mondharmonica. Het concert eindigde met rookwolken. Een prachtige afsluiter van een niet te vergeten concert. Ik zong van begin tot einde mee, en zong nog lang na
Op een woendsag middag, 27 september ging ik samen met Fien en Aline naar Brussel, om de tentoonstelling die leerkracht van esthetica had aangeraden, te gaan bezichtigen. Op het station kwamen we tot een aangename vaststelling, andere vrienden van ons hadden juist hetzelfde idee gehad, dus gingen we met een hele bende naar het Wiels museum te Brussel. We hadden verwacht dat we iets te zien gingen krijgen met lichteffecten, en zo geschiede dan ook. De kunstenares kon met iets heel simpel, bepaalde sferen creëren. Met lichteffecten op een doek bijvoorbeeld, als je er zeer lang bleef naar kijken, kon je iets ontdekken, en iedereen zag iets anders. Dat was best wel fijn. Op de volgende verdieping, had je een ruimte met een roos licht, waar je geen muren of plafond kon onderscheiden. Als je je op de grond legde, was je precies aan het zweven. Dit vond ik best wel origineel gevonden, al waren de hoeken iets te zichtbaar, waardoor je al snel door had dat er zich een muur bevond in de roze schijn. De kunstenares creëerde met lichteffecten, en simpele materialen zoals tv's en zo, zeer leuke vaststellingen. Op dezelfde verdieping bevond er zich ook een een ruimte die helemaal was afgesloten en geïsoleerd. Als je je erin bevond, stierven al de geluiden die je maakte onmiddellijk. Wat wel best raar was, elk geluid dat je maakte reikte niet ver. Op het dak had je dan ook nog een soort van container, die helemaal was gevuld met rook, en die rook wisselde af van kleur (rood, paars, blauw, groen, geel). Als je je erin bevond met meerdere personen zag je bijna niets, je kon de grond niet zien, geen meter voor je. Het was net alsof je een beetje blind was en je zelf je weg moest zoeken. Het was best wel leuk om er verstoppertje in te spelen met meerdere personen, of mensen opeens te doen verschieten. Het was een geslaagde voormiddag die eindigde met nog een gezellige namiddag met Fien en Aline
Op 2 november ging ik naar Muse kijken in het Sportpaleis. Dit was mijn eerste grote concert, dus had ik wel heel wat vragen over hoe het allemaal zou verlopen. Muse is misschien een vrij bekende groep, maar toch zijn er heel wat mensen die de muziek niet kunnen smaken. Ik had hooggespannen verwachtingen, een leefde er dan ook echt naar toe. Ik moet zeggen, dat ik dit concert helemaal te danken heb aan mijn goede vriend Laurens. Het concert zelf vond ik fantastisch. Het boeide van begin tot einde, en ik ontdekte nieuwe liedjes, die ik voor het concert niet kende. Het was een hele belevenis om nooit te vergeten. Muse heeft zijn reputatie van beste live band meer dan waar gemaakt. Het concert was een goeie mengeling van nieuwe en oude hits. Al werd heel de zaal stil bij "feeling good". Zo'n breekbaar lied, da prachtig vertolkt werd. Het was een belevenis om nooit te vergeten, en het is zeker voor herhaling vatbaar. De groep is misschien niet zo interactief met zijn publiek, maar met weinig woorden kregen ze heel de zaal achter zich. Ik heb nog lang nagepraat over het concert, en ben zelfs nog enkele dagen in de Muse-waan geweest!! Maar het mooiste lied van de avond is en blijft toch Feeling good. Ik had nooit gedacht dat ze dat lied zouden spelen, omdat het in mindere maten bekend is, maar het werd prachtig vertolkt. De zanger vroeg op dat moment om met de gsm's in de lucht mee te zwaaien, wat door heel de zaal gedaan werd. Dat was echt een onbeschrijfelijk moment. Mijn laatste dank gaat uit naar Laurens, zijn zus Inne, en Dieter. Ondanks het leeftijdsverschil van een paar jaar, hebben ze me toch een onvergetelijke avond bezorgd. Ook is het dankzij Laurens dat ik ben kunnen gaan. Dank aan hen!!
 "Razz"){kind=icon}
){kind=link}