Ik ben mannaerts andrea, en gebruik soms ook wel de schuilnaam gevoelige schrijfster.
Ik ben een vrouw en woon in mol (belgie) en mijn beroep is huisvrouw.
Ik ben geboren op 23/05/1955 en ben nu dus 70 jaar jong.
Mijn hobby's zijn: gedichten schrijven , bloemschikken.
vandaag ben ik weer heel moe , zo zinloos en triest verlopen de dagen alles is hier zo leeg en nergens voel ik me thuis ook al komen mijn kinderen al eens langs en mijn man , het geeft me weinig hoop de dagen zijn hier allen gelijk en duren eindeloos lang verbitterd voel ik me zo zonder ons meisje niet in staat eens te lachen en eventjes hen allen te vergeten waar ik zo voor leef is stilte , altijd rust , liefst alleen maar toch ook bij hen die ik liefheb , een beetje toch soms eventjes maar zal er ooit wel een tijd komen dat ik weer het zonlicht zal bekijken en hand in hand weer gaan wandelen of zal ik altijd in deze stilte leven
waarom heb je nooit tegen mij gezegd dat je zomaar weg zou gaan dat je er opeens niet meer zou zijn je was zo lief een perfecte , eerlijke vader , alles wat je deed was voor mama en mij wanneer je in de ochtend in je tuin ging wandelen of de bloemen weer eens toesprak was je altijd even gelukkig je was een vriend en ieder gesprek tussen ons bleef me vaak bij hoe vaak dacht ik eraan om je een goedemorgen te wensen en je pantoffels klaar te zetten ik ging om je krant en je dagelijkse tas koffie maar nu is het gevoel dat ik je mis zeer zwaar ook mama die nu alles voor jou doet daarboven mis ik erg papa , beloof me zorg goed voor mama en ons meisje ook voor je achterkleinkind , tony en jullie dochter beloof het me lieve papa ik hou veel van je
je kwam thuis op een morgen , het was nog vrij vroeg een zucht kwam over je lippen en je zag er moe uit zo stil niet gelijk de andere dagen maar anders op je kamer lag je wat te slapen , je voelde je niet goed zei je de dokter kwam op bezoek en sprak , je gaat naar het ziekenhuis voor onderzoek de volgende dagen deed men verschillende onderzoeken en de uitslag was heel zwaar maar ondanks dat je het wist bleef je zo een sterke , moedige vrouw steeds wist je ons op te vrolijken en je gaf steeds het beste van jezelf onze trots was jij , ondanks dat je steeds meer in het ziekenhuis verbleef , was je het zonnetje in huis ook toen je in een rolstoel kwam te zitten bleef je sterk je was een voorbeeld voor zovelen , een meisje met een gouden hart je begon te schrijven en ieder woord bleef bewaard in jouw boekjes maar ook jij leerde met pijn te leven , een niet altijd even gelukkig leven ons meisje , onze engel
