Het eerst bewijs voor het gebruik van zeep is bijna vijfduizend jaar oud en stamt uit Babylon.
Een cilinder van klei uit 2800 v.c. bleek een zeepachtige substantie te bevatten, en ook werd een Babylonisch kleitablet van 2200 v.c. gevonden waar een zeepformule op staat beschreven.
Ook de Oude Egyptenaren gebruikten regelmatig zeep, waarbij oliën van zowel dierlijke als plantaardige afkomst waren. Romeinse plattelandsvrouwen zouden de reinigende werking van zeep bij toeval ontdekt hebben.
De klei van de oevers van de rivier de Tiber bleek te helpen bij het schoonmaken van hun was, doordat het vermengd was met dierlijk vet en as.
Dit was afkomstig van de tempel van de berg Sapo, een naam die in veel talen terugkomt in het woord voor zeep.
Zeep werd tot de tweede wereldoorlog veel als schoonmaakmiddel gebruikt, maar gedurende de tweede helft van de twintigste eeuw is zeep bijna geheel verdrongen door andere detergenten.
