Gedaan Yellowstone, op naar Grand Teton.

Opweg naar Grand Teton deden we als laatste in Yellowstone, het West Thumb Bassin.

Daar waren we gisteren niet meer toe gekomen.  En is het nu omdat we al zoveel moois hebben gezien??? Maar het kon ons niet meer echt imponeren.  Er waren nog wel een aantal mooie poolen, maar er was precies weinig thermische activiteit : de bronnen brubbelden niet meer, de modderpoelen lagen droog, de geisers lieten amper wat stoom.  Misschien is het hier eventjes minder activiteit??

Dan naar Grand Teton : dit park ligt nagenoeg tegen de zuidgrens van Yellowstone dus anderhalf uur later waren we er al (en dan nog omdat er een half uur vertraging was door werken).

Spijtig genoeg liet het weer ons deze keer in de steek.

Grand Teton is een heel mooi park om te fotograferen maar vooral in de ochtend als er zon staat op de bergen.  De zon was echter niet te zien tussen al die donkere wolken.  Langs het visitorcenter gegaan en daar kregen we een heel goede uitleg wat er allemaal te zien was.  Dan maar s’middags iets eten.  Dit is de eerste keer dat we niet picknicken maar het was redelijk koud en we hoopten dat het ondertussen zou opklaren. 

Niets minder waar, want we kregen zo direct nog een kleine regenbui.  Maar deze regenbui bracht wel verlichting want ineens klaarde het op zodat we toch nog een kleine wandeling (6 tal km.) gingen doen naar een klein meertje ( Taggart Lake ).  Was een mooie wandeling, onderweg speurden we naar wild maar nee hoor niets te zien.  Nochtans sporen genoeg.  Maar echt gerust was ik er ook niet op, je moest maar eens alleen daar op wandel zijn en een beer tegenkomen.

We hadden trouwens onderweg enkele wandelaars gezien die berenspray bij zich hadden.

Toen was het al rond vijven dus tijd om in te checken in Colter Bay Village. 

Op onze terugweg zagen we aan een brug aan Moose Junction een hele file auto’s : dit kan slechts één ding betekenen ; er is iets te zien.  We hoopten niet op bisons, want die hebben we in Yellowstone al genoeg gezien ; nee hoor het waren twee elanden.  Echt imponerende beesten : de ene stond wel met zijn achterwerk naar ons en bewoog niet maar de andere eerst liggend op de grond, toen rechtstaand en deze keek ons wel regelmatig aan.  Mooie plaatjes.

Onze cabin was gelukkig wel beter verzorgd dan de vorige, alleen het bed is een beetje kort voor Patrick.  We zullen wel een oplossing zoeken.

Bij de incheckbalie was er wel internet beschikbaar, dus daarvan gebruik gemaakt om enkele mails te sturen.

De dag begint slecht.  We horen de regen op onze cabine druppelen. 

Verdorie, we hebben juist zonnig weer nodig om de mooie uitzichten te kunnen fotograferen.

Ontbijten, en stilletjes aan begon het zonnetje door te breken.  Dus niet gewacht, en op weg naar de mooie uitzichtpunten.

HET fotoplaatje van Grand Teton is Shwabacher Landing.  Een plaats waar je de Tetons weerspiegeld kunt zien in het voorliggende water.  De Tetons mooi in de zon, maar er was nogal veel wind dus je kon de weerspiegeling niet echt goed zien.  Toch wel mooie foto’s.

Hier kwamen we een koppel tegen die zeiden dat gisteren avond hier volop bevers aan het werk waren.  Dus zouden we s’avonds terugkomen in de hoop deze te zien.

De voormiddag hebben we dan volop gespendeerd met het fotograferen van allerlei uitzichtpunten, soms met een schuur of een kapel op de voorgrond en dan steeds de bergen op de achtergrond.

Namiddag gingen we naar Jenny Lake.  Hier zouden we de overzetboot nemen, een wandeling maken naar Hidden Falls en Observation Point.  Hidden Falls viel wat tegen, wellicht zijn we al verwend door al die andere watervallen die we hebben gezien.  Observation Point gaf zoals de naam het zegt, een overzicht op het meer.  We liepen nog een tijdje de Canyon in, maar ja, uiteindelijk langs dezelfde weg terug.  In plaats van de overzet terug te nemen, gingen we rond Jenny Lake ,ongeveer 3,5 km.  We waren nog wat vroeg , dus nog een 3 km langer langs een meertje ( Moose pond )

Ook hier weer, talrijke sporen van dieren die wellicht hun dorst komen lessen aan het meer maar die zich nu niet lieten zien.

Stilletjes aan werd de lucht steeds dreigender en ja, daar waren de eerste buien.  Maar vluchten in het nieuwe visitorcenter aan Moose junction.  Heel mooi gemaakt met alle mogelijke info.  Dan toch maar terug naar de plaats Shwabacher Landing om de bevers te zien.  Zouden we het wel halen?? Want alhoewel de regen was gestopt, werd opnieuw de lucht steeds dreigender.

Ter plaatse aangekomen, zagen we daar nog een trouwkoppel foto’s nemen.  Die hadden niet echt geluk met het weer voor hun foto’s.  Dus verder naar de plek, en ja we zagen in de verte een tweetal bevers maar deze doken al vlug terug onder. (met een enorme splash).  En de regen….

Die goot ineens met bakken naar beneden.  Wat schuilen onder de bomen want we hoopten toch die bevers nog eens te zien.  Uiteindelijk liet er eentje zich terug zien, en die zwom warempel echt naar ons toe.  Dus we konden hem eventjes van heel dichtbij bewonderen.  Hij was wel niet aan het werken, enkel aan het zwemmen. En opnieuw, grote splash, en weg was hij.

We besloten maar niet meer te blijven kijken, want ze lieten zich niet meer zien, en wachten even tot de regen een beetje minder was om naar de auto te lopen.  Pfffff, ik voel dat ik al niet meer getraind ben, want dat ging niet zo goed.

Dat was de dag van vandaag. De Tetons zijn echt wel mooi en fotogeniek, maar je moet wel mooi weer hebben natuurlijk.

Vandaag opnieuw een rijdag.  We moeten terug naar het zuiden.  Nog maar eens proberen om een beer te zien te krijgen dus opnieuw vroeg opstaan en om 7 u. rijden we weg om nog even de Signal Mountain road mee te pikken. Men zou daar kans hebben om beren te zien.

Maar weer van hetzelfde liedje, geen beren te zien.  Ik denk dat je heel veel geluk moet hebben om dit te kunnen spotten.

Eerst was de omgeving nog mooi maar daarna rijden, rijden, rijden door een nogal eentonig landschap van Jackson naar Rock Springs.  Wel hebben we meer Amerikaanse Proghorn Antilopen gezien dan tijdens heel de periode Yellowstone-Grand Teton maar spijtig genoeg kunnen we hier niet zomaar langs de weg stoppen.

We hebben vandaag het slechtste weer van heel onze reis, heel de voormiddag kwam de temperatuur nauwelijks boven de 12°.  S’ middags gegeten bij Taco Bell in Rock Springs, één van die fastfood ketens.  Patrick vond het nog wel kunnen maar voor mezelf, moest dit bestaan in België, ik zou er nooit binnengaan.

Stilaan begon het wat op te klaren en kwamen we dichter bij ons logement.  Het zou daar mooi zijn maar op een kwartier ervandaan was het nog altijd dat ééntonige landschap. Eerst nog de dam van Flaming Gorge  passeren en ja het landschap veranderde weer, het werd weer steeds mooier met bossen en bergen.  Inchecken in een heel ruime cabin, uitzonderlijk mooi aan een meer gelegen ( Red Canyon Lodge ) echt een aanrader.

Omdat het zo zonnig was geworden, toch maar naar de viewpoints gaan kijken.  Wat was het hier mooi.  Patrick vroeg me gisteren was het mooiste was dat ik al had gezien, en ik denk nu dat ik deze omgeving moet zeggen.  Bovendien is er hier geen volk (slechts een drietal andere auto’s gezien) en dat is een verlichting na de drukte in Yellowstone, en dan (een beetje minder) in Grand Teton.

Herten zien we hier ook à volonte, zelfs opnieuw vlak bij onze hut, wellicht ook omdat er zo weinig toeristen zijn.

Straks eten, en nog een avondwandeling langs het meer, het is hier gewoon te mooi !!!!

Met spijt in het hart vertrokken we bij Red Canyon Lodge bij de Flaming George, zeker met de bedoeling er weer te keren.

Over de voormiddag kan niet veel gezegd, opnieuw was het vooral rijden.  Maar zoals zo dikwijls in Amerika, valt dit eigenlijk wel mee.

De natuur veranderde gaande weg van vooral groen, bossen naar meer woestijnachtige gebieden naar de rode rotsen rond Moab.

Reeds om 13 u. waren we bij onze eerste bestemming Fisher Towers : een mooie rotspartij waar we een wandeling van ongeveer 3 uur zouden doen .  We blijken toch nog wel over enige conditie te beschikken want we deden 1u06min naar boven en 1u02min naar beneden.

Het was een toffe wandeling vooral stijgend op de heenweg (340 m. hoogteverschil) en via dezelfde weg terug.  Het uitzicht was eigenlijk vooral op de rotspartijen van Fisher Towers en op het einde een uitzicht over de vallei met daar doorlopend de Colorado Rivier. Een aanrader deze wandeling.

Na de wandeling, een nieuw droog T shirt, en langs het visitor center in Arches National Park om de Fiery Furnace wandeling met ranger te reserveren voor één van de volgende dagen.  Spijtig, alles volzet, dan zullen we het maar op ons eentje proberen maar er werd wel gewaarschuwd : “Opletten, want je kan er vlug verloren lopen”.  Wie weet lukt het ons, twee oriënteerders, toch de weg terug uit het doolhof te vinden. (Wordt vervolgd) Indien je niets meer van ons hoort dan lopen we er waarschijnlijk nog altijd rond.

Dan naar ons logement : dit keer opnieuw een bed and breakfast ( Mayors House B&B ).  En eigenlijk al deze logementen vallen super goed mee.  Dit keer een ruim huis, beheerd door twee mannen, klein zwembad in de tuin, en een jacuzzi dat we vandaag al hebben getest, maar dat we morgen of overmorgen zeker bij avond zullen gebruiken.

Morgen allicht naar Canyonlands National park dat we vorig jaar hebben over geslagen wegens gebrek aan tijd toen.

Na een heerlijk ontbijt : Brusselse wafels met aardbeien, en een beetje roerei, + 2 kleine hamburgers (heb ik wijselijk laten liggen) konden we weer op weg.

Eerst een wandeling naar Corona Arch : ongeveer 4 km heen en terug.  Gelegen buiten het park van Arches, dat wil zeggen veel minder volk.  Toch wel één van de mooiere Arches = een soort overspanning in een  rotswand en echt wel enorm groot.  Daarna gingen we de rest van de dag spenderen in Canyonlands.

Canyonlands kan je het best omschrijven als een plateau met negatief relief gevormd door o.a. de Green River en de Colorado River die trouwens in Canyonlands samen komen. Het  plateau wordt doorspekt met afgronden van honderden meters voornamelijk geproduceerd door de twee grote rivieren.

Ik vond het wel spectaculair, maar niet echt mooi.  En eigenlijk mooier van beneden dan van boven gezien.

We hebben ze wel beiden gezien, want we zijn Canyonlands binnen gereden via een dirtroad, de Potasch road ( op sommige plaatsen toch wel zeer rotsachtig )  die dan overgaat in de Schafertrail.  De Potashroad situeert zich vooral onder in de canyons terwijl we via de Schafertrail = bekend om zijn switchbacks naast steile afgronden naar boven zijn gereden.

Vaak heb ik moeten wegkijken of mijn hoedje voor mijn gezicht houden. Ik ben verrast dat je zo hard kan zweten zonder iets te doen.

Uiteindelijk dan toch bovengeraakt.  En konden we ons even ontspannen bij de picknick.

Daarna moesten we nog de verschillende viewpoints bekijken.  = De bovenaanzichten van Canyonlands.  Het ene al mooier dan het andere.  Sommigen konden we pas bereiken na een kleine wandeling, zodat we uiteindelijk aan het einde van de dag toch behoorlijk wat kilometers hadden gedaan.

Onze laatste wandeling voerde ons naar Mesa-Arch.  Dit is vooral mooi doordat je door de Arch het achterliggend landschap mee fotografeert.  Patrick zal zeker een foto van deze laatste op de blog zetten.  Ik vond dit werkelijk heel speciaal.

Daarna terug naar Moab en gegeten bij Eddy M’c Stiffs ( een lekkere biefstuk), nog eens het betere.  Eten in Amerika vind ik best wel moeilijk, en vooral vlees dan.  Soms lekker, maar soms ook niet.  Maar je kan niet altijd pizza of pasta eten. 

Nu nog in de jacuzzi als het donker is, en de dag is voorbij.

Een lekker ontbijt (omelet met groenten en vlees), verse fruitsalade en een muffin (zelf gebakken).

De eerste twee kregen we nog op, het derde kregen we mee voor de picknick.

We gingen voormiddag de Fierny Furnace wandeling doen in Arches.  Dit is een wandeling in een soort doolhof van rotsformaties. Je kan het doen samen met een ranger (maar dit was al volgeboekt) of op je eigen houtje. Je moest wel op voorhand een videofilm bekijken in het visitor center waar je info kreeg over de planten en en struiken waar je zeker niet op mag stappen en waar je verwittigd werd dat je moest oppassen om niet verloren te lopen.

We gingen het dan toch maar op ons eentje proberen.  Het was best een avontuurlijke wandeling, door rotsspleten klimmen, op rotsen lopen.  We probeerden de sporen van de rangerwandeling te volgen, soms lukte het, soms waren we de weg weer kwijt.  Dan maar opnieuw tot waar we laatst de sporen hadden gevonden.  We liepen ons vast op een rots waar we maar niet over geraakten, maar weer terug dan.  Toen kwamen we de groep van de ranger tegen, wisten we dat we min of meer goed zaten.  Uiteindelijk zagen we in de verte de parking terug, en na een rondwandeling van 2 u. en talrijke foto’s verder, vonden we het tijd om het doolhof uit te gaan en verder ons dagprogramma af te werken.

Zeker iets om later als we nog eens in de buurt zijn, te herhalen.

Het volgende was een wandeling naar Landscape Arch = de boog met één van de grootste overspanningen ter wereld.  Hij is nog maar door een relatief klein stuk rots verbonden, en overigens in 1991 is er een stuk afgebroken dus mag het publiek niet tot helemaal dichtbij komen.  Niet zo erg, want de mooiste foto’s zijn zonder mensen.  Ik vraag me wel af hoe lang deze  Arch nog zal blijven bestaan.

Tijd om te picknicken en opnieuw daarna de volgende wandeling.

Ditmaal 3 km heen (en weer terug) door de Negro Bill Canyon, langs een riviertje, dat we regelmatig moesten oversteken, naar een Natural Bridge.  Wat nu juist het verschil is tussen een Arch en Natural Bridge weet ik eigenlijk niet want beiden zijn overspanningen.  De Bridge was wel veel groter en veel robuuster.  Ze ging bijna niet in één keer op de foto.  We hebben dan maar een filmpje gemaakt zodat je kan zien hoe groot dat allemaal is.  Het was wel verschrikkelijk heet tijdens de wandeling, en vooral op de heenweg was er nog veel zon.  Tijdens de terugweg gaf de canyon al wat meer schaduw dus was het een beetje draaglijker.

Eindelijk genoeg gewandeld.  Nu restte ons nog enkel een dirthroad te doen van ongeveer 15 km ( Onion Creek road )

Het speciale hieraan was dat we een twintigtal keer door de rivier moesten rijden (niet heel diep hoor) maar was best plezierig.  Er waren nog wel wat moeilijke stukken langs de afgrond, maar gelukkig was dit telkens niet zo heel lang. 

We gingen nog uit eten in Red Cliff Lodge, bekend om zijn mooie ligging langs (zoals de naam het zegt) de rode rotsen.  Ook best lekker.

Terug aan het logement nog een laatste keer in het bubbelbad onder een sterrenhemel.

Vandaag is het verder reizen richting zuiden.  We moeten nu éénmaal richting Phoenix waar we volgende donderdag het vliegtuig moeten nemen.

Dus vanmorgen na ontbijt afscheid genomen van onze mooie Bed and Breakfast en richting Chinle.

Onderweg passeerden we het Nationale Park Natural Bridges en we dachten dat we hier wel een uurtje voor konden uittrekken.  Het park bevatte (zoals de naam al zegt) een aantal bridges.

Ondertussen weten we wel het verschil tussen een bridge en een arch.  Een bridge wordt gevormd door het uitslijten van de rots door een rivier, een arch wordt gevormd door erosie van gesteente en wind ea.

Lelijk kan je het natuurlijk niet noemen maar na al zoveel mooie dingen gezien te hebben, kon het park ons niet echt verbazen.  Wat wel opviel was dat het er rustig was en heel netjes. 

Vervolgens gingen we weer een aantal dirthroads rijden (niet te lang deze keer).  Een eerste was de weg naar Muley Point.  Dit gaf een uitzicht over de goosenecks (= de rivier die stroomt zoals de nek van een gans) en in de verte over Monument Valley. 

Dit park hadden we vorig jaar al bezocht, dus dit jaar bezochten we het kleine broertje hiervan : Valley of the Gods.  In feite vind je hier ongeveer dezelfde rotsformaties als in Monument Valley maar alles juist een beetje minder en vooral veel minder druk.  Gelukkig is het hier niet zo heel warm, want anders zou het nu in dit park heel hot zijn.  Nergens een beetje schaduw te bespeuren.

Rond vieren arriveerden we dan in Chinle.  Ze hadden ons gewaarschuwd voor diefstal door de indianen, dus gingen we eerst inchecken en onze bagage op de kamer plaatsen voor we Canyon de Chelly nog gingen bezoeken.

Eigenlijk is dit een kleine canyon, beheerd door de Navajo Indianen, die nog oude nederzettingen bevat van hoe de Annesazi Indianen leefden.  De Navajo’s bepalen nu dat er niet meer mag afgedaald worden in de canyon (behalve één wandeling), omdat volgens hun de canyon heilige grond is.

(Ik vraag me af in hoever dat waar is want onder hun begeleiding mag je wel afdalen in de canyon maar daar moet je natuurlijk voor betalen).

Ze zijn toch wel wat onvriendelijker als de rest van de amerikanen, en op alle parkeerplaatsen proberen ze allerlei kleinigheden te verkopen.  Dat vind je voor de rest nergens in Amerika.

Het uitzicht aan spiderrock was wel indrukwekkend.

Morgen gaan we ons programma wat aanpassen.

Vermits we vandaag al Canyon de Chelly hebben bezocht (was in oorsprong de bedoeling voor morgen) gaan we morgen het programma van overmorgen doen.  Dus we rijden naar Winslow via Coal Mine Canyon en laten Petrified Forest voor wat het is . Dat scheelt toch weer wat in kilometers vooral voor de volgende dag. Het zal dan wel een zware dag worden, maar daarna wordt het dan allemaal wel wat rustiger.