Dag zeer vroeg gestart.  We hadden besloten om eens een zonsopgang mee te maken aan de Grand Canyon.  Dus half 6 eruit, want de zon zou opgaan om 6 u. en we moesten nog een kleine wandeling maken om op het uitkijkpunt “Bright Angel Point” te geraken.

Met een beetje vertraging (de zon moest eerst boven de wolken geraken) kregen we dan toch die zonsopgang te zien met mooie foto’s tot gevolg.

Daarna ontbijten en uitchecken zodat we al om half 8 op weg waren naar Page.

We moesten ongeveer 2 u 30 rijden met onderweg een tussenstop bij Navajo Bridge, een vrij nieuwe dubbele brug over de Colorado Rivier.

Hiervoor zijn we ook nog even naar Lees Ferry’s gegaan waar we even de River Drive reden waar we konden zien waar de raft’s voor hun meerdaagse tochten vertrokken door de Grand Canyon.  Het was al heel tof om te bekijken . Je zou er wel zin in krijgen maar het is ongelofelijk duur.

Onze volgende stop was Waterholes Canyon. Eerst in Page aan het vertrekpunt van Antelope Canyon een permit gaan halen en dan op weg.

Waterholes Canyon is een heel mooie slotcanyon waar bijna geen volk langs komt. Je moest eerst wel een heel stukje over het plateau om de juiste ingang in de canyon te vinden, daarna een heel stuk door losse zand tussen de wanden vooraleer we echt in de zeer smalle gedeeltes van de canyon kwamen.  Het was zeer de moeite, zeker omdat we samen met een ander Duits koppel de enigen waren die deze canyon bezochten.

Verhit als we waren, gingen we daarna naar Lake Powell waar we een klein strandje hadden gevonden vlak aan de dam waar we gingen zwemmen.  Zalig was dat water. Ook de omgeving was daar echt de moeite.

Daarna inchecken in hotel Days Inn en nog voor we gingen eten passeerden we nog langs “The Great Wall”, een zeer grillige rotswand (precies een muur, vandaar de naam). Hiervoor moesten we weer naar dezelfde parkeerplaats als voor Waterholes Canyon.  Opnieuw kwamen we hier dat Duits koppel tegen.  Precies of wij de enigen waren die de mooie plekjes wisten te vinden.

Spijtig dat ondertussen de zon volledig was verdwenen want deze “Great Wall” is blijkbaar vooral zeer mooi in de late namiddag als de zon begint onder te gaan.

Het begon ook op vele plaatsen rond ons te onweren dus niet te lang blijven hangen daar.

Dan gaan eten bij Denny’s, verslag maken en de nodige mailtjes naar huis toe.

Het was weer een hele mooie, en overweldigende dag.  168 foto’s genomen vandaag, dus we zullen moeten schiften.

Dag niet zo goed begonnen.  Eigenlijk niet zo goed geslapen.  Onze ijskast maakt een lastig tikkend geluid, bovendien heb ik zoveel indrukken van overdag dat wanneer ik wakker lig, ik het moeilijk heb om terug in slaap te geraken.

Dus maar weer …. vroeg op, want we wilden meedoen aan de loterij voor “The Wave”.

Rond kwart na zes ontbeten en dan naar de loterij in het Paria Contact station, maar ook hier geen geluk.  Het was niet voor ons weggelegd. Er waren zo maar eventjes 50 mensen voor de loterij . Bovendien had het fiks geonweerd de voorgaande nacht en morgen zodat we beperkt waren in wat we konden doen.

Het eerste wat wel lukte was de Toadstool Hoodoo bekijken en de andere hoodoos in de omgeving.  En eigenlijk waren deze best mooi.

Toadstool = paddestoel dus het waren rotsen in deze vorm, moeilijk uit te leggen maar de foto’s maken het wel duidelijk.

Opnieuw gingen we naar het Paria contact station om te vragen wat we het best konden doen.

Zij adviseerden de slotcanyon Wirepass = een slotcanyon maar pas te bereiken na een 13 km dirtroad.  Maar ja we hebben nu eenmaal een 4X4, dus dat ging wel.

We vertrokken dus aan de wandeling die begon met een droge rivierbedding die alsmaar smaller werd.  Toch wel een half uur wandelen, voor we echt aan de slotcanyon waren.  En toen ….

200 m. en we stonden vast.  Voor ons een enorm rotsblok en daaronder 2 m lager, de grond met wat water.  Hoe diep ???  We zagen helemaal niet hoe het mogelijk was om beneden te geraken zonder gewoon te springen en zouden we dan nog wel boven geraken???

We durfden dit niet te wagen.  Pfffff viel een tweede keer die dag wat tegen.

Terug het half uur wandelen en de dirtroad.

Namiddag dan …. Dan zouden we een heel mooi uitzichtpunt van Lake Powell bekijken : Almstrom Point.  Opnieuw een  40 km. lange dirtroad maar hier hadden we een goede nederlandstalige beschrijving van het internet afgedrukt.  De ranger had ons gewaarschuwd dat deze wel berijdbaar zou zijn maar ingeval van weersverandering moesten we maken dat we terug waren.  Onderweg namen we een verkeerde afslag en daar kwamen we een koppel Nederlanders tegen die ook naar hetzelfde punt op weg waren en ook diezelfde verkeerde afslag hadden genomen.  We besloten dan maar samen te rijden, want met twee voelde je je op die wegen toch veiliger dan alleen.

De eerste 20 km. waren vrij goed te doen, daarna soms wat moeilijker en het eerste uitzichtpunt bereikten we op ongeveer 37 km.   Dit was nog maar het voorproefje van het echte uitzicht dus opnieuw begonnen we samen aan het vervolg.  Maar nu was de weg echt wel heel moeilijk en soms moeilijk terug te vinden door de rotsplateau’s.  Met horten en stoten gingen we verder.  We kwamen opnieuw aan een uitzicht maar dit was niet spectaculair, dit was niet Alstrom Point.  Dan maar terug want we hadden nog een mogelijke afslag gezien, maar hier betrouwden we de weg echt niet meer.  We lieten de auto dan maar staan, en met z’n vieren probeerden we dan toch te voet het punt te vinden, wat ook lukte na een klein kwartiertje.

’t Was wel de moeite, dus gelukkig werden we beloond voor al onze inspanning.

Tijdens de autorit hadden we gezien dat er zich een onweer aan het ontwikkelen was dus zeer lang konden we niet genieten van deze mooie stop.  We waren er niet gerust in en gingen vlug de terugweg aanvangen.  Dit ging wel heel wat vlotter dan de heenweg.

Met steeds donker wordende lucht op de achtergrond bereikten we toch tijdig de hoofdweg.

Toch wel een heel avontuur.  En wat een smerige auto, maar ja dat hoort erbij.

Blij dat we konden gaan douchen om het stof weg te spoelen, en daarna opnieuw winkelen en gaan eten. (ook dat hoort erbij).

Weer een fijne dag achter de rug.

Deze nacht goed geslapen, in het hotel ontbeten, en dan maar op weg.  We verloren immers weer een uur omdat we nu opnieuw naar Utah gaan.  Wel soms vervelend telkens die uurverschillen.

We gingen vandaag voor een avontuurlijke autorit over een dirthroad : de Cottonwood Canyon Road.

De eerste mijlen was er niet zo heel veel te zien, maar geleidelijk aan werd het landschap steeds mooier.
De weg was inderdaad in niet al te beste toestand, maar met onze 4x4 ging het prima.

Onze eerste stop was de wandeling naar Yellow Rock.  Dit hadden we gevonden op een Duitse website en zou de moeite zijn.  De wandeling ernaar was wel best heavy.  Vooral de start want we moesten daar uit de vallei klimmen over een niet al te best heel steil pad.

Maar toen we aan de pas bovenkwamen whaaaaw  : we zagen de yellow rock in de verte al schitteren.  Het was echt wel super mooi en die zware klim waard. Echt een grote kale rots in het geel, met hier en daar nog wat rood en wit tussen.

We besloten die Rock dan ook maar te beklimmen.  Ik heb best wel dikwijls gezegd tegen Patrick : neen, het hoeft voor mij niet meer, ga maar alleen verder ….. maar uiteindelijk toch maar weer telkens verder gegaan.  Ik moest en zou de top bereiken, en alzo geschiede.

Weer een massa foto’s hier genomen, en het fijne aan deze wandeling was dat wel op die immense rock helemaal alleen waren.  Enkel in de afdaling terug naar de vallei van de cottonwood road kwamen we nog een Duitse familie tegen.

Tijdens de afdaling begaven mijn schoenen het opnieuw.  Daar waar de eerste keer de zolen losten aan de voorzijde, gebeurde nu hetzelfde maar aan de achterzijde. Straks maar weer vragen bij de Bed and Breakfast achter super lijm.

En aan de parking terug aan de wagen ….. opnieuw dat Duits koppel die we al hadden ontmoet bij Waterholes Canyon en The Great Wall in Page. Zij gingen ook naar de Yellow Rock.

Daarna zetten we onze autorit verder door telkens mooie landschappen.  Af en toe stopten we voor een mooi uitzichtpunt of een kleine wandeling. Vooral het gedeelte aan de Cottonwood Narrows was bijzonder mooi.  De picknick hebben we genomen bij GrosVenor Arch : een in de rots gevormde boog,  een gril van de natuur.

Als laatste stop hebben we nog een wandeling door een slotcanyon meegepikt : Willis Creek.

Het fijne aan deze wandeling was dat er een klein beekje doorstroomde dat we regelmatig wat moesten oversteken.  Voor mij was het moeilijke eraan de voeten droog te houden want ik had mijn teva-schoenen nu maar gebruikt maar daar zaten overal gaten in.

Toch weer best een toffe wandeling.

Ondertussen was het alweer vijf uur geworden dus tijd om naar de bed and breakfast te gaan in Escalante waar we arriveerden rond zes uur.  Het was weer heel mooi gelegen en het toffe hieraan is dat op het terras de kolibri’s volop rondvlogen.  We probeerden er eentje of foto vast te leggen, was niet simpel maar is uiteindelijk gelukt.

Toen nog een pizza gaan eten in het stadje.  Was maar een heel klein stadje en weinig mogelijkheden om iets te eten.  We bestelden een pizza 16inch voor ons beiden, maar deze bleek toch wel een formaatje te groot, maar wel heel lekker.  Wel tof hier in Amerika is dat ze altijd de overschot gewoon meegeven.

We moesten wel lang op ons eten wachten (is hier niet gebruikelijk) maar de tijd werd wel verkort omdat we aan tafel zaten met twee avontuurlijke dames met wie we leuke gesprekken hebben gevoerd.  Ook dat is eigen aan Amerika.  De mensen praten gewoon tegen iedereen, zijn heel vriendelijk.

10 uur is het nu, mijn verslagje af.  Nu nog Patrick die de foto’s moet overladen en dan zal het weer slaaptijd zijn.

Morgen gaan we naar Torrey.

Het is altijd een beetje spijtig te moeten vertrekken aan een bed-and-breakfast : het is er altijd zo gemoedelijk en de mensen zijn zo vriendelijk.  Maar na een heel lekker ontbijt : een soort verloren brood (dubbele belegd met aardbeien, bosbessen en kaas) en een omelet met allerlei groentjes waren de magen gevuld en konden we er tegen.

Eerst nog een fikse wandeling naar Lower Calf Creek Falls.  Een mooie wandeling van ongeveer 1 u. 15 min. naar de waterval.  Dit blijkt een zeer druk bezochte plaats te zijn maar omdat we zo vroeg vertrokken waren, waren we er nog zo goed als alleen.  Eén vader met z’n dochtertje was er ook nog eventjes.  Zo hebben we dan ook wel heel wat mooie foto’s kunnen maken.  Op de terugweg was het het ene koppel na het andere (toch wel een vijftigtal) en de parking stond helemaal vol.

Vlakbij was ook het prachtig gelegen “Kiva Coffee House” waar we nog snel iets zijn gaan drinken.

Wij waren ondertussen aan picknick toe en in de namiddag zouden we een nieuwe dirthroad rijden  de “Burr Trail”.  Deze road volgt eerst een lange Canyon (zeer aangenaam rijden omdat de eerste 20 mijl nog geasfalteerd zijn) Na deze Long Canyon hebben we een zeer slecht stukje weg genomen naar een korte wandeling naar de Strike Valley Overlook. Fantastisch uitzicht daar over de Waterpocket Fold = een schuin overhellende bergketen.

Daarna de switchbacks naar beneden ( avontuurlijk wel maar de weg was vrij breed dus geen probleem)

Dan nog de zeer lange dirthroad doorheen de Waterpocket Fold richting Torrey .

De route nam wel meer tijd in beslag dan gedacht want het was al over zessen toen we in Torrey konden inchecken in Austins Chuckwagon motel.  We deden nog wat boodschappen en gebruikten de tijd nog om wat kleren te wassen.  We hebben nu éénmaal niet genoeg kledij om deze drie en een halve week door te komen.

Voor verslagen te maken waren we te moe, dat moest morgen maar gebeuren.

Vandaag hebben we wat meer tijd.  We beginnen er ook wat meer moeite mee te hebben met vroeg op te staan, waarschijnlijk hebben we de jetlag volledig verteerd.  En ja, we doen elke dag wel wat waardoor we toch s’avonds best vermoeid zijn.

Wel koud deze morgen, maar een veertiental graden, dat zijn we niet meer gewoon

Vandaag dus wat rustiger : opnieuw voornamelijk een rit met de auto over de dirtroad : “Cathedral Valley loop”.  Dit is een avontuurlijke route van 58 mijl door Capitol Reef National Park met vele rotsen vooral in de vorm van Cathedralen (vandaar de naam).

De start was wel zeer avontuurlijk want we moesten met de wagen door de Fremont rivier.  Gelukkig stond er maar een tiental cm water maar het is toch best avontuurlijk.  De temperatuur steeg al vlug en naarmate de dag vorderde haalden we zelfs opnieuw 32°.

De route werd regelmatig onderbroken door kleine wandelingetjes naar uitzichtpunten allerlei.

De picknick hebben we kunnen genieten op de enige plaats voorhanden (met slechts één bank) maar die was gelukkig nog vrij.  We hebben tijdens onze hele route misschien 5 wagens tegengekomen met telkens dezelfde mensen, want ook zij deden dezelfde route.

Ook één groep van 11 jeep's kwamen we nog tegen maar dat alles wat we van verkeer zijn tegengekomen op die hele tijd.

Midden op de route lag nog een camping met een zestal plaatsen, allemaal wel voorzien van een tafel met bank maar dat was het dan ook : geen electriciteit, geen water, niets.  Ik zou zo niet graag willen overnachten, zo ergens helemaal alleen.  Je moest immers nog 45 km. rijden voor de dichtstbijzijnde weg.

We dachten dus vrij vroeg klaar te zijn, maar dat was een beetje overschat.  Het was toch al vier uur eer we de route hadden beëindigd. 

Omdat de dirthroads voorlopig achter de rug zijn, en we geen zin hadden om de rest van de vakantie met zo’n smerige wagen te rijden, hebben we deze maar vlug gaan poetsen bij de car-wash in Torrey.  Geeft nu toch een beter gevoel.

Nog wat relaxen aan het zwembad, douchen en dan uit eten.

Via het internetforum hadden we gelezen dat Café Diablo de moeite zou zijn.  We gingen het eens uitproberen.  Amaai, het was echt de moeite.  Lekker gegeten, zeer vriendelijk personeel en enorm mooi gepresenteerd.

Je zou bijna spijt krijgen het te moeten opeten.  Dit is al wel de beste maaltijd die ik in Amerika heb gegeten.

Nu nog het verslag, zo kunnen we het thuisfront op de hoogte houden.

Een reis dag zo kun je deze dag wel noemen. We moesten immers van Torrey in Utah een heel stuk naar het noorden rijden naar Rexburg in Idaho. We hebben hiervoor gekozen omdat we zo toch al vrij dicht bij Yellowstone zouden zijn ( op ongeveer een goed uur rijden ) waardoor we toch al meer dan een halve dag zouden kunnen doorbrengen in Yellowstone.
Niet te laat vertrokken s'morgens in Torrey want we waren van plan om onderweg nabij Salt Lake City nog langs te gaan in een REI winkel ( sportwinkel vooral gespecialiseerd in buitensport materiaal ). Vorig jaar deze keten leren kennen en toen ook wat materiaal gekocht. We hebben ons toen een klantenkaart aangeschaft waardoor we nu wat korting kunnen bekomen.
Het vlotte heel wat beter dan verwacht want rond 11 u waren we reeds in Sandy ( nabij Salt Lake City ) waar we dus de Rei zijn binnen gegaan.
Deze was eigenlijk wat kleiner dan degene die we vorig jaar bezochten en daarom  vonden we ook niet echt wat we zochten. Ik wilde ook een uurwerk/GPS van Garmin aankopen omdat die daar toch wat minder kosten dan bij ons maar de Garmin Fore Runner 305 hadden ze niet meer. We hebben dan wel een bestelling geplaatst om deze te kunnen afhalen in de REI nabij Phoenix waar we op het einde van de reis toch zouden passeren.
Na een goed uur waren we daar klaar en dan zijn we maar ineens gaan eten bij Denny's daar vlakbij.
Rond één uur dan weer vetrokken voor het gedeelte tot in Rexburg, maar omdat het vooral over interstates ging vlotte dat ook weer goed.
Rond half vijf waren we in ons hotel " Americ Inn " in Rexburg.
Dit hotel hebben we genomen omdat het er zeer goed uitzag en ook omdat ze daar een aantal thema kamers hadden waar we voor één keer ook wel ééns wilden van profiteren.
We hadden de Mayan Paradise kamer geboekt. Een zeer romantische kamer met jacuzzi en zuiders ingericht met palmbomen en sfeerverlichting. Echt leuk. Na het inchecken zijn we nog naar de plaatselijke supermarkt geweest om wat inkopen te doen, want vanaf morgen zitten we in Yellowstone en omdat we daar verblijven in een cabin willen gaan we het ontbijt allicht in onze cabin nemen.
Na de inkopen gaan eten in de Applebees vlak naast het hotel, wat ook echt is meegevallen. Het was de eerste keer dat we gingen eten in een Applebees maar is wel een aanrader.
We hebben ook enkele foto's genomen van de kamer maar ik heb deze per ongeluk verwijderd waardoor we deze niet meer terugvinden. De foto's hierna komen van de website van het hotel.
Morgen naar het hoogtepunt van de reis " Yellowstone "
Link naar website hotel :

Niet te vroeg opgestaan, ontbeten, en op weg naar wat het hoogtepunt van onze reis zou moeten worden : Yellowstone.

Op aanraden van de hotelmanager onderweg nog een scenic byway genomen langs de lower en upper mesa falls (= watervallen).  Was wel mooi maar zou later toch in het niet vallen met wat we de rest van de dag zouden zien.

Het verschil met de vorige dagen viel direct op.  Veel meer groen, veel meer bomen, ook wel kouder, temperatuur is nu net boven de 20°.

Rond elven, het was toch nog langer dan gedacht, reden we het park binnen via de west-ingang van waar we dan richting Madison reden. Al meteen zeer mooie natuur langs een rivier.

Dan passeerden we de fire-hole canyonroad.  De naam zegt het voor zich, een canyon gevormd door de rivier “Fire Hole”. 

Vermits de weg tussen Madison en Norris afgesloten was wegens wegenwerken moesten we een enorme omweg maken via het zuiden om onze overnachting in Canyon Village te bereiken.

Hierbij passeerden we reeds een eerste reeks geysers nl. Fountain Paint Pot.  Eigenlijk was dit bassin een verzameling van alle soorten thermische verschijnselen zoals geysers, modderpotten, stoomkegels, enz. Hier deden we een wandeling van ongeveer 800m

We kregen al direct heel mooie dingen te zien zoals (mijn favoriet) die “poolen” (=kleine waterbassin) met zo’n intrinsiek blauwe kleuren.  We waren overweldigd wat de natuur allemaal kan maken, zo mooi. 

Ook werden we er ons van bewust dat we hier echt wel boven een vulkaan zitten.  De temperatuur en de gassen sturen hier toch wel meters hoog water ophoog of laten modderpotten volop pruttelen.  Wat ook wel overweldigend is maar dan op een minder fijne manier is de enorme stank die deze modderpotten met zich meebrengen.  De geur die je ermee kan vergelijken is die van rotte eieren en als de wind de stoom in ons gezicht duwde hield ik mijn adem in of deed met hoed voor mijn neus. 

Verder dan richting Canyon village (was nog een heel eind)  waar we onderweg bij een stop bij een uitkijkpunt een wolf in de verte zagen lopen. Met daarna nog een andere modderpotbassin       “ Mud Volcano “  kwamen we dan aan de Lower en Upper Falls , de bekendste watervallen in de Grand Canyon van Yellowstone.

We deden een kleine wandeling naar het uitzichtpunt van de Upper Falls (Artist Point), waar de omringende bergen zeer mooi zijn gekleurd door vroegere warmtebronnen op de hellingen.

Hierna deden we nog de Uncle Jim Trail, een wandeling met 328 trappen naar beneden van waar  we van nabij de Lower Falls konden bekijken.  Natuurlijk moesten we deze 328 trappen terug omhoog (ging wel wat minder vlot).

Onderweg zagen we nog een heel mooi plaatje.  Een kudde vrouwtjes elken (=soort hert) met daarbij een bronstige bok die regelmatig zijn bek opentrok in een poging de vrouwtjes te imponeren.

Gaf mooie foto’s.  Onderweg hadden we ook nog van nabij een bison gezien, dat is altijd tof.

Daarna inchecken in onze leuke cabin in Canyon Village en eens kijken of we konden reserveren voor het eten.  Dit kon niet en als we rond zevenen zouden terugkomen konden de wachttijden oplopen tussen 1 en 2u20.

We besloten dan maar direct te gaan eten (moesten toch nog 10 min wachten) en daarna nog proberen wat wild te spotten voor het donker werd.

Overal zagen we mensen met hun verrekijker proberen iets te kunnen zien maar het wild stak zich weg. Misschien hebben we morgen meer geluk want de bedoeling is om vroeg op te staan en zo onze kansen te verhogen wat te zien.

West ingang Yellowstone


Fire Hole River met veel vissers






Aan het eerste geyser bassin " Fountain Paint Pot "

Celestine Pool


Met een aantal modderpotten die een vreselijke stank verspreiden

Red Spouter


Leather Pool


Clepsydra Geiser


En de zeer mooie Silex Spring


Wat een prachtige kleuren

Ons eerste wild dier ' een wolf ' al liep hij wel vrij ver weg.


En een beetje verder een vrouwtjes elk




Mud Caldron


Ook hier weer de stank, maar o zo speciaal.



Aan de zeer mooie Lower Falls in de Grand Canyon of Yellowstone



Waar we kortbij konden via 328 trappen



De eerste bison


Een mannelijke elk die soms veel kabaal maakte met zijn kudde





Onze cabin in Canyon Village

Vandaag gingen we extra vroeg opstaan om wild te spotten.  Dus wekker om half zeven, ontbijten en vertrekken.  Uitchecken 7.10 u. = vakantie hé.

Het was wel serieus koud.  Het dak van de auto was aangevrozen en de temperatuur draaide om het vriespunt.

We moesten toch een goed half uurtje rijden eer we in de vallei kwamen waar veel wild te zien was.  Maar eigenlijk viel dit al bij al wat tegen.  Onderweg wel bizons vlak tegen de weg gezien, en in de vallei ook hele kuddes maar die waren toch nogal veraf.  Op terugweg zagen we toch nog wat prohhorn's tegen de flank.  Dat was eigenlijk het enige speciale wat we hadden gezien.

Daarna hadden we uitgestippeld wat we allemaal die dag zouden doen.

1. Een kleine wandeling door het bos tot aan een hangbrug met uitzicht over een canyon.  Ook hier werd gewaarschuwd voor beren maar die lieten zich niet zien.  Onderweg moesten we wel even opzij gaan voor mensen die met muilezels die de canyon ingingen voor een tocht van een zevental dagen.  Ze mogen het hebben, in de bergen overnachten met die koude.

2. Was een kleine rit door een plateau opnieuw met de bedoeling om wild te spotten maar opnieuw staken deze zich goed weg.

3. Daarna helemaal naar boven in Yellowstone naar het gebied waar de kalkterassen waren te zien n.l. Mammoth Hot Springs.  Ik had al iets dergelijks gezien in Pammukale in Turkije en het was inderdaad ongeveer hetzelfde.  De heetwaterbronnen vormden in de rotsen terrassen en de aanwezigheid van allerlei bacteriën zorgden voor mooie kleuren.  Alleen waren vele bronnen ondertussen uitgedoofd of verminderd of verplaatst door aardbevingen of andere thermische activiteiten zodat een aantal van de terrassen er toch al droog en minder mooi uitzag.  Toch was het nog altijd de moeite waard en we hebben hier dan toch een mooie wandeling gemaakt.

4. Hoog tijd om te picknicken want de magen begonnen te rommelen.  Dat is wel fijn hier aan al die nationale parken.  Overal is er mogelijkheid tot picknick.  Overal staan er tafels met banken ter beschikking.  Overal toiletten die eigenlijk wel vrij proper zijn.  Alles netjes.

5. Onze laatste halte was Norris Geiser Bassin.  Dit was opnieuw een topper.  Opnieuw een regio met heel veel geisers, poolen, en stoomketels.  De ene al mooier dan de andere.  Er moet hier toch wel een enorme thermische activiteit heersen om dit allemaal teweeg te brengen.  Toch hadden vele geisers al veel van hun activiteit verloren, soms door toeristen die vroeger vb.  de schacht hadden volgegooid met rotsblokken, soms door bevingen waardoor de activiteit verloren ging, en soms door redenen die de geologen zelf niet weten.De poolen hebben allemaal zo’n mooie kleuren, en de kleur bepaalt ook welke organismen er leven (of is het andersom).De wandelpaden die hiertussen zijn gelegd zijn allemaal met houten planken en er wordt op aangedrongen om deze niet te verlaten, gezien de aardkorst dun en onstabiel is.  Ik zou mij er inderdaad niet aan wagen enkele stappen buiten de paden te doen.  Voor hetzelfde geld stap je in een kleine krater of stoomketel.  We hebben waar we mochten al eens gevoeld aan het water en het was zeker niet koud, integendeel.

De dag was om dus we konden terug naar ons nieuw logement, Lake Lodge Village.  Viel dat effe tegen, onze cabin was een half vervallen hut met slechts één bed van 1 m 20.  Bovendien waren de douches niet echt proper.  We gingen vragen om een upgrade maar blijkbaar zit heel Yellowstone Park vol. Dus dat lukte niet.  We zullen dan maar het beste ervan maken. 

Achteraf werd toch wat goedgemaakt.  Toen we bij de receptie aankwamen zagen we een hele kudde bizons op de weide.  Mensen waren foto’s aan het maken, maar moesten toch op een moment hard wegrennen omdat die bizons mekaar begonnen aan te vallen.  Het blijven wilde beesten hé.  Toen we in ons logement alles aan het installeren waren zagen we ineens vanuit het raam enkele bizons voorbijgaan en even later stond het er helemaal vol van.  We durfden zelfs niet meer in onze auto.  Dus spijtig van het logement, maar eigenlijk kregen we er een gratis documentaire bij.  We moesten nog gaan eten dus was het even wachten tot de bisons besloten om elders naartoe te gaan.
Na het eten toen we terug kwamen waren de bisons nog niet echt weg en liepen ze nog altijd tussen de cabins door maar niet echt meer aan onze cabin.
Was wel leuk . Na een tijdje hielden ze het toch voor bekeken en trokken ze weg.
Nadien viel er niet veel meer te beleven en zijn we maar tamelijk vroeg ons bed ingedoken.

Vandaag zou de dag van de geisers, poolen, en springs (= bronnen) worden. 

Wat kunnen we hierover vertellen?  Ze zijn allemaal op hun eigen manier ongelofelijk prachtig en de enige bewoordingen die we hierover hebben zijn : mooi, mooier, mooist !!!!

Woorden kunnen dit niet vertellen, we zullen de foto’s moeten laten spreken.

Opnieuw zijn we s’morgens vrij vroeg vertrokken want onze dagen lijken hier altijd te kort.

Maar koud !!!!!  De autoruiten waren aangevroren en het was rond de -2°C.

Dus vertrokken we richting geisers, verwarming in de auto lekker aan en richting geisers.  Het was een rit van een klein uurtje naar het Old faithfull gebied, dus dat viel mee.

Aangekomen, eerst bellen naar thuis want we hebben hier in Yellowstone geen gsm verbinding, en ook niet in Grand Teton.  Een kop koffie meenemen en wachten op de eerste uitbarsting.

We kozen voor Old Faithfull = de bekendste geiser die vrij nauwkeurig te voorspellen valt.

Hij was op tijd maar eigenlijk viel het een beetje tegen, het was niet wat we verwachten en bovendien zaten we eigenlijk een beetje fout want de wind blies de stoom in onze richting.

Dan maar verder op route.  De geiser die mijn hart een beetje veroverde was de “Anemone Geiser”, eigenlijk maar een kleintje maar het fijne ervan was dat er eerst niets te zien was, dan begon deze met water te vullen, te brubbelen en uiteindelijk te spuiten. Heel mooi.  Verder allerlei poolen, springs, andere geisers die echter meestal niet aan het spuiten waren.  Zelfs een “Belgian Pool” kwamen we tegen, leuk hé want er was geen Germany , Dutch, French, enz. Pool.

Waarom dan wel een Belgian?

Uiteindelijk na een fikse wandeling van toch wel 3 u. kwamen we terug bij “Old Faithfull”.

Wat een massa mensen zat hier te wachten dus we dachten dat deze weer opnieuw zou uitbarsten.

Was inderdaad zo, en nu was hij veel mooier, echt de moeite.  Dus je ziet, de natuur doet zijn eigen ding.

Ondertussen honger, dus picknick wat verder op weg naar het volgende geisergebied.

Dan hebben we een zijweg genomen naar Firehole Lake Road.  Hier hadden we echt geluk, eerst zagen we de Fountain Geiser uitbarsten en terwijl we deze volgden zagen we een hondertal meters verder The White Dome uitbarsten.  Echt wel super. Nog verder pools, en je zou zeggen het gaat vervelen maar niets is minder waar.

Daarna nog een hoogtepunt.  In het Middle Geyser Bassin lag de Grand Prismatic Spring.  Dit is een van “de” symbolen van Yellowstone, een bron met verschillende kleuren, super mooi om te zien.  We gingen ze eerst vanop het wandelpad bekijken.  Daar overkwam ons nog iets raars.

Juist voor de Grand Prismatic bevond zich een enorme pool met heel veel stoom boven.  Je kan eigenlijk nauwelijks de bodem zien.  Ineens was daar een soort thermische activiteit en zagen we boven de pool een tak van een dikke meter een tiental meter boven de pool ronddraaien, er kwam een enorme wind op, en hierdoor ook een enorme stoomwolk.  Patrick stond slechts 2 m. van me af, en we konden elkaar niet meer zien.  We kregen een enorm stoombad cadeau.  En even plotseling, …. Was alles terug normaal

Dan de Prismatic bekeken maar deze was zo groot dat we het eigenlijk moeilijk konden zien.

Patrick had zich echter voorgenomen om vanop een nabij gelegen berg te proberen een foto van deze super mooie Spring te nemen.  Het was niet echt een wandelpad, je moest eigenlijk je weg op de berg zoeken, maar natuurlijk waren er ons al voor geweest, dus min of meer kon je zien hoe je moest klimmen.  Ik voelde me niet super gerust maar we zijn toch boven geraakt, en ik beken

“het was wondermooi en gaf  een veel beter zicht op de Grand Prismatic.

Nog een laatste bezoek aan het Biscuit Bassin waar vooral de “Saphire Pool” ons kon bekoren, zoals de naam zegt zo super mooi blauw, de kleur van saffier.

Patrick wou het voor gezien houden maar ik wilde toch nog eens graag langs het “Old Faithfull Bassin” omdat daar de Grand geiser rond 17.00 u. zou uitbarsten.  Maar de natuur ….. laat zich niet binden aan uren, hij was wat vroeger geweest.  Pech maar een andere geiser was in vol ornaat aan het spuiten, en dat hebben we dan maar meegepikt.

Veeeeel foto’s, mooie filmpjes, en die zullen laten zien waarom het zo prachtig mooi is. 

Ps. Nog iets klein

Gisteren had de “housekeeping” een briefje achter gelaten, als je iets wenste dat je het moest laten weten.  Ik dacht : ik probeer en vraag een koffiezetapparaat, en wat pads en weet je wat ….

Het stond er toen we terugkwamen.  Wie niet vraagt, niet krijgt hé