Eindelijk een goede nachtrust gehad. Allebei voor het eerst voldoende uren kunnen slapen.

We waren pas rond 6u30 wakker.

We konden pas om 08u30 ontbijten. Eerst nog wat TV gekeken en ons dan rustig klaargemaakt

en de valiezen reeds in de wagen geplaatst. Nog even aan het zwembad gezeten en om 08u15 was het ontbijt klaar.

Zeer veel keus en alles zeer lekker. Daarna afscheid genomen van de supervriendelijke uitbaters en omstreeks 9u waren we op weg naar onze volgende bestemming, de North Rim van de Grand Canyon.

We hebben rustig onze tijd genomen om te genieten van de fantastisch mooie weg bij het buitenrijden van Zion, n.l. de Mount Carmel highway. Zeer de moeite waard.

Wel geen Big Horn schapen gezien zoals vorig jaar.

Aan de Mount Carmel Junction rechtsaf richting Kanab en een paar mijl verder de afslag naar Coral Pink Sand Dunes , een klein State park genomen.

We hebben daar een goed halfuurtje doorgebracht en wat gewandeld in de zandduinen. Was best leuk en mooie foto’s genomen.  Eigenlijk veel beter dan verwacht.

In Kanab even gestopt om wat inkopen te doen en een broodje te halen bij de Subway en dan verder richting Grand Canyon.

We zagen in de verte in de richting waar we naartoe moesten dreigende wolken hangen en inderdaad bij het doorrijden van het Kaibab National Forest kregen we de eerste regen van deze reis . Lang heeft het niet geduurd maar het is wel vrij bewolkt gebleven.

Op deze weg doorheen de uitgestrekte bossen waren nog zeer goed de sporen te zien van een enorme brand die daar heeft gewoed. Over een afstand van wel 20 mijl was alles vernield door deze brand die toch al wel enkele jaren geleden moet hebben gewoed.

Toen we dan omstreeks 14u30 aankwamen aan de North Rim waren we nog wat te vroeg om in te checken in ons logement voor de volgende twee nachten “ de Grand Canyon Lodge “

Dan maar even naar één van de uitkijkpunten gereden n.l. Point Imperial.

Het blijft toch een indrukwekkend zicht de enorme Canyon te zien. Fantastisch.

Dan terug naar de Grand Canyon Lodge waar we nog even naar het uitkijkpunt achter de Lodge zijn geweest, Bright Angel Point. Natuurlijk ook weer even indrukwekkend. Wel een beetje spijtig dat de zon zich wegstak achter de wolken.

Dan gaan inchecken voor onze cabin met Rim Vieuw.

Dit viel eigenlijk wel een klein beetje tegen. Deze cabins , die wij speciaal hadden gevraagd hebben eigenlijk geen echte Rim Vieuw. Ze liggen wel bijna op de rand van een zijcanyon van de eigenlijke Grand Canyon maar door de bomen kan je deze ook niet echt goed zien. Dus eigenlijk een beetje boerenbedrog. We laten dit niet aan ons hart komen want de cabin op zich is voor ons beiden wel echt ruim met twee aparte kamers en een kleine badkamer. Best wel gezellig.

Na een lekkere maaltijd in het prachtig gelegen restaurant van de Lodge zijn we toch vrij vroeg ons bedje ingedoken.

Morgen een volledige dag om door te brengen aan de North Rim.

We waren beiden al vroeg wakker, dus Patrick om zeven uur plastieken bordjes kopen zodat we de twee volgende dagen konden ontbijten in onze “Cabin”.  Rond kwart voor 9 waren we al aan onze eerste halte.  We zouden de “Uncle Jim Trail” doen.  Een wandeling van 8 km. die ons naar een uitkijkpunt zou voeren.  De wandeling liep door het bos, maar er was eigenlijk weinig te zien.

Wel veel spechten (we hoorden het getokkel) en van ééntje hebben we een mooie foto kunnen maken.  Het uitzichtpunt “ Uncle Jim Point “ was wel mooi. We konden van daar goed de switchbacks zien van de wandeling “ North Kaibab Trail “ die van de North Rim helemaal naar beneden tot aan de Colorado rivier loopt. Niet voor ons.  Dan maar terug en onderweg kwamen we nog een hert tegen.  Net als wij bleef het heel stil staan, zodat we opnieuw een mooie foto konden nemen.

Terug aan de auto was ze zon van de partij.  We gingen met de wagen naar het verste uitkijkpunt : “Cape Royal”.  Hier deden we weer een kleine wandeling , die ons naar het toch wel mooiste uitkijkpunt van de North Rim leidde.

Daar in de omgeving onze picknick genomen, en terug richting logement met nog vele foto’s onderweg bij de verschillende “viewpoints”.

Er moeten hier in het verleden toch wel zeer veel enorme branden hebben gewoed want bijna overal zag je de resten hiervan. Er is zelfs nog een kleine maand geleden ook nog een brand geweest. Dit was goed te merken want daar zag alles nog pikzwart en het rook er zelfs nog naar.

Wel straf dat alhoewel de brand slechts 3 weken geleden was, overal planten zich terug aan het herstellen waren en nieuwe scheuten vertoonden.

De fut was er bij ons nu eigenlijk een beetje uit, dus gingen we maar terug naar de cabin om wat te relaxen. Toen we terug waren begon het ook nog te regenen, dus maar goed dat we niet meer zijn vertrokken voor een wandeling.

Daarna begon het ook nog te onweren, dus van een mooie zonsondergang zullen we allicht niet kunnen genieten vanavond.

Morgen verlaten we de Grand Canyon en gaan we richting Page.

Dag zeer vroeg gestart.  We hadden besloten om eens een zonsopgang mee te maken aan de Grand Canyon.  Dus half 6 eruit, want de zon zou opgaan om 6 u. en we moesten nog een kleine wandeling maken om op het uitkijkpunt “Bright Angel Point” te geraken.

Met een beetje vertraging (de zon moest eerst boven de wolken geraken) kregen we dan toch die zonsopgang te zien met mooie foto’s tot gevolg.

Daarna ontbijten en uitchecken zodat we al om half 8 op weg waren naar Page.

We moesten ongeveer 2 u 30 rijden met onderweg een tussenstop bij Navajo Bridge, een vrij nieuwe dubbele brug over de Colorado Rivier.

Hiervoor zijn we ook nog even naar Lees Ferry’s gegaan waar we even de River Drive reden waar we konden zien waar de raft’s voor hun meerdaagse tochten vertrokken door de Grand Canyon.  Het was al heel tof om te bekijken . Je zou er wel zin in krijgen maar het is ongelofelijk duur.

Onze volgende stop was Waterholes Canyon. Eerst in Page aan het vertrekpunt van Antelope Canyon een permit gaan halen en dan op weg.

Waterholes Canyon is een heel mooie slotcanyon waar bijna geen volk langs komt. Je moest eerst wel een heel stukje over het plateau om de juiste ingang in de canyon te vinden, daarna een heel stuk door losse zand tussen de wanden vooraleer we echt in de zeer smalle gedeeltes van de canyon kwamen.  Het was zeer de moeite, zeker omdat we samen met een ander Duits koppel de enigen waren die deze canyon bezochten.

Verhit als we waren, gingen we daarna naar Lake Powell waar we een klein strandje hadden gevonden vlak aan de dam waar we gingen zwemmen.  Zalig was dat water. Ook de omgeving was daar echt de moeite.

Daarna inchecken in hotel Days Inn en nog voor we gingen eten passeerden we nog langs “The Great Wall”, een zeer grillige rotswand (precies een muur, vandaar de naam). Hiervoor moesten we weer naar dezelfde parkeerplaats als voor Waterholes Canyon.  Opnieuw kwamen we hier dat Duits koppel tegen.  Precies of wij de enigen waren die de mooie plekjes wisten te vinden.

Spijtig dat ondertussen de zon volledig was verdwenen want deze “Great Wall” is blijkbaar vooral zeer mooi in de late namiddag als de zon begint onder te gaan.

Het begon ook op vele plaatsen rond ons te onweren dus niet te lang blijven hangen daar.

Dan gaan eten bij Denny’s, verslag maken en de nodige mailtjes naar huis toe.

Het was weer een hele mooie, en overweldigende dag.  168 foto’s genomen vandaag, dus we zullen moeten schiften.

Dag niet zo goed begonnen.  Eigenlijk niet zo goed geslapen.  Onze ijskast maakt een lastig tikkend geluid, bovendien heb ik zoveel indrukken van overdag dat wanneer ik wakker lig, ik het moeilijk heb om terug in slaap te geraken.

Dus maar weer …. vroeg op, want we wilden meedoen aan de loterij voor “The Wave”.

Rond kwart na zes ontbeten en dan naar de loterij in het Paria Contact station, maar ook hier geen geluk.  Het was niet voor ons weggelegd. Er waren zo maar eventjes 50 mensen voor de loterij . Bovendien had het fiks geonweerd de voorgaande nacht en morgen zodat we beperkt waren in wat we konden doen.

Het eerste wat wel lukte was de Toadstool Hoodoo bekijken en de andere hoodoos in de omgeving.  En eigenlijk waren deze best mooi.

Toadstool = paddestoel dus het waren rotsen in deze vorm, moeilijk uit te leggen maar de foto’s maken het wel duidelijk.

Opnieuw gingen we naar het Paria contact station om te vragen wat we het best konden doen.

Zij adviseerden de slotcanyon Wirepass = een slotcanyon maar pas te bereiken na een 13 km dirtroad.  Maar ja we hebben nu eenmaal een 4X4, dus dat ging wel.

We vertrokken dus aan de wandeling die begon met een droge rivierbedding die alsmaar smaller werd.  Toch wel een half uur wandelen, voor we echt aan de slotcanyon waren.  En toen ….

200 m. en we stonden vast.  Voor ons een enorm rotsblok en daaronder 2 m lager, de grond met wat water.  Hoe diep ???  We zagen helemaal niet hoe het mogelijk was om beneden te geraken zonder gewoon te springen en zouden we dan nog wel boven geraken???

We durfden dit niet te wagen.  Pfffff viel een tweede keer die dag wat tegen.

Terug het half uur wandelen en de dirtroad.

Namiddag dan …. Dan zouden we een heel mooi uitzichtpunt van Lake Powell bekijken : Almstrom Point.  Opnieuw een  40 km. lange dirtroad maar hier hadden we een goede nederlandstalige beschrijving van het internet afgedrukt.  De ranger had ons gewaarschuwd dat deze wel berijdbaar zou zijn maar ingeval van weersverandering moesten we maken dat we terug waren.  Onderweg namen we een verkeerde afslag en daar kwamen we een koppel Nederlanders tegen die ook naar hetzelfde punt op weg waren en ook diezelfde verkeerde afslag hadden genomen.  We besloten dan maar samen te rijden, want met twee voelde je je op die wegen toch veiliger dan alleen.

De eerste 20 km. waren vrij goed te doen, daarna soms wat moeilijker en het eerste uitzichtpunt bereikten we op ongeveer 37 km.   Dit was nog maar het voorproefje van het echte uitzicht dus opnieuw begonnen we samen aan het vervolg.  Maar nu was de weg echt wel heel moeilijk en soms moeilijk terug te vinden door de rotsplateau’s.  Met horten en stoten gingen we verder.  We kwamen opnieuw aan een uitzicht maar dit was niet spectaculair, dit was niet Alstrom Point.  Dan maar terug want we hadden nog een mogelijke afslag gezien, maar hier betrouwden we de weg echt niet meer.  We lieten de auto dan maar staan, en met z’n vieren probeerden we dan toch te voet het punt te vinden, wat ook lukte na een klein kwartiertje.

’t Was wel de moeite, dus gelukkig werden we beloond voor al onze inspanning.

Tijdens de autorit hadden we gezien dat er zich een onweer aan het ontwikkelen was dus zeer lang konden we niet genieten van deze mooie stop.  We waren er niet gerust in en gingen vlug de terugweg aanvangen.  Dit ging wel heel wat vlotter dan de heenweg.

Met steeds donker wordende lucht op de achtergrond bereikten we toch tijdig de hoofdweg.

Toch wel een heel avontuur.  En wat een smerige auto, maar ja dat hoort erbij.

Blij dat we konden gaan douchen om het stof weg te spoelen, en daarna opnieuw winkelen en gaan eten. (ook dat hoort erbij).

Weer een fijne dag achter de rug.

Deze nacht goed geslapen, in het hotel ontbeten, en dan maar op weg.  We verloren immers weer een uur omdat we nu opnieuw naar Utah gaan.  Wel soms vervelend telkens die uurverschillen.

We gingen vandaag voor een avontuurlijke autorit over een dirthroad : de Cottonwood Canyon Road.

De eerste mijlen was er niet zo heel veel te zien, maar geleidelijk aan werd het landschap steeds mooier.
De weg was inderdaad in niet al te beste toestand, maar met onze 4x4 ging het prima.

Onze eerste stop was de wandeling naar Yellow Rock.  Dit hadden we gevonden op een Duitse website en zou de moeite zijn.  De wandeling ernaar was wel best heavy.  Vooral de start want we moesten daar uit de vallei klimmen over een niet al te best heel steil pad.

Maar toen we aan de pas bovenkwamen whaaaaw  : we zagen de yellow rock in de verte al schitteren.  Het was echt wel super mooi en die zware klim waard. Echt een grote kale rots in het geel, met hier en daar nog wat rood en wit tussen.

We besloten die Rock dan ook maar te beklimmen.  Ik heb best wel dikwijls gezegd tegen Patrick : neen, het hoeft voor mij niet meer, ga maar alleen verder ….. maar uiteindelijk toch maar weer telkens verder gegaan.  Ik moest en zou de top bereiken, en alzo geschiede.

Weer een massa foto’s hier genomen, en het fijne aan deze wandeling was dat wel op die immense rock helemaal alleen waren.  Enkel in de afdaling terug naar de vallei van de cottonwood road kwamen we nog een Duitse familie tegen.

Tijdens de afdaling begaven mijn schoenen het opnieuw.  Daar waar de eerste keer de zolen losten aan de voorzijde, gebeurde nu hetzelfde maar aan de achterzijde. Straks maar weer vragen bij de Bed and Breakfast achter super lijm.

En aan de parking terug aan de wagen ….. opnieuw dat Duits koppel die we al hadden ontmoet bij Waterholes Canyon en The Great Wall in Page. Zij gingen ook naar de Yellow Rock.

Daarna zetten we onze autorit verder door telkens mooie landschappen.  Af en toe stopten we voor een mooi uitzichtpunt of een kleine wandeling. Vooral het gedeelte aan de Cottonwood Narrows was bijzonder mooi.  De picknick hebben we genomen bij GrosVenor Arch : een in de rots gevormde boog,  een gril van de natuur.

Als laatste stop hebben we nog een wandeling door een slotcanyon meegepikt : Willis Creek.

Het fijne aan deze wandeling was dat er een klein beekje doorstroomde dat we regelmatig wat moesten oversteken.  Voor mij was het moeilijke eraan de voeten droog te houden want ik had mijn teva-schoenen nu maar gebruikt maar daar zaten overal gaten in.

Toch weer best een toffe wandeling.

Ondertussen was het alweer vijf uur geworden dus tijd om naar de bed and breakfast te gaan in Escalante waar we arriveerden rond zes uur.  Het was weer heel mooi gelegen en het toffe hieraan is dat op het terras de kolibri’s volop rondvlogen.  We probeerden er eentje of foto vast te leggen, was niet simpel maar is uiteindelijk gelukt.

Toen nog een pizza gaan eten in het stadje.  Was maar een heel klein stadje en weinig mogelijkheden om iets te eten.  We bestelden een pizza 16inch voor ons beiden, maar deze bleek toch wel een formaatje te groot, maar wel heel lekker.  Wel tof hier in Amerika is dat ze altijd de overschot gewoon meegeven.

We moesten wel lang op ons eten wachten (is hier niet gebruikelijk) maar de tijd werd wel verkort omdat we aan tafel zaten met twee avontuurlijke dames met wie we leuke gesprekken hebben gevoerd.  Ook dat is eigen aan Amerika.  De mensen praten gewoon tegen iedereen, zijn heel vriendelijk.

10 uur is het nu, mijn verslagje af.  Nu nog Patrick die de foto’s moet overladen en dan zal het weer slaaptijd zijn.

Morgen gaan we naar Torrey.

Het is altijd een beetje spijtig te moeten vertrekken aan een bed-and-breakfast : het is er altijd zo gemoedelijk en de mensen zijn zo vriendelijk.  Maar na een heel lekker ontbijt : een soort verloren brood (dubbele belegd met aardbeien, bosbessen en kaas) en een omelet met allerlei groentjes waren de magen gevuld en konden we er tegen.

Eerst nog een fikse wandeling naar Lower Calf Creek Falls.  Een mooie wandeling van ongeveer 1 u. 15 min. naar de waterval.  Dit blijkt een zeer druk bezochte plaats te zijn maar omdat we zo vroeg vertrokken waren, waren we er nog zo goed als alleen.  Eén vader met z’n dochtertje was er ook nog eventjes.  Zo hebben we dan ook wel heel wat mooie foto’s kunnen maken.  Op de terugweg was het het ene koppel na het andere (toch wel een vijftigtal) en de parking stond helemaal vol.

Vlakbij was ook het prachtig gelegen “Kiva Coffee House” waar we nog snel iets zijn gaan drinken.

Wij waren ondertussen aan picknick toe en in de namiddag zouden we een nieuwe dirthroad rijden  de “Burr Trail”.  Deze road volgt eerst een lange Canyon (zeer aangenaam rijden omdat de eerste 20 mijl nog geasfalteerd zijn) Na deze Long Canyon hebben we een zeer slecht stukje weg genomen naar een korte wandeling naar de Strike Valley Overlook. Fantastisch uitzicht daar over de Waterpocket Fold = een schuin overhellende bergketen.

Daarna de switchbacks naar beneden ( avontuurlijk wel maar de weg was vrij breed dus geen probleem)

Dan nog de zeer lange dirthroad doorheen de Waterpocket Fold richting Torrey .

De route nam wel meer tijd in beslag dan gedacht want het was al over zessen toen we in Torrey konden inchecken in Austins Chuckwagon motel.  We deden nog wat boodschappen en gebruikten de tijd nog om wat kleren te wassen.  We hebben nu éénmaal niet genoeg kledij om deze drie en een halve week door te komen.

Voor verslagen te maken waren we te moe, dat moest morgen maar gebeuren.

Vandaag hebben we wat meer tijd.  We beginnen er ook wat meer moeite mee te hebben met vroeg op te staan, waarschijnlijk hebben we de jetlag volledig verteerd.  En ja, we doen elke dag wel wat waardoor we toch s’avonds best vermoeid zijn.

Wel koud deze morgen, maar een veertiental graden, dat zijn we niet meer gewoon

Vandaag dus wat rustiger : opnieuw voornamelijk een rit met de auto over de dirtroad : “Cathedral Valley loop”.  Dit is een avontuurlijke route van 58 mijl door Capitol Reef National Park met vele rotsen vooral in de vorm van Cathedralen (vandaar de naam).

De start was wel zeer avontuurlijk want we moesten met de wagen door de Fremont rivier.  Gelukkig stond er maar een tiental cm water maar het is toch best avontuurlijk.  De temperatuur steeg al vlug en naarmate de dag vorderde haalden we zelfs opnieuw 32°.

De route werd regelmatig onderbroken door kleine wandelingetjes naar uitzichtpunten allerlei.

De picknick hebben we kunnen genieten op de enige plaats voorhanden (met slechts één bank) maar die was gelukkig nog vrij.  We hebben tijdens onze hele route misschien 5 wagens tegengekomen met telkens dezelfde mensen, want ook zij deden dezelfde route.

Ook één groep van 11 jeep's kwamen we nog tegen maar dat alles wat we van verkeer zijn tegengekomen op die hele tijd.

Midden op de route lag nog een camping met een zestal plaatsen, allemaal wel voorzien van een tafel met bank maar dat was het dan ook : geen electriciteit, geen water, niets.  Ik zou zo niet graag willen overnachten, zo ergens helemaal alleen.  Je moest immers nog 45 km. rijden voor de dichtstbijzijnde weg.

We dachten dus vrij vroeg klaar te zijn, maar dat was een beetje overschat.  Het was toch al vier uur eer we de route hadden beëindigd. 

Omdat de dirthroads voorlopig achter de rug zijn, en we geen zin hadden om de rest van de vakantie met zo’n smerige wagen te rijden, hebben we deze maar vlug gaan poetsen bij de car-wash in Torrey.  Geeft nu toch een beter gevoel.

Nog wat relaxen aan het zwembad, douchen en dan uit eten.

Via het internetforum hadden we gelezen dat Café Diablo de moeite zou zijn.  We gingen het eens uitproberen.  Amaai, het was echt de moeite.  Lekker gegeten, zeer vriendelijk personeel en enorm mooi gepresenteerd.

Je zou bijna spijt krijgen het te moeten opeten.  Dit is al wel de beste maaltijd die ik in Amerika heb gegeten.

Nu nog het verslag, zo kunnen we het thuisfront op de hoogte houden.

Een reis dag zo kun je deze dag wel noemen. We moesten immers van Torrey in Utah een heel stuk naar het noorden rijden naar Rexburg in Idaho. We hebben hiervoor gekozen omdat we zo toch al vrij dicht bij Yellowstone zouden zijn ( op ongeveer een goed uur rijden ) waardoor we toch al meer dan een halve dag zouden kunnen doorbrengen in Yellowstone.
Niet te laat vertrokken s'morgens in Torrey want we waren van plan om onderweg nabij Salt Lake City nog langs te gaan in een REI winkel ( sportwinkel vooral gespecialiseerd in buitensport materiaal ). Vorig jaar deze keten leren kennen en toen ook wat materiaal gekocht. We hebben ons toen een klantenkaart aangeschaft waardoor we nu wat korting kunnen bekomen.
Het vlotte heel wat beter dan verwacht want rond 11 u waren we reeds in Sandy ( nabij Salt Lake City ) waar we dus de Rei zijn binnen gegaan.
Deze was eigenlijk wat kleiner dan degene die we vorig jaar bezochten en daarom  vonden we ook niet echt wat we zochten. Ik wilde ook een uurwerk/GPS van Garmin aankopen omdat die daar toch wat minder kosten dan bij ons maar de Garmin Fore Runner 305 hadden ze niet meer. We hebben dan wel een bestelling geplaatst om deze te kunnen afhalen in de REI nabij Phoenix waar we op het einde van de reis toch zouden passeren.
Na een goed uur waren we daar klaar en dan zijn we maar ineens gaan eten bij Denny's daar vlakbij.
Rond één uur dan weer vetrokken voor het gedeelte tot in Rexburg, maar omdat het vooral over interstates ging vlotte dat ook weer goed.
Rond half vijf waren we in ons hotel " Americ Inn " in Rexburg.
Dit hotel hebben we genomen omdat het er zeer goed uitzag en ook omdat ze daar een aantal thema kamers hadden waar we voor één keer ook wel ééns wilden van profiteren.
We hadden de Mayan Paradise kamer geboekt. Een zeer romantische kamer met jacuzzi en zuiders ingericht met palmbomen en sfeerverlichting. Echt leuk. Na het inchecken zijn we nog naar de plaatselijke supermarkt geweest om wat inkopen te doen, want vanaf morgen zitten we in Yellowstone en omdat we daar verblijven in een cabin willen gaan we het ontbijt allicht in onze cabin nemen.
Na de inkopen gaan eten in de Applebees vlak naast het hotel, wat ook echt is meegevallen. Het was de eerste keer dat we gingen eten in een Applebees maar is wel een aanrader.
We hebben ook enkele foto's genomen van de kamer maar ik heb deze per ongeluk verwijderd waardoor we deze niet meer terugvinden. De foto's hierna komen van de website van het hotel.
Morgen naar het hoogtepunt van de reis " Yellowstone "
Link naar website hotel :

Niet te vroeg opgestaan, ontbeten, en op weg naar wat het hoogtepunt van onze reis zou moeten worden : Yellowstone.

Op aanraden van de hotelmanager onderweg nog een scenic byway genomen langs de lower en upper mesa falls (= watervallen).  Was wel mooi maar zou later toch in het niet vallen met wat we de rest van de dag zouden zien.

Het verschil met de vorige dagen viel direct op.  Veel meer groen, veel meer bomen, ook wel kouder, temperatuur is nu net boven de 20°.

Rond elven, het was toch nog langer dan gedacht, reden we het park binnen via de west-ingang van waar we dan richting Madison reden. Al meteen zeer mooie natuur langs een rivier.

Dan passeerden we de fire-hole canyonroad.  De naam zegt het voor zich, een canyon gevormd door de rivier “Fire Hole”. 

Vermits de weg tussen Madison en Norris afgesloten was wegens wegenwerken moesten we een enorme omweg maken via het zuiden om onze overnachting in Canyon Village te bereiken.

Hierbij passeerden we reeds een eerste reeks geysers nl. Fountain Paint Pot.  Eigenlijk was dit bassin een verzameling van alle soorten thermische verschijnselen zoals geysers, modderpotten, stoomkegels, enz. Hier deden we een wandeling van ongeveer 800m

We kregen al direct heel mooie dingen te zien zoals (mijn favoriet) die “poolen” (=kleine waterbassin) met zo’n intrinsiek blauwe kleuren.  We waren overweldigd wat de natuur allemaal kan maken, zo mooi. 

Ook werden we er ons van bewust dat we hier echt wel boven een vulkaan zitten.  De temperatuur en de gassen sturen hier toch wel meters hoog water ophoog of laten modderpotten volop pruttelen.  Wat ook wel overweldigend is maar dan op een minder fijne manier is de enorme stank die deze modderpotten met zich meebrengen.  De geur die je ermee kan vergelijken is die van rotte eieren en als de wind de stoom in ons gezicht duwde hield ik mijn adem in of deed met hoed voor mijn neus. 

Verder dan richting Canyon village (was nog een heel eind)  waar we onderweg bij een stop bij een uitkijkpunt een wolf in de verte zagen lopen. Met daarna nog een andere modderpotbassin       “ Mud Volcano “  kwamen we dan aan de Lower en Upper Falls , de bekendste watervallen in de Grand Canyon van Yellowstone.

We deden een kleine wandeling naar het uitzichtpunt van de Upper Falls (Artist Point), waar de omringende bergen zeer mooi zijn gekleurd door vroegere warmtebronnen op de hellingen.

Hierna deden we nog de Uncle Jim Trail, een wandeling met 328 trappen naar beneden van waar  we van nabij de Lower Falls konden bekijken.  Natuurlijk moesten we deze 328 trappen terug omhoog (ging wel wat minder vlot).

Onderweg zagen we nog een heel mooi plaatje.  Een kudde vrouwtjes elken (=soort hert) met daarbij een bronstige bok die regelmatig zijn bek opentrok in een poging de vrouwtjes te imponeren.

Gaf mooie foto’s.  Onderweg hadden we ook nog van nabij een bison gezien, dat is altijd tof.

Daarna inchecken in onze leuke cabin in Canyon Village en eens kijken of we konden reserveren voor het eten.  Dit kon niet en als we rond zevenen zouden terugkomen konden de wachttijden oplopen tussen 1 en 2u20.

We besloten dan maar direct te gaan eten (moesten toch nog 10 min wachten) en daarna nog proberen wat wild te spotten voor het donker werd.

Overal zagen we mensen met hun verrekijker proberen iets te kunnen zien maar het wild stak zich weg. Misschien hebben we morgen meer geluk want de bedoeling is om vroeg op te staan en zo onze kansen te verhogen wat te zien.

West ingang Yellowstone


Fire Hole River met veel vissers






Aan het eerste geyser bassin " Fountain Paint Pot "

Celestine Pool


Met een aantal modderpotten die een vreselijke stank verspreiden

Red Spouter


Leather Pool


Clepsydra Geiser


En de zeer mooie Silex Spring


Wat een prachtige kleuren

Ons eerste wild dier ' een wolf ' al liep hij wel vrij ver weg.


En een beetje verder een vrouwtjes elk




Mud Caldron


Ook hier weer de stank, maar o zo speciaal.



Aan de zeer mooie Lower Falls in de Grand Canyon of Yellowstone



Waar we kortbij konden via 328 trappen



De eerste bison


Een mannelijke elk die soms veel kabaal maakte met zijn kudde





Onze cabin in Canyon Village

Vandaag gingen we extra vroeg opstaan om wild te spotten.  Dus wekker om half zeven, ontbijten en vertrekken.  Uitchecken 7.10 u. = vakantie hé.

Het was wel serieus koud.  Het dak van de auto was aangevrozen en de temperatuur draaide om het vriespunt.

We moesten toch een goed half uurtje rijden eer we in de vallei kwamen waar veel wild te zien was.  Maar eigenlijk viel dit al bij al wat tegen.  Onderweg wel bizons vlak tegen de weg gezien, en in de vallei ook hele kuddes maar die waren toch nogal veraf.  Op terugweg zagen we toch nog wat prohhorn's tegen de flank.  Dat was eigenlijk het enige speciale wat we hadden gezien.

Daarna hadden we uitgestippeld wat we allemaal die dag zouden doen.

1. Een kleine wandeling door het bos tot aan een hangbrug met uitzicht over een canyon.  Ook hier werd gewaarschuwd voor beren maar die lieten zich niet zien.  Onderweg moesten we wel even opzij gaan voor mensen die met muilezels die de canyon ingingen voor een tocht van een zevental dagen.  Ze mogen het hebben, in de bergen overnachten met die koude.

2. Was een kleine rit door een plateau opnieuw met de bedoeling om wild te spotten maar opnieuw staken deze zich goed weg.

3. Daarna helemaal naar boven in Yellowstone naar het gebied waar de kalkterassen waren te zien n.l. Mammoth Hot Springs.  Ik had al iets dergelijks gezien in Pammukale in Turkije en het was inderdaad ongeveer hetzelfde.  De heetwaterbronnen vormden in de rotsen terrassen en de aanwezigheid van allerlei bacteriën zorgden voor mooie kleuren.  Alleen waren vele bronnen ondertussen uitgedoofd of verminderd of verplaatst door aardbevingen of andere thermische activiteiten zodat een aantal van de terrassen er toch al droog en minder mooi uitzag.  Toch was het nog altijd de moeite waard en we hebben hier dan toch een mooie wandeling gemaakt.

4. Hoog tijd om te picknicken want de magen begonnen te rommelen.  Dat is wel fijn hier aan al die nationale parken.  Overal is er mogelijkheid tot picknick.  Overal staan er tafels met banken ter beschikking.  Overal toiletten die eigenlijk wel vrij proper zijn.  Alles netjes.

5. Onze laatste halte was Norris Geiser Bassin.  Dit was opnieuw een topper.  Opnieuw een regio met heel veel geisers, poolen, en stoomketels.  De ene al mooier dan de andere.  Er moet hier toch wel een enorme thermische activiteit heersen om dit allemaal teweeg te brengen.  Toch hadden vele geisers al veel van hun activiteit verloren, soms door toeristen die vroeger vb.  de schacht hadden volgegooid met rotsblokken, soms door bevingen waardoor de activiteit verloren ging, en soms door redenen die de geologen zelf niet weten.De poolen hebben allemaal zo’n mooie kleuren, en de kleur bepaalt ook welke organismen er leven (of is het andersom).De wandelpaden die hiertussen zijn gelegd zijn allemaal met houten planken en er wordt op aangedrongen om deze niet te verlaten, gezien de aardkorst dun en onstabiel is.  Ik zou mij er inderdaad niet aan wagen enkele stappen buiten de paden te doen.  Voor hetzelfde geld stap je in een kleine krater of stoomketel.  We hebben waar we mochten al eens gevoeld aan het water en het was zeker niet koud, integendeel.

De dag was om dus we konden terug naar ons nieuw logement, Lake Lodge Village.  Viel dat effe tegen, onze cabin was een half vervallen hut met slechts één bed van 1 m 20.  Bovendien waren de douches niet echt proper.  We gingen vragen om een upgrade maar blijkbaar zit heel Yellowstone Park vol. Dus dat lukte niet.  We zullen dan maar het beste ervan maken. 

Achteraf werd toch wat goedgemaakt.  Toen we bij de receptie aankwamen zagen we een hele kudde bizons op de weide.  Mensen waren foto’s aan het maken, maar moesten toch op een moment hard wegrennen omdat die bizons mekaar begonnen aan te vallen.  Het blijven wilde beesten hé.  Toen we in ons logement alles aan het installeren waren zagen we ineens vanuit het raam enkele bizons voorbijgaan en even later stond het er helemaal vol van.  We durfden zelfs niet meer in onze auto.  Dus spijtig van het logement, maar eigenlijk kregen we er een gratis documentaire bij.  We moesten nog gaan eten dus was het even wachten tot de bisons besloten om elders naartoe te gaan.
Na het eten toen we terug kwamen waren de bisons nog niet echt weg en liepen ze nog altijd tussen de cabins door maar niet echt meer aan onze cabin.
Was wel leuk . Na een tijdje hielden ze het toch voor bekeken en trokken ze weg.
Nadien viel er niet veel meer te beleven en zijn we maar tamelijk vroeg ons bed ingedoken.

Vandaag zou de dag van de geisers, poolen, en springs (= bronnen) worden. 

Wat kunnen we hierover vertellen?  Ze zijn allemaal op hun eigen manier ongelofelijk prachtig en de enige bewoordingen die we hierover hebben zijn : mooi, mooier, mooist !!!!

Woorden kunnen dit niet vertellen, we zullen de foto’s moeten laten spreken.

Opnieuw zijn we s’morgens vrij vroeg vertrokken want onze dagen lijken hier altijd te kort.

Maar koud !!!!!  De autoruiten waren aangevroren en het was rond de -2°C.

Dus vertrokken we richting geisers, verwarming in de auto lekker aan en richting geisers.  Het was een rit van een klein uurtje naar het Old faithfull gebied, dus dat viel mee.

Aangekomen, eerst bellen naar thuis want we hebben hier in Yellowstone geen gsm verbinding, en ook niet in Grand Teton.  Een kop koffie meenemen en wachten op de eerste uitbarsting.

We kozen voor Old Faithfull = de bekendste geiser die vrij nauwkeurig te voorspellen valt.

Hij was op tijd maar eigenlijk viel het een beetje tegen, het was niet wat we verwachten en bovendien zaten we eigenlijk een beetje fout want de wind blies de stoom in onze richting.

Dan maar verder op route.  De geiser die mijn hart een beetje veroverde was de “Anemone Geiser”, eigenlijk maar een kleintje maar het fijne ervan was dat er eerst niets te zien was, dan begon deze met water te vullen, te brubbelen en uiteindelijk te spuiten. Heel mooi.  Verder allerlei poolen, springs, andere geisers die echter meestal niet aan het spuiten waren.  Zelfs een “Belgian Pool” kwamen we tegen, leuk hé want er was geen Germany , Dutch, French, enz. Pool.

Waarom dan wel een Belgian?

Uiteindelijk na een fikse wandeling van toch wel 3 u. kwamen we terug bij “Old Faithfull”.

Wat een massa mensen zat hier te wachten dus we dachten dat deze weer opnieuw zou uitbarsten.

Was inderdaad zo, en nu was hij veel mooier, echt de moeite.  Dus je ziet, de natuur doet zijn eigen ding.

Ondertussen honger, dus picknick wat verder op weg naar het volgende geisergebied.

Dan hebben we een zijweg genomen naar Firehole Lake Road.  Hier hadden we echt geluk, eerst zagen we de Fountain Geiser uitbarsten en terwijl we deze volgden zagen we een hondertal meters verder The White Dome uitbarsten.  Echt wel super. Nog verder pools, en je zou zeggen het gaat vervelen maar niets is minder waar.

Daarna nog een hoogtepunt.  In het Middle Geyser Bassin lag de Grand Prismatic Spring.  Dit is een van “de” symbolen van Yellowstone, een bron met verschillende kleuren, super mooi om te zien.  We gingen ze eerst vanop het wandelpad bekijken.  Daar overkwam ons nog iets raars.

Juist voor de Grand Prismatic bevond zich een enorme pool met heel veel stoom boven.  Je kan eigenlijk nauwelijks de bodem zien.  Ineens was daar een soort thermische activiteit en zagen we boven de pool een tak van een dikke meter een tiental meter boven de pool ronddraaien, er kwam een enorme wind op, en hierdoor ook een enorme stoomwolk.  Patrick stond slechts 2 m. van me af, en we konden elkaar niet meer zien.  We kregen een enorm stoombad cadeau.  En even plotseling, …. Was alles terug normaal

Dan de Prismatic bekeken maar deze was zo groot dat we het eigenlijk moeilijk konden zien.

Patrick had zich echter voorgenomen om vanop een nabij gelegen berg te proberen een foto van deze super mooie Spring te nemen.  Het was niet echt een wandelpad, je moest eigenlijk je weg op de berg zoeken, maar natuurlijk waren er ons al voor geweest, dus min of meer kon je zien hoe je moest klimmen.  Ik voelde me niet super gerust maar we zijn toch boven geraakt, en ik beken

“het was wondermooi en gaf  een veel beter zicht op de Grand Prismatic.

Nog een laatste bezoek aan het Biscuit Bassin waar vooral de “Saphire Pool” ons kon bekoren, zoals de naam zegt zo super mooi blauw, de kleur van saffier.

Patrick wou het voor gezien houden maar ik wilde toch nog eens graag langs het “Old Faithfull Bassin” omdat daar de Grand geiser rond 17.00 u. zou uitbarsten.  Maar de natuur ….. laat zich niet binden aan uren, hij was wat vroeger geweest.  Pech maar een andere geiser was in vol ornaat aan het spuiten, en dat hebben we dan maar meegepikt.

Veeeeel foto’s, mooie filmpjes, en die zullen laten zien waarom het zo prachtig mooi is. 

Ps. Nog iets klein

Gisteren had de “housekeeping” een briefje achter gelaten, als je iets wenste dat je het moest laten weten.  Ik dacht : ik probeer en vraag een koffiezetapparaat, en wat pads en weet je wat ….

Het stond er toen we terugkwamen.  Wie niet vraagt, niet krijgt hé

Gedaan Yellowstone, op naar Grand Teton.

Opweg naar Grand Teton deden we als laatste in Yellowstone, het West Thumb Bassin.

Daar waren we gisteren niet meer toe gekomen.  En is het nu omdat we al zoveel moois hebben gezien??? Maar het kon ons niet meer echt imponeren.  Er waren nog wel een aantal mooie poolen, maar er was precies weinig thermische activiteit : de bronnen brubbelden niet meer, de modderpoelen lagen droog, de geisers lieten amper wat stoom.  Misschien is het hier eventjes minder activiteit??

Dan naar Grand Teton : dit park ligt nagenoeg tegen de zuidgrens van Yellowstone dus anderhalf uur later waren we er al (en dan nog omdat er een half uur vertraging was door werken).

Spijtig genoeg liet het weer ons deze keer in de steek.

Grand Teton is een heel mooi park om te fotograferen maar vooral in de ochtend als er zon staat op de bergen.  De zon was echter niet te zien tussen al die donkere wolken.  Langs het visitorcenter gegaan en daar kregen we een heel goede uitleg wat er allemaal te zien was.  Dan maar s’middags iets eten.  Dit is de eerste keer dat we niet picknicken maar het was redelijk koud en we hoopten dat het ondertussen zou opklaren. 

Niets minder waar, want we kregen zo direct nog een kleine regenbui.  Maar deze regenbui bracht wel verlichting want ineens klaarde het op zodat we toch nog een kleine wandeling (6 tal km.) gingen doen naar een klein meertje ( Taggart Lake ).  Was een mooie wandeling, onderweg speurden we naar wild maar nee hoor niets te zien.  Nochtans sporen genoeg.  Maar echt gerust was ik er ook niet op, je moest maar eens alleen daar op wandel zijn en een beer tegenkomen.

We hadden trouwens onderweg enkele wandelaars gezien die berenspray bij zich hadden.

Toen was het al rond vijven dus tijd om in te checken in Colter Bay Village. 

Op onze terugweg zagen we aan een brug aan Moose Junction een hele file auto’s : dit kan slechts één ding betekenen ; er is iets te zien.  We hoopten niet op bisons, want die hebben we in Yellowstone al genoeg gezien ; nee hoor het waren twee elanden.  Echt imponerende beesten : de ene stond wel met zijn achterwerk naar ons en bewoog niet maar de andere eerst liggend op de grond, toen rechtstaand en deze keek ons wel regelmatig aan.  Mooie plaatjes.

Onze cabin was gelukkig wel beter verzorgd dan de vorige, alleen het bed is een beetje kort voor Patrick.  We zullen wel een oplossing zoeken.

Bij de incheckbalie was er wel internet beschikbaar, dus daarvan gebruik gemaakt om enkele mails te sturen.

De dag begint slecht.  We horen de regen op onze cabine druppelen. 

Verdorie, we hebben juist zonnig weer nodig om de mooie uitzichten te kunnen fotograferen.

Ontbijten, en stilletjes aan begon het zonnetje door te breken.  Dus niet gewacht, en op weg naar de mooie uitzichtpunten.

HET fotoplaatje van Grand Teton is Shwabacher Landing.  Een plaats waar je de Tetons weerspiegeld kunt zien in het voorliggende water.  De Tetons mooi in de zon, maar er was nogal veel wind dus je kon de weerspiegeling niet echt goed zien.  Toch wel mooie foto’s.

Hier kwamen we een koppel tegen die zeiden dat gisteren avond hier volop bevers aan het werk waren.  Dus zouden we s’avonds terugkomen in de hoop deze te zien.

De voormiddag hebben we dan volop gespendeerd met het fotograferen van allerlei uitzichtpunten, soms met een schuur of een kapel op de voorgrond en dan steeds de bergen op de achtergrond.

Namiddag gingen we naar Jenny Lake.  Hier zouden we de overzetboot nemen, een wandeling maken naar Hidden Falls en Observation Point.  Hidden Falls viel wat tegen, wellicht zijn we al verwend door al die andere watervallen die we hebben gezien.  Observation Point gaf zoals de naam het zegt, een overzicht op het meer.  We liepen nog een tijdje de Canyon in, maar ja, uiteindelijk langs dezelfde weg terug.  In plaats van de overzet terug te nemen, gingen we rond Jenny Lake ,ongeveer 3,5 km.  We waren nog wat vroeg , dus nog een 3 km langer langs een meertje ( Moose pond )

Ook hier weer, talrijke sporen van dieren die wellicht hun dorst komen lessen aan het meer maar die zich nu niet lieten zien.

Stilletjes aan werd de lucht steeds dreigender en ja, daar waren de eerste buien.  Maar vluchten in het nieuwe visitorcenter aan Moose junction.  Heel mooi gemaakt met alle mogelijke info.  Dan toch maar terug naar de plaats Shwabacher Landing om de bevers te zien.  Zouden we het wel halen?? Want alhoewel de regen was gestopt, werd opnieuw de lucht steeds dreigender.

Ter plaatse aangekomen, zagen we daar nog een trouwkoppel foto’s nemen.  Die hadden niet echt geluk met het weer voor hun foto’s.  Dus verder naar de plek, en ja we zagen in de verte een tweetal bevers maar deze doken al vlug terug onder. (met een enorme splash).  En de regen….

Die goot ineens met bakken naar beneden.  Wat schuilen onder de bomen want we hoopten toch die bevers nog eens te zien.  Uiteindelijk liet er eentje zich terug zien, en die zwom warempel echt naar ons toe.  Dus we konden hem eventjes van heel dichtbij bewonderen.  Hij was wel niet aan het werken, enkel aan het zwemmen. En opnieuw, grote splash, en weg was hij.

We besloten maar niet meer te blijven kijken, want ze lieten zich niet meer zien, en wachten even tot de regen een beetje minder was om naar de auto te lopen.  Pfffff, ik voel dat ik al niet meer getraind ben, want dat ging niet zo goed.

Dat was de dag van vandaag. De Tetons zijn echt wel mooi en fotogeniek, maar je moet wel mooi weer hebben natuurlijk.

Vandaag opnieuw een rijdag.  We moeten terug naar het zuiden.  Nog maar eens proberen om een beer te zien te krijgen dus opnieuw vroeg opstaan en om 7 u. rijden we weg om nog even de Signal Mountain road mee te pikken. Men zou daar kans hebben om beren te zien.

Maar weer van hetzelfde liedje, geen beren te zien.  Ik denk dat je heel veel geluk moet hebben om dit te kunnen spotten.

Eerst was de omgeving nog mooi maar daarna rijden, rijden, rijden door een nogal eentonig landschap van Jackson naar Rock Springs.  Wel hebben we meer Amerikaanse Proghorn Antilopen gezien dan tijdens heel de periode Yellowstone-Grand Teton maar spijtig genoeg kunnen we hier niet zomaar langs de weg stoppen.

We hebben vandaag het slechtste weer van heel onze reis, heel de voormiddag kwam de temperatuur nauwelijks boven de 12°.  S’ middags gegeten bij Taco Bell in Rock Springs, één van die fastfood ketens.  Patrick vond het nog wel kunnen maar voor mezelf, moest dit bestaan in België, ik zou er nooit binnengaan.

Stilaan begon het wat op te klaren en kwamen we dichter bij ons logement.  Het zou daar mooi zijn maar op een kwartier ervandaan was het nog altijd dat ééntonige landschap. Eerst nog de dam van Flaming Gorge  passeren en ja het landschap veranderde weer, het werd weer steeds mooier met bossen en bergen.  Inchecken in een heel ruime cabin, uitzonderlijk mooi aan een meer gelegen ( Red Canyon Lodge ) echt een aanrader.

Omdat het zo zonnig was geworden, toch maar naar de viewpoints gaan kijken.  Wat was het hier mooi.  Patrick vroeg me gisteren was het mooiste was dat ik al had gezien, en ik denk nu dat ik deze omgeving moet zeggen.  Bovendien is er hier geen volk (slechts een drietal andere auto’s gezien) en dat is een verlichting na de drukte in Yellowstone, en dan (een beetje minder) in Grand Teton.

Herten zien we hier ook à volonte, zelfs opnieuw vlak bij onze hut, wellicht ook omdat er zo weinig toeristen zijn.

Straks eten, en nog een avondwandeling langs het meer, het is hier gewoon te mooi !!!!

Met spijt in het hart vertrokken we bij Red Canyon Lodge bij de Flaming George, zeker met de bedoeling er weer te keren.

Over de voormiddag kan niet veel gezegd, opnieuw was het vooral rijden.  Maar zoals zo dikwijls in Amerika, valt dit eigenlijk wel mee.

De natuur veranderde gaande weg van vooral groen, bossen naar meer woestijnachtige gebieden naar de rode rotsen rond Moab.

Reeds om 13 u. waren we bij onze eerste bestemming Fisher Towers : een mooie rotspartij waar we een wandeling van ongeveer 3 uur zouden doen .  We blijken toch nog wel over enige conditie te beschikken want we deden 1u06min naar boven en 1u02min naar beneden.

Het was een toffe wandeling vooral stijgend op de heenweg (340 m. hoogteverschil) en via dezelfde weg terug.  Het uitzicht was eigenlijk vooral op de rotspartijen van Fisher Towers en op het einde een uitzicht over de vallei met daar doorlopend de Colorado Rivier. Een aanrader deze wandeling.

Na de wandeling, een nieuw droog T shirt, en langs het visitor center in Arches National Park om de Fiery Furnace wandeling met ranger te reserveren voor één van de volgende dagen.  Spijtig, alles volzet, dan zullen we het maar op ons eentje proberen maar er werd wel gewaarschuwd : “Opletten, want je kan er vlug verloren lopen”.  Wie weet lukt het ons, twee oriënteerders, toch de weg terug uit het doolhof te vinden. (Wordt vervolgd) Indien je niets meer van ons hoort dan lopen we er waarschijnlijk nog altijd rond.

Dan naar ons logement : dit keer opnieuw een bed and breakfast ( Mayors House B&B ).  En eigenlijk al deze logementen vallen super goed mee.  Dit keer een ruim huis, beheerd door twee mannen, klein zwembad in de tuin, en een jacuzzi dat we vandaag al hebben getest, maar dat we morgen of overmorgen zeker bij avond zullen gebruiken.

Morgen allicht naar Canyonlands National park dat we vorig jaar hebben over geslagen wegens gebrek aan tijd toen.

Na een heerlijk ontbijt : Brusselse wafels met aardbeien, en een beetje roerei, + 2 kleine hamburgers (heb ik wijselijk laten liggen) konden we weer op weg.

Eerst een wandeling naar Corona Arch : ongeveer 4 km heen en terug.  Gelegen buiten het park van Arches, dat wil zeggen veel minder volk.  Toch wel één van de mooiere Arches = een soort overspanning in een  rotswand en echt wel enorm groot.  Daarna gingen we de rest van de dag spenderen in Canyonlands.

Canyonlands kan je het best omschrijven als een plateau met negatief relief gevormd door o.a. de Green River en de Colorado River die trouwens in Canyonlands samen komen. Het  plateau wordt doorspekt met afgronden van honderden meters voornamelijk geproduceerd door de twee grote rivieren.

Ik vond het wel spectaculair, maar niet echt mooi.  En eigenlijk mooier van beneden dan van boven gezien.

We hebben ze wel beiden gezien, want we zijn Canyonlands binnen gereden via een dirtroad, de Potasch road ( op sommige plaatsen toch wel zeer rotsachtig )  die dan overgaat in de Schafertrail.  De Potashroad situeert zich vooral onder in de canyons terwijl we via de Schafertrail = bekend om zijn switchbacks naast steile afgronden naar boven zijn gereden.

Vaak heb ik moeten wegkijken of mijn hoedje voor mijn gezicht houden. Ik ben verrast dat je zo hard kan zweten zonder iets te doen.

Uiteindelijk dan toch bovengeraakt.  En konden we ons even ontspannen bij de picknick.

Daarna moesten we nog de verschillende viewpoints bekijken.  = De bovenaanzichten van Canyonlands.  Het ene al mooier dan het andere.  Sommigen konden we pas bereiken na een kleine wandeling, zodat we uiteindelijk aan het einde van de dag toch behoorlijk wat kilometers hadden gedaan.

Onze laatste wandeling voerde ons naar Mesa-Arch.  Dit is vooral mooi doordat je door de Arch het achterliggend landschap mee fotografeert.  Patrick zal zeker een foto van deze laatste op de blog zetten.  Ik vond dit werkelijk heel speciaal.

Daarna terug naar Moab en gegeten bij Eddy M’c Stiffs ( een lekkere biefstuk), nog eens het betere.  Eten in Amerika vind ik best wel moeilijk, en vooral vlees dan.  Soms lekker, maar soms ook niet.  Maar je kan niet altijd pizza of pasta eten. 

Nu nog in de jacuzzi als het donker is, en de dag is voorbij.

Een lekker ontbijt (omelet met groenten en vlees), verse fruitsalade en een muffin (zelf gebakken).

De eerste twee kregen we nog op, het derde kregen we mee voor de picknick.

We gingen voormiddag de Fierny Furnace wandeling doen in Arches.  Dit is een wandeling in een soort doolhof van rotsformaties. Je kan het doen samen met een ranger (maar dit was al volgeboekt) of op je eigen houtje. Je moest wel op voorhand een videofilm bekijken in het visitor center waar je info kreeg over de planten en en struiken waar je zeker niet op mag stappen en waar je verwittigd werd dat je moest oppassen om niet verloren te lopen.

We gingen het dan toch maar op ons eentje proberen.  Het was best een avontuurlijke wandeling, door rotsspleten klimmen, op rotsen lopen.  We probeerden de sporen van de rangerwandeling te volgen, soms lukte het, soms waren we de weg weer kwijt.  Dan maar opnieuw tot waar we laatst de sporen hadden gevonden.  We liepen ons vast op een rots waar we maar niet over geraakten, maar weer terug dan.  Toen kwamen we de groep van de ranger tegen, wisten we dat we min of meer goed zaten.  Uiteindelijk zagen we in de verte de parking terug, en na een rondwandeling van 2 u. en talrijke foto’s verder, vonden we het tijd om het doolhof uit te gaan en verder ons dagprogramma af te werken.

Zeker iets om later als we nog eens in de buurt zijn, te herhalen.

Het volgende was een wandeling naar Landscape Arch = de boog met één van de grootste overspanningen ter wereld.  Hij is nog maar door een relatief klein stuk rots verbonden, en overigens in 1991 is er een stuk afgebroken dus mag het publiek niet tot helemaal dichtbij komen.  Niet zo erg, want de mooiste foto’s zijn zonder mensen.  Ik vraag me wel af hoe lang deze  Arch nog zal blijven bestaan.

Tijd om te picknicken en opnieuw daarna de volgende wandeling.

Ditmaal 3 km heen (en weer terug) door de Negro Bill Canyon, langs een riviertje, dat we regelmatig moesten oversteken, naar een Natural Bridge.  Wat nu juist het verschil is tussen een Arch en Natural Bridge weet ik eigenlijk niet want beiden zijn overspanningen.  De Bridge was wel veel groter en veel robuuster.  Ze ging bijna niet in één keer op de foto.  We hebben dan maar een filmpje gemaakt zodat je kan zien hoe groot dat allemaal is.  Het was wel verschrikkelijk heet tijdens de wandeling, en vooral op de heenweg was er nog veel zon.  Tijdens de terugweg gaf de canyon al wat meer schaduw dus was het een beetje draaglijker.

Eindelijk genoeg gewandeld.  Nu restte ons nog enkel een dirthroad te doen van ongeveer 15 km ( Onion Creek road )

Het speciale hieraan was dat we een twintigtal keer door de rivier moesten rijden (niet heel diep hoor) maar was best plezierig.  Er waren nog wel wat moeilijke stukken langs de afgrond, maar gelukkig was dit telkens niet zo heel lang. 

We gingen nog uit eten in Red Cliff Lodge, bekend om zijn mooie ligging langs (zoals de naam het zegt) de rode rotsen.  Ook best lekker.

Terug aan het logement nog een laatste keer in het bubbelbad onder een sterrenhemel.

Vandaag is het verder reizen richting zuiden.  We moeten nu éénmaal richting Phoenix waar we volgende donderdag het vliegtuig moeten nemen.

Dus vanmorgen na ontbijt afscheid genomen van onze mooie Bed and Breakfast en richting Chinle.

Onderweg passeerden we het Nationale Park Natural Bridges en we dachten dat we hier wel een uurtje voor konden uittrekken.  Het park bevatte (zoals de naam al zegt) een aantal bridges.

Ondertussen weten we wel het verschil tussen een bridge en een arch.  Een bridge wordt gevormd door het uitslijten van de rots door een rivier, een arch wordt gevormd door erosie van gesteente en wind ea.

Lelijk kan je het natuurlijk niet noemen maar na al zoveel mooie dingen gezien te hebben, kon het park ons niet echt verbazen.  Wat wel opviel was dat het er rustig was en heel netjes. 

Vervolgens gingen we weer een aantal dirthroads rijden (niet te lang deze keer).  Een eerste was de weg naar Muley Point.  Dit gaf een uitzicht over de goosenecks (= de rivier die stroomt zoals de nek van een gans) en in de verte over Monument Valley. 

Dit park hadden we vorig jaar al bezocht, dus dit jaar bezochten we het kleine broertje hiervan : Valley of the Gods.  In feite vind je hier ongeveer dezelfde rotsformaties als in Monument Valley maar alles juist een beetje minder en vooral veel minder druk.  Gelukkig is het hier niet zo heel warm, want anders zou het nu in dit park heel hot zijn.  Nergens een beetje schaduw te bespeuren.

Rond vieren arriveerden we dan in Chinle.  Ze hadden ons gewaarschuwd voor diefstal door de indianen, dus gingen we eerst inchecken en onze bagage op de kamer plaatsen voor we Canyon de Chelly nog gingen bezoeken.

Eigenlijk is dit een kleine canyon, beheerd door de Navajo Indianen, die nog oude nederzettingen bevat van hoe de Annesazi Indianen leefden.  De Navajo’s bepalen nu dat er niet meer mag afgedaald worden in de canyon (behalve één wandeling), omdat volgens hun de canyon heilige grond is.

(Ik vraag me af in hoever dat waar is want onder hun begeleiding mag je wel afdalen in de canyon maar daar moet je natuurlijk voor betalen).

Ze zijn toch wel wat onvriendelijker als de rest van de amerikanen, en op alle parkeerplaatsen proberen ze allerlei kleinigheden te verkopen.  Dat vind je voor de rest nergens in Amerika.

Het uitzicht aan spiderrock was wel indrukwekkend.

Morgen gaan we ons programma wat aanpassen.

Vermits we vandaag al Canyon de Chelly hebben bezocht (was in oorsprong de bedoeling voor morgen) gaan we morgen het programma van overmorgen doen.  Dus we rijden naar Winslow via Coal Mine Canyon en laten Petrified Forest voor wat het is . Dat scheelt toch weer wat in kilometers vooral voor de volgende dag. Het zal dan wel een zware dag worden, maar daarna wordt het dan allemaal wel wat rustiger.

Vandaag vind ik het de laatste “echte” dag van de vakantie, daar mee wil ik zeggen dat we vandaag nog van alles gaan bezoeken en het vanaf morgen allemaal wat rustiger aan gaan doen.

Vermits we het programma wat hebben omgegooid, moeten we (weer) vroeg uit de veren, ontbijten in de kamer, en al om 7.15 waren we klaar om te vertrekken.

We moesten een heel eindje rijden om tot onze eerste bestemming te komen : de geheime locatie van Red en White Canyon.  Reeds voor vorige vakantie hadden we zeer mooie foto’s gevonden van rotsformaties bij een locatie die men blijkbaar geheim wou houden om te voorkomen dat er te veel toeristen zouden komen.  Maar gewoon het feit dat het “geheim” was, was voldoende om me verschillende avonden achter de computer te laten zoeken waar deze locatie toch mocht zijn. 

Uiteindelijk zijn we er achter gekomen dat de locatie niet Red and White maar een andere naam had.  Uiteindelijk zijn we dan te weten gekomen hoe we er moesten geraken.  Het was toch nog maar summier uitgelegd dus we waren benieuwd of we de juiste weg zouden vinden.  Maar het lukte, en inderdaad in de verte zagen we reeds de rotsformaties liggen.

Het was inderdaad heel mooi.  En nu we het gezien hebben, begrijpen we ook wel een beetje waarom het zo geheim wordt gehouden.  Het is allemaal zeer poreus, dus het gaat wel niet zo heel lang meegaan, en zeker niet als er toeristen zijn die altijd alles eens willen bevoelen.

Enfin, wij hebben het gezien, en we waren de enigen die daar waren.  Ook op de terugweg hebben we geen andere auto’s gezien.  Daarbij over die hele afstand van 150 km die we gereden hebben hebben we misschien tien wagens tegen gekomen.

We hebben dus heel veel foto’s genomen, er zullen er straks ook wel wat moeten worden gedeleted.

Spijtig genoeg stond de zon wel fout zodat we sommige foto’s niet optimaal hebben kunnen nemen.

Daarna verder naar Coal Mine Canyon.  Ook hier waren we helemaal alleen.  Alleen ligt dit gebied in Navajo gebied en stond daar een wagen met twee mensen zo maar te staan zodat we het niet betrouwden onze wagen (met ons hele hebben en houden) daar zomaar onbewaakt achter te laten.  Dus heeft Patrick wel wat verder gelopen om foto’s te nemen, maar ik bleef toch wat dichterbij met de auto in zicht.

Het is raar maar op de één of andere manier voelen we ons nooit echt op ons gemak in het gebied van de indianen ( native’s ). Misschien totaal verkeerd maar het is zo, zeker nadat enkele dagen geleden twee Engelse vrouwen ons waarschuwden voor diefstallen in wagens in dit gebied.

Onderweg naar Winslow kwamen we nog bij Little Painted Desert, een (zoals de naam laat vermoeden) een gebied met versteende zandduinen, in verschillende kleuren grijs, groen, geel en rood.  Spijtig genoeg stak de zon zich echter weg achter de wolken zodat op de foto’s de kleuren niet volledig tot hun recht komen.

Toch een beetje spijtig dat vele bezienswaardigheden in Navajo gebied zo slecht worden onderhouden. Geen toiletten, geen vuilbakken, zwerfvuil enz ..

Na deze bestemmingen konden we opnieuw richting ons nieuwe logement. Dit was het hotel “La Posada”.  Hier zit een heel verhaal achter.  Een jonge architecte heeft in de jaren 1909 dit hotel helemaal ontworpen, het hotel is echter gesloten en overgenomen door de spoorwegmaatschappij die in de jaren “60 er kantoorgebouwen heeft gevestigd, en in 1997 opnieuw overgekocht met de bedoeling het zoveel mogelijk te restaureren naar vroeger, inclusief de vroeger ontworpen tuinen. Het is heel mooi en authentiek gerestaureerd en geeft dan ook een aangenaam gevoel.

Vanaf morgen is het “niet” vroeg opstaan, en alles wat relaxer.

Stilletjes aan beginnen we uit te kijken om terug naar België te gaan.  We hebben het precies gehad.  We moeten al wel niet meer vroeg opstaan, dat is wel meegenomen.

Nog wat boodschappen doen, water en picknick aanvullen, ontbijten bij de Denny’s (pannekoeken mmm) en op weg richting zuiden. 

Onderweg kwamen we het nog het park Wall Nut Canyon tegen.  Waarom hier niet een kijkje nemen want we hadden toch nog tijd over.  Dus hier langs.  Het bleek een mooie canyon te zijn, waar de oorspronkelijke bewoners (indianen toendertijd) tussen de overhangende cliffen woningen hadden gebouwd.  Als je het ziet, kan je je wel voorstellen dat ze daar hebben gewoond.

Daarna reden we verder richting Jerome, waar we zouden overnachten.  We hadden voor dit stadje gekozen nadat we er vorig jaar waren doorgereden.  Het bleek een oud mijnstadje geweest te zijn, dat nadat de mijnen gesloten werden, was vervallen en later ingepalmd door hippies. 

Die hippie-invloed vind je nu nog steeds terug daar overal winkeltjes zijn waar je de flower-power terugvindt of van die kunst-gallerijen of met die souvenirs die je nergens anders zowat vindt.

De moeite voor eens door te lopen en de sfeer op te snuiven.  De bed and breakfast waar we logeren is ook zo een beetje.  Van buitenaf wat lichtjes vervallen, maar de kamer is wel mooi.  We hadden voor de westernkamer gekozen en de versieringen gaan van elandkoppen, tot gewei, een grote landschapsposter, enz.