Na een heerlijk ontbijt : Brusselse wafels met aardbeien, en een beetje roerei, + 2 kleine hamburgers (heb ik wijselijk laten liggen) konden we weer op weg.

Eerst een wandeling naar Corona Arch : ongeveer 4 km heen en terug.  Gelegen buiten het park van Arches, dat wil zeggen veel minder volk.  Toch wel één van de mooiere Arches = een soort overspanning in een  rotswand en echt wel enorm groot.  Daarna gingen we de rest van de dag spenderen in Canyonlands.

Canyonlands kan je het best omschrijven als een plateau met negatief relief gevormd door o.a. de Green River en de Colorado River die trouwens in Canyonlands samen komen. Het  plateau wordt doorspekt met afgronden van honderden meters voornamelijk geproduceerd door de twee grote rivieren.

Ik vond het wel spectaculair, maar niet echt mooi.  En eigenlijk mooier van beneden dan van boven gezien.

We hebben ze wel beiden gezien, want we zijn Canyonlands binnen gereden via een dirtroad, de Potasch road ( op sommige plaatsen toch wel zeer rotsachtig )  die dan overgaat in de Schafertrail.  De Potashroad situeert zich vooral onder in de canyons terwijl we via de Schafertrail = bekend om zijn switchbacks naast steile afgronden naar boven zijn gereden.

Vaak heb ik moeten wegkijken of mijn hoedje voor mijn gezicht houden. Ik ben verrast dat je zo hard kan zweten zonder iets te doen.

Uiteindelijk dan toch bovengeraakt.  En konden we ons even ontspannen bij de picknick.

Daarna moesten we nog de verschillende viewpoints bekijken.  = De bovenaanzichten van Canyonlands.  Het ene al mooier dan het andere.  Sommigen konden we pas bereiken na een kleine wandeling, zodat we uiteindelijk aan het einde van de dag toch behoorlijk wat kilometers hadden gedaan.

Onze laatste wandeling voerde ons naar Mesa-Arch.  Dit is vooral mooi doordat je door de Arch het achterliggend landschap mee fotografeert.  Patrick zal zeker een foto van deze laatste op de blog zetten.  Ik vond dit werkelijk heel speciaal.

Daarna terug naar Moab en gegeten bij Eddy M’c Stiffs ( een lekkere biefstuk), nog eens het betere.  Eten in Amerika vind ik best wel moeilijk, en vooral vlees dan.  Soms lekker, maar soms ook niet.  Maar je kan niet altijd pizza of pasta eten. 

Nu nog in de jacuzzi als het donker is, en de dag is voorbij.

Een lekker ontbijt (omelet met groenten en vlees), verse fruitsalade en een muffin (zelf gebakken).

De eerste twee kregen we nog op, het derde kregen we mee voor de picknick.

We gingen voormiddag de Fierny Furnace wandeling doen in Arches.  Dit is een wandeling in een soort doolhof van rotsformaties. Je kan het doen samen met een ranger (maar dit was al volgeboekt) of op je eigen houtje. Je moest wel op voorhand een videofilm bekijken in het visitor center waar je info kreeg over de planten en en struiken waar je zeker niet op mag stappen en waar je verwittigd werd dat je moest oppassen om niet verloren te lopen.

We gingen het dan toch maar op ons eentje proberen.  Het was best een avontuurlijke wandeling, door rotsspleten klimmen, op rotsen lopen.  We probeerden de sporen van de rangerwandeling te volgen, soms lukte het, soms waren we de weg weer kwijt.  Dan maar opnieuw tot waar we laatst de sporen hadden gevonden.  We liepen ons vast op een rots waar we maar niet over geraakten, maar weer terug dan.  Toen kwamen we de groep van de ranger tegen, wisten we dat we min of meer goed zaten.  Uiteindelijk zagen we in de verte de parking terug, en na een rondwandeling van 2 u. en talrijke foto’s verder, vonden we het tijd om het doolhof uit te gaan en verder ons dagprogramma af te werken.

Zeker iets om later als we nog eens in de buurt zijn, te herhalen.

Het volgende was een wandeling naar Landscape Arch = de boog met één van de grootste overspanningen ter wereld.  Hij is nog maar door een relatief klein stuk rots verbonden, en overigens in 1991 is er een stuk afgebroken dus mag het publiek niet tot helemaal dichtbij komen.  Niet zo erg, want de mooiste foto’s zijn zonder mensen.  Ik vraag me wel af hoe lang deze  Arch nog zal blijven bestaan.

Tijd om te picknicken en opnieuw daarna de volgende wandeling.

Ditmaal 3 km heen (en weer terug) door de Negro Bill Canyon, langs een riviertje, dat we regelmatig moesten oversteken, naar een Natural Bridge.  Wat nu juist het verschil is tussen een Arch en Natural Bridge weet ik eigenlijk niet want beiden zijn overspanningen.  De Bridge was wel veel groter en veel robuuster.  Ze ging bijna niet in één keer op de foto.  We hebben dan maar een filmpje gemaakt zodat je kan zien hoe groot dat allemaal is.  Het was wel verschrikkelijk heet tijdens de wandeling, en vooral op de heenweg was er nog veel zon.  Tijdens de terugweg gaf de canyon al wat meer schaduw dus was het een beetje draaglijker.

Eindelijk genoeg gewandeld.  Nu restte ons nog enkel een dirthroad te doen van ongeveer 15 km ( Onion Creek road )

Het speciale hieraan was dat we een twintigtal keer door de rivier moesten rijden (niet heel diep hoor) maar was best plezierig.  Er waren nog wel wat moeilijke stukken langs de afgrond, maar gelukkig was dit telkens niet zo heel lang. 

We gingen nog uit eten in Red Cliff Lodge, bekend om zijn mooie ligging langs (zoals de naam het zegt) de rode rotsen.  Ook best lekker.

Terug aan het logement nog een laatste keer in het bubbelbad onder een sterrenhemel.

Vandaag is het verder reizen richting zuiden.  We moeten nu éénmaal richting Phoenix waar we volgende donderdag het vliegtuig moeten nemen.

Dus vanmorgen na ontbijt afscheid genomen van onze mooie Bed and Breakfast en richting Chinle.

Onderweg passeerden we het Nationale Park Natural Bridges en we dachten dat we hier wel een uurtje voor konden uittrekken.  Het park bevatte (zoals de naam al zegt) een aantal bridges.

Ondertussen weten we wel het verschil tussen een bridge en een arch.  Een bridge wordt gevormd door het uitslijten van de rots door een rivier, een arch wordt gevormd door erosie van gesteente en wind ea.

Lelijk kan je het natuurlijk niet noemen maar na al zoveel mooie dingen gezien te hebben, kon het park ons niet echt verbazen.  Wat wel opviel was dat het er rustig was en heel netjes. 

Vervolgens gingen we weer een aantal dirthroads rijden (niet te lang deze keer).  Een eerste was de weg naar Muley Point.  Dit gaf een uitzicht over de goosenecks (= de rivier die stroomt zoals de nek van een gans) en in de verte over Monument Valley. 

Dit park hadden we vorig jaar al bezocht, dus dit jaar bezochten we het kleine broertje hiervan : Valley of the Gods.  In feite vind je hier ongeveer dezelfde rotsformaties als in Monument Valley maar alles juist een beetje minder en vooral veel minder druk.  Gelukkig is het hier niet zo heel warm, want anders zou het nu in dit park heel hot zijn.  Nergens een beetje schaduw te bespeuren.

Rond vieren arriveerden we dan in Chinle.  Ze hadden ons gewaarschuwd voor diefstal door de indianen, dus gingen we eerst inchecken en onze bagage op de kamer plaatsen voor we Canyon de Chelly nog gingen bezoeken.

Eigenlijk is dit een kleine canyon, beheerd door de Navajo Indianen, die nog oude nederzettingen bevat van hoe de Annesazi Indianen leefden.  De Navajo’s bepalen nu dat er niet meer mag afgedaald worden in de canyon (behalve één wandeling), omdat volgens hun de canyon heilige grond is.

(Ik vraag me af in hoever dat waar is want onder hun begeleiding mag je wel afdalen in de canyon maar daar moet je natuurlijk voor betalen).

Ze zijn toch wel wat onvriendelijker als de rest van de amerikanen, en op alle parkeerplaatsen proberen ze allerlei kleinigheden te verkopen.  Dat vind je voor de rest nergens in Amerika.

Het uitzicht aan spiderrock was wel indrukwekkend.

Morgen gaan we ons programma wat aanpassen.

Vermits we vandaag al Canyon de Chelly hebben bezocht (was in oorsprong de bedoeling voor morgen) gaan we morgen het programma van overmorgen doen.  Dus we rijden naar Winslow via Coal Mine Canyon en laten Petrified Forest voor wat het is . Dat scheelt toch weer wat in kilometers vooral voor de volgende dag. Het zal dan wel een zware dag worden, maar daarna wordt het dan allemaal wel wat rustiger.

Vandaag vind ik het de laatste “echte” dag van de vakantie, daar mee wil ik zeggen dat we vandaag nog van alles gaan bezoeken en het vanaf morgen allemaal wat rustiger aan gaan doen.

Vermits we het programma wat hebben omgegooid, moeten we (weer) vroeg uit de veren, ontbijten in de kamer, en al om 7.15 waren we klaar om te vertrekken.

We moesten een heel eindje rijden om tot onze eerste bestemming te komen : de geheime locatie van Red en White Canyon.  Reeds voor vorige vakantie hadden we zeer mooie foto’s gevonden van rotsformaties bij een locatie die men blijkbaar geheim wou houden om te voorkomen dat er te veel toeristen zouden komen.  Maar gewoon het feit dat het “geheim” was, was voldoende om me verschillende avonden achter de computer te laten zoeken waar deze locatie toch mocht zijn. 

Uiteindelijk zijn we er achter gekomen dat de locatie niet Red and White maar een andere naam had.  Uiteindelijk zijn we dan te weten gekomen hoe we er moesten geraken.  Het was toch nog maar summier uitgelegd dus we waren benieuwd of we de juiste weg zouden vinden.  Maar het lukte, en inderdaad in de verte zagen we reeds de rotsformaties liggen.

Het was inderdaad heel mooi.  En nu we het gezien hebben, begrijpen we ook wel een beetje waarom het zo geheim wordt gehouden.  Het is allemaal zeer poreus, dus het gaat wel niet zo heel lang meegaan, en zeker niet als er toeristen zijn die altijd alles eens willen bevoelen.

Enfin, wij hebben het gezien, en we waren de enigen die daar waren.  Ook op de terugweg hebben we geen andere auto’s gezien.  Daarbij over die hele afstand van 150 km die we gereden hebben hebben we misschien tien wagens tegen gekomen.

We hebben dus heel veel foto’s genomen, er zullen er straks ook wel wat moeten worden gedeleted.

Spijtig genoeg stond de zon wel fout zodat we sommige foto’s niet optimaal hebben kunnen nemen.

Daarna verder naar Coal Mine Canyon.  Ook hier waren we helemaal alleen.  Alleen ligt dit gebied in Navajo gebied en stond daar een wagen met twee mensen zo maar te staan zodat we het niet betrouwden onze wagen (met ons hele hebben en houden) daar zomaar onbewaakt achter te laten.  Dus heeft Patrick wel wat verder gelopen om foto’s te nemen, maar ik bleef toch wat dichterbij met de auto in zicht.

Het is raar maar op de één of andere manier voelen we ons nooit echt op ons gemak in het gebied van de indianen ( native’s ). Misschien totaal verkeerd maar het is zo, zeker nadat enkele dagen geleden twee Engelse vrouwen ons waarschuwden voor diefstallen in wagens in dit gebied.

Onderweg naar Winslow kwamen we nog bij Little Painted Desert, een (zoals de naam laat vermoeden) een gebied met versteende zandduinen, in verschillende kleuren grijs, groen, geel en rood.  Spijtig genoeg stak de zon zich echter weg achter de wolken zodat op de foto’s de kleuren niet volledig tot hun recht komen.

Toch een beetje spijtig dat vele bezienswaardigheden in Navajo gebied zo slecht worden onderhouden. Geen toiletten, geen vuilbakken, zwerfvuil enz ..

Na deze bestemmingen konden we opnieuw richting ons nieuwe logement. Dit was het hotel “La Posada”.  Hier zit een heel verhaal achter.  Een jonge architecte heeft in de jaren 1909 dit hotel helemaal ontworpen, het hotel is echter gesloten en overgenomen door de spoorwegmaatschappij die in de jaren “60 er kantoorgebouwen heeft gevestigd, en in 1997 opnieuw overgekocht met de bedoeling het zoveel mogelijk te restaureren naar vroeger, inclusief de vroeger ontworpen tuinen. Het is heel mooi en authentiek gerestaureerd en geeft dan ook een aangenaam gevoel.

Vanaf morgen is het “niet” vroeg opstaan, en alles wat relaxer.

Stilletjes aan beginnen we uit te kijken om terug naar België te gaan.  We hebben het precies gehad.  We moeten al wel niet meer vroeg opstaan, dat is wel meegenomen.

Nog wat boodschappen doen, water en picknick aanvullen, ontbijten bij de Denny’s (pannekoeken mmm) en op weg richting zuiden. 

Onderweg kwamen we het nog het park Wall Nut Canyon tegen.  Waarom hier niet een kijkje nemen want we hadden toch nog tijd over.  Dus hier langs.  Het bleek een mooie canyon te zijn, waar de oorspronkelijke bewoners (indianen toendertijd) tussen de overhangende cliffen woningen hadden gebouwd.  Als je het ziet, kan je je wel voorstellen dat ze daar hebben gewoond.

Daarna reden we verder richting Jerome, waar we zouden overnachten.  We hadden voor dit stadje gekozen nadat we er vorig jaar waren doorgereden.  Het bleek een oud mijnstadje geweest te zijn, dat nadat de mijnen gesloten werden, was vervallen en later ingepalmd door hippies. 

Die hippie-invloed vind je nu nog steeds terug daar overal winkeltjes zijn waar je de flower-power terugvindt of van die kunst-gallerijen of met die souvenirs die je nergens anders zowat vindt.

De moeite voor eens door te lopen en de sfeer op te snuiven.  De bed and breakfast waar we logeren is ook zo een beetje.  Van buitenaf wat lichtjes vervallen, maar de kamer is wel mooi.  We hadden voor de westernkamer gekozen en de versieringen gaan van elandkoppen, tot gewei, een grote landschapsposter, enz.

Zoals al vroeger gezegd, hebben we onze plannen veranderd en gaan we rechtstreeks van Jerome naar Scottsdale om daar twee nachten te verblijven. 

Ons ontbijt genuttigd : het was dit keer wel een beetje minder.  De vorige bed-and breakfasts waren super, deze zouden we niet direct aanraden.  Het kan nu éénmaal niet altijd meezitten.

Voormiddag zou weer vooral rijden zijn : het landschap was niet echt onaardig.

Gisteren en vandaag wel weer wat wildlife gezien : gisterenavond liep een stinkdier over de weg, en deze middag juist bij de aanvang van het Apache Trail liep een gila monster (= een giftige vrij grote hagedis) op de weg. Spijtig liep het juist voor de vorige auto dus we waren niet vlug genoeg om het aandachtig te zien en een foto te nemen, want het bleef natuurlijk niet op ons wachten en kroop tussen het struikgewas.

Rond de middag konden we dus de Apache Trail rijden:  deze route werd vroeger door de Apache Indianen gebruikt voor hun ruilhandel ea.  Het is best een mooie route langs drie meren waardoor het landschap heel mooie vergezichten oplevert.  Soms een beetje angstaanjagend (voor mij dan) want ik ben nu éénmaal geen favoriet om langs afgronden te rijden.

Op het einde van de route was er nog een Ghost-town, Goldfield Ghosttown.  Het was vrij verlaten op een paar eetgelegenheden en souvenirwinkels na.  We lazen dat het stadje geopend was van october tot mei.  Wellicht gewoon omdat het in de andere maanden te warm is (zoals nu).

Er worden dan ook (voor de show) Gunfights gedaan, een treintje rijdt er dan : maar dus niet nu.  Soms kon je nog wat authentieke foto’s nemen, maar soms was het ook ontsierd doordat er overal wagens voorstonden of reclame-affiches.

Maar als besluit kon je zeggen dat het toch een aangename dag was.

Inchecken in ons laatste hotel waar tussen 5 en half 7 gratis cocktails waren.  Weliswaar in een plastieken bekertje maar toch niet zo slecht.  Sommige mensen zagen we echt wel heel veel aanschuiven of nog met bekertjes weggaan.  Wellicht genoeg voor de hele avond.

Eten hebben we bij een chinees gedaan all-in.  Was eigenlijk triestig te zien hoe weinig volk daar was en voor een klein 15 € hadden we beiden gegeten en gedronken, onze magen vol.

Vandaag dus niets.  Lekker relaxen.

Begonnen met niet te vroeg op te staan.  Is niet zo gemakkelijk, we zijn het nu éénmaal gewend.

Bovendien moeten we vanaf morgen het uur 9 uur verder zetten, dus pffff.

Ontbijten en dan shoppen.

We moesten nog bij de REI (= sportwinkel) het bestelde horloge met stappenteller voor Patrick gaan afhalen.  Bovendien nog bijkomend gekocht : een winterjas, sandalen (x2) en wandelschoenen.  Mijn wandelschoenen hadden het juist gehouden (na twee keer te zijn gelijmd) maar de zolen waren toch terug voor een stuk losgekomen.  We hebben ze daarom maar weggegooid (waren 13 j. oud) en dus nu nieuwe.

Patrick had nog het adres van een Shopping Mall gevraagd : is altijd gevaarlijk en daar ook nog fitness broek+vestje gekocht dus in totaal wel enige dollars/euro’s armer.  Maar je kan er maar van genieten.

Daarna de auto binnengedaan bij Alamo , terug shuttle naar vliegveld en vandaar kwam de shuttle van het hotel ons terug ophalen.

Nu is het wel echt bijna gedaan.  Auto binnen, alles gedaan wat moest worden gedaan.

De verslagen nog aanvullen, wat zwemmen, cocktails, eten ……..

en dan …

Morgen taxi besteld om half zeven,vliegveld om 6.45 om in te checken, en hopelijk als alles volgens planning gaat : vlucht om 8.50

Wat kan er nu nog misgaan de laatste dag?

Veel ….

We hadden een taxi besteld om 6.30 zodat we om 6.45 in het vliegveld zouden zijn.  Een goede 2 uur op voorhand.

Vorig jaar was het inchecken vlot verlopen, dus we dachten dat dit wel voldoende zou zijn.

Daar aangekomen wisten we al niet goed waar we terecht moesten :

Op het ticket stond terminal 4 maar we vlogen met United Airlines en die checkten in op terminal 2.

Eerst naar terminal 4, maar we twijfelden dus daar gevraagd : neen we moesten naar terminal 4.

Daar aangekomen proberen automatisch in te checken.

Lukte niet, dus doorverwezen naar de customer service.

Daar duurde het lang en het gezicht van de medewerkster voorspelde niets goeds.  We moesten maar wachten en wachten.

Bleek dat we toch naar terminal 2 moesten.

Met de shuttle van het vliegveld.

Daar aangekomen : boze medewerksters die zeiden dat we veel te laat waren.  Blijkbaar vertrok ons vliegtuig nog een half uur vroeger dus om 08.20 u i.p.v. 08.50 u

We gaan proberen jullie bagage nog mee te krijgen, maar we geven geen garantie.  Onze bagage kreeg een extra sticker : late incheck.

Dus maar hopen dat de valiezen er bij zijn in Brussel maar ze geven geen garantie.

De vlucht naar Washington ging onverhoopt snel.  Deels door de zenuwen, deels door de goede wind.  Daar aangekomen proberen te kijken of de valiezen uit het vliegtuig komen want ze moeten natuurlijk naar de andere vlucht naar Brussel.  We menen ze te herkennen, maar het zal uiteindelijk toch afwachten zijn.

Benieuwd …. En hopen op goede afloop van dit onverwacht avontuur.

Enkele uren later …in Brussel

Eind goed, al goed : de koffers zijn erbij.
Nu is de reis echt voorbij

Het was een fantastische reis waarbij we eigenlijk veel meer mooie natuur hebben gezien dan bij onze vorige reis.
Dit heeft vooral te maken met het feit dat we nu geen steden hebben aangedaan ( Alleen Las Vegas bij aankomst en Phoenix bij het vertrek ) en ook Yellowstone en Grand Teton hebben hiertoe bijgedragen.
We waren al bij al blij om terug naar huis te gaan want drie en een halve week is eigenlijk genoeg ( voor ons toch ) maar verlieten toch met spijt in het hart Amerika.
We maken al plannen om binnen twee of drie jaar opnieuw naar Amerika te gaan waarbij we zeker Yellowstone opnieuw willen meepikken. Volgend jaar houden we het zeker op een jaartje vakantie in Europa waar er natuurlijk ook nog zeer veel moois is te zien. Allicht wordt het opnieuw de prachtige Alpen, maar Noorwegen is ook een optie.
Voor de volgende reis naar Amerika hebben we al een eerste idee in ons achterhoofd, maar dit kan natuurlijk nog helemaal omgegooid worden.
Ons eerste idéé is om aan te komen in het noorden van Amerika ( Seattle ?? ) en dan een stukje Canada mee te pikken ( o.a. Banf en Jasper NP ) zo terug Amerika in en via Yellowstone afzakken naar het zuiden en terug vertrekken vanop Las Vegas waar we graag een tweetal nachten zouden willen verblijven om een show mee te pikken.
We hebben natuurlijk nog tijd genoeg om te plannen en informatie in te winnen, o.a. via het fantastische Alles Amerika forum.

Marina en Patrick