In dit hotel kunnen we genieten van een ontbijt, Erwin is in de wolken, want er is zowaar een pannenkoekenmachine. Dat probeert hij natuurlijk direct uit, alleen heeft hij zijn bril niet op, zodat hij niet goed ziet wat hij doet. Blijkbaar moet je op een knop drukken om een pannenkoek te bestellen; telkens je op die knop drukt, bestel je een extra pannenkoek. Wanneer ik met mijn bord passeer, vertelt hij me trots dat hij op 2 pannenkoeken staat te wachten. Ik zie op de machine staan "2 of 8 is being made", maar besteed daar verder geen aandacht aan. Na even wordt duidelijk dat hij inderdaad 8 pannenkoeken heeft besteld (ontbijt!!), gelukkig geraakt hij er 2 kwijt aan een andere dame en ook Annelies eet er nog ééntje op. Blijft nog 5 voor Erwin ... 

Na dit koningsmaal de baan op richting Death Valley; de temperaturen lopen vlotjes op, tegen de tijd dat we in Stovepipe Wells aankomen, bedraagt ze 99°F (+/- 38°C) in de schaduw. In Furnace Creek stoppen we voor een middagmaal in de vorm van een buffet waar je mag aanschuiven zo dikwijls je wil. Niet echt fijn eten, maar naar Amerikaanse normen doenbaar. 

Na de middag rijden we door via Artists Drive (bochtige, korte eenrichtingsweg die een aftakking vormt van de hoofdbaan en waar de rotsen verschillende kleuren aannemen (vandaar de naam); van diep rood over mosterdkleurig naar blank en zelfs grijsgroen. Indrukwekkend! 

Wat verder op komen we in Badwater, een opgedroogd meer dat nu een immense zoutvlakte vormt die meer dan 80 meter onder de zeespiegel ligt en bekend staat als de warmste plek op aarde. Weet niet of dat inderdaad zo is, weet wel dat het er bij onze passage 110°F was (+/- 44°C). Precies of je je haar in de hoogste stand aan het drogen bent, maar dan over heel je lichaam. Je voelt de zon branden ... Combineer dat met het beeld van een immense witte zoutvlakte (precies sneeuw, maar dan van een soort waaruit je de warme dampen ziet opstijgen) en je beseft dat dit eerder surrealistisch aandoet. Prachtig, maar moeilijk te beschrijven én te harden voor een Europeaan die zulke temperaturen niet gewend is. Als je na de wandeling terug in de auto stapt, en je begint te rijden (gelukkig met airco), breekt het zweet je langs alle kanten uit  en voel je het in straaltjes langs je gezicht, armen en benen lopen. 

Na Badwater rijden we het park uit richting Las Vegas, de temperatuur neemt opnieuw wat af, maar blijft toch rond de 100°F schommelen. 

In Vegas aangekomen, checken we in in Holiday Inn Flamingo Paradise; de naam klinkt goed, het hotel ziet er ook het meest luxueuse uit dat we tot hiertoe gehad hebben, dus iedereen gelukkig... Tot we op onze kamer aankomen, waar we vaststellen dat er geen 2 queen size beds staan, maar 1 king size bed. Je merkt het meteen; dat komt niet goed met 3 volwassen mensen. Wij naar de receptie om te vertellen dat er een vergissing is gebeurd en wat ze daaraan kunnen doen. Het antwoord is vrij laconiek: niets. Als je via Booking.com boekt, wordt blijkbaar enkel een kamer gereserveerd en wordt het kamertype niet gegarandeerd. Staat inderdaad zo op papieren die we hebben afgedrukt, maar wie maakt zich daar op voorhand zorgen over?  We hebben zowat alles geprobeerd om de man op andere gedachten te brengen, maar hij is niet bereid om naar oplossingen te zoeken ... Uiteindelijk brengt hij 2 matrasbeschermers (zijn ietwat met dons gevuld om de matras zachter te maken), die worden op de grond gedeponeerd en dienen als slaapplaats voor iemand vannacht. Erwin wil dat persé doen omdat hij de beste slaper is van ons 3, maar comfortabel is het natuurlijk niet. Uiteraard onmiddellijk een klacht gestuurd naar Booking.com, tot hiertoe zonder antwoord. 

Als onze woede wat bekoeld is, trekken we de stad in op zoek naar pracht en glitter; we komen eerst in Caesar's Palace terecht, waar we iets eten met het zicht op drommen mensen die allemaal als bezetenen op lichtbakken spelen. Als we later door het immense hotel wandelen, merken we dat er ook een film van Paramount Pictures wordt opgenomen. Maar je mag niet blijven staan om er een glimp van op te vangen, de security bijt je toe 'get off man'. Een iets vriendelijker exemplaar weet ons te vertellen dat het om een film met la Streisand gaat (we kregen al visioenen van Loft en wilden Erics handje wel es schudden), maar meer komen we niet te weten.  

Van Caesar's Palace gaat het naar Belloni, een zo mogelijk nog decadentere en zeker nog modernere tempel vol gokplezier. Na ook heel dit complex te hebben afgestruind (hier meer Roulette en pokertafels, dus echte casino toestanden), komen we opnieuw op de Strip uit, waar er net op dat ogenblik op het water voor het Belloni een spectaculaire klank- en lichtshow start). Dat was wél de moeite. 

We hadden op voorhand al onze twijfels of Las Vegas iets voor ons was, maar nu weten we het zeker; niets voor ons, je moet het wel es gezien hebben, maar dan moet je er zo snel mogelijk weg, terug naar de echte wereld!