Mijn levensdoel

Mijn grootste wens

Liefhebben

En geliefd zijn

Zweven op wolkjes

Op tijd weer landen

Op m'n vertrouwde stekje

Harten sneller doen slaan

Mondhoeken omhoog 

laten krullen

Vreugde strooien

Gelukkig maken

Gelukkig zijn

Huppelend

door deze mooie droom

Dansend

Springend

Zingend

Wat is het leven

toch mooi

Dat laatste klopt nog altijd: het leven is mooi!  Alleen heb ik toch geleerd wat te relativeren.

Ik ben stom geweest… Verliefd zijn leek wel een hobby van me. Continu was ik er naar op zoek. We vertrokken samen op wereldreis. Meer nog dan thuis diende zich de ene verleiding na de andere aan… Een donkere Peruaan die me enkel kon kussen omdat ik teveel gedronken had en omdat hij zo hartstochtelijk moeite bleef doen. Dan een andere zuiderse jongen die – stom maar waar- eigenlijk een broer van mijn eigen lieve ventje had kunnen zijn. Maar dan op een heel naïeve manier. Bovendien bleken hij en mijn lieverd het heel goed met elkaar te kunnen vinden, wat het allemaal nog net iets erger maakte.  Gelukkig bleef het bij zoenen. Het had niet mogen gebeuren maar het had erger gekund. Ik biechte alles op aan mijn – toen nog – verloofde. Het was de eerste keer dat ik hem zag huilen en het brak mjn hart. Toch wilde ik niet verder met hem . Dacht ik. Ik wilde alleen zijn. Op eigen benen staan. Dacht ik. Ik wilde vliegen, fladderen, vrij zijn en ervan genieten. Ik reisde een stukje alleen. In mijn eentje de grens van Mexico over. Best spannend. Ik voelde me vrij en zelfstandig. Wat heel relatief was want waar ik ook ging, altijd was er wel een goede ziel die m’n hachje redde of me op z’n minst onder beschermende vleugels nam. Maar die avond ging het mis. Ik stond op het dak van een guesthouse. Keek naar beneden. Voelde me ellendig. Wie zou het als eerste horen als ik me te pletter sprong? Even wist ik het allemaal niet meer. Even voelde ik me enorm alleen. Een klein meisje in een veel te grote wereld. Te veel keuzes.

Maar het beangstigde me vooral dat ik dit soort gedachten kon hebben. Dit was ik niet!

Een week later, de dag voor Kerstmis, ontmoetten mijn verloofde en ik elkaar terug. Even was het wat raar. Hij was afstandelijk. Ik had het gevoel dat ik iets goed te maken had. Dat ik bij hem in het krijt stond. Dat vond ik geen fijn gevoel. Maar we zetten door samen. En nog wat later, begonnen we zelfs vanop reis onze trouwdag voor te bereiden. We lieten spotgoedkoop leuke – niet traditionele- kleren maken.  We verstuurden uitnodigingen in de vorm van een ansichtskaart: wij tweetjes op “de Indians nose” in Guatemala, bij een prachtige zonsopgang. En zo was het. De zon ging voor ons op en zal nog lang niet ondergaan. Iets meer dan een jaar geleden kwamen we – samen! – terug van onze reis. Een goei maand later trouwden we. Gewoon in het stadhuis. Met onze naaste familie en vrienden dronken we een ‘bolleke’ op de Grote markt, om halfelf ’s morgens… Een hapje en drankje bij ons thuis. Mijn ventje dat moe was en een middagdutje ging doen. Ik die in de gutsende regen met onze hond het park introk. Dolgelukkig en blij. ’s Avonds feest bij “ons moeder in den hof”. Geen gedoe over “wie mag naar de receptie komen en wie naar het avondfeest en wie mag mee-eten”. Goedkoop maar lekker eten zodat gewoon iedereen mee onze liefde kon vieren. Gedanst, gelachen, gedronken. De volgende dag ruimden we alles weer op (onder een stralende hemel deze keer) en hebben ons kostelijk geamuseerd. Het waren de mooiste dagen van mijn leven.

Toch had ik het even later wéér moeilijk met verleiding. Ik leek soms wel een kind in een snoepwinkel. Overal wil ik wel eens van proeven… Een niet onknappe spierbundel die ik leerde kennen tijdens het uitgaan, wist me bijna te versieren. Ik vertelde dit wéér tegen mijn man. Hij was radeloos. Waarom wil ik perse van de hele wereld houden? Waarom kan ik niet genoeg hebben aan hem? Voldoet hij dan niet? Ik opperde dat ik dacht dat ik “polyamoureus” ben. Dat ik dat graag wil proberen: gewoon meerdere relaties hebben maar wel op voorwaarde dat het voor alle partijen oké is en dat er geen geheimen over bestaan. Nee, dat zag hij niet zitten… Toch besefte ik dat ik hem niet kwijt wou. Dus besloot ik het er maar bij te laten. Wie wil er een spierbundel als ze zo’n lieve, geduldige en ook niet onknappe man heeft?!

Een jaar later staan nog altijd de woorden in krijt op ons keukenbord “Just gelukkig getraat”. Ik krijg het niet over mijn hart ze uit te wissen.

De zuiderse “broer” van mijn man en twee jaar geleden héél even de jongen met wie ik dacht dat het leven veel beter en avontuurlijker kon zijn dan met mijn eigen lieverd, kwam bij ons logeren. Ondanks alles (ik heb mijn man alles verteld). Het bracht ons dichter bij elkaar. Ik hoorde diezelfde jongen een meid versieren op dezelfde manier als deze waarop hij het bij mij probeerde (en er bijna in geslaagd was). En ik besef hoe gelukkig ik ben. Hoe blij dat mijn lieverd en ik nu getrouwd zijn. En gelukkig samen.

Dit moest een ode aan hem worden. En toch lijk ik niet onder woorden te kunnen brengen hoeveel hij voor me betekent. Ja, ik word soms gek van zijn geklaag over mijn rommel. Over zijn kritiek – die hij steevast ‘raad’ blijft noemen. Over zijn obsessie voor computers en fotografie. En toch… is hij mijn droomventje van wie ik zielsveel hou. Met wie ik kan lachen om niets. Die me begrijpt zonder woorden en vice versa.

Ik heb véél geproefd en geleerd de afgelopen twee jaar. En ik ben dankbaar dat we daar ondanks alles samen zijn uitgekomen. Daardoor heb ik niet langer het gevoel dat ik iets mis. Niet langer het gevoel perse ‘begeerd’ te willen zijn. Toch al een onderdeel van mijn leven waarin ik rust gevonden heb. Meer nog: het stukje van mijn leven dat ik voor geen geld zou willen veranderen!

Lieverd… Dankje voor je geduld en begrip op alle vlakken.  

Ik hou van je. Cliché cliché ;-)