een zoektocht van een banaal klein meisje in een banaal grote wereld...
07-08-2010
Vrijwilligerswerk in een dagcentrum voor personen met een mentale beperking
Een kleurrijk gezelschap...
Heler conversaties tegen de pluchen
sleutelhanger die rond zijn nek hangt. Hysterisch gegiechel tot ze bijna in
haar broek plast iets dat al meer dan eens gebeurd is en waarvan
ik gelukkig nog geen getuige moest zijn. Het grappige geklik van de blok-achtige
schoenen die ze draagt. Ik noem haar 'bruut geweld'. Je hoort haar
van ver aankomen, temeer omdat ze zo ongecontroleerd loopt. Haar
benen zijn helemaal geschaafd omdat ze al zo vaak gevallen is. Ze is
een jaar of 40 maar haar armen en benen hebben de vormen als die van
een kind. Haar tandloze mond lacht bijna continu. Het is meer een
verkramte grimas maar je herkent er toch duidelijk vrolijkheid in.
Babbababbabaaba, is het enige geluid dat ze kan voortbrengen.
En boeren en scheten. Scheten die je uit het raam doen springen. Een andere vrouw van middelbare
leeftijd kan, net als enkele anderen, niet praten. Ze heeft een
mollig gezicht met minstens drie dubbele kinnen en haar ogen staan
'paraplu'. Ze wil altijd maar gaan wandelen. Ze duidt dit aan door
met de wijs- en middelvinger van haar hand te 'wandelen' over haar
andere onderarm. Ook zij knuffelt graag. Een andere, jongere vrouw, lijkt wel
een kapotte pop... Mama, mama, herhaalt ze de hele tijd. Op een
gegeven moment was ik het écht beu en zei Zeg nou toch eens iets
anders dan 'mama', en toen zei ze, ik zweer het je, met
pretlichtjes in haar ogen, Papa! Hoe kun je anders dan lachen. De jongste van de hoop. Een meisje dat
weinig kan zeggen maar haar heldere momenten heeft. Ze krabt zich
continu open en klaagt dan dat het pijn doet. Een man van wie ik nog altijd niet wat
wat er mis is met hem behalve nen hoek af. Het klinkt
onrespectvol en zo bedoel ik dat niet. Maar soms lijkt dat de enige
goede omschrijving van de mensen ginds. Hij leek me heel vriendelijk
en zelfs een beetje verlegen. Maar deze week heeft hij meermaals
agressief gedrag vertoond. Van het ene op het andere moment verandert
hij in een klein maar sterk monster. Het kale meneertje met de boosaardige
ogen en tandloze mond. Hij is niet boosaardig hoor. Enkel
ongelofelijk grappig. Hij zegt de hele tijd ja!, ook al praat
je met een collega-begeleider en niet met hem. Ik antwoord dat ik in
Antwerpen woon als hij vraagt waar ik woon. Woon je dan dicht bij
mij? vraagt hij. Waarop ik zeg, dat weet ik niet hé, want ik
weet niet waar jij woont. En hij, met zo'n gezicht van zijde
gij nu stom ofwa? antwoordt hij Ah, in Antwerpen hé! Ik
dacht dat ik niet meer bijkwam.Een mevrouwtje met het syndroom van
Down ('mongooltje' in de volksmond). Ze is best schattig. Helder ook.
Ze lijkt heel normaal, vergeleken met de rest. Dan is er nog een vrouwke waarvan ik
eigenlijk niet weet wat er met haar is, behalve weer een hoekske
af... Hoe ze kan vertellen over haar belevenissen in het weekend
(ze was helemaal opgewonden want ze had Wendy Van Wanten op den
dijk gezien). Zalig om bezig te horen. En heel beleefd... Een gastje dat een jaar ouder is dan
ik. Grappig, op de één of andere manier doet hij me aan mijn
exvriendje denken. Misschien komt het door het rosse haar en de
sproetjes... Of misschien omdat er bij mijn exvriendje ook meer dan
enen hoek afwas. Zijn weekends bestaan blijkbaar uit tochtjes met
tram 2). Hij houdt van muziek en speelt graag piano. Hij steekt zijn tong uit naar iedereen. Als ze niet kijken. Want als je kijkt begint hij spontaan kushandjes te gooien. Een achterbaks maar grappig manneke
Jaja... Het is een kleurrijk volkje. Elk
met hun eigen karaktertje en charmes. Maar allen even oprecht. Al
zijn ze in het begin van de week wel altijd vrolijker en mondiger dan
vrijdags. Het verblijf in het dagcentrum lijkt, zowel voor haar
gebruikers als voor de begeleiders, best vermoeiend.
Mijn bijdrage is beperkt. Bij de
wandelingen stel ik mijn beide armen ter beschikking voor
ondersteuning en gezelligheid. Mijn wangen mogen gerust gezoend
worden en mijn oren volgekwijld. Zolang ze maar gelukkig zijn. Voor
mij is dit ongelofelijk leuk om te doen. Zo dankbaar. Zo plezant en
zo afwisselend!
