Een leeg blad staart me aan. Uitdagend: kom op dan! Je had zoveel te vertellen! En ja, dat is zo. En toch ook weer niet. Het lijkt allemaal zo banaal, de dingen die me bezighouden.

Ben ik gelukkig?

Zal ik het ooit worden/blijven?

Ben ik in staat mijn lieve man gelukkig te maken? En mijn hondjes?

Zal ik ooit een job vinden die ik niet beu word?

Mensen om mij heen baren. Excuseer… krijgen kinderen. De één na de ander. Mensen waarvan we dachten dat ze – net als wij – bewust kinderloos zouden blijven of er toch nog een tijdje mee wachten. Nee meneer, ook zij!

Net 30 geworden. Tot voor kort overtuigd kinderloos. Tot mijn beste vriend zijn vrouwke zijn kind op de wereld zette. Tot ik daar, twee dagen nadat dat dropje zijn eerste licht zag, op bezoek ging.

“Tilt!” zeiden mijn hormonen. Alle troepen verzamelden zich naar mijn buik. Marcheerden naar mijn hart, deden mijn mondhoeken krullen en mijn ogen glinsteren.  Mijn onderbuik voelde plots zo nutteloos en leeg. Wat was dit mooi! Dat kleine wonder. Ik zag de moeder stralen, zag de vader vertederd kijken zoals ik hem nog nooit heb zien kijken. Zij… Zij die van het leven genieten, houden van verre reizen, drank en uitgebreid gaan eten. Ook zij waren gezwicht voor het ouderschap. Ook zij waren bereid geweest hun zorgeloze leventje op te geven voor een leven met kinderen.

Het stond vast! Ik wou er ook zo eentje! En mijn lieve man dacht “nu dat weer” maar glimlachte lief en probeerde me zacht te overtuigen van al de voordelen van het niet-kinderen-hebben. Ik las en las. Boeken over kinderen, boeken over het gezin (nee, daar moet ik nog in beginnen: “De waanzin van het gezin”, klinkt veelbelovend, nee?). En herken mezelf er vaak in. Tenminste tot voor het mama worden, want hoe het daarna zou zijn met mij… dat weet ik niet (wil ik het weten?)… Twijfelen, twijfelen, want iedereen krijgt kinderen, het wordt bijna verwacht van je omgeving en de maatschappij. We willen geen kinderen omdat iedereen kinderen krijgt. We willen een kind als we daar zeker van zijn. Als we ons er ‘klaar’ voor voelen (als je daar ooit ‘klaar’ voor bent). Mijn ventje heeft gelijk als hij zegt: we hebben het zo fijn samen, onder ons tweetjes. En dan denk ik: “ja, hij heeft gelijk”. En toch lijk ik iets te missen. Het voelt als een oerinstinct. Een ongekend verlangen naar het onbekende. Ik denk dat dit zowat de enige beslissing is die je nooit meer kan terugdraaien. Misschien dat ik daarom blokkeer. Dat we daarom gezellig samen blokkeren. Wie zal het zeggen.

17-06-2010 om 21:00 geschreven door Amélie